Jakie grzyby rosną w centralnej rosji

Rosjanie i nie tylko oni uwielbiają ucztować na potrawach z grzybów.

W centralnej Rosji są do tego wszystkie warunki, z których jednym jest odróżnienie grzybów jadalnych od niejadalnych.

Aby to zrobić, powinieneś lepiej je poznać..

Grzyby jadalne

Jest ich ogromna liczba w centralnej Rosji. Poniżej przedstawiono charakterystyczne cechy najczęstszych z nich..

Biały grzyb

Biały grzyb zwany także borowikiem lub po prostu białym, a po łacinie - Boletus edulis.

Kapelusz w borowikach osiąga czasami pół metra średnicy, chociaż zwykle rozmiar waha się od 7 do 30 cm, w zależności od pory roku i warunków klimatycznych może zmienić gładką powierzchnię na pokrytą zmarszczkami, nagą - na przypominającą cienki filc lub włóknistą z obecnością łusek, śluzową - na matowe suche lub błyszczące.

Kolor niekoniecznie biały - obserwuje się odcienie brązowo-czerwone, żółte (cytrynowe), fioletowe i pomarańczowe, a ich rozłożenie jest nierównomierne - brzegi czapki są jaśniejsze i czasami mają brzeg, który daje zażółcenie lub całkowicie biały.

Pod prawie mocno wyrośniętą skórką ukryty jest biały, soczysty, mocny miąższ. U starszych grzybów stopniowo żółknie. Jeśli powierzchnia kapelusza jest ciemna, bezpośrednio pod nią może znajdować się brązowawa lub brązowo-czerwona warstwa. Podczas gdy grzyb jest surowy, jego mięsisty miąższ jest prawie bezwonny..

Noga w borowikach jest bardzo masywna - czasami grubość może przekraczać 10 cm, choć zwykle nie przekracza 7 cm. Wysokość 12 cm jest uważana za standardową, ale może być mniejsza (do 8 cm) i większa (do 25).

Kształt młodej nogi przypomina beczkę, aw innym przypadku buławę. Zmiany związane z wiekiem nadają mu wygląd walca o wciąż pogrubionej podstawie..

Lasy o różnym składzie gatunkowym drzew to miejsca, w których rośnie borowik, ale głównie na polanach grzybowych występują:

• gaje brzozowe;
• gaje dębowe;
• lasy świerkowe;
• lasy sosnowe.

Jednocześnie grzybiarze najchętniej szukają „białej” zdobyczy w zaroślach mieszanych (świerkowo-brzozowych) - tam rośnie, okazuje się najsmaczniejszy.

Cepy rosnące pojedynczo lub w małych grupach zbierane są masowo od połowy sierpnia do połowy września, preferując te o średnicy kapelusza nieprzekraczającej 10 cm, wśród prób wiekowych jest więcej robaków, co wymaga dodatkowej obróbki.

Kulinarne zastosowanie borowików obejmuje całe możliwe spektrum, są one używane:

• świeży;
• gotowany;
• smażona;
• słony;
• konserwowy;
• wysuszony.

Suszenie jest preferowaną metodą ślepej próby..

Prawdziwe mleko

Nazywany prawdziwym, ten grzyb ma inne nazwy: grzyb z białego mleka, grzyb z surowego mleka, grzyb z mokrego mleka, grzyb z mleka pravsky. Współczesny termin naukowy to Lactarius resimus.

Gruzdevaya kapelusz ma gęstą strukturę, w procesie wzrostu zmienia konfigurację płasko-wypukłą na kształt lejka, wewnątrz którego owinięte są owłosione brzegi. Wielkość średnicy waha się od 5 do 20 cm.

Nakrycie kapelusza (skóra) jest mokre, śluzowate, ma niewyraźne okrągłe, wodniste plamy, kolor może być bladożółty lub mleczny.

Gładki i wydrążony cylinder nogi ma parametry (wysokość / średnica) 3-7 / 2-5 cm i jest pomalowany na biało lub żółto.

