Jak wygląda fałszywy borowik - ich opis i różnica w stosunku do innych grzybów

Fałszywe borowiki często trafiają do koszy niedoświadczonych zbieraczy grzybów razem z grzybami jadalnymi. Dzieje się tak, ponieważ kilka gatunków trujących jest na zewnątrz dość łatwych do pomylenia z tymi, które są dobre do jedzenia, jeśli nie przyjrzysz się uważnie. I odwrotnie, pospolity wczesny borowik jest często mylony z fałszywym, a późniejsze odmiany są bardzo podobne do muchomora. Oprócz kształtu istnieje wiele wyróżniających cech, dzięki którym można dowiedzieć się, czy grzyb jest jadalny, czy tylko wygląda.

Istniejące odmiany borowików - cechy charakterystyczne

Grzyby to organizmy eukariotyczne, które łączą wiele cech roślin i zwierząt, po łacinie nazywane są Grzybami lub Mycota. Ze względu na miejsce wzrostu dzielą się na łąkę, step, górę i las. Suillus, z których występuje ponad 40 gatunków, w tym zarówno użyteczne, jak i warunkowo jadalne lub nienadające się do spożycia, rośnie na terenach zalesionych.

Zalety grzybów rurkowych z rodziny Boletov polegają nie tylko na ich wartości odżywczej, ale także na zawartych w nich pierwiastkach, takich jak węglowodany, szereg aminokwasów, witaminy z grupy B i lecytyna. Oleje posiadają również szkodliwe właściwości charakterystyczne dla wszystkich organizmów królestwa Mycota - chitynę, która ma negatywny wpływ na przewód pokarmowy.

Pod względem wartości odżywczej wyróżnia się 4 kategorie różniące się ilością zawartych składników użytkowych oraz smakiem. Pod tym względem żaden rodzaj borowików nie należy do drugiej pozycji, to znaczy użyteczność i smak są dość wysokie, ale gorsze od wielu innych grzybów. Jest inna gradacja.

• doskonałe jadalne;
• dobre jadalne;
• warunkowo jadalne;
• niezdatny do jedzenia;
• trujący.

Grzyby z rodzaju Suillus zajmują drugą i trzecią pozycję, w zależności od gatunku. Faktem jest, że fałszywe borowiki nie należą do tej rodziny i nie istnieją jako odrębny gatunek. Tak właśnie nazywają się inni przedstawiciele królestwa Mycota, którzy mają podobny kształt i kolor. Różnica polega na mięsistym pierścieniu wokół łodygi, który pojawia się, gdy wyrasta z błony pokrywającej kieszenie zarodników młodego grzyba - fałszywe oleje tego nie mają. Dlatego czwarta i piąta kategoria nie ma zastosowania do Suillus..

Dobre grzyby to gatunki popularne wśród grzybiarzy, takie jak pospolita (późna, jesienna), jasna (lub biała), ziarnista (lub wczesna), żółto-brązowa (lub różnobrązowa, jak znamy ją jako muchomor bagienny). W Rosji i Europie Suillus tridentinus (czerwono-czerwony lub trójzębny), plorans (cedr lub płacz), syberyjski (ten typ jest bliższy warunkowo jadalnym) i niezwykły.

Warunkowo jadalne, istnieje kilka rodzajów borowików: żółtawy, modrzew, kizlyak i szary. Wszystkie są jadalne dopiero po dokładnym oczyszczeniu z folii zewnętrznych i długim gotowaniu..

Jak rozpoznać dobre i smaczne gatunki Suillus?

Chociaż większość grzybów z tej rodziny ma kudłatą obwódkę na łodydze, niektóre gatunki tracą tę cechę w miarę wzrostu. Dlatego często tak łatwo je pomylić z podobnymi trującymi lub po prostu niejadalnymi. Aby nie pomylić się podczas zbierania prezentów leśnych, musisz znać cechy charakterystyczne każdego gatunku, który występuje w okolicy. W Rosji rośnie następujący borowik.

Pospolity (Luteus)

Można go rozpoznać po brązowym, z ukośnym odcieniem w kolorze żółtym lub brązowym, kapeluszu o średnicy od 5 do 12 centymetrów, którego lepką, tłustą skórę można bardzo łatwo usunąć. Czasami odcień jest brązowo-fioletowy. Noga jest podzielona na dwie części kudłatym pierścieniem, który tworzy się, gdy grzyb dojrzewa, po rozbiciu kołpaka na gąbczastej miazdze zarodników. Powyżej pierścienia kolor jest jasny, poniżej - z fioletowym odcieniem. Miąższ zarodników pod kapeluszem jest rurkowaty, żółty.

Ziarnisty (Granulatus)

Bardzo popularny i popularny grzyb, który rośnie w dużych ilościach od czerwca do listopada. Zaleca się zbierać tylko młode, ponieważ dorastając gatunek ten szybko staje się zwiotczały i bez smaku. Kapelusz o średnicy od 4 do 10 centymetrów u młodych zwierząt ma kolor jaskrawoczerwony, au dużych okazuje się żółto-pomarańczowy. Kształt również zmienia się od wypukłego piramidalnego do płaskiego, jak okrągła poduszka. Łatwo zdejmowana skóra staje się śluzowata tylko przy dużej wilgotności powietrza, przez resztę czasu jest błyszcząca, ale sucha.

