Rośliny psiankowate: owocowe i ozdobne
Uprawy psiankowate (łac. Solanoideae)
Zadowolony
Rodzina Solanaceae - opis
Przedstawicielami rodziny są rośliny zielne, krzewy i nieduże drzewa o naprzemiennych lub przeciwstawnych (w obszarze kwiatostanów) liściach, biseksualne kwiaty aktynomorficzne lub zygomorficzne, zwykle zebrane w kwiatostany zakończone pachą. Kwiaty roślin psiankowatych zapylane są przez owady, podczas gdy w tropikach w zapylaniu uczestniczą ptaki, a nawet małe ssaki. Rodzina jest podzielona na dwie podrodziny - Solanaceae i Nolanovye. Nolanie obejmują rodzaje Nolan (75 gatunków roślin) i Alona (5-6 gatunków chilijskich), a podrodzina Solanaceae składa się z 5 plemion, z których najliczniejszym jest plemię Solanaceae, które z kolei dzieli się na podtrybuty. Przedstawiciele plemienia Solanaceae podrodziny Solanaceae rodziny Solanaceae zostaną omówione w naszym artykule.
Rośliny psiankowate
Pomidory
Pomidory, lub pomidory (łac. Solanum lycopersicum) Jest gatunkiem jednorocznych roślin zielnych z rodzaju Solanaceae z rodziny Solanaceae, który jest uprawiany jako roślina warzywna. Nazwa „pomidor” pochodzi z języka włoskiego i oznacza „złote jabłko” (pomo d`oro), a „pomidor” pochodzi od azteckiej nazwy „shitomatl”. Jak już wspomniano, rośliny psiankowate były uprawiane przez plemiona indiańskie. W połowie XVI wieku konkwistadorzy sprowadzili pomidory do Portugalii i Hiszpanii, następnie trafił do Francji i Włoch, po czym rozprzestrzenił się po całej Europie. Początkowo pomidory, które uważano za trujące, były uprawiane jako egzotyczna ciekawostka. Owoce pomidorów w Europie nie zdążyły dojrzeć. Dojrzewanie owoców osiągnięto tylko przy uprawie roślin z sadzonek i metodą dojrzewania.
Pomidory mają rozwinięty i rozgałęziony system korzeniowy typu pręcika, rozciągający się na jeden metr lub więcej głębokości i 1,5-2,5 m szerokości. Łodyga pomidorów jest wylegająca lub wyprostowana, rozgałęziona, o wysokości od 30 cm do dwóch lub więcej metrów ... Liście rozcina się na duże płaty, kwiaty są żółte, małe i niepozorne, zebrane w kwiatostan nadgarstka. Każdy kwiat ma narządy męskie i żeńskie. Owoce pomidora to wielokomórkowe soczyste jagody o okrągłym lub cylindrycznym kształcie. Owoce mogą osiągać 800 gramów lub więcej, ale średnia waga to zwykle 50-100 g. Kolor, w zależności od odmiany, może być jasnoróżowy, ostry róż, czerwony, czerwono-pomarańczowy, malinowy, jasny lub jasnożółty. Owoce pomidora mają wysoki smak, właściwości odżywcze i dietetyczne oraz zawierają cukry (glukozę i fruktozę), białka, kwasy organiczne, błonnik, pektyny, skrobię i minerały.
W zależności od rodzaju wzrostu odmiany pomidorów są deterministyczne i nieokreślone, w zależności od terminu dojrzewania - wczesne, śródsezonowe i późne, w zależności od przeznaczenia, odmiany pomidorów dzieli się na odmiany stołowe przeznaczone do puszkowania lub do produkcji soku, a ze względu na kształt krzewu pomidory krzewiaste są standardowe, niestandardowe i ziemniaczane.
Pomidory to lekka i ciepłolubna kultura, która nie toleruje wysokiej wilgotności powietrza, ale wymaga obfitego podlewania. Są uprawiane zarówno na otwartym, jak i zamkniętym gruncie. Jeśli chcesz sadzić pomidory w swoim letnim domku, wybierz otwarty, ale osłonięty od wiatru i dobrze oświetlony słońcem, umieść je od strony południowej lub południowo-zachodniej. Optymalna kwasowość gleby dla pomidorów to 6-7 pH. Pomidory najlepiej rosną na glebach lekkich. Cebula, kapusta, cukinia, ogórki, marchew, dynia, zielony nawóz nadają się jako prekursory pomidorów, a po uprawach takich jak ziemniaki, papryka, bakłażan, pęcherzyca i inne psiankowate pomidory można uprawiać dopiero po trzech do czterech latach. Istnieje wiele odmian i mieszańców pomidorów. Z wczesnych pomidorów popularne odmiany Białe nadzienie, Sparkle, Aquarelle, Supermodel, Eldorado, Katyusha, Skorospelka, Golden Stream, Mazarin, Triumph, Najwyraźniej niewidocznie, Czarna wiązka, Puzata khata, od połowy dojrzewania - Labrador, Gigolo, High Color, Marusya, Samson , Malinowy cud, pomidory szklarniowe Auria, Afalina, tajemnica Babuszkina, Królewsk. Spośród pomidorów późno dojrzewających pożądane są odmiany Rio Grand, Titan, Yellow Date, Finish, Citrus Garden, Cherry, Miracle Market i inne.
Bakłażan
Bakłażan, lub psianka o ciemnych owocach (łac. Solanum melongena) to gatunek jednorocznych roślin zielnych z rodzaju psiankowatych. W tej roślinie jadalne są tylko owoce - w sensie botanicznym są to jagody, ale w sensie kulinarnym są to warzywa. Rosyjska nazwa „bakłażan” pochodzi od tureckiego „patljan” i od tadżyckiego „boklachonu”. Na wolności bakłażany rosły w Azji Południowej, Indiach i na Bliskim Wschodzie - na tych obszarach nadal można znaleźć odległych przodków tej rośliny. Według sanskryckich źródeł bakłażany zostały wprowadzone do kultury około półtora tysiąca lat temu. W IX wieku Arabowie sprowadzili bakłażany do Afryki, do Europy przybyli w XV wieku, ale bakłażany rozpowszechniły się dopiero w XIX wieku.