Gęsty, mocny biały miąższ ma silny owocowy aromat.

Rzadkie, ale znaczące grupy grzybów, siedliska występują głównie w lasach liściastych i mieszanych (brzoza i brzoza, często z podszyciem lipowym).

Zbiór grzybów dojrzewa w lipcu-wrześniu.

W związku z tym, że praktycznie jedynym kulinarnym sposobem przetwarzania grzybów mlecznych jest, po usunięciu naturalnej goryczy, solenie, uznaje się je za grzyby warunkowo jadalne, ale zajmujące pierwsze miejsce w tej kategorii.

Płaszcz przeciwdeszczowy

Ten bardzo ciekawy grzyb, naukowo - Lycoperdon, początkowo nadał nazwę całej rodzinie płaszczy przeciwdeszczowych, ale później naukowcy zaliczyli go do grzybów tam, gdzie obecnie się znajduje. Istnieje niezliczona liczba popularnych imion, z których najbardziej uderzające są klapa, tytoń dziadka, cholerna tavlinka.

Nie ma wyraźnego podziału na czapkę i nogawkę - są mocno ze sobą sklejone. Pojedynczy korpus grzyba może mieć różne rozmiary, w tym ogromne - do pół metra średnicy i odpowiednio do 10-kilogramowej masy. Biała powierzchnia pokryta jest kolczastymi pędami, które w miarę dojrzewania mogą odpadać.

Gromadzi się w lasach centrum Rosji pod koniec lata. Dla jedzenia płaszcz przeciwdeszczowy używany jako składnik zupy, odrywany od twardej skórki przed gotowaniem.

Pieprznik jadalny

Oczywiście nazwa pochodzi od czerwonego (pomarańczowego, żółtego) koloru. Naukowo znany pod łacińską nazwą Cantharellus cibarius.

Jako owoc jest pojedynczym korpusem, w którym nie ma wyraźnej granicy między kapeluszem a nogą. Jednocześnie można je opisać osobno..

Kapelusz:

1. Rozmiary: od bardzo małych (średnica 2 cm) do całkiem przyzwoitych (12 cm).
2. Kształt: nieregularny, wklęsły i szeroko rozłożony, płaski, zagłębiony w środku i o zawiniętych brzegach, wypukły wklęsły, w kształcie lejka (ten ostatni u starszych grzybów).
3. Skórka: o gładkiej matowej powierzchni, mocno zespolona z miazgą.

Noga:

1. Wymiary (grubość / długość): 1-3 / 4-7 cm.
2. Kształt: wąska kolumna zwężona ku dołowi.
3. Powierzchnia: gładka, bez łez.

A teraz o gęstej, mięsistej miazdze, która po ściśnięciu staje się lekko czerwona:

• staje się włóknisty w nodze;
• w sercu grzyba łączy w sobie dwa kolory - biały wewnątrz i żółty na brzegach;
• w smaku wyczuwalna kwaśność, aw aromacie - suszone owoce lub korzenie.
• zawiera chinomannozę, zapewniając brak robaków i larw.

Grupy kurki są doskonale przytwierdzone do systemu korzeniowego buka, dębu, świerka i sosny. Umiarkowany klimat Rosji jest odpowiedni dla tych, którzy preferują lasy iglaste i mieszane, opadłe liście, wilgotny mech i trawę.

Burza z piorunami, która miała miejsce na początku czerwca, a także w okresie sierpień-wrzesień, jest sygnałem dla zbieraczy grzybów do pójścia „pod lisa”.

Chociaż pieprznik wygląda zupełnie inaczej niż borowiki, w pełni mu odpowiada pod względem nieograniczonego zaangażowania w gotowanie.

Ponadto ma dodatkowe pozytywne cechy:

1. Dzięki naturalnej chitynmanozie jest doskonałym środkiem przeciwrobaczym.
2. Inny zawarty w nim polisacharyd, ergosterol, pomaga leczyć choroby wątroby.
3. Kurki są naturalnym dostawcą witaminy D, ośmiu niezbędnych aminokwasów, a także cynku i miedzi..

