Poznajemy grzyby blaszkowate: jaka jest ich cecha i jakie są

Większość zbieraczy grzybów uważa grzyby gąbczaste za najcenniejsze dary lasu ze względu na ich mięsisty i gęsty miazg, ale nie należy zaniedbywać innej, nie mniej licznej grupy - grzybów blaszkowatych. Chociaż struktura ich grzybiczego korpusu nie ma takich cech i najczęściej są one cienkie i kruche, wśród tych okazów znajdują się bardzo smaczne grzyby, zwłaszcza w postaci marynowanej. To prawda, że ​​wśród grzybów blaszkowatych jest wiele i niejadalnych, a nawet trujących odmian, które stanowią ogromne zagrożenie, przyjmują przynajmniej blady muchomor. Jaka jest różnica między grzybami blaszkowatymi a grzybami rurkowymi i czym one są, porozmawiamy o tym dzisiaj.

Specyfika kategorii gatunków

Jak wiesz, aby określić przynależność grzybów do określonej grupy, musisz spojrzeć pod czapkę. Jeśli rurowi przedstawiciele mają pod sobą szeroką i gęstą gąbkę, to grzyby blaszkowate, nazwa i zdjęcia niektórych zostaną przedstawione poniżej, radykalnie różnią się budową: wokół koła kapelusza, od nogi do jego krawędzi, są cienkie talerze, na których czekają na skrzydłach dojrzewające zarodniki. Kolor i kształt talerzy może być bardzo zróżnicowany i zależy od konkretnej odmiany, czyli grzyba. W niektórych płynnie zamieniają się w nogę, w innych mocno się z nią połączyli, aw innych nawet nie sięgają w pełni do nogi, znajdując się wyłącznie na czapce.

Są też takie grzyby, w których między płytami łączącymi je ze sobą znajdują się mostki, dzięki czemu uzyskuje się drobną siatkę.

Ponadto większość grzybów blaszkowatych ma wydrążoną łodygę. Może być całkowicie płaski lub ozdobiony pierścieniem wykonanym z resztek narzuty, który zakrywa czapkę młodych okazów. W miarę wzrostu zasłona pęka, a jej część pozostająca na nodze tworzy pierścień.

Prawie wszystkie grzyby blaszkowate wydzielają mleczny sok, a te, które go nie mają, są popularnie nazywane „bułką tartą”.

Płytkowe pyszne grzyby

Pomimo delikatnego miąższu, który często pęka podczas gotowania, grzyby blaszkowe są bardzo dobre, zwłaszcza smażone lub marynowane. Ale do zup, niestety, rzadko są używane z tego samego powodu, z wyjątkiem tego grzyby miodowe i kilka innych typów - są bardziej elastyczne i lepiej trzymają swój kształt niż inne.

Wśród jadalnych grzybów blaszkowatych na uwagę zasługują:

1. Boczniak cytrynowy. Jeden z tych grzybów, z którym można zrobić wszystko, nawet gotując, szkoda, że ​​rośnie tylko na Dalekim Wschodzie. Kapelusze są małe, maksymalnie 10 cm, o pięknym cytrynowym kolorze, talerze płynnie przechodzą w dość długą nogę, jak na boczniaki (około 9 cm), która początkowo rośnie w środku, ale zmienia się z wiekiem. Miąższ jest biały i delikatny, pachnie mąką, ale u starych grzybów staje się szorstki.
2. Mokruha jest różowa. Pomimo nieprzyjemnego śluzu, który całkowicie pokrywa jasnobrązową czapkę rzadkimi ciemnymi plamami, grzyb jest pyszny, gdy jest smażony i solony. Jedyną rzeczą do rozważenia jest to, że grube talerze pod kapeluszem powinny nadal pozostać białe, ponieważ w starych grzybach stają się czarne i grzyb traci swój wygląd, zwłaszcza gdy jest ugotowany.
3. Czapka internetowa jest fioletowa. Jeden z tych grzybów, który trudno pomylić - jego purpurowy kolor od razu przyciąga uwagę, ale nie powinien odstraszać, ponieważ grzyb jest dość jadalny. Lekko wypukła czapka ma na dole ciemniejsze płytki i stoi na wysokiej nóżce. Miąższ jest tego samego koloru, pachnie skórą.
4. Russula jest niebieska. Charakteryzuje się grubszym kapeluszem z grubymi białymi blaszkami, natomiast sam kapelusz jest pomalowany na piękny niebiesko-liliowy kolor z ciemniejszym środkiem. Biała noga jest nieco grubsza na środku. Miąższ jest lekki, przyjemny w smaku.
5. Pieczarka las. Jeden z najsmaczniejszych grzybów o niezwykle aromatycznym i słodkim lekkim miąższu, który po przełamaniu lekko brązowieje. Różni się od swoich „bladych braci” brązowym kapeluszem pokrytym łuskami.