Potężny system korzeniowy roślin może penetrować półtora metra głębokości, ale większość korzeni znajduje się w powierzchniowej warstwie gleby - nie głębiej niż 40 cm Łodyga bakłażana jest owłosiona, okrągła w przekroju, czasami z fioletowym odcieniem, jak duże, naprzemienne, szorstkie i owłosione liście zbliżony kształtem do dębu. Wysokość łodygi odmian determinujących przeznaczonych na otwarty teren sięga od 50 do 150 cm, a odmiany nieokreślone hodowane do uprawy w szklarniach osiągają do 3 m wysokości Biseksualne, o średnicy od 2,5 do 5 cm, pojedyncze, ale częściej zbierane 2-7 sztuk kwiatów bakłażana na półkwiatło kwiatostanowe otwarte od lipca do września. Ich kolor waha się od jasnofioletowego do ciemnofioletowego, ale są odmiany o białych kwiatach. Owoc bakłażana to jagoda okrągła, cylindryczna lub gruszkowata o błyszczącej lub matowej powierzchni, osiągająca 70 długości, 20 cm średnicy, a czasem 1 kg masy. Owoce są spożywane jako niedojrzałe, gdy tylko nabierają fioletowego lub ciemnofioletowego koloru. Jeśli jagoda dojrzeje, zmieni kolor na szaro-zielony lub brązowo-żółty, bez smaku i szorstki. Istnieją jednak odmiany bakłażana z owocami w kolorze białym, zielonym, żółtym, a nawet czerwonym. Małe jasnobrązowe nasiona dojrzewają w owocach w okresie od sierpnia do października.
Bakłażany uprawia się głównie na sadzonkach. Warto wiedzieć, że kultura ta wyróżnia się zwiększonymi wymaganiami dotyczącymi warunków wzrostu: bakłażany mogą tracić pąki, kwiaty, a nawet jajniki pod wpływem wahań temperatury - nasiona kiełkują w temperaturze nie niższej niż 15 ºC - roślina jest bardzo wrażliwa na światło, dlatego przy pochmurnej pogodzie w cieniu lub w cieniu w zagęszczonych nasadzeniach wzrost bakłażanów jest znacznie spowolniony, a owoce są małe - wilgotność gleby w łóżku z bakłażanem musi być utrzymywana na poziomie 80%. Ponadto bakłażany nie tolerują dobrze przesadzania i zbierania..
Rośliny oberżyny uprawia się na lekkich, luźnych, dobrze nawożonych glebach piaszczysto-gliniastych na terenach otwartych i nasłonecznionych. Najlepszymi prekursorami bakłażanów są ogórek, pszenica ozima, cebula, kapusta, obornik zielony, marchew, dynia, dynia, dynia i rośliny strączkowe. Najgorszymi poprzednikami są inne psiankowate, po których oberżyny można uprawiać dopiero po trzech do czterech latach.
W skład dojrzałych owoców bakłażana wchodzi błonnik, błonnik pokarmowy, karoten, pektyny, kwasy organiczne, garbniki, cukier, substancje biologicznie czynne i mineralne. Spożywanie bakłażana pomaga poprawić stan dróg żółciowych, przewodu pokarmowego, naczyń krwionośnych i serca, zwiększa hemoglobinę, usuwa nadmiar cholesterolu z organizmu.
Wśród wielu bakłażanów można wyróżnić najpopularniejsze odmiany: Łabędź, Czarny przystojny, Solaris, Maria, Vera, Japoński karzeł, Globus, Niedźwiedź, Diament, Egorka, Północny, Nizhnevolzhsky, Panther, Surprise, Long purple, Albatros, Dark-skinned, Golden Egg, White jajko, walentynki, biała noc, japońska czerwień, fioletowe cudowne hybrydy, szmaragd, galina i esaul.
Pieprz
Capsicum (łac Capsicum annuum) to gatunek jednorocznych roślin zielnych z rodzaju Capsicum z rodziny Solanaceae. Papryka to cenna i szeroko uprawiana roślina. Odmiany tej rośliny dzielą się na słodkie (na przykład papryka, papryka warzywna lub papryka) i gorzkie (papryka czerwona). Należy jednak wiedzieć, że papryka nie ma nic wspólnego z czarnym pieprzem należącym do rodzaju Pepper z rodziny Pepper. Ojczyzną papryki jest Ameryka - tam nadal występuje na wolności. W kulturze papryka jest uprawiana na obszarach tropikalnych, subtropikalnych i południowych umiarkowanych szerokościach geograficznych na wszystkich kontynentach..
W rzeczywistości pieprz jest krzewem wieloletnim, ale w kulturze jest uprawiany jako roślina jednoroczna. Łodyga papryki jest wyprostowana, silnie rozgałęziona, o wysokości od 25 do 80 cm, liście są petiolate, wydłużone, owłosione lub gładkie - liście ostrej papryki są wąskie i długie, słodkie większe i szersze. Biseksualne małe kwiaty o barwie białej, szaro-fioletowej lub żółtej otwierają się po 2,5-3 miesiącach od wysiewu. Owocem papryki jest polispermiczna jagoda o dwóch do sześciu komorach. W papryce słodkiej owoce są duże, mięsiste, okrągłe, cylindryczne lub wydłużone, w papryce ostrej małe, wydłużone - szydełkowate, rogowe lub trąbkowe. Dojrzałe owoce są koloru czerwonego, żółtego lub pomarańczowego. Nasiona są okrągłe, płaskie, bladożółte.
Główną wartością pieprzu jest wysoka zawartość witaminy C, która jest większa w miąższu owoców tej rośliny niż w cytrynie czy czarnej porzeczce. W owocach papryki słodkiej znajdują się również witaminy P, A i z grupy B, cynk, fosfor, magnez, żelazo, jod, a także sód i potas, a papryka swój smak i aromat zawdzięcza kapsaicynie - alkaloidowi o właściwościach żołądkowo-jelitowych.
Paprykę uprawia się, podobnie jak bakłażany, głównie w sadzonkach. System korzeniowy papryki jest powierzchowny - większość korzeni znajduje się na głębokości 20–30 cm, obszary przeznaczone pod paprykę powinny być nasłonecznione i osłonięte od wiatru. Żyzna, dobrze przepuszczalna gleba, która może zatrzymać wilgoć, jest optymalna dla rośliny. Jesienią przygotowuje się działkę pod pieprz - oczyszcza się ją z chwastów i resztek roślinnych, wykopuje i nawozi. Najlepszymi prekursorami papryki są buraki, marchew, rzepa, rutabagas, daikon, rzodkiewka, groch, fasola, dynia, dynia, dynia, ogórki, a po uprawach psiankowatych paprykę można uprawiać dopiero po 3-4 latach.
Wśród najlepszych odmian słodkiej papryki są Atlant, Red shovel, Big Papa, Bagheera, Gold Reserve, Apricot Favourite, Agapovsky, Bogatyr, Bugai, Ox ear, Health, Yellow bell, California cud, Tusk, Fat Baron, Siberian bonus , Gingerbread man, Cockatoo, Gemini hybrid, Claudio, Gypsy, Eskimo, Star of the East (białe, białe w czerwieni, złote i czekoladowe), Isabella i inne.
Wśród odmian gorzkiej papryki najpopularniejsze są Adjika, węgierska żółta, wezyr, indyjskie lato, magiczny bukiet, gorgona, teściowa, bully, podwójna obfitość, koral, biała błyskawica, ognisty wulkan, ognisty bukiet, królowa pik, superchili, język teściowej i inne.