Masło modrzewiowe

Nie zdobył żadnych innych, mniej lub bardziej popularnych nazw puszek po oleju, ale po łacinie naukowcy nazywają go Suillus grevillei.

Kapelusz olejarki ma postać:

• wypukłe podkładki;
• wybrzuszenia po jednej stronie nad płaską podstawą;
• całkowicie płaskie koło, w tym szerokie.

Ostatnia opcja dotyczy borowik z szacownym, jak na grzyby, wiekiem. Okrągła nasadka ma średnicę od 3 do 15 cm.

Jego nazwę zawdzięczają kleistemu śluzowi pokrywającemu nagą, gładką czapkę. Jego zwykły kolor jest żółto-brązowy, ale występują przelewy od cytrynowego i pomarańczowego do złotego i brązowego.

Maczuga, cylinder lub haczyk grzybkowej nogi przypominającej znak zapytania jest tego samego koloru co czapka (choć może być czerwonawa z brązowym odcieniem), u góry ma żółty lub biały pierścień, pod którym często noga ma siateczkową strukturę i żółty cytrynowy kolor.

Miazga znowu kolor żółty (ten kolor dominuje w olejkach), bezpośrednio pod powierzchnią kapelusza ma brązowy odcień.

Jeśli pokroisz dojrzałego grzyba, jego twarde włókna wraz z miękką soczystością stopniowo zmieniają kolor na różowy, brązowo-czerwony i brązowy. W młodych masłach krój nie zmienia koloru.

Charakterystyczną część nazwy olejarka otrzymała od tradycyjnego miejsca wzrostu - w lasach pospolitych modrzewia i bezpośrednio na systemie korzeniowym tego drzewa. Rodziny borowików wybierają na całe życie kwaśną, nasyconą glebę.

Masła można zbierać od połowy czerwca do końca października - te terminy zostały zapisane przez naukowców.

Z tych grzybów robi się zupy, je się je smażone, zbiera się je w postaci solonej i marynowanej..

Koło zamachowe żółto-brązowe

To również danie maślane, ale inna, naukowo odmiana - Suillus variegates. Ponadto ma o wiele więcej nazw, w szczególności pstrokata olejarka, piaszczyste koło zamachowe, bagno.

Kształt czapki, której wielkość może wahać się od 5 do 14 cm, ma tendencję do zmiany - od półkuli z zawiniętymi krawędziami w dół do małej poduszki. Na wierzchu kapelusza obserwuje się lekki puch, naprzemiennie z wiekiem z pęknięciami i małymi łuskami, które również znikają pod koniec życia grzyba.

Zmiany zachodzą również w kolorze skóry śluzowej - od szarego z żółtym lub pomarańczowym odcieniem, przechodzi w brązowoczerwony, a następnie do koloru jasnej ochry.Gładka noga grzyba wypełniona wewnątrz (buława lub cylinder w kolorze cytrynowożółtym z czerwonym lub pomarańczowym na dole) unosi się od ziemi do kapelusza o 3-9 cm o grubości do 3,5 cm.

Miazga w kole zamachowym jest niezwykle twardy, różniący się kolorem w zależności od części korpusu grzyba - w części kapeluszowej jest żółty, w części nóżkowej raczej brązowawy, lekko niebieski, jeśli jest uszkodzony. W zasadzie bez smaku, ma wyraźny sosnowy aromat.

Żółto-brązowe koła zamachowe wolą osiedlać się, jak sugeruje jedna z ich nazw, na piaskowcach. Występują w lasach iglastych i mieszanych od czerwca do października. Można natknąć się na całą, względnie mówiąc, plantację, ale pojedyncze znaleziska nie są rzadkością..

Ze względu na brak smaku grzybowego jako takiego, koło zamachowe nie jest zbyt popularne wśród kucharzy..

