Różne rasy merynosów

Owce merynosów są znane ze swojej zdrowej wełny. Mają ją bardzo cienką i miękką, ponadto jest w stanie wytrzymać dużą różnicę temperatur i ma właściwości antybakteryjne. Z tej wełny powstaje odzież termiczna do zajęć na świeżym powietrzu, zimowych polowań i wędkarstwa, ponieważ w nich człowiek może czuć się komfortowo w temperaturach od +10 do -30 ° С.

Spróbujmy dowiedzieć się, co tłumaczy wyjątkowość wełny merynosów i poznać główne podgatunki tych owiec.

Naukowcy nie są zgodni co do miejsca i czasu urodzenia owiec merynosów. Niektóre źródła podają, że rasa ta pochodzi z krajów Azji Mniejszej. Potwierdzają to starożytne obrazy na zabytkach kultury i szczątkach owiec znalezionych w wykopanych grobowcach. Inna opinia jest taka, że ​​wełniany merynos jest rodem z Hiszpanii. Rasa ta została stamtąd usunięta w XVIII wieku. I od tego czasu próby jej rozmnażania podjęli hodowcy owiec z niemal całego świata, wyhodowano dużą liczbę podgatunków.

Największy sukces w hodowli merynosów odnieśli Australijczycy. To właśnie w Australii, gdzie panowały bardzo sprzyjające warunki, zaczęto produkować wełnę merynosów na skalę przemysłową.. Do dziś ten kontynent i Nowa Zelandia pozostają światowymi liderami w produkcji wełny merynosów..

Merynos australijski

Podstawą wyhodowania rasy merynos australijski była owca eksportowana z Europy. W trakcie eksperymentów Australijczycy skrzyżowali je z amerykańskim Vermontem i francuskim rambouille. W efekcie uzyskano trzy typy: drobne, średnie i mocne, które różnią się wagą oraz obecnością / brakiem fałdów skórnych. Następujące właściwości wełny pozostają wspólne dla wszystkich typów:

• wysoka higroskopijność (pochłania do 33% swojej objętości);
• siła;
• wysoki poziom termoregulacji;
• odporność na zużycie;
• elastyczność;
• hipoalergiczny;
• właściwości oddychające;
• działanie przeciwbakteryjne;
• właściwości lecznicze.

Umaszczenie baranów australijskich jest białe. Długość włókna - 65-90 mm. Wełna Merino jest miękka i przyjemna w dotyku. Waga dorosłego tryka - do 60-80 kg, maciorki - 40-50 kg.

Wyborczy

Autorami rasy elektoratu są hodowcy hiszpańscy. Później Niemcy zaczęli go hodować. Główną cechą tych jagniąt była bardzo cienka i krótka sierść (do 4 cm), a także niska waga (do 25 kg).

W tym samym czasie Merynos hiszpański okazał się bardzo delikatny, słabo tolerancyjny na zmiany temperatury i mało żywotny.

Negretti

W wyniku eksperymentów niemieckich hodowców owiec urodziły się owce negretti z dużą liczbą fałd skórnych. Głównym celem Niemców było uzyskanie większego płaszcza wełnianego. Rzeczywiście, przycinanie wełny w negretti zostało zwiększone do 3-4 kg z jednej owcy, jednak znacznie wpłynęło to na jakość włókien, a także wydajność mięsa..

Rambouillet

Od czasu, gdy hodowla owiec merynosów stała się popularna, nie ustała w miejscu i cały czas się rozwija. Hodowcy owiec w krajach, w których był szczególnie rozwinięty, próbowali wyhodować najbardziej efektywne podgatunki dla swojego regionu. Pod koniec XIX wieku Francuzi rozpoczęli hodowlę merynosów rambouillet. Rasa owiec francuskich wyróżniała się dużym rozmiarem (do 80-95 kg żywej wagi), dużymi nożycami wełnianymi (4-5 kg), mięsistymi formami i mocną budową.

Następnie rambuille został użyty do selekcji radzieckich merynosów.

Mazaevsky merino

Rasa Mazayev została opracowana pod koniec XIX wieku przez rosyjskich hodowców owiec Mazayevów. Rozpowszechnił się w stepowych regionach Kaukazu Północnego. Wyróżniała się wysokim obcięciem (5-6 kg) i długimi włosami. Jednocześnie ucierpiała budowa ciała merynosów, ich wydajność i witalność, więc wkrótce porzucili hodowlę..

Nowi ludzie rasy kaukaskiej

Aby naprawić wady merynosa Mazayevskaya była nowa rasa kaukaska, która została wyhodowana w wyniku skrzyżowania Mazayevskiego i Rambouillet. Owce tej rasy stały się znacznie trwalsze, bardziej produktywne. Na ich ciele było znacznie mniej fałd, ale płaszcz był nieco krótszy. Waga dorosłych tryków dochodziła do 55-65 kg, maciorek - 40-45 kg. Roczne cięcie - 6-9 kg.

Radziecki merynos

Motto narodu radzieckiego „szybciej, wyżej, silniej” zostało zawarte nawet w hodowli owiec. W wyniku skrzyżowania Nowych Kaukazów z owcami ramboulier przez hodowców owiec ze Związku Radzieckiego stały się wytrzymałe i duże tryki o dobrej budowie ciała, które nazywane były radzieckimi merynosami. To właśnie w baranach tego podgatunku odnotowuje się rekordową wagę - 147 kg. Średnio dorośli osiągają 96-122 kg.

Wełna tych merynosów jest długa (60-80 mm), roczny krój to 10-12 kg. Owce są bardzo płodne.

Grozny Merino

Wyhodowany w połowie ubiegłego wieku w Dagestanie. Podobny wyglądem do merynosów australijskich. Główną zaletą merynosów Grozny jest wełna: gruba, miękka, średnio cienka i bardzo długa (do 10 cm). Pod względem ilości i jakości strzyżenia podgatunek ten należy do liderów na świecie. Dojrzały baran daje 17 kg runa rocznie, owca - 7 kg. Średnia waga mieszkańców Groznego to 70-90 kg.

Ałtaj merynos

Ponieważ barany merynosów nie wytrzymały trudnych warunków bytowania na Syberii, lokalni specjaliści od dłuższego czasu (około 20 lat) starają się wyhodować odporne na ten klimat owce. W wyniku skrzyżowania merynosa syberyjskiego z francuskim rambouille i częściowo z rasami Grozny i rasy kaukaskiej pojawił się merynos Ałtaj. Są to mocne, duże tryki (do 100 kg), z dobrym plonem wełny (9-10 kg), o długości 6,5-7,5 cm.

Askanian Merino

Merynos askański, lub jak nazywano ich wcześniej, aszański rambouille jest uznawany za najlepszą rasę owiec o cienkiej wełnie na świecie. Został wyhodowany w rezerwacie Askania-Nova w latach 1925-34. Materiałem do ich hodowli był miejscowy merynos ukraiński. Aby poprawić sylwetkę i zwiększyć ilość wełny, akademik Michaił Iwanow skrzyżował je z rambouille przywiezionym z USA. Efektem starań naukowca był największy merynos, osiągający 150 kg przy rocznym strzyżeniu wełny 10 kg lub więcej..Obecnie prace hodowców mające na celu zwiększenie zawartości tłuszczu w zwierzętach i poprawę cech jakościowych wełny trwają..