Ziemniaki
Ziemniaki, lub Bulwiasta psianka (łac. Solanum tuberosum) - wieloletnia roślina zielna z rodzaju psiankowatych, której bulwy są jednym z głównych produktów spożywczych w wielu krajach świata. Naukową nazwę rośliny nadał w 1596 roku Kaspar Baugin, a Niemcy nazwali ją ziemniakami, nieznacznie zmieniając włoskie słowo tartufolo, które oznacza „trufle”..
Ojczyzną ziemniaka jest Ameryka Południowa, gdzie nadal występuje na wolności. Ziemniaki zostały wprowadzone do kultury 7-9 tysięcy lat temu przez Indian mieszkających w Boliwii - nie tylko jedli, ale i czcili tę kulturę. W Europie ziemniak pojawił się najprawdopodobniej w 1551 r., A pierwsze dowody jego wykorzystania w żywności pochodzą z 1573 r. Następnie kultura rozprzestrzeniła się na Belgię, Włochy, Francję, Holandię, Niemcy i Wielką Brytanię jako ozdobna trująca roślina, ale Antoine Auguste Parmentier udowodnił, że bulwy ziemniaka są smaczne i pożywne, co pozwoliło pokonać szkorbut i głód we Francji za życia, z których często ludność kraju ucierpiała. W Rosji ziemniak pojawił się pod Piotrem I, ale nie otrzymał masowej dystrybucji. Ze względu na to, że kultura była dziwaczna dla ludzi, coraz częstsze były przypadki zatrucia owocami ziemniaka, które chłopi nazywali „diabelskim jabłkiem”, a kiedy wydano rozkaz zwiększenia sadzenia ziemniaków, po kraju przetoczyły się „zamieszki ziemniaczane” - ludzie bali się innowacji, a to słowianofile gorąco wspierali. "Rewolucja ziemniaczana" zakończyła się sukcesem już w czasach Mikołaja I, a na początku XX wieku ziemniaki stały się po chlebie podstawowym pożywieniem Imperium Rosyjskiego..
Obecnie ziemniaki uprawiane są w umiarkowanej strefie klimatycznej wszystkich krajów półkuli północnej, aw 1995 roku stały się pierwszym warzywem uprawianym w kosmosie..
Krzew ziemniaczany może osiągać wysokość jednego metra, łodyga rośliny jest naga i żebrowana, liście są ciemnozielone, petiolate, pierzaste, składające się z płata końcowego i kilku par bocznych płatów znajdujących się naprzeciwko. Małe segmenty znajdują się między płatkami liści. Kwiaty ziemniaków są różowe, fioletowe lub białe, zebrane w wierzchołkowe kwiatostany corymbose. W podziemnej części łodygi, z kątów szczątkowych liści, wyrastają rozłogi - pędy podziemne, na wierzchołkach których rozwijają się bulwy, które są spuchniętymi pąkami. Bulwy składają się z komórek wypełnionych skrobią, a na zewnątrz pokryte są cienką bibułką korkową. Bulwy ziemniaka dojrzewają w sierpniu-wrześniu. Owocem ziemniaka jest ciemnozielona polispermiczna trująca jagoda przypominająca pomidora o średnicy do 2 cm, a zielone organy ziemniaka zawierają alkaloid solaninę, która jest trująca dla człowieka, dlatego zielonych bulw nie należy jeść.
Bulwa ziemniaka składa się w 75% z wody, zawiera również skrobię, białka, cukry, błonnik, pektyny, inne związki organiczne i minerały. Ziemniaki mają dużą wartość odżywczą i są jednym z głównych dostawców potasu. Gotuje się bez skórki i bez skórki, smażony, duszony, pieczony na węglach iw piekarniku. Jest używany jako przystawka, dodawany do sałatek, zup, służy do przygotowywania samodzielnych dań i frytek..
Ziemniaki uprawia się na czarnoziemach, na glebach szarego lasu i bielicowo-bielicowych, na odwodnionych torfowiskach, na glebach piaszczysto-gliniastych i gliniastych lekkich i średnio-gliniastych - ziemia pod uprawy musi być luźna. Istnieje około pięciu tysięcy odmian ziemniaków, różniących się dojrzewaniem, stopniem odporności na choroby i szkodniki oraz plonem. Ze względu na przeznaczenie odmiany ziemniaków dzieli się na cztery grupy - jadalną, paszową, techniczną i uniwersalną. Skrobia produkowana jest z bulw odmian przemysłowych, odmiany paszowe wyróżniają się wysoką zawartością białka i suchej masy. Odmiany stołowe uprawiane są jako roślina warzywna, natomiast odmiany uniwersalne pod względem zawartości białka i skrobi zajmują miejsce pośrednie między odmianami technicznymi i stołowymi. Odmiany stołowe według okresów dojrzewania dzielą się na bardzo wczesne (Early Zhukovsky, Bellarosa, Colette, Impala), wczesne (Vineta, Gala, Luck, Red Scarlett, Red Lady, Charodey, Bonus, Vesna, Baron), średnio wczesne (Romano, Ivan-da- Marya, Blue Danube, Nevsky, Ilyinsky, Krasavchik, Jelly), w połowie sezonu (Roko, Nakra, Golubizna, Aurora, Bonnie, Batya, Donieck, Dunyasha) i średnio późno (Red Fantasy, Picasso, Zarnitsa, Garant, Mozart, Orbita, Malinovka, Marlena).
Gruszka melonowa
Gruszka melonowa, lub słodki ogórek, lub pepino (łac Solanum muricatum) To wiecznie zielony krzew pochodzący z Ameryki Południowej, uprawiany ze względu na słodkie owoce pachnące dynią, melonem i ogórkiem. Roślina uprawiana jest głównie w Chile, Peru i Nowej Zelandii..
Pepino to wieloletni, częściowo zdrewniały krzew o licznych pędach pachowych, osiągający wysokość półtora metra. W niesprzyjających warunkach roślina zrzuca liście. System korzeni gruszki melona jest włóknisty i zwarty, płytki. Pędy wyprostowane, giętkie, średnicy 6-7 cm, do pewnego stopnia pokryte antocyjanem, zakrzywione i pogrubione w okolicy międzywęźli. Starzejące się łodygi przybierają popielaty kolor. W warunkach wysokiej wilgotności roślina tworzy korzenie powietrzne. Liście pepino są naprzemienne, proste lub podzielone na 3-7 płatów, lancetowate, całe, ciemne lub jasnozielone, gładkie lub owłosione. Kwiatostany 20 lub więcej kwiatów powstają na końcach pędów, ale wzrost strzał trwa nadal po otwarciu kwiatów - szypułki osiągają długość od 4 do 20 cm Kolor kwiatów może być monochromatyczny - niebieski, biały, jasnofioletowy, a także z niebieskimi paskami na środku płatek. Dojrzały owoc to cytrynożółta lub kremowo-żółta jagoda, czasami pokryta fioletowymi plamkami lub postrzępionymi liniami. Skórka owocu jest gładka, błyszcząca i przezroczysta. Owoce mogą być podłużne, spłaszczone, spłaszczone lub odwrotnie gruszkowate, o wadze od 50 do 750 g, długości do 17 cm i szerokości do 12 cm Miąższ gruszki melona jest soczysty, aromatyczny i delikatny. Owoce pepino uprawiane w klimacie umiarkowanym są zwykle bez pestek, podczas gdy owoce dojrzewające w tropikach czasami zawierają nasiona, a czasami ich nie zawierają. Gruszka melona jest rozmnażana przez nasiona i sadzonki.