Ale gospodynie domowe nie wahają się zbierać ich w marynacie - także dlatego, że dzięki bogactwu witamin, w szczególności witaminy D i aminokwasów (porównywalnych z produktami mięsnymi), grzyby te są niskokaloryczne i dobrze sprawdzają się w dietach odchudzających.

Letni grzyb miodowy

Kuehneromyces mutabilis lub letnia spadzi, po rosyjsku nazywają również zmienne kyuneromyces, lipa lub, prościej, gadka.

Mały kapelusz (od 3 do 6 cm), w młodości wypukła i płaska, jednak z guzkiem wokół którego obserwuje się cienie, na starość pokryta jest gładką błoną śluzową.

Wyjątkowość czapki z miodowej tkaniny, która nawiasem mówiąc ma rowki na krawędziach, polega na jej zdolności do zmiany koloru w zależności od pogody - deszcz sprawia, że ​​jest ona lekko brązowa i półprzezroczysta, a słońce - matowa z miodowym odcieniem, ciemniejąca od środka po brzegi.

Wystarczająco wysoka jak na taką czapkę (7 cm), gęsta gładka noga ma średnicę do 1 cm, górną część jasną w porównaniu do kapelusza, poniżej pierścienia pojawiają się ciemne łuski.

Mieć miazga łagodny smak jest porównywalny do świeżego tarcicy. Ona sama ma cienką wodnistą strukturę i blady brązowo-żółty odcień, który ciemnieje, gdy przechodzi do szypułki..

Beztroskie rodziny są bardzo zaludnione. Występują w lasach mieszanych i liściastych na drewnie zniszczonym lub już zgniłym.

Jeśli w ciągu roku pogoda pozostała łagodna, zimą można znaleźć grzyby miodowe. Ale tradycyjny czas ich zbierania to kwiecień-listopad..

Grzyby miodowe można jeść na świeżo lub marynowane.

Grzyb jesienny miód

W przeciwieństwie do letniego grzyba miodowego, jego jesienny brat nie otrzymał dodatkowych nazw, z wyjątkiem łacińskiej Armillaria mellea, używanej w kręgach naukowych.

Otwierająca się w czasie (od wypukłości do spłaszczenia) czapka dziąsła ma w większości przypadków faliste brzegi i powierzchnię lekko dotkniętą znikającymi z wiekiem łuskami, z ciemnieniem w środku, niezależnie od koloru, który może być inny - miodowy (do brązowego) i oliwkowy (do zieleń).

Średnica kapelusza, wahająca się w granicach od trzech do dziesięciu centymetrów, u niektórych okazów rośnie do 17 cm.

Cienki (1-2 cm średnicy) i dość długi (do 10 cm) grzyb nogi nieznacznie rozszerzyć w dół. Na ich jasnobrązowej powierzchni z żółtawym połyskiem znajduje się łuskowata (łuszcząca się) powłoka. Gdy schodzisz w dół, noga ciemnieje do brązowo-brązowego koloru.

Miazga jesienny miód ładnie pachnie i dobrze smakuje. W kapelusze jest białawy, stopniowo traci swoją pierwotną gęstość, aw nogach składa się z włókien gruboziarnistych z wiekiem.

Grzyby samotne są niezwykle rzadkie; w przeważającej większości przypadków stanowią gęsto zaludnione kolonie, które pasożytują na drzewach i krzewach, powodując białą zgniliznę na drewnie.

Środowiskiem sprzyjającym rozprzestrzenianiu się tych grzybów jest wilgoć na terenach leśnych, gdzie zakorzeniają się na drzewach i pniach - brzozie, dębie, olszy i innych.

Zbiory zbierane są jesienią (nic dziwnego, że bierze to pod uwagę w nazwie), zdarza się, że zbiór odbywa się w trzech etapach - po 2-3 tygodnie.

Grzyb sosnowy

W rzeczywistości mikolodzy nazywają to nie sosną, ale prawdziwą, chociaż łacińska nazwa jest oczywiście taka sama - Lactarius deliciosus. Nazwa zawiera również definicje smakoszy, szlachetności itp..

