Głóg w twoim ogrodzie: opis i zalecenia dotyczące pielęgnacji

Jak wygląda głóg i co jest przydatne?

Głóg (Crataegus) to dość liczna odmiana roślin należąca do rodziny Pink. Jego naturalnym środowiskiem jest półkula północna. Na obszarach o klimacie umiarkowanym głóg występuje prawie wszędzie. Większość jego gatunków występuje w Europie i Ameryce Północnej..

Głóg to liczne gatunki roślin rozpowszechnione w umiarkowanym klimacie półkuli północnej

Z pochodzeniem nazwy głóg wiąże się piękna legenda. Według niej młoda córka bojara, w której zakochał się zagraniczny kupiec, odrzuciła jego zaloty, pozostając lojalną wobec narzeczonego, który poszedł na wojnę. Potem ją porwał, ale dziewczynie udało się uciec. Kiedy dotarła do drzewa, pod którym spotkała narzeczoną, pomodliła się o ochronę. Beczka otworzyła się i schowała się w środku. Wiosną drzewo było pokryte śnieżnobiałymi kwiatostanami, stając się jak suknia ślubna. W ten sposób dusza dziewczyny wysłała znak ukochanemu. Według innej wersji dziewczyna zginęła pod krzakiem głogu, dźgając się sztyletem. Wybrała śmierć zamiast życia w niewoli z niekochaną osobą.

Głóg to krzew lub małe wdzięczne drzewo dorastające do 2,5-7 m. Kora jest czekoladowo-brązowa z czerwonawym odcieniem. Z wiekiem szarzeje i łuszczy się warstwami. Nawet bez przycinania jego gęsta korona przyjmuje prawie regularny kulisty kształt. Gałęzie pokryte są gęsto rozstawionymi cierniami o długości około 5 cm.

Liście różnych gatunków mogą być całe lub rozcięte, a także klapowane. Zasadniczo blaszka liściowa jest ciemnozielona, ​​ale występuje również szaro-srebrny lub żółtawy odcień. Głóg wygląda bardzo efektownie jesienią.. Liście są pomalowane na różne odcienie żółtego, pomarańczowo-czerwonego, fioletowego. Średnia długość liści to 2–6 cm, na gałęzi ułożone są spiralnie.

Kształt liści głogu jest bardzo zróżnicowany.

Głóg pełni funkcję dekoracyjną podczas kwitnienia. Wypada na ostatnią dekadę maja lub na sam początek czerwca.. W naturze jego kwiaty są proste, białe lub jasnoróżowe, hodowcy wyhodowali odmiany o szkarłatnych, jasnych szkarłatnych płatkach, a także podwójnych. Pąki zbierane są w gęste kwiatostany w kształcie parasola lub tarczy. Zapach jest słaby, prawie niewyczuwalny. To dobrze, bo niezbyt przyjemne. Jednym z najczęstszych skojarzeń, jakie wywołuje, są stęchłe zgniłe ryby..

Głóg kwitnie bardzo obficie

Owoce głogu to małe jabłka ze skórką żółtawą, czerwono-pomarańczową, szkarłatną, ciemnofioletową lub nawet prawie czarną. Różnią się znacznie kształtem i wielkością. Każdy ma od jednego do pięciu nasion. Owoce są w zasadzie możliwe, ale nie mogą pochwalić się doskonałym smakiem.. Miąższ jest słodko-kwaśny z wyczuwalnym „mącznym” posmakiem. Zbiory dojrzewają w sierpniu lub wrześniu, nawet całkowicie dojrzałe owoce mogą opadać na gałęziach do wiosny bez kruszenia.

Owoce głogu nie są duże, ale roślina ma dobry plon i długi okres produkcyjny.

Roślina nie może pochwalić się tempem wzrostu i wczesną dojrzałością. Pierwszy plon zbiera się dopiero 12–15 lat po posadzeniu sadzonki na stałe. Ale głóg należy do kategorii stulatków.. Drzewo będzie kwitnąć i owocować przez 300-400 lat. Przeciętny plon - 75 kg owoców z dorosłej rośliny.

Gałęzie głogu jesienią dosłownie usiane są dojrzałymi owocami

Ekstremalna bezpretensjonalność głogu decyduje o jego dużej popularności wśród osób zajmujących się projektowaniem krajobrazu. Roślina ta jest szeroko stosowana do kształtowania krajobrazu miejskich parków i placów, z powodzeniem dostosowując się do niesprzyjających warunków środowiskowych. Na działce ogrodowej głóg można wykorzystać do utworzenia żywopłotu. Nie tylko wygląda bardzo atrakcyjnie, ale także pochłania hałas..

Głóg to jedna z najpopularniejszych roślin do tworzenia żywopłotów

Wideo: głóg w projektowaniu krajobrazu

Doświadczeni ogrodnicy używają rośliny jako podkładki dla elitarnych odmian jabłoni i gruszy, które nie mają wystarczającej odporności na mróz. Jej kompaktowe wymiary pozwalają na dalsze uformowanie z niej strofy. A także głóg jest dobrą rośliną miodową, przyciągającą owady zapylające na miejsce..