Owoce Pepino są bogate w żelazo, karoten, witaminy B1, B2 i PP, cukry redukujące i pektyny.
Na środkowym pasie gruszka melona jest uprawiana w pomieszczeniach, w ogrodzie zimowym lub w ogrzewanej szklarni. Odmiany Ramses i Consuelo są uprawiane w klimacie umiarkowanym..
Pęcherzyca
Physalis (łac. Physalis) To największy rodzaj z rodziny Solanaceae. Ludzie nazywają to „ziemną żurawiną” lub „szmaragdową jagodą”. Większość gatunków tego rodzaju rośnie dziko w Ameryce Południowej i Środkowej. Physalis to jednoroczne i wieloletnie rośliny zielne z drzewiastymi łodygami w dolnej części. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest pochwowa osłona wykonana z działek działek osadzonych wokół owocu, przypominająca papierową lampionę chińską. Gdy tylko owoc jest w pełni dojrzały, kielich wysycha i zmienia kolor. W sumie rodzaj Physalis obejmuje 124 gatunki, ale tylko pięć z nich jest uprawianych:
- physalis zwykły (Physalis alkekengi);
- physalis glukoplodny (Physalis ixocarpa);
- Physalis peruwiański (Physalis peruviana);
- warzywo Physalis (Physalis philadelphica);
- owłosiona pęcherzyca lub truskawka (Physalis pubescens).
Spożywane są owoce niektórych rodzajów pęcherzyca - na przykład pęcherzyca warzywna, owoc glukozowy lub meksykański, który jest częściej nazywany meksykańskim pomidorem lub mieloną wiśnią. Jej owoce przypominają małe pomidory. Istnieje również jagoda pęcherzyca, której owoce są skromniejsze niż warzywo pęcherzyca, ale mają przyjemny aromat i smak, podobny do smaku truskawek, ananasa i winogron. Jednak na środkowym pasie pęcherzyca jest częściej uprawiana jako rośliny ozdobne ze względu na "chińskie lampiony", a pęcherzyca warzywno-jagodowa można znaleźć tylko w miejscu pasjonatów.
Physalis zwyczajny lub Physalis Franchet lub chińska latarnia pochodząca z Japonii. W kulturze gatunek istnieje od 1894 roku. Jest to bylina ozdobna, która zimuje w klimacie umiarkowanym i może wytrzymać mrozy do -30 ° C. Każdej wiosny odrasta z korzeni. Owoce Physalis vulgaris w jasnoczerwono-pomarańczowej skorupce są spektakularne, ale niejadalne ze względu na gorzki smak.
Physalis rośnie w pełnym słońcu na żyznej glebie. Roślina nie wymaga przycinania formującego, ale wysokie odmiany należy wiązać, a aby latarnie dojrzewały przed chłodem, pod koniec lata należy uszczypnąć wierzchołki pędów rośliny. Aby pęcherzyca nie uległa degeneracji, raz na 6-7 lat jej krzew jest dzielony i sadzony.
Kokon
Kokon (łac. Solanum sessiliflorium) To krzew owocowy pochodzący z Amazonii w Ameryce Południowej. Dziś uprawiana jest w Peru, Wenezueli, Kolumbii, Brazylii i innych krajach tego kontynentu..
W naturze kokon jest krzewem zielnym do 2 m wysokości z aksamitnie owalnymi liśćmi do 45 cm długości i do 38 cm szerokości oraz dużymi owalnymi owocami do 4 cm długości i do 6 cm szerokości Niedojrzałe zielone owoce kokonów pokryte są puchem, ale w miarę dojrzewania stają się gładkie i stają się żółte, czerwone lub fioletowe. Skórka owocu jest gorzka, pod spodem znajduje się gęsta warstwa kremowego miąższu, a pod miąższem galaretowaty rdzeń z płaskimi małymi pestkami..
W naszym klimacie kokon uprawia się w szklarni lub na parapecie.
Jadalne psiankowate, takie jak naranjilla, saraha i sunberry można również znaleźć w kulturze, ale są to rzadkie rośliny uprawiane w kulturze pokojowej w klimacie umiarkowanym..
Trujące rośliny psiankowate
Słodko-gorzka psianka
Gorzka psianka (łac. Solanum dulcamara) - roślina z rodzaju Solanaceae z rodziny Solanaceae, rosnąca w strefie umiarkowanej i subtropikalnej Starego Świata w wilgotnych zaroślach, na wierzbach, wzdłuż brzegów stawów, rzek, bagien i jezior. Jest to wieloletni krzew o wysokości do 180 cm z pełzającym kłączem, długimi, wijącymi się, kanciastymi, pnącymi i rozgałęzionymi łodygami, zdrewniały w dolnej części i naprzemiennymi, spiczastymi, podłużnymi, jajowalnymi liśćmi o sercowatej lub dwuliściennej podstawie. Górne liście mogą być rozcięte lub trójdzielne. Na długich szypułkach psiankowatych kwiatostany wiechowate powstają z regularnych biseksualnych kwiatów bzu, różu lub bieli. Owocem psiankowatych jest wisząca jaskrawoczerwona błyszcząca elipsoidalna jagoda o długości do 1 cm.
Sterydy i alkaloidy znajdują się w korzeniach psiankowatych, narządy naziemne zawierają również alkaloidy i steroidy - cholesterol, stigmasterol, kampesterol, sitosterol i inne. Liście i nasiona zawierają triterpenoidy, steroidy, alkaloidy, flawonoidy, wyższe kwasy tłuszczowe i fenolokarboksylowe, steroidy występują również w kwiatach. Karotenoidy beta-karoten, karoten, likopen, steroidy, sitosterol, kampesterol, stigmasterol i inne znajdują się w owocach psiankowatych. Ma właściwości moczopędne i słodko-gorzkie psiankowate, moczopędne, przeczyszczające, uspokajające, wykrztuśne i ściągające.