Grzyb wypukły kapelusz stopniowo prostuje się i przekształca w lejek, brzegi kapelusza również przechodzą ze stanu zawiniętego w wyprostowany.

Wilgoć sprawia, że ​​czapka jest lepka, ale przy każdej pogodzie świeci pomarańczową gładką powierzchnią, na tle której ciemniejące plamy i koncentryczne pierścienie odbiegają od centralnego guzka. Ryżicy mogą mieć zarówno małe (4 cm), jak i duże (do 18 cm) kapelusze.

Puste cylindry zwężały się ku dołowi nogi kolor pokrywa się z czapką i ma wysokość (od 3 do 7 cm przy średnicy 1,5-2 cm) proporcjonalną do jej wielkości. Na powierzchni nogi widać małe wgłębienia.

Po oderwaniu korpusu grzyba widać, że gęsta żółta z przejściem w pomarańczową miazgę zaczyna zielenieć, ale nie na długo - zielenie same znikają.

Głównymi lasami, w których trzeba szukać grzybów, są lasy sosnowe i świerkowe. Rodziny grzybów występują tam, gdzie występuje trawa i mech. Masowe ucieczki grzybiarzy obserwuje się od końca lipca do początku września, ale można powoli rozpocząć i zakończyć miesiąc, odpowiednio, wcześniej i później..

Głównym zastosowaniem kulinarnym lnianki jest solenie, chociaż jest ona dość dobra zarówno na surowo, jak i w marynacie..

Szary rząd

Szary rząd jest również nazywany ryadovka streaky, a po łacinie mikolodzy nazywają go Tricholoma portentosum.

Kapelusz jej jest prostata, nierówno-bulwiasta. Zgodnie z główną nazwą jasne jest, że jej kolor jest szary, zmieniając tylko odcienie (nawet na fiolet). Krawędzie są faliste, może osiągnąć średnicę 12 cm.

Wysoka (do 10 cm) noga jest dość gruba jak na taki wzrost (do 2 cm) i rozszerza się u podstawy. Kolor biały jest żółtawy lub szarawy.

Miazga przypomina kolorem zewnętrzną część nogi i pachnie mąką.

Grzybownicy poszukują dużych kolonii wioślarzy w lasach sosnowych, jak i mieszanych, ale wciąż w pobliżu sosen, w tym wśród opadłych igieł. Znalezienie rodziny zielonki może służyć jako znak wskazujący na występowanie rzędów w danym miejscu - z reguły są sąsiadami.

Wzrost rozpoczynający się w połowie września nie ustaje nawet po pierwszych przymrozkach i trwa do końca listopada.

Do gotowania szara ryadovka jest uniwersalna, chociaż w większym stopniu, zwłaszcza młoda, jest marynowana i solona. Do innych celów grzyby te są najpierw gotowane (do kwadransa) - nadają się do tego okazy w każdym wieku.

Brzozowy

Ta nazwa odnosi się do dużej grupy grzybów, z których wszystkie są jadalne.

Naukowa nazwa Leccinum odpowiada borowikowi:

• zwykły (co jest omówione w tym artykule);
• bagno;
• szorstki;
• popielaty i 5 innych odmian.

Brzozowy pospolita wśród ludzi nazywana jest też po prostu brzozą, a także zaskórnikiem.

Młody biały grzyb kapelusz ciemnieje i brązowieje z wiekiem, a połowa kulki zmienia się w międzyczasie w poduszkę.

Może dorastać do 18 cm średnicy. Obecność znacznej wilgoci w środowisku powoduje pojawienie się lepkiego śluzu na powierzchni kapelusza.

Noga wysoki i obszerny (odpowiednio do 15 i 3 cm), jego cylinder jest pomalowany na szaro lub dziewiczy biały, wzdłuż niego szare łuski ciemnieją.

Gruby i biały miazga pod kapeluszem z wiekiem rozluźnia się i nasyca wodą, a mięso miazgi z nóg nabiera z czasem włóknisto-sztywnej struktury.