Głóg jest szeroko stosowany w projektowaniu krajobrazu zarówno w pojedynczych nasadzeniach, jak iw kompozycjach

Świeże owoce głogu są rzadko spożywane. Ale domowe produkty są bardzo smaczne. Robi się z niego dżem, dżem, dżem, kompoty, robi się pianki i galaretkę.

Ogrodnicy często uprawiają głóg nie do świeżej konsumpcji, ale ze względu na domowe preparaty.

Kwiaty, liście i owoce głogu mają szerokie zastosowanie w medycynie ludowej, głównie przy problemach z sercem i naczyniami krwionośnymi. Cenione za wysoką zawartość witamin A, C, P, nienasyconych kwasów tłuszczowych i owocowych, garbników i fruktozy.

Suszone i świeże owoce głogu są szeroko stosowane w medycynie ludowej

Leki pomagają normalizować kołatanie serca i obniżać wysokie ciśnienie krwi. Wzmacniają ściany naczyń krwionośnych, rozszerzają je. W ten sposób poprawia się zaopatrzenie w tlen narządów i tkanek, normalizuje się metabolizm, znikają problemy ze snem i bezprzyczynowe zawroty głowy. Fundusze te mają również pozytywny wpływ na skład krwi, obniżają poziom cholesterolu..

Ale zalety głogu nie ograniczają się do tego. Preparaty z liści i kwiatów są przepisywane na problemy z przewodem pokarmowym, tarczycą, anemią i obniżoną odpornością. Przy stosowaniu zgodnie z zaleceniami nie obserwuje się żadnych skutków ubocznych, nawet przy długotrwałym stosowaniu. Ale przedawkowanie prowadzi do depresji ośrodkowego układu nerwowego. Głóg jest przeciwwskazany dla kobiet w ciąży i karmiących, dzieci poniżej 12 roku życia, hipotoniczny.

Zbiór głogu odbywa się późnym latem lub wczesną jesienią

Wideo: korzyści zdrowotne głogu

Opis odmian i odmian roślin

W naturze występuje około 400 gatunków głogu. Znacznie mniej „udomowione” przez ludzi. Zasadniczo w „niewoli” znajdują się następujące odmiany. Wszystkie są cenione za efekt dekoracyjny, niezmiennie wysoką wydajność i mrozoodporność..