Gorzko-słodka psianka to roślina ozdobna, lecznicza, trująca i owadobójcza. Odwar z liści psiankowatych niszczy gąsienice i ich larwy. W medycynie ludowej na choroby skóry - swędzące stany zapalne i egzemy - stosuje się młode pędy rośliny, stosuje się je również przy astmie oskrzelowej, przeziębieniach, zapaleniu pęcherza, biegunkach i nieregularnych miesiączkach. Liście są stosowane w leczeniu krztuśca, obrzęku i żółtaczki, a zewnętrznie na reumatyzm i skrofuły. Jednocześnie kwitnąca i owocująca psianka jest bardzo dekoracyjna i służy do pionowego ogrodnictwa w wilgotnych miejscach..
Belladona
Belladona, lub belladonna zwyczajna, lub Różyczka, lub szalona jagoda, lub szalona wiśnia, lub Belladonna europejska, lub belladonna belladonna (łac. atropa belladonna) to wieloletni gatunek zielny z rodzaju Krasavka z rodziny Solanaceae. Belladonna po włosku oznacza „piękną kobietę” - w dawnych czasach włoskie panie kapały sokiem z belladonny w oczy, aby nadać im blasku i wyrazu. Jagody Belladonny wcierano w policzki, aby uzyskać naturalny rumieniec. A belladonna została nazwana szaloną jagodą, ponieważ zawarta w niej atropina wprowadzała człowieka w stan intensywnego podniecenia.
W naturze belladonna jest powszechna w lasach grabowych, dębowych, bukowych i jodłowych Europy, Afryki Północnej, Kaukazu, Krymu, Azji Mniejszej i górskich rejonów zachodniej Ukrainy. Roślina preferuje żyzne lasy lub lekkie gleby próchniczne na obrzeżach lasu, polanach lub wzdłuż brzegów rzek. Zakład znajduje się w Czerwonej Księdze Ukrainy (z wyjątkiem obwodów Tarnopolskiego i Lwowskiego), Azerbejdżanu, Armenii i Rosji.
Belladonna w pierwszym roku wzrostu rozwija rozgałęziony korzeń palowy i łodygę osiągającą wysokość 60-90 cm, a od drugiego roku roślina tworzy zagęszczone kłącze z licznymi rozgałęzionymi korzeniami wychodzącymi z niego. Łodygi Belladonny są koloru zielonego lub ciemnofioletowego, proste, rozgałęzione, soczyste, grube, z lekko zaznaczonymi krawędziami, do 200 cm wysokości, mocno owłosione, z gruczołowymi włoskami w górnej części. Liście są petiolate, gęste, jajowate, spiczaste i całe. Górne liście ułożone są parami, dolne na przemian. Górna część blaszki liściowej jest zielona lub brązowozielona, dolna jest jaśniejsza. Pojedyncze lub sparowane opadające dzwonkowate kwiaty wilczej jagody wyłaniają się z kątów górnych liści. Kolor kwiatów jest brudno fioletowy lub żółty, kwitnienie rozpoczyna się w maju i trwa do późnej jesieni. Owoc belladonny to błyszcząca, spłaszczona, dwukomórkowa, ciemnopurpurowa, prawie czarna jagoda, która przypomina małą wiśnię i zawiera wiele nasion kanciastych lub nerkowatych. Dojrzewanie owoców rozpoczyna się w lipcu.
Narządy lądowe Belladonny zawierają oksykumaryny i flawonoidy. Wszystkie części rośliny są trujące, ponieważ zawierają alkaloidy z grupy atropiny, które mogą powodować poważne zatrucia. Oprócz atropiny, belladonna zawiera hioscynę, hioscyjaminę, belladonninę i inne niebezpieczne substancje. Maksymalną zawartość alkaloidów w liściach obserwuje się w okresie pączkowania i kwitnienia, a we wszystkich organach - w fazie formowania nasion. Z belladonny powstają wszelkiego rodzaju leki - świece, tabletki, krople ... Preparaty Belladonna stosowane są przy wrzodach żołądka i dwunastnicy, skurczach mięśni gładkich jamy brzusznej, kolce nerkowej i żółciowej, pęknięciach odbytu, przy leczeniu naczyń dna oka, astmie oskrzelowej i innych schorzeniach ... Jednak należy je przyjmować tylko zgodnie z zaleceniami lekarza..
Oznaki łagodnego zatrucia belladonną mogą pojawić się w ciągu 10-20 minut: suchość i pieczenie w jamie ustnej i gardle, trudności w połykaniu, przyspieszenie akcji serca, świszczący oddech, rozszerzanie się źrenic i zatrzymanie reakcji na światło, zaburzenia widzenia, światłowstręt, suchość skóry i rumieni się, pojawia się podniecenie, pojawiają się urojenia i halucynacje. W przypadku ciężkiego zatrucia dochodzi do całkowitej utraty orientacji, silnego podniecenia psychicznego i motorycznego, drgawek, duszności, gwałtownego wzrostu temperatury, zasinienia błon śluzowych, spadków ciśnienia krwi i istnieje groźba śmierci z powodu niewydolności naczyń i paraliżu ośrodka oddechowego. Przy pierwszych objawach zatrucia belladonną należy wezwać karetkę.
Belladonna została wprowadzona do kultury właśnie ze względu na surowce lecznicze, których jakość uprawiana na plantacjach jest znacznie wyższa niż dziko rosnącej wilczej jagody. Roślina ma długi okres wegetacji - od 125 do 145 dni w zależności od warunków wzrostu. Belladonnę sadzi się na nisko położonych obszarach o dobrej wilgotności, pod warunkiem, że woda gruntowa znajduje się na głębokości co najmniej 2 m od powierzchni. Gleba powinna być żyzna, lekka lub średnia o konsystencji, przepuszczalna dla powietrza i wody. Najlepszymi poprzednikami belladonny są rośliny warzywne, przemysłowe i ozime..
Lulek
Czarny lulek (łac. Hyoscyamus niger) - dwuletnia zielna, która w naturze występuje w Afryce Północnej, Azji Mniejszej, Azji Zachodniej i Środkowej, na Kaukazie, w Chinach, Indiach i praktycznie w całej Europie.
Kurczak osiąga wysokość od 20 do 115 cm, ma nieprzyjemny zapach, roślina pokryta jest lepkim puchem. W pierwszym roku wzrostu tworzy się tylko rozeta z miękkich, ostro zakończonych, eliptycznych liści ogonków liściowych, karbowanych lub pierzastych z dużymi zębami, aw następnym roku pojawiają się grube, wyprostowane, rozgałęzione łodygi. Korzeń rośliny z grubą szyjką korzeniową jest wyprostowany, rozgałęziony i pomarszczony, tak miękki, że czasami jest prawie gąbczasty. Liście na łodygach są naprzemienne, siedzące, podłużne, lancetowate, nacięte lub karbowane. Górna strona blaszki liściowej jest ciemnozielona, dolna jest jaśniejsza, szarawa. Liście rozetowe już obumierają, zanim uformują się na łodygach. Na końcach łodyg znajdują się siedzące, brudnożółte lub białawe kwiaty z fioletowo-fioletową wewnątrz lejkowatą koroną. Hebrajski kwitnie od czerwca do lipca. Owocem jest dwukomórkowa kapsułka przypominająca kształtem dzbanek i zamknięta półkulistą pokrywką. Kapsułka zawiera liczne brązowo-szare lub ciemnobrązowe nasiona o okrągłym lub nerkowatym, lekko spłaszczonym kształcie.