Obecność brzóz w lesie oznacza możliwość znalezienia tam brzóz brunatnych. Grzyby kochające światło preferują polany i skraj lasu. Sygnałem do rozpoczęcia żniw jest kwitnienie czeremchy, sezon kończy się w połowie jesieni.

Pod względem spektrum zastosowań kulinarnych brzoza może konkurować nawet z borowikami, ma dostęp do gotowania, smażenia, duszenia, suszenia, marynowania i zamrażania.

Borowik

Borowik różni się od borowika:

• kolor kapelusza (biały lub czerwono-pomarańczowy, jak liście osiki);
• niebieski miąższ po cięciu;
• pod względem wielkości - w borowikach są większe;
• dominujące miejsce wzrostu - wynika to z nazwy.

Ludzie nazywają ten grzyb osiką i rudowłosy (porównaj ponownie z brzozą), łacińska nazwa tych powiązanych grzybów jest taka sama - Leccinum.

Na żniwa borowik grzybiarze wracają w pierwszej połowie czerwca, a ten sezon trwa do października.

W sensie kulinarnym nie jest gorszy od brzozy.

Russula bagienna

Marsh russula (potocznie zwany także float, a według klasyfikacji naukowej Russula paludosa) zwraca uwagę przede wszystkim kapeluszem o suchej skórze, skutecznie pomalowanym na różowo-czerwono-pomarańczowe odcienie.

Średnica mięsistego kapelusza nie jest zbyt duża (7-12 cm), ma tępe brzegi, wgłębienie pośrodku i ogólne wybrzuszenie.

Solidna noga jest pełna lub pusta, różowa lub biała, w kształcie wrzeciona lub maczugi, jej 5-centymetrowa wysokość i centymetrowa grubość mogą się podwoić.

Biały, pozbawiony smaku miąższ, jędrny w młodości i luźny z wiekiem, o słabym owocowym zapachu.

Małe rodziny Russula rosną pod drzewami iglastymi (cedr elfin, modrzew, sosna), w tym w lasach mieszanych. Zbierz je w ostatnie miesiące letnie i pierwsze jesienne miesiące.

W diecie grzybowej Russula zajmuje miejsce w postaci smażonej, gotowanej i solonej.

Pieczarka zwyczajna

Znany jest również pod nazwą papryki, w mikologii, oprócz zwykłej pieczarki, jest również wymieniany jako prawdziwy pieczarka i jako Agaricus campestris.

Czapka, która dorasta do 15 cm średnicy, ma kształt półkuli, której brzegi są mocno zakrzywione do wewnątrz (w młodym wieku).

Podczas rozwoju kapelusz staje się początkowo tylko płaskim okręgiem, a następnie - szeroko rozpostartym. Ma wybrzuszenie pośrodku.

Sucha powierzchnia - biała (czasami brązowawa), z wyglądu i dotyku - z drobnymi łuskami lub jedwabista.

Jednokolorowa noga z czapeczką o proporcjonalnych wymiarach (5-9 / 1-2 cm) jest na dole poszerzona i niejako spuchnięta, pośrodku (najczęściej) otoczona szerokim pierścieniem.

W punkcie zerwania biały miąższ zmienia się na czerwony.

Występowanie pieczarek jest niesamowite - łąki, parki, ogrody, plantacje leśne, ogólnie można je znaleźć wszędzie (duże kolonie nazywane są kręgami czarownic). Stąd duży napływ grzybów sztucznie wyhodowanych.

Profesjonalni kucharze i gospodynie domowe używają pieczarek na pierwszym i drugim daniu oraz do marynowania i pieczenia. Wiele osób uwielbia smak i zapach surowych pieczarek..

Niejadalne trujące grzyby

Doświadczeni zbieracze grzybów charakteryzują się zwiększoną ostrożnością, ponieważ znają niebezpieczeństwo związane z tym, co znajduje się w koszu razem grzyby jadalne będzie trujący okaz, który może zaszkodzić zdrowiu ludzkiemu, a nawet doprowadzić do śmierci.