• Powszechne lub kłujące. Drzewo o wysokości 4–6 m. Na terenie Europy występuje prawie wszędzie. Płytki liściowe są trójpłatowe, bez krawędzi. Przód jest ciemnozielony, a wnętrze w kolorze sałatki. Kłosów jest stosunkowo niewiele, średnia długość 1,5–2 cm, kwiaty białe lub różowawe, średnicy 1,5 cm, owoce kuliste lub lekko wydłużone, ceglasto-kolorowe. Każdy zawiera 2-3 nasiona. Tempo wzrostu nie różni się, bardzo dobrze znosi cięcie i zachowuje swój kształt. Hodowcy wyhodowali odmiany Paul`s Scarlet (zwarte, nie owocujące drzewo o szkarłatnych, pełnych kwiatach) i Variegatum (wysokość do 3 m, liście pokryte małymi białymi plamkami i kropkami).
• Altaic. Środowisko naturalne - Azja Środkowa i Środkowa. Wysokość krzewu wynosi 4–6 m. Jest mało wymagający dla jakości gleby, w naturze osiada nawet na praktycznie nagich kamieniach. Liście są całe, jajowate, gładkie, niebieskawe. Kwiaty są śnieżnobiałe. Owoce są żółtawo-pomarańczowe, kuliste. W porównaniu z innymi odmianami wyróżnia się wczesną dojrzałością. Zbiorów można się spodziewać w szóstym roku..
• Krwistoczerwony lub syberyjski. Krzew o wys. 3–3,5 m. Rośnie bardzo wolno. Młode pędy są jasno szkarłatne, po czym stopniowo brązowieją. Kolce są liczne, grube, o długości 4–5 cm, liście mają kształt szerokiego rombu z dużymi ząbkami wzdłuż krawędzi. Kwiaty są białe, pylniki fioletowe. Owoce wydłużone, ciemnoczerwone. Miąższ jest bladożółty, wodnisty.
• Wachlarzowaty. Ukazuje się w Ameryce Północnej i Rosji (region północno-zachodni). Krzew wielopniowy, wys. Do 5 m. Ciernie zakrzywione, dł. 5–6 cm, bardzo gęsto osadzone. Liście w kształcie rombu, na długich ogonkach. Kwiaty są duże (do 2 cm średnicy), śnieżnobiałe. Owoce są jasno szkarłatne, soczyste, wydłużone. Idealny do formowania żywopłotów.
• Daursky. Występuje głównie we wschodniej Syberii, na Dalekim Wschodzie, w Mongolii i północnych Chinach. Krzew o wysokości do 4–5 m. Kora brązowofioletowa. Kolce są częste, do 2 cm długości, liście są gładkie, eliptyczne, ze spiczastym końcem. Płatki są białe z karmazynową podstawą. Owoce są okrągłe, pomarańczowo-czerwone.
• Douglas. Rośnie w Ameryce Północnej. Różni się rozmiarem. Wysokość drzewa 10-13 m, średnica pnia ok. 0,5 m. Korona bardzo gęsta, pędy opadające, prawie bez kolców. Liście są owalne, z krótkimi ogonkami. Płatki są białe, z żółtawym lub różowawym odcieniem. Owoce są bardzo ciemnofioletowe, z daleka wydają się czarne. Miąższ jest bladożółty, słodkawy.
• Mięso zielone. Można go znaleźć na Kamczatce, na Wyspach Kurylskich, Sachalinie, w Japonii. Drzewo bardzo wdzięczne, wysokość 3-4 m. Kora jest żółtawo-beżowa z liliowym odcieniem. Kolce do 1,5 cm długości, liście wielopłatowe. Kwiaty są śnieżnobiałe, z pręcikami w kolorze atramentowo-fioletowym. Owoce są prawie czarne, z szarym nalotem woskowym, kuliste. Miąższ w kolorze sałatki.
• Duże pylniki lub duże kolczaste. Jest bardzo rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Wysokość drzewa 4-6 m. Pędy błyszczące, brązowoszare. Kolce są zakrzywione, do 10–12 cm długości, a kwitnące liście są matowoczerwone. Następnie zmienia się na ciemnozielony, a jesienią - na żółto-pomarańczowy. Kwiaty są białe. Owoce w kształcie jabłka, małe. Skórka jest ciemno szkarłatna, miąższ żółtawobrązowy.
• Miękkie lub półmiękkie. Ceniony jest głównie ze względu na smak owoców. W naturze rośnie wyłącznie w Ameryce Północnej. Wysokość drzewa dochodzi do 8 m, kora jest bladoszara z zielonkawym odcieniem. Kolce długości 7-10 cm Liście owalne, trójklapowe. Kwiaty są bardzo duże, do 2,5 cm średnicy, owoce pomarańczowoczerwone, miąższ jasnożółty.
• Monopest. Występuje nie tylko w regionach o klimacie umiarkowanym, ale także w subtropikach (Afryka Północna, Australia, Nowa Zelandia). W łagodnych warunkach kwitnie dwa razy w roku, wiosną oraz w środku zimy. Preferuje zasadowe podłoże gliniaste. Wysokość drzewa 4–5 m, korona wydłużona, piramidalna. Gałęzie są czerwonawe, jest kilka kolców. Liście są całe, oliwkowe, na krawędzi wyrzeźbione duże zęby. Kwiaty są śnieżnobiałe z czerwonawymi pylnikami. Głóg jest podstawą większości eksperymentów hodowców. Najbardziej znane hybrydy to Plena (podwójne białe kwiaty), Stricta (wydłużona korona, która wygląda jak kolumna), Rosea Flore Pleno (ciemnopurpurowe podwójne kwiaty).
• Cięcie Periston. Ukazuje się na Dalekim Wschodzie, w Chinach. Krzew o wys. Do 3 m. Lubi gleby wilgotne, osiada głównie na brzegach rzek i jezior. Kora jest ciemnoszara, na młodych pędach brązowawa. Liście na długich ogonkach, głęboko wycięte. Białe płatki stopniowo stają się różowe. Owoce o jasnej szkarłatnej skórce, gruszkowate, pokryte wieloma białawymi kropkami. Miąższ jest również czerwony.
• Pontyjski. Rośnie w Turcji, Iranie, Azji Środkowej i na Kaukazie. Wysokość drzewa 8–10 m, nie ma kolców. Liście są szaro-zielone, na bardzo krótkich ogonkach, pocięte na pięć płatów. Kwiatostany są małe. Owoce są koloru limonki, bardzo duże (do 3 cm średnicy), jakby fasetowane. Miąższ jest soczysty, słodki.
• Shportsovy. Pochodzi ze wschodnich Stanów Zjednoczonych. Wysokość drzewa 6–8 m. Korona rozłożyła się, pędy opadały. Kolce są zakrzywione, długie (do 10 cm). Liście są całe, ciemnozielone, wzdłuż krawędzi słabo zaznaczone zęby. Kwiaty są śnieżnobiałe. Kolor owoców waha się od zielonego sałaty do jasnoczerwonego.
• Maksimowicz. Różni się dekoracyjnością. Wysokość drzewa 4–6 m, korona eliptyczna, wydłużona. Nie ma prawie żadnych kolców. Liście są średniej wielkości, w kształcie rombu. Kwitnienie jest krótkie, trwa 10-12 dni. Kwiaty są duże, śnieżnobiałe. Owoce do 2 cm średnicy, jasno szkarłatne. Roślina dojrzewa wystarczająco wcześnie, w połowie sierpnia. Roślina toleruje przycinanie praktycznie bez szkody dla siebie.
• Arnold. Jego ojczyzną jest Ameryka Północna, ale bardzo dobrze zakorzenia się na Syberii. Ceniony za wysoką zawartość witaminy C w owocach i plonowanie. Wysokość krzewu 4–5 m. Ciernie 8–10 cm. Owoce prawie okrągłe, pomarańczowożółte, bardzo duże (do 3 cm średnicy). Na wierzchołku pokryte są miękkim, białawym „włosiem”. Po dojrzewaniu ten głóg szybko odpada.
• Slatey. Wysokość drzewa dochodzi do 7 m. Korona jest bardzo gęsta, lekko asymetryczna. Pędy boczne lekko kiwają głową, więc wygląda jak namiot. Owoce są jasno szkarłatne, okrągłe, plon bardzo wysoki. Popularną mieszańcem hodowlanym jest Splendens, jesienią prezentuje się bardzo dekoracyjnie. Liście zmieniają kolor na intensywnie pomarańczowy, błyszczące szkarłatne owoce długo nie opadają.
• Czarny. Wysokość do 3-4 m. Pędy są w kolorze ceglastym. Kolce są krótkie (do 1 cm), nieliczne. Liście są eliptyczne, od wewnątrz pokryte krótkim białawym "włosiem". Białe kwiaty stopniowo stają się różowe. Owoce czarne, błyszczące, prawie okrągłe.