Wszystkie części lulka kurzego są trujące, ponieważ zawierają silne alkaloidy skopolaminę, atropinę, hioscyjaminę. Nasiona rośliny zawierają do 34% tłustego jasnożółtego oleju, który zawiera kwasy oleinowy i linolowy, a także kwasy nienasycone. Ponadto lulek zawiera substancje żywiczne i białkowe, gumę, glikozydy, cukier i sole mineralne. Alkaloidy lulka czarnego działają przeciwskurczowo na mięśnie gładkie, zwiększają ciśnienie wewnątrzgałkowe, rozszerzają źrenice, hamują wydzielanie gruczołowe i przyspieszają tętno. Alkaloidy oddziałują również na ośrodkowy układ nerwowy - skopolamina obniża jej pobudliwość, a hioscyjamina ją zwiększa. Preparaty Helen stosuje się przy wrzodach żołądka i dwunastnicy, skurczach jelit, astmie oskrzelowej, chorobach dróg żółciowych, nerwobólach, przeziębieniach, kaszlu, zapaleniu opłucnej. Tabletki Aeron na bazie lulka czarnego łagodzą stan przy atakach choroby morskiej, są również przepisywane w celu jej zapobiegania. Preparaty Helen przyjmuje się wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku zatrucia wybielaczem pojawiają się takie same objawy, jak w przypadku zatrucia belladonną.
Uprawa lulka na żyznych, luźnych glebach o odczynie obojętnym. Najlepiej wysiewać go na ugor czarny lub po uprawach ozimych zasianych na ugór czarny. Przed siewem nasiona lulka czarnego są rozwarstwione.
Narkotyk
Datura zwyczajna, lub śmierdzący narkotyk (łac.Datura stramonium) to pospolita roślina w Europie należąca do rodzaju Datura (Datura). Łacińska nazwa narkotyku została nadana przez Karla Linneusza w 1753 roku i jest tłumaczona ze starożytnej greki jako „szalona psianka”, chociaż istnieje przypuszczenie, że specyficzny epitet powstał z francuskiego słowa stramoine i oznacza „śmierdzący zioło”. W języku rosyjskim wymyślono następujące nazwy narkotyków: głupia mikstura, drzewo diw, oset, głupia trawa, głupia. Po raz pierwszy pospolity narkotyk został opisany przez Bernardino de Sahagun na podstawie słów Azteków, którzy doskonale zdawali sobie sprawę z jego trującego działania..
Datura to jednoroczna roślina zielna o wysokości do 1,5 m, o silnym i rozgałęzionym korzeniu palowym, wyprostowanych, nagich, rozwidlonych pędach i liściach ogoniastych, naprzemiennych, całych, jajowatych, ząbkowanych liściach ze spiczastym wierzchołkiem. Górna strona talerza jest ciemnozielona, dolna jest jaśniejsza. Kwiaty datury są pojedyncze, duże, pachowe lub wierzchołkowe, białe i oszałamiająco pachnące, z lejkowatą koroną. Kwitnienie rozpoczyna się w czerwcu-sierpniu. Owocem bielunia pospolitego jest skrzynia z czterema zagnieżdżeniami i dwoma zastawkami, przykryta cierniami. Gdy tylko liczne, matowe czarne nasiona w kształcie nerki dojrzeją, torebka pęka.
Wszystkie organy rośliny są bardzo trujące ze względu na zawarte w nich alkaloidy dataryny, które mają działanie podobne do atropiny. Nasiona rośliny są pod tym względem szczególnie niebezpieczne. Niemniej jednak liście, nasiona i wierzchołki pędów bielunia pospolitego są surowcem do produkcji leków, które działają uspokajająco na ośrodkowy układ nerwowy, a także przeciwskurczowo i przeciwbólowo w chorobach dróg żółciowych, przewodu pokarmowego i górnych dróg oddechowych. Konieczne jest tylko przyjmowanie leków z bielunia zwyczajnego zgodnie z zaleceniami lekarza, w przeciwnym razie możliwe jest zatrucie, którego objawy opisaliśmy w rozdziale o wilczej jagodzie.
Datura rośnie na luźnych, bogatych w składniki odżywcze glebach nawożonych popiołem. Roślina jest bezpretensjonalna w warunkach uprawy.
Mandragora
Mandragora (łac. Mandragora) - rodzaj bylin zielnych rosnących w Azji Środkowej i Zachodniej, w Himalajach i basenie Morza Śródziemnego. Mandragora jest również nazywana korzeniem wiedźmy, głową Adama, miksturą nasenną i jabłkiem diabła. Podobnie jak wiele innych upraw psiankowatych, mandragora jest trująca. Jego korzeń niejasno przypomina postać ludzką, podobnie jak korzeń żeń-szenia, dlatego roślinę tę porastają legendy przypisujące jej magiczne moce. Liście rośliny są duże, krótkowłose, całe, owalne lub lancetowate, kręcone, do 80 cm długości - zebrane w rozetę o średnicy 1-2 metrów lub więcej. Mandragora nie tworzy łodyg, a jej ciemnobrązowe na zewnątrz i białe wewnątrz korzenie osiągają długość jednego metra i zawierają dużą ilość alkaloidów skrobiowych i tropanowych - skopolaminy i geoscyjaminy. Kwiaty mandragory są pojedyncze, dzwonkowate, do 5 cm średnicy, fioletowe, niebieskie lub białe z zielonymi. Owocem rośliny jest żółta kulista jagoda o aromacie jabłka.
Nie można jeść owoców mandragory, ponieważ możliwe są poważne skutki uboczne, a nawet śmierć. We współczesnej medycynie urzędowej nie stosuje się już mandragory i preparatów z niej zawartych, ale w medycynie ludowej nadal stosuje się korzeń mandragory: świeży sok - na reumatyzm i dnę, suszony korzeń - jako środek przeciwskurczowy i przeciwbólowy na nerwobóle i bóle stawów, schorzenia przewodu pokarmowego, a świeżo starty i zmieszany z miodem i mlekiem korzeń stosuje się na guzy i obrzęki. Wcieranie olejku mandragorowego zmieszanego z tłuszczem służy do łagodzenia bólu dny moczanowej i reumatyzmu..