Grzyb ten nie ma charakterystycznego dla oleju pierścienia, noga o wysokości do 8 centymetrów jest jasnożółta, często pojawiają się na niej brązowawe smugi z płynu uwolnionego z woreczków zarodników. Gatunek ten ma przyjemny orzechowy posmak i lekko cierpki zapach miąższu, którego kolor jest zwykle jasny, lekko żółtawy. Ziarniste kawałki olejarki nie ciemnieją.

Cedr (Plorans)

Dość duży grzyb o wysokości nogi do 12 centymetrów. Brązowy kapelusz ma średnicę do 15 cm Charakterystyczną cechą jest błyszcząca, ale nie tłusta, ale woskowa powierzchnia skóry. Inną cechą, po której można rozpoznać ten gatunek, jest żółtawo-pomarańczowy miąższ, który zmienia kolor na niebieski na nacięciu. Powierzchnia nogi jest często usiana brązowymi plamkami, przez co olejarka cedrowa jest często mylona z borowikami.

Biały (Placidus)

Tworzy niewielkie grupy, rosnące głównie w lasach cedrowych lub sosnowych. Podobnie jak wiele gatunków z rodziny Suillus, czapka u młodych zwierząt ma kształt prawie piramidy do 5 centymetrów średnicy, az wiekiem staje się płaska, a nawet z małym otworem pośrodku o wielkości około 12 cm, a jasnożółta skóra jest lekko śluzowata, ale nie lepka. ale gładkie. Czasami na czapce pojawiają się fioletowe plamy, z powodu których można pomylić się z trującym grzybem i przejść obok. Ułatwia to fakt, że na nogawce nie ma charakterystycznego pierścienia..

Żółto-brązowy (Variegatus)

Popularnie znany jako muchomor błotny lub piaszczysty, grzyb ten jest duży, jego czapka, żółtawa z brązowymi plamami, często osiąga 14 centymetrów. Jego kształt jest lekko półkolisty, na skórze nie ma charakterystycznego tłustego nalotu, wręcz przeciwnie w miarę dojrzewania ciała pęka i zaczyna się łuszczyć. Miąższ nogi, który ze względu na swój wzrost rozciąga się o 10 cm, zawsze zmienia kolor na niebieski na rozcięciu. Variegatus rośnie w lasach sosnowych, pojedynczo i w grupach.

Czerwono-czerwony (Tridentinus)

Występuje w pobliżu drzew iglastych, głównie na pogórzu, od czerwca do października włącznie. Posiada dużą półkolistą nasadkę, której średnica często sięga 15 centymetrów. Główny kolor to jasnopomarańczowy, skóra pokryta jest gęstą warstwą jasnoczerwonych łusek, dzięki czemu grzyb nabiera charakterystycznego koloru.

Gąbczasty miąższ kanalików zarodników jest również koloru pomarańczowego. Noga o wysokości do 10 cm ma lekko zaznaczony pierścień pozostały z koca zarodnikowego. Jeśli miąższ zostanie rozcięty, szybko zmienia kolor na czerwonawy, chociaż początkowo ma kolor żółty..

Fałszywy borowik - co to za grzyby?

Wielu określa fałszywych jako warunkowo jadalnych przedstawicieli rodziny Suillus. Ten sam modrzew lub szary (Aeruginascens) ma bardzo przyjemny smak i zapach, wystarczy chwilę zagotować we wrzącej wodzie. Dlatego bardziej poprawne jest rozważenie podobnych grzybów, które należą do innych rodzin, są niejadalne lub trujące jako fałszywe czyraki..

Taki jest przede wszystkim grzyb pieprzowy (Piperatus), który należy do rodzaju Chalciporus. Wiedząc, jak wygląda olejarka, łatwo pomylić rękawiczkę o podobnym kształcie, ale można ją odróżnić wielkością, która nie przekracza 6 centymetrów wysokości i 8 centymetrów średnicy nasadki. Kolor tego gatunku jest całkowicie brązowy, a miąższ w środku jest żółty. Skóra kapelusza ma błyszczący połysk charakterystyczny dla rodziny Suillus, ale nie jest śluzowaty. Kolejne podobieństwo w okresie wegetacji, od czerwca do października.

Zerwany grzyb ma raczej przyjemny zapach, ale bardzo ostry, pieprzny smak. Na rozcięciu staje się czerwonawy. Piperatus nadal nadaje się do jedzenia, ale tylko w małych ilościach, po ugotowaniu we wrzącej wodzie i wysuszeniu, jako przyprawa do przyprawiania potraw. Jeśli ugotujesz go jak puszkę po oleju, pojawią się choroby przewodu żołądkowo-jelitowego. Taka uczta jest szczególnie niepożądana dla dzieci, substancje zawarte w takiej żywności powodują efekt zatrucia..

Innym grzybem, z którym można pomylić niektóre rodzaje borowików, jest muchomor pantera (Amanita pantherina). Miejscem wzrostu są lasy liściaste. Ma półokrągłą długą czapkę, brązową lub ciemnobrązową. Na nim wzdłuż krawędzi łatwo zauważyć cienką frotte z wczesnego koca zarodnikowego, która często tworzy pierścień na białej, wysokiej (do 12 centymetrów) nodze dorosłego ciała.

Na skórze czapki znajdują się lekkie plamki łusek, które można łatwo usunąć z powierzchni, miazgę zarodników reprezentują płytki, a nie rurki, jak w zwykłym maśle. Grzyb jest bardzo trujący!