Muchomor sromotnikowy

Spośród niebezpiecznych grzybów występujących w centralnej Rosji największym zagrożeniem jest perkoz blady (po łacinie Amanita phalloides).

Jest również uznawana za najbardziej trującego grzyba na świecie..

Ponadto w rzeczywistości toksyczność jest niebezpieczna, ponieważ jest podobna do niektórych rodzajów grzybów jadalnych: pieczarek, rusuli, zielonych liści itp..

Młody muchomor przypomina jajko z filmu.

Dorosły i dojrzały ma:

• ładny kapelusz w kolorze oliwkowym (z tendencją do zielonego lub szarego), który może być płaski lub mieć kształt półkuli. Włóknista powierzchnia kończy się gładkimi krawędziami. Średnica jest nie mniejsza niż 5 cm i większa niż 15;
• noga, która może wydawać się dziełem sztuki naturalnej ze względu na fakt, że ma na sobie wzór mory (nie zawsze). W przeciwnym razie jest to znajomy cylinder z dolnym wybrzuszeniem. Kolor pokrywa się z kolorem kapelusza, ale czasami jest bielszy. Średnica do 2,5 cm, wysokość do 16 cm Na nodze charakterystyczny pierścień membranowy - sygnał ostrzegawczy dla łowców grzybów;
• mięso o białym miąższu, prawie bezwonne, a jego smak jest również prawie niezauważalny. Tylko starsze osobniki wydzielają słodkawy zapach, który nie wywołuje przyjemnych emocji..

Obszary dystrybucji blady muchomor występują zarówno lasy liściaste, jak i mieszane, w których układa się je na żyznej glebie obok buku, dębu i leszczyny i często bezpośrednio przylega do ich systemów korzeniowych (tworzy mikoryzę).

Szczególną ostrożność trzeba zachować w sezonie bladych żniw muchomorów - od końca sierpnia do późnej jesieni.

Amanita muscaria

Jeśli zastosujemy współczesny termin „lek psychotropowy” do naturalnych darów, to chodzi tylko o czerwonego muchomora (Amanita muscaria).

Bardzo piękny grzyb, przede wszystkim ze względu na czapkę. Jest w stanie dorastać do 20 cm (z reguły nie mniej niż 8). Osiąga połysk dzięki połączeniu blasku jaskrawoczerwonej powierzchni i rozsypanych na niej łuszczących się białych brodawek.

Noga muchomora ma takie same wymiary jak czapka, a średnica jej białego lub żółtego cylindra wynosi 1-2,5 cm: z wiekiem zmienia się z ciała stałego w zagłębienie. Zagęszczona podstawa przypomina bulwę.

Lekko wyczuwalny aromat białej miazgi, która bezpośrednio pod skórą jest pomarańczowa lub żółta (w obu przypadkach bardzo jasny odcień).

Korzenie brzozy i świerku służą muchomorom do tworzenia mikoryzy. Kwaśne gleby w umiarkowanym klimacie rosyjskim są idealne do ich wzrostu w okresie od sierpnia do października.

Porfir Amanita

Nie tylko toksyczność (choć niewielka), ale także odpychający zapach i smak sprawiają, że grzyb ten jest celowo niejadalny..

Kapanula muchomora porfirowego (Amanita porphyria) w miarę wzrostu stopniowo nabiera wyprostowanego kształtu. Kapelusz jest pokryty czystą szarą skórą lub dodatkiem fioletowych lub brązowych odcieni. Ma gładkie krawędzie, a wokół niego biegną włókna wykonane jak z jedwabiu..

Niewielki rozmiar kapelusza (od 5 do 9 cm średnicy) jest również zgodny z 8-13-centymetrową nóżką o grubości nie większej niż 2 cm, której kolumna w dolnej części ma zgrubienie w postaci półkuli, jest bez narośli, kolor może zmieniać się z białego na żółtawy, czasami barwione wzorem mory.