Galeria zdjęć: odmiany i odmiany głogu uprawiane na działkach ogrodowych

Procedura sadzenia i przygotowanie do niej

Głóg nie różni się kapryśnością i wymagalnością w pielęgnacji, ale regularnie można uzyskać obfite zbiory tylko wtedy, gdy wybierzesz dla niego odpowiednie miejsce. Wskazane jest wcześniejsze zważenie wszystkiego. Przesadzanie roślin w wieku powyżej pięciu lat jest prawie niemożliwe. Głóg tworzy bardzo silny system korzeniowy, rosnący zarówno w głębi, jak i wszerz.

Większość gatunków głogu wymaga światła. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku mieszańców wyhodowanych przez hodowlę. Nie cierpią z powodu długotrwałej ekspozycji na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. "Naturalny" głóg wytrzyma półcień i cień. Im ciemniejszy kolor liści, tym mniej światła jest wymagane. Należy jednak zauważyć, że ilość światła, jaką otrzymuje krzew, wpływa na liczbę pąków, a tym samym na wydajność. A w przyszłości taka roślina może całkowicie odmówić kwitnienia..

Głóg dobrze rośnie i owocuje tylko na słońcu, szczególnie na żywopłoty

Głóg preferuje glebę ciężką, gliniastą, ale żyzną.. Niepożądane bliskie występowanie wód gruntowych, w przeciwnym razie korzenie mogą gnić. Na dnie dołu do sadzenia wymagana jest warstwa drenażowa o grubości co najmniej 10 cm.

Przy jednoczesnym sadzeniu kilku roślin pozostawia się między nimi 2–2,5 m. Jeśli planowane jest utworzenie żywopłotu, sadzonki układa się w szachownicę co 50 cm we wspólnych okopach. W tym drugim przypadku dobre oświetlenie jest szczególnie ważne: w bliskiej odległości, a nawet bez słońca, rośliny po prostu przestaną się rozwijać..

Najlepiej zakorzeniają się dwuletnie sadzonki głogu

Głębokość dołka 65–70 cm, średnica ok. 50 cm. Dren wylewa się na dno, a następnie do połowy przykrywa mieszanką okruchów torfu, próchnicy, grubego piasku rzecznego i żyznej darni w mniej więcej równych proporcjach, dodać trochę wapna gaszonego (40–50 d), superfosfat prosty i siarczan potasu (po 25-30 g). Zbiornik powinien stać przez co najmniej dwa tygodnie. A jeśli jest przygotowany jesienią, nie dotyka się go aż do wiosny.

Na dnie dołu do sadzenia głogu wymagana jest warstwa drenażowa, aby wilgoć nie zatrzymywała się u korzeni

Sama procedura sadzenia jest podobna jak w przypadku wszelkich drzew owocowych i krzewów jagodowych.. Najważniejsze, na co należy uważać, to nie pogłębiać szyjki korzeniowej.. Powinien znajdować się 4–5 cm nad ziemią. Posadzony głóg obficie podlewamy, mulczuje się koło przy łodydze tworząc warstwę o grubości minimum 5–7 cm, istniejące pędy odcina się, pozostawiając „konopie” o wysokości 10–12 cm z 2–3 pąkami wzrostu. Trociny, zwłaszcza drzewa iglaste, nie nadają się jako ściółka. Silnie zakwaszają glebę.

Możesz sadzić głóg zarówno wiosną, jak i jesienią. W przypadku rośliny nie ma to większego znaczenia, więc musisz skupić się na klimacie w regionie. Zwykle kultura potrzebuje 2,5–3 miesięcy, aby przystosować się do nowych warunków siedliskowych. Dlatego jeśli w tym czasie nie spodziewane są mrozy, odpowiednie jest również sadzenie jesienne. Wiosną trzeba będzie poczekać, aż gleba na głębokości około 10 cm ogrzeje się do 8–10 ° C. Rośliny sadzone w tym czasie wymagają obfitego podlewania, aby ich korzenie nie wyschły.