Większość jadalnych grzybów blaszkowatych jest smaczniejsza w młodym wieku, a u starszych okazów talerze często ciemnieją, a miąższ albo staje się całkowicie „kryształowy” i rozpada się przy próbie krojenia grzyba, albo nabiera sztywności i nieprzyjemnego posmaku.

Piękne, ale niejadalne „talerze”

Pięknie wyglądające grzyby nie zawsze spełniają oczekiwania, a czasem potrafią nieprzyjemnie zaskoczyć swoim smakiem. Wśród niejadalnych grzybów blaszkowatych są takie „podróbki”:

1. Mleczno-oliwkowy czarny. Duży kapelusz młodego grzyba ma kształt stożka i jest koloru brązowo-zielonego, następnie prostuje się i ciemnieje. Grube żółtawe płytki również ciemnieją z wiekiem. Przysiadła gruba brązowa noga w dołach. Gorzka miazga.
2. Miller jest neutralny (aka dąb lub poddubnik). Rośnie odpowiednio pod dębami, czapeczka jest wklęsła, czerwono-brązowa, z ciemniejszym środkiem i jasnymi słojami. Noga jest tego samego koloru. Miąższ wydziela oleisty aromat i jest gorzki.
3. Liść wilka. Zewnętrznie jest bardzo podobny do boczniaka, na drzewach często można znaleźć żółto-brązowe kapelusze w postaci narośli. Liść piły można odróżnić od jadalnego boczniaka ostrygowatego po płytkach: są one szerokie i mają postrzępioną krawędź. Sama czapka pokryta jest filcową skórą z małymi brodawkami. Miąższ jest bardzo twardy i gorzki.
4. Skrzypek. Grzyb jest podobny do papryki: czapka z lejkiem pośrodku pokryta jest aksamitną kremową skórką, brzegi są wywinięte. Krótka nóżka jest biała, a talerze są rzadkie, podczas gdy noga piersi jest dłuższa, a talerze pod kapeluszem są grube. Miąższ jest cienki i cierpki.

Niejadalność grzyba często wydziela swój zapach, więc nie będzie zbyteczne „wąchanie” znalezionego skarbu.

Grzyby niebezpieczne dla zdrowia z talerzami pod kapeluszem

Jak już wspomniano, wiele spośród grzybów blaszkowatych jest trujących, których nigdy nie należy zbierać i spożywać. Stosowanie takich grzybów doprowadzi do smutnych konsekwencji:

1. Trujący entoloma (jest również różową płytką). Bardzo piękny grzyb o grubej, gęstej nóżce w kształcie maczugi i dużym bladożółtym kapeluszu o średnicy do 20 cm. Szerokie płytki są najpierw lekkie, potem zmieniają kolor na czerwony. Miąższ jest nieprzyjemny, o gorzkim zapachu.
2. Russula Mayra. Mała czapka (nie więcej niż 7 cm) jest różowawa, płytki są grube, białe z lekkim zielono-szarym odcieniem. Noga jest biała, gęsta, z czasem żółknie. Miąższ pachnie jak kokos, w starych grzybach ma po prostu słodki aromat, ale ma ostry smak.
3. Muchomor porfir. Kapelusz brązowo-szary jest początkowo wypukły, następnie staje się wklęsły, pokryty łuskami. Noga jest długa, u góry obramowana. Lekka miazga ma nieprzyjemny zapach.
4. Włókno ziemne. Czapka biała z liliowym odcieniem jest płaska, spuchnięta w środku. Noga jest cienka, włóknista. Płytki są jasne, a następnie ciemnieją.

Objawy zatrucia mogą nie pojawić się natychmiast, a nawet początkowo całkowicie nieobecne, ale niebezpieczne toksyny faktycznie zniszczą twoją wątrobę od wewnątrz, więc nie ryzykuj i zostaw takie grzyby w lesie..

Grzyby blaszkowate to jedna z najliczniejszych grup, obejmująca zarówno okazy cenne w kuchni, jak i najbardziej niebezpieczne. Zachowaj ostrożność podczas poszukiwań, aby ich nie pomylić i nie minąć nieznanych grzybów. Zdrowie jest droższe niż eksperymenty!

Film o jadalnych grzybach blaszkowatych