Biała miazga, podobnie jak cienka warstwa mięsa, ma całkowicie kulinarny zapach (świeże ziemniaki) i smak (jak rzodkiewka), co nie powinno zwieść zbieracza grzybów.

Słabe kwaśne gleby w lasach iglastych (lub rozrzedzone brzozowymi) są tradycyjnym miejscem wzrostu porfiru, którego sezon zbiorów to ostatnie dwa miesiące lata i pierwsze dwa.

Siarkowożółty grzyb miodowy

Hypholoma fasciculare lub siarkowo-żółta spadzia jest z pewnością niejadalna, ale przyczyna tego w środowisku mikologicznym nie została ostatecznie zidentyfikowana: albo jest to gorzki smak i nieprzyjemny zapach, albo są to zawarte w niej toksyny.

Kapelusz mały (nie więcej niż 5 cm), rozjaśniający się ku krawędziom, przechodzi od kształtu wypukłego do wyciągniętego. Kolor w większości przypadków jest brązowożółty, ale występuje również czerwony odcień.

Grubość wydrążonej włóknistej nogi (0,5 cm) odpowiada czapce, ale wysokość jest z nią nieco niezgodna (do 10 cm).

Już wspomniano o gorzkim smaku miąższu, a jego kolor jest jasno żółty.

Na pniakach drzew, w ich pobliżu i na drewnie zaczynającym gnić, bez rozróżnienia między drzewami liściastymi a iglastymi, rosną grupy agarików miodowych. Okres owocowania - maj, całe lato i wrzesień-październik.

Pieczarki w centralnej Rosji

Charakter lasów, w których rosną grzyby i konkretne miejsca w nich opisano powyżej..

Z regionów geograficznych wyróżniamy na przykład regiony Woroneż, Włodzimierz, Ryazan, Kaługa, Kursk, Moskwa, Niżny Nowogród i Twer, bogate w grzyby..

O zawartości „grzybów” każdego z nich można by napisać osobną książkę.

Zasady zbierania grzybów

1. Zakaz polowania na grzyby wzdłuż jezdni - grzyby bardzo łatwo nasycają się substancjami niebezpiecznymi dla człowieka, np. Solami metali ciężkich.
2. Dla początkujących konieczne jest wzięcie udziału w wyprawie doświadczonego zbieracza grzybów, w przeciwnym razie znacznie wzrośnie ryzyko zdobycia muchomora lub muchomora.
3. Szczególna uwaga na dzieci zabrane ze sobą do lasu: powinny być cały czas w zasięgu wzroku i nie smakować jagód i grzybów.
4. Pojemniki do przechowywania zebranych grzybów (koszyczki, koszyczki, plecaki) muszą być wykonane z materiałów naturalnych - nie używać celofanu i plastiku.
5. Okaz, który zamierzałeś włożyć do kosza, nie powinien być zjadany przez robaki, noga powinna być nienaruszona, a talerze powinny być lekkie - wymagane jest wstępne dokładne badanie.
6. Wszelkie wątpliwości interpretuje się na korzyść grzyba pozostającego w lesie..
7. Czas przed południem jest najbardziej odpowiedni dla zbieraczy grzybów.
8. Nie zapomnij o nożu do krojenia - grzybnia uszkodzona podczas wyrywania nie da następnego zbioru.
9. Ponowna pełna inspekcja zebranej ofiary przed czyszczeniem i wywarowaniem - na wypadek gdyby w lesie czegoś brakowało.
10. Bulion grzybowy nie jest przeznaczony do picia, a obróbkę kulinarną powstałych surowców po ugotowaniu należy kontynuować natychmiast.

Grzyby można zbierać bez dogłębnej wiedzy z zakresu mykologii, ale pewne podstawy teoretyczne pomogą początkującym zdobyć niezbędne doświadczenie, a ci, którzy już czują się profesjonalistami, mogą odświeżyć i wyjaśnić uzyskane w praktyczny sposób spostrzeżenia..