Wybierając miejsce, głóg jest sadzony z dala od innych roślin z rodziny Pink.. Cierpi na te same choroby co jabłko, gruszka, wiśnia, śliwka.

Zalecenia dotyczące pielęgnacji upraw

Pielęgnacja głogu jest prosta. Jeśli jest przeznaczony tylko do dekoracji ogrodu, uważa się, że można go po prostu zasadzić i zapomnieć o nim. Ale ci, którzy chcą regularnie otrzymywać obfite zbiory, powinni nadal poświęcić kulturze trochę czasu i wysiłku. Cała pielęgnacja polega na podlewaniu, nawożeniu, przerzedzaniu korony, utrzymaniu w czystości koła tułowia.

W pierwszym roku po posadzeniu głóg nie jest karmiony. Roślina ma wystarczającą ilość składników odżywczych wprowadzonych do dołka podczas jej przygotowania. Od drugiego sezonu do pierwszego owocowania opatrunek korzeniowy przeprowadza się dwukrotnie. Gdy liście kwitną, głóg podlewa się roztworem dowolnego złożonego nawozu do krzewów jagodowych (Zdraven, Dobraya Sila, Kemira-Lux, Master). Po zebraniu w 10 litrach wody rozcieńczyć 20-25 g superfosfatu i siarczanu potasu. Odpowiednie są również specjalne nawozy fosforowo-potasowe bez azotu (ABA, jesień) lub napar z popiołu drzewnego.

Drzewa owocujące są karmione przed kwitnieniem poprzez podlewanie roztworem mocznika lub siarczanu amonu (10-15 g na 10 l), a w trakcie lub bezpośrednio po nim - naparem świeżego krowiego łajna, ptasich odchodów, liści pokrzywy lub mniszka lekarskiego rozcieńczonego wodą. Szybkość wzrasta z 20-30 litrów roztworu na krzak do 30-40 litrów. W sezonie głóg można spryskać 3-4 razy dowolnym biostymulantem (Cyrkon, Emistim, Heteroauxin).

Napar z pokrzywy - naturalne źródło potasu i fosforu

Dzięki opracowanemu systemowi korzeni głóg może w ogóle obejść się bez podlewania, pobierając niezbędną wilgoć z gleby. Tylko młode rośliny, które nie wyrosły jeszcze wystarczająco długo, potrzebują dodatkowego podlewania w ekstremalnych temperaturach.. Podlewane są co 7-10 dni, wydając 20-30 litrów na krzak. Aby zatrzymać wilgoć w glebie, po każdym zabiegu krąg pnia jest poluzowany i ściółkowany. Jeśli podlewanie nie zostanie przeprowadzone, gleba jest poluzowana co 2-3 tygodnie. W razie potrzeby warstwę ściółki odnawia się.

Rozwinięty system korzeniowy głogu zapewnia roślinie wszystko, czego potrzebuje

Roślina znacznie łatwiej znosi niedobór wilgoci niż jej nadmiar. Jeśli u korzeni utworzy się „bagno”, bardzo szybko zaczynają gnić.

Przycinanie głogów jest koniecznością. Roślina ma bardzo gęstą koronę. Odbywa się dwa razy w roku, wiosną i jesienią, zawsze w dodatniej temperaturze.. Dobrze znosi procedurę, więc krzakowi można nadać dowolną, najbardziej dziwaczną konfigurację. Konieczne jest pozbycie się połamanych, suchych, zdeformowanych, słabych, gęstniejących pędów, a także słabo zlokalizowanych gałęzi rosnących w dół lub do wewnątrz, przeplatających się ze sobą. Podczas przycinania żywopłotów wszystkie istniejące pędy boczne są skracane o jedną trzecią, aby stymulować intensywniejsze rozgałęzianie. Pędy powyżej 15 lat z reguły nie owocują, więc są przycinane do punktu wzrostu, odmładzając roślinę.

Przycinanie głogu jest koniecznością

Głóg jest mrozoodporny, więc dorosłe rośliny nie potrzebują specjalnego schronienia na zimę.. Młode sadzonki poniżej piątego roku życia można przykryć słomą, wiórami lub martwymi liśćmi. Jeśli pozwalają na to wymiary, kładzie się na nich kartony lub owija je w kilka warstw materiału pokrywającego przepuszczającego powietrze.

Wideo: wskazówki dotyczące pielęgnacji głogu

Metody hodowli głogu

Ogrodnicy-amatorzy rozmnażają głóg głównie wegetatywnie. Kiełkowanie nasion zajmuje dużo czasu i wysiłku, nie gwarantując zachowania cech odmianowych, szczególnie w odmianach wyhodowanych przez hodowlę.