Tytoń
Tytoń (łac. Nicotiana) należy do rodzaju jednorocznych i bylin z rodziny Solanaceae. Do XVI wieku tytoń rósł tylko w Ameryce Południowej i Północnej, ale już w 1556 r. Nasiona tytoniu przybyły z Brazylii do Francji i kiełkowały w okolicach Angoulême, aw 1560 r. Tytoń uprawiano już na dworze Filipa II jako roślina ozdobna. Wkrótce w Europie tabaka stała się modna, a po 1565 roku Brytyjczycy rozpowszechnili modę na jej palenie. W 1612 r. W angielskiej kolonii Jamestown wyhodowano pierwszy plon tytoniu Virginia. Przez kilka lat tytoń stał się jednym z głównych towarów eksportowych stanu Wirginia i był używany przez kolonistów jako waluta w wymianie. Dziś ta roślina jest uprawiana w wielu krajach, a suszone liście niektórych gatunków są używane do palenia..
Korzeń tytoniu jest długi, korzeń palowy, osiągający długość dwóch metrów. Łodyga jest rozgałęziona, zaokrąglona w przekroju, liście proste, petiolate, duże, całe i spiczaste, u wielu gatunków skrzydlica. Kwiaty czerwone, różowe lub białe zebrane są w kwiatostan corymbose lub wiechowaty. Owocem tytoniu jest wieloziarnista kapsułka, która pęka w miarę dojrzewania. Ciemnobrązowe owalne nasiona tytoniu silnie kiełkują.
Liście tytoniu zawierają substancje przeciwbakteryjne, dlatego pył tytoniowy jest często używany do zwalczania chorób i szkodników roślin. W medycynie ludowej istnieje wiele receptur z tytoniu na leczenie chorób zewnętrznych i wewnętrznych: nalewkę z tytoniu stosuje się w przypadku guzów nowotworowych i świerzbu, ból gardła i malarię leczy się sokiem. Ścięte liście tytoniu odstraszają ćmy.
Najczęściej w kulturze uprawia się tytoń liściasty Maryland i Virginia, a także zwykły tytoń. Rzadziej uprawiany jest tytoń dziewczęcy. Tytoń wysiewa się po ugorze czarnym lub po uprawach ozimych po ugorze czarnym, w glebie luźnej - najlepiej czarnej, gliniastej, piaszczysto-gliniastej lub gliniastej marglistej. Nie możesz sadzić tytoniu po burakach i psiankach.
Ozdobne rośliny psiankowate
Brugmansia
Brugmansia (łac. Brugmansia) - rodzaj z rodziny Solanaceae, wyizolowany z rodzaju Datura. Obejmuje to krzewy i małe drzewa. Najbardziej powszechne w kulturze są brugmańska drzewiasta lub drzewiasta i śnieżnobiała brugmańska lub drewnopochodny lub anielskie trąbki. Oba gatunki są powszechne w tropikach i subtropikach Ameryki Południowej - w Brazylii, Kolumbii, Chile, Ekwadorze, Argentynie, Peru, Indiach Zachodnich, a jako roślina uprawna są uprawiane na całym świecie w szklarniach, w pomieszczeniach i na zewnątrz..
Włókniste korzenie brugmanii tworzą na powierzchni rozszerzającą się warstwę drzewiastą, ale proste korzenie palowe sięgają głębiej, więc podczas dzielenia korzeni część górnej warstwy należy odciąć siekierą. Łodygi brugmansii pokryte są korą, ponieważ w strefie podzwrotnikowej lignifikacja części lądowej następuje bardzo szybko. Liście rośliny są owalne, ledwo owłosione, osadzone na ogonkach do 13 cm długości, rurkowate, obwisłe białe, żółte lub różowe kwiaty do 25 cm długości i do 20 cm średnicy wydzielają upajający zapach, który nasila się wieczorem. W strefie podzwrotnikowej Brugmania kwitnie dwukrotnie: pierwszy raz pod koniec sierpnia lub na początku września, drugi raz w październiku lub listopadzie. Po drugim kwitnieniu roślina ponownie tworzy pąki, ale nie ma już czasu na otwarcie i śmierć.
W klimacie umiarkowanym Brugmansia jest uprawiana jako roślina ozdobna, aw Ameryce Łacińskiej jest stosowana w leczeniu nowotworów, ropni, astmy, reumatyzmu, artrozy i infekcji oczu. Brugmansia śnieżnobiały Indianie chilijscy, kolumbijscy i peruwiańscy używani do celów leczniczych, a przed Kolumbem jej właściwości halucynogenne były używane do obrzędów religijnych.
Powinieneś wiedzieć, że brugmańska, jak większość upraw psiankowatych, jest trująca.
Petunia
Petunia (łac. Petunia) - rodzaj bylin półkrzewiastych lub zielnych z rodziny Solanaceae, osiągających wysokość od 10 cm do 1 m. Petunie pochodzą z Ameryki Południowej, w szczególności z Brazylii. Naturalnie występuje w Argentynie, Boliwii, Paragwaju i Urugwaju, aw Ameryce Północnej rośnie tylko jeden gatunek roślin. Według różnych źródeł występuje od 15 do 40 gatunków roślin. W kulturze petunii od XVIII wieku. Hybrydowe odmiany roślin, które pojawiły się ponad sto lat temu, są hodowane jako jednoroczne ogrodowe, doniczkowe i balkonowe. Petunia stała się popularna dzięki swoim dużym i jasnym kwiatom w różnych kolorach..
Łodygi Petunii są wyprostowane lub pełzające, tworząc pędy drugiego i trzeciego rzędu. W zależności od odmiany osiągają wysokość od 30 do 70 cm Pędy petunii są zielone, zaokrąglone, owłosione z gruczołowym włosiem. Liście są naprzemienne, siedzące, różniące się kształtem i wielkością, całe, a także owłosione. Kwiaty są najczęściej duże, pojedyncze, proste lub podwójne, z lejkowatą koroną, umieszczoną na krótkich szypułkach w kątach liści. Owoc petunii to torebka małży, która po dojrzałości pęka i wyrzuca małe nasiona.
Petunie hybrydowe są podzielone na cztery grupy:
- petunie wielkokwiatowe, w których średnica kwiatów sięga 10 cm;
- petunie wielokwiatowe - rośliny o małych kwiatach do 5 cm średnicy;
- petunie są niewymiarowe, karłowate, o wysokości od 15 do 30 cm;
- ampelous petunie, które obejmują kaskadowe petunie, calibrachoa i surfinia.
Petunie są roślinami ciepłolubnymi, a nawet odpornymi na suszę, dlatego uwielbiają miejsca słoneczne, aw cieniu ich pędy rozciągają się, tworząc dużą liczbę liści i niewiele kwiatów. Gleba dla rośliny będzie potrzebować żyznej - piaszczysto-gliniastej lub gliniastej. Do uprawy petunii na balkonie najlepiej jest użyć mieszanki grubego piasku rzecznego, torfu, darni i ziemi liściastej w stosunku 1: 1: 2: 2. Chroń rośliny przed wiatrem i deszczem, który może łatwo uszkodzić delikatne kwiaty petunii.