Kiełkujące nasiona

Nasiona głogu są ekstrahowane z zielonkawego niedojrzałego owocu. Ich skorupa jest twarda, gęsta, więc pojawienie się sadzonek trwa 1,5-2 lata. Nie więcej niż 50% posadzonych nasion kiełkuje. Stratyfikacja pomoże przyspieszyć proces i zwiększyć kiełkowanie:

• Nasiona namoczyć w 2-3% roztworze kwasu siarkowego na 3-5 minut, opłukać pod chłodną bieżącą wodą. Zimą należy je trzymać w temperaturze 4-5 ° C, wysiewać wczesną wiosną.
• Przechowuj nasiona w temperaturze około 20 ° C przez 4 miesiące, a następnie obniż do 5-6 ° C na sześć miesięcy. Wysiewać jesienią.

Generatywna metoda hodowli głogu praktycznie nie jest stosowana przez ogrodników-amatorów.

Istnieje inna, mniej czasochłonna metoda wstępnego sadzenia. Zebrane nasiona zalewamy ciepłą wodą przez trzy dni, następnie skorupkę drapie się pilnikiem do paznokci, pilnikiem, papierem ściernym (tzw. Skaryfikacja). Materiał do sadzenia jest suszony, przez kolejne dwa dni wlewa się 1% roztworem dowolnego biostymulatora i natychmiast zasiewa do ziemi.

Sadzonki pojawiają się bardzo nierównomiernie. Pielęgnacja sadzonek polega na rozluźnieniu, podlewaniu i regularnym karmieniu. Muszą być chronione przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Kiedy dorastają do 50-60 cm, wszystkie uformowane pędy przycina się do 15-20 cm, stymulując rozgałęzianie. Generalnie możesz zostawić 2-3 najbardziej rozwinięte i najsilniejsze gałęzie, a resztę usunąć do punktu wzrostu.

Wideo: opis procedury stratyfikacji nasion

Inne metody

Spośród metod wegetatywnego rozmnażania głogu najczęściej stosuje się sadzonki korzeniowe lub nawarstwianie. Zielone sadzonki wierzchołkowe bardzo słabo zakorzeniają się, nawet jeśli są traktowane specjalnymi preparatami.

Cięcie korzeni - kawałek korzenia o długości 8–10 cm i grubości ok. 18–20 mm. Są umieszczane w szklarni lub szklarni pod kątem 40–45 ° C, grubym końcem do góry. Na powierzchni powinno pozostać około 2 cm cięcia. Zabieg przeprowadza się zarówno jesienią, jak i wiosną..

Dobre wyniki daje rozmnażanie głogu przez sadzonki korzeniowe (w przeciwieństwie do sadzonek zielonych)

Aby pojawiły się warstwy, jedną lub kilka nisko rosnących młodych gałęzi układa się we wcześniej wykopanych rowach o głębokości 3-5 cm, mocując w tej pozycji. Bruzdy są pokryte próchnicą i latem obficie podlewane. Do jesieni z każdego pędu powinno wydać się 3–7 sadzonek. Są ostrożnie oddzielane od rośliny matecznej i przeszczepiane na stałe..

Rozmnażanie przez nakładanie warstw to najszybszy i najłatwiejszy sposób na uzyskanie nowego krzewu głogu

Jeśli pokryjesz ziemią nie cały pęd, ale jego środek, otrzymasz tylko jedną nową roślinę, ale rozwiniętą i potężną.

Doświadczeni ogrodnicy również praktykują szczepienie głogu. Ta metoda jest najczęściej stosowana do rozmnażania rzadkich cennych odmian i mieszańców. Podkładka to głóg pospolity lub monopestile, chociaż każda naturalnie występująca odmiana jest odpowiednia.. Najlepszy czas na zabieg to sierpień.

Przeszczep (gałązka głogu o długości około 20 cm) i bulion powinny mieć mniej więcej taką samą średnicę. Wykonywane są na nich ukośne nacięcia, łączone i bezpiecznie mocowane w tej pozycji, owijane plastrem samoprzylepnym, taśmą elektryczną, polietylenem lub specjalną taśmą szczepiącą. Jeśli procedura zakończy się powodzeniem, wiosną przyszłego roku na zrazie powinny pojawić się nowe liście. W tym przypadku wszystkie pędy boczne poniżej miejsca szczepienia są przycinane do punktu wzrostu.

Szczepienie głogu wymaga od ogrodnika pewnego doświadczenia.

Trudniejsza opcja to pączkowanie. W tym przypadku nie cała gałąź jest używana jako potomek, ale jeden pączek wzrostu. Jest odcinany wraz z warstwą otaczającej tkanki, starając się przy tym jak najmniej dotykać.. Powstałą „tarczę” o średnicy 3-4 cm i grubości 2-3 mm wprowadza się w nacięcie w korze podkładki w kształcie litery T lub X. Wiosną pączek ten powinien dać nowy pęd. Następnie można usunąć konstrukcję mocującą.

W rzeczywistości pączkowanie jest jedną z odmian szczepień

Choroby i szkodniki typowe dla kultury, zwalczanie ich

Głóg, podobnie jak wszystkie Rosaceae, cierpi na wiele chorób i szkodników. Chociaż ma dobrą odporność, sadzona z dala od roślin z podobnej rodziny jest stosunkowo rzadko zarażona.. Niemniej jednak krzewy należy regularnie badać pod kątem podejrzanych objawów, a w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek objawów należy podjąć wszelkie niezbędne środki. Im szybciej zaczniesz walczyć z chorobą lub szkodnikiem, tym łatwiej będzie uporać się z problemem..

Szkodniki głogu są atakowane przez:

• Sawfly owocowy jabłka. Samice składają jaja w pęknięciach w korze, których dokonały w tkankach liścia. Larwy zjadają je od wewnątrz, zanieczyszczając je odchodami. Aby zapobiegać wczesną wiosną, na drzewa zakłada się lepkie pasy, aw pobliżu instaluje się specjalne pułapki feromonowe. Głóg z nierozwiniętymi liśćmi jest traktowany Karbofos, Metaphos. W sezonie głóg spryskuje się naparem z rumianku, wrotyczu, igieł sosnowych co 2-3 tygodnie. Aby poradzić sobie ze szkodnikiem, zastosuj Phosphamide, Karate, Arrivo.
• Chrząszcz kwiat jabłoni. Samice składają jaja w pąkach kwiatowych, „sklejając” je. Uszkodzone pąki szarzeją, nie otwierają się. Larwy zjadają je od wewnątrz, przenoszą się na inne pąki. Wczesną wiosną, gdy chrząszcze nie obudziły się jeszcze ze snu zimowego, krzak, pod którym kładzie się gazety lub płótno, należy kilkakrotnie energicznie potrząsnąć. Zabieg powtarza się co 2-3 dni, aż do pojawienia się liści. Opuchnięte liście i pąki kwiatowe opryskuje się Decis, Fufanon, Novaktion. Ze środków ludowych można użyć naparów z okruchów tytoniu, nagietka, łupin cebuli. Do zwalczania szkodników stosuje się Karbofos, Kinmiks.
• Wiśniowy wołek. Owady żywią się pąkami kwiatowymi i liściowymi, młodymi liśćmi. Samice składają jaja w jajnikach owocowych, larwy zjadają mięso od wewnątrz. Środki zapobiegawcze i kontrolne są takie same jak w przypadku chrząszcza kwiatowego.
• Łodyga żółciowa. Szkodnik składa jaja w pęknięciach kory, larwy zjadają tkankę pędów od wewnątrz. W rezultacie gałęzie stają się bardzo kruche, łatwo łamią się, wysychają i giną. Mięczak żółciowy nie lubi ostrych zapachów, więc obok głogu można posadzić dowolne pikantne zioła, cebulę, czosnek. Dobra profilaktyka to głębokie spulchnianie i ściółkowanie gleby. W sezonie krzewy spryskuje się co 10-15 dni naparem z liści lub korzeni mniszka lekarskiego, liści czeremchy, piołunu. Do walki stosuje się leki Calypso, Mospilan, Iskra-M, Arrivo.
• Roztocz porzeczkowy. Samice składają jaja w pąkach liści. Drastycznie powiększają się i deformują. W ramach profilaktyki wczesną wiosną krzewy podlewa się gorącą (85–90 ° C) wodą, starając się równomiernie traktować wszystkie gałęzie roztworem siarki koloidalnej (10 g na litr wody). W sezonie głóg jest co tydzień spryskiwany naparem czosnku, mocną czarną herbatą lub wywar z łupin orzecha włoskiego. Aby poradzić sobie z kleszczem, który nie jest owadem, stosuje się specjalne preparaty - akarycydy (Apollo, Vertimek, Oberon, Omite).
• Mealybug. Liście i pędy pokryte są plamami białawej „puszystej” płytki, podobnej do waty. W dotyku stają się lepkie i wysychają. Widoczne ślady usuwa się przez spryskanie krzewu pianą domowego mydła lub zielonego mydła potasowego, a następnie ciepłą wodą. Jeśli nadal jest niewiele szkodników, dobrze pomagają środki ludowe - napar z kleiku cebulowego lub czosnkowego, nalewka alkoholowa z nagietka, wywar z bulw cyklamenu. W ciężkich przypadkach użyj Aktar, Konfidor-Maxi, Tanrek, Fitoverm.
• Mszyca. Kolonie małych owadów przyklejają się do wierzchołków pędów, młodych liści, pąków i jajników owoców. Uszkodzone części roślin odbarwiają się, wysychają i odpadają. Mszyce nie lubią ostrych zapachów, dlatego obok głogu sadzi się nagietki, kolendrę, miętę, lawendę. Aby zapobiec, możesz użyć naparu ze strzałek cebuli, czosnku, skórki pomarańczowej, liści pomidora, ostrej papryki i tak dalej. Pomagają również poradzić sobie z problemem, jeśli zostanie zauważony na czas, tylko krzaki będą musiały być spryskiwane nie raz na 1,5-2 tygodnie, ale 3-4 razy dziennie. W przypadku braku efektu stosuje się Biotlin, Inta-Vir, Iskra-Bio, Admiral.
• Tarcza. Liście i gałęzie pokryte są zaokrąglonymi szaro-brązowymi naroślami, które stopniowo zwiększają objętość. Tkanki wokół nich przybierają nienaturalny czerwono-żółty odcień. Widoczne szkodniki usuwa się z krzewu, uprzednio poddając go działaniu piany mydlanej z dodatkiem alkoholu (10 ml na 1 litr). Środki ludowe są nieskuteczne, dlatego aby nie tracić czasu, lepiej natychmiast użyć chemikaliów - Actellic, Fosbecid, Fufanon.
• Ćma. Główne uszkodzenia krzewów powodują gąsienice, żerujące na liściach i gryzące miazgę niedojrzałych owoców. Do walki z dorosłymi stosuje się łapanie lepkich pasów, domowe pułapki (wypełnione miodem rozcieńczonym w pojemnikach z wodą, dżemem i syropem cukrowym), preparaty Lepidocide i Bitoxibacillin. Gąsienice są niszczone za pomocą Zolone, Neoxin, Fitoverm.
• Biel jabłoni. Chrząszcze poruszają się w tkankach pędów, drewno kruszy się, gałęzie łamią się i zaczyna wypływać dziąsła. Zapobiegawczo po zakończeniu kwitnienia i po kolejnych 14 dniach opryskuje się głóg preparatami Vector, Aktara, Confidor-Maxi. Decis, Sherpa, Arrivo są używane do zwalczania bieli..
• Nicienie. Szkodniki składają jaja w tkankach korzeni roślin. Pokrywają się kulistymi naroślami o różnych rozmiarach, stają się czarne. Krzew głogowy przestaje się rozwijać, ponieważ nie otrzymuje wystarczającego odżywiania. W ramach profilaktyki wczesną wiosną glebę w kręgu pnia podlewa się gorącą (45–50 ° C) wodą lub naparem z odchodów kurzych rozcieńczonych wodą 1:12. Podczas kopania do gleby dodaje się popiół drzewny i łuski cebuli. Aby zwalczyć nicienie, stosuje się leki Nemabakt, Heterofos.