Zapachowy tytoń
Pachnący tytoń jest również rośliną psiankowatą. Należy powiedzieć, że tak nazywają się dwa rodzaje tytoniu - tytoń Sandera (łac. Nicotiana x sanderae) oraz tytoń skrzydlaty, czyli ateński (łac. Nicotiana alata). W Ameryce w warunkach naturalnych tytoń pachnący jest rośliną wieloletnią, w naszym klimacie uprawiany jest jako roślina jednoroczna. Są to wyprostowane krzewy o wysokości od 40 do 150 cm z dużymi ciemnozielonymi eliptycznymi liśćmi i lejkowatymi gwiazdkowatymi pachnącymi kwiatami w kolorze białym, żółtym lub zielonym. Istnieją odmiany hybrydowe z karminowymi kwiatami, ale są one bezwonne. Pachnący tytoń kwitnie przez całe lato. Owocem rośliny jest wieloziarnista kapsułka w kształcie jajka z bardzo małymi nasionami, które zachowują żywotność do 8 lat.
Tytoń pachnący to ciepłolubna i światłolubna roślina, która nie toleruje mrozu i preferuje dobrze nawożone i wilgotne gleby gliniaste. Najlepsze odmiany roślin to Winged, Bonfire of the Night, Green Light, Delight, Aroma Green, Maju Noir oraz hybrydy Dolce Vita i Ringing Bell. Ostatnio na parapetach i balkonach zaczęły pojawiać się niewymiarowe hybrydy tytoniu pachnącego, charakteryzujące się długim i obfitym kwitnieniem..
Dekoracyjna psianka
Fałszywe psiankowate (łac. Solanum pseudocapsicum), lub koralowy krzew, lub kubańska wiśnia To gatunek z rodzaju psiankowatych, który rośnie w Ameryce Południowej i rozprzestrzenił się na inne obszary o ciepłym klimacie. W Australii ten gatunek psiankowatych stał się chwastem..
Fałszywe psiankowate to zimozielony krzew o wysokości od 30 do 150 cm o gładkich łodygach, krótkich ogoniastych, lekko falistych liściach lancetowatych do 10 cm długości i małych białych kwiatach, pojedynczych lub zebranych w krzaki. Owocem jest jagoda czerwona lub żółta o średnicy 1,5-2 cm, krzew staje się ozdobny na etapie dojrzewania owoców: od jasnozielonego żółkną, następnie pomarańczowo, a na końcu jaskrawoczerwone. Dojrzewanie następuje przez całą zimę, a jasne jagody wśród zielonych liści wyglądają bardzo efektownie..
Nana i Tom Tum psiankowate są bardzo popularne w kulturze wewnętrznej..
Jasmine psiankowata (łac. Solanum jasminoides) - krzew zimozielony kędzierzawy o wysokości od 2 do 4 m, o cienkich i nagich pędach pręcikowych, w górnej części których liście są proste, nagie, wydłużone, owalne, a na dolnej części pędów błyszczące, czasem trójlistkowe, z większym płatem środkowym. Jasnoniebieskie kwiaty jaśminu o średnicy do 2 cm zebrane są w wierzchołkowe kwiatostany wiechowate. Owocem jest jasnoczerwona jagoda o średnicy około 1,5 cm, obfite kwitnienie od lutego do października. Istnieją formy kulturowe gatunku o barwnych liściach..
W kulturze uprawiane są również inne rodzaje psiankowatych - Wendland, Giant, Zeafort, Curly, Pepper lub Pepper, a wszystkie z nich są wysoce dekoracyjnymi roślinami.
Rośliny psiankowate - cechy wzrostu
Uwielbiające ciepło rośliny warzywne psiankowate - papryka, bakłażany, pomidory - są zwykle uprawiane przez sadzonki. Nasiona przed wysianiem są traktowane przed szkodliwą mikroflorą przez zanurzenie na 20-30 minut w 1% roztworze nadmanganianu potasu, a następnie myte pod bieżącą wodą. Nasiona można również odkazić, umieszczając je w ciepłym (38-45 ºC) 2–3% roztworze nadtlenku wodoru na 5–10 minut lub mocząc je w roztworze pierwiastków śladowych. Niektórzy ogrodnicy stosują rozwarstwienie nasion, które wykluły się w ciągu dnia w lodówce..
Lepiej jest wysiewać nasiona kiełkami, które nie przekraczają długości nasion - w takim przypadku będziesz mieć pewność żywotności nasion.
Ziemniaki sadzi się z bulwami, które również kiełkują i dezynfekuje się przed sadzeniem. Jak przygotować bulwy do sadzenia, przeczytaj artykuł opublikowany na naszej stronie internetowej.
Optymalna temperatura wzrostu dla upraw psiankowatych, takich jak papryka, pomidory i bakłażany, wynosi 25 ºC. Do wzrostu i rozwoju ziemniaki potrzebują 14-18 ºC. W zerowej temperaturze rozwój psiankowatych ustaje. Jeśli chodzi o oświetlenie, rośliny psiankowate szczególnie potrzebują dobrego oświetlenia w okresie sadzenia i dojrzewania owoców. Brak światła przyczynia się do zmniejszenia intensywności koloru i smaku owoców.
Sadzonki sadzi się na obszarach chronionych przed wiatrem, ogrzewanych przez słońce i nawożonych obornikiem na rok przed sadzeniem. Gleba jest preferowana lekka, luźna, ciepła, przepuszczalna dla wody i powietrza oraz zawierająca próchnicę. Przed sadzeniem sadzonek miejsce jest wykopywane, nawożone rozłożonym kompostem lub humusem.
Właściwości roślin psiankowatych
Rodzina psiankowatych to duża grupa roślin obejmująca zarówno piękne kwiaty, jak i pyszne warzywa, a także rośliny lecznicze. Większość upraw psiankowatych jest trująca, dlatego ludzie bardzo długo bali się jeść pomidory i ziemniaki. Wielu rolników niszczyło psiankowate jak chwasty, ponieważ zdarzały się przypadki zatruć zwierząt. Pomidory były kiedyś nazywane „jabłkami rakowymi” ze względu na substancje toksyczne, a tytoń jest nadal przedmiotem walki w wielu krajach. Niemniej jednak dzisiaj pomidory, ziemniaki, papryka i bakłażany są głównymi warzywami, które znajdują się w codziennej diecie tak wielu ludzi..
Jeśli chodzi o właściwości lecznicze roślin psiankowatych, zawarte w nich trujące alkaloidy z grupy atropin mogą zarówno zabijać, jak i leczyć wiele chorób. Nikotyna i anabazyna, ekstrahowane z tytoniu, są używane jako środek odurzający i do produkcji środków owadobójczych. Jako środek drażniący dla skóry stosuje się gorzką paprykę, która zawiera alkaloidopodobną amidową kamsaicynę, a glukoalkaloidową solaninę, która jest częścią niektórych rodzajów psiankowatych, jako środek przeciwkaszlowy i przeciwreumatyczny..