Galeria zdjęć: jak wyglądają szkodniki niebezpieczne dla głogu

Spośród chorób najbardziej niebezpieczne dla kultury są:

• Mączniak. Liście pokryte są plamami o białawym lub szarawym nalocie, podobnym do rozsypanej mąki. Stopniowo ciemnieją i gęstnieją, dotknięte tkanki żółkną i wysychają. Nowe liście i pędy słabną, zdeformowane. W celu zapobiegania krzewy głogu spryskuje się roztworem sody kalcynowanej, jasnoróżowym roztworem nadmanganianu potasu, rozcieńczonym wodą w stosunku 1:10 kefirem lub serwatką. Po znalezieniu charakterystycznych objawów stosują Acrobat-MC, Fundazol, Previkur, Vitaros.
• Brązowe plamienie. Liście, zaczynając od najniższych, pokryte są oliwkowymi plamkami, stopniowo zmieniając swój odcień na brązowy. Niewłaściwa strona pokryta jest ciągłą warstwą szaro-zielonej płytki. Liście wysychają, czernieją i opadają. W celu zapobiegania wczesną wiosną rośliny i glebę w pobliżu łodygi spryskuje się 2% roztworem siarczanu miedzi lub płynu Bordeaux. Do walki używają Polychoma, Kaptana, Tsineba.
• Rdza liści. Odwrotna strona liścia pokryta plamkami „wełnistego” nalotu o jasnożółto-pomarańczowym kolorze, na przedniej stronie pojawiają się wybrzuszenia. Stopniowo płytka zmienia kolor na rdzawobrązowy, gęstnieje. Liście żółkną i opadają. Wiosną, zanim liście zakwitną, głóg spryskuje się 7% roztworem karbamidu, spuchnięte pąki traktuje się 3% siarczanem miedzi. W sezonie rośliny i ziemię w ogrodzie odkurza się pokruszoną kredą i popiołem drzewnym. Aby poradzić sobie z chorobą, stosuje się dowolny fungicyd.
• Zgnilizna korzeni. Podstawy pędów ciemnieją i w dotyku stają się nieprzyjemnie śluzowate. Gleba pokrywa się pleśnią, roznosi zgniły zapach. Krzew głogowy przestaje rosnąć i obumiera. Roślinę można uratować tylko na wczesnym etapie rozwoju choroby. Jeśli zaszło daleko, krzew jest wykopywany i palony, po dezynfekcji gleby jasnoróżowym roztworem nadmanganianu potasu lub 3% siarczanu miedzi. Po znalezieniu pierwszych oznak podlewanie jest znacznie zmniejszone. Do gleby dodaje się przesiany popiół drzewny lub siarkę koloidalną, granulki Alirin-B lub Trichodermin. Krzew spryskuje się 3-4 razy roztworem Kuproksat, HOM.

Galeria zdjęć: objawy chorób typowych dla głogu

Głóg to roślina ceniona przez ogrodników ze względu na swoje walory dekoracyjne i użytkowe. Wyróżnia się również niewymagającą pielęgnacją i wysoką wydajnością. Wystarczy poświęcić trochę czasu i wysiłku na kulturę, a ogrodnik „podziękuje” obfitym kwitnieniem i obfitymi zbiorami jagód.