Tigridia: rośnie i pielęgnuje w otwartym polu

Tigridia (łac. Tigridia)

- rodzaj zielnych bylin bulwiastych z rodziny Iris lub Iris, który obejmuje według różnych źródeł od 20 do 55 gatunków, których zasięg rozciąga się od Chile i Peru na południu po Meksyk na północy. Nazwa rodzaju pochodzi od łacińskiego słowa tigris (w dopełniaczu - tigridis) i jest tłumaczona jako „tygrys”: powodem tej nazwy jest najwyraźniej barwny kolor okwiatu. Mieszkający w Meksyku Aztekowie uprawiali tigridię jako roślinę leczniczą, wykorzystując jej właściwości lecznicze. W Europie tigridia pojawiła się w XVI wieku, ale do tej pory rzadko występuje w ogrodach: najwyraźniej hodowcy kwiatów są zawstydzeni, że kwiaty tigridii żyją nie dłużej niż 8 godzin, otwierając się tylko rano.

Kwiat tigrid - opis

Na wysokości kwiat tigridia może osiągnąć od 30 do 70 cm, jest to bulwiasta bylina z prostymi lub rozgałęzionymi łodygami, jasnozielonymi, równomiernie złożonymi liśćmi i pojedynczymi lub 2-3 kawałkami na wierzchołku strzały z fantazyjnymi kwiatami, podobnymi do egzotycznego motyla. Owocem rośliny jest pudełko z kanciastymi, sprasowanymi nasionami.

Sadzenie tigridii w otwartym terenie

Kiedy sadzić tigridię w ziemi

Ponieważ cebulki tigridia reagują na ostry trzask zimna, sadzenie na otwartym terenie odbywa się dopiero po minięciu groźby mrozów powrotnych, to znaczy nie wcześniej niż w drugiej połowie maja. Tigridia powinna być sadzona w otwartym, dobrze oświetlonym miejscu. Rośnie również w półcieniu, ale wtedy łodygi kwiatowe rośliny będą cieńsze i słabsze i trzeba je będzie przywiązać do podpory. Tigridia nie lubi przeciągów i ostrych podmuchów wiatru, które łamią jej delikatne, cienkie łodygi.

Gleba dla tigridii powinna być lekka i luźna, przepuszczalna, niekwaśna i umiarkowanie wilgotna. Zbyt gęstą glebę, aby była luźna, należy wykopać piaskiem lub trocinami.

Jak sadzić tigridię

Cebulki tigridia przed sadzeniem należy wytrawić przez 2 godziny w roztworze 4 ml Maximu w 2 l wody - zabieg ten dodatkowo ochroni rośliny przed szarą i białą zgnilizną, fusarium i innymi chorobami.

Głębokość sadzenia cebulek zależy od ich wielkości. Na przykład duże okazy zanurza się na głębokość 10 cm, a niewielki materiał do sadzenia wystarczy do zamknięcia 5 cm Odległość między cebulkami w rzędzie powinna wynosić co najmniej 15 cm przy rozstawie rzędów 20 cm. Sadzonki pojawią się dopiero po 4-5 tygodniach, kwitnienie rozpocznie się w sierpniu, ale rośliny nie zdążą zakwitnąć przed mrozem, co może niekorzystnie wpłynąć na zastępcze bulwy. Dlatego zdecydowanie zalecamy hodowanie cebulek tigridia w domu przed sadzeniem na otwartym terenie, umieszczając je do destylacji pod koniec marca. Jak to zrobić poprawnie, powiemy Ci w sekcji dotyczącej przesadzania tigridii.

Dbanie o tigridię w ogrodzie

Jak dbać o tigridię

Uprawa tigridii nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów. Wystarczy podlać roślinę, poluzować glebę wokół niej, usunąć chwasty z klombu, zastosować nawożenie, a jeśli pokryjesz powierzchnię terenu próchnicą lub torfem, aby zachować strukturę gleby, będziesz musiał znacznie rzadziej podlewać, poluzowywać i chwastować. Ponadto konieczne będzie usunięcie zwiędłych kwiatów i, jeśli to konieczne, zainstalowanie podpór dla tigridii w postaci gałązek lub kołków.

Podlewanie i karmienie tigridii

Tigridia na otwartym polu wymaga regularnego podlewania, aw porze suchej - codziennie, a wilgotność powierzchniowa nic nie da, glebę należy namoczyć do głębokości cebul. W przypadku przedłużającej się suszy będziesz musiał wieczorem spryskać lądową część tigridii ciepłą wodą.

Jeśli nawozy zostały zastosowane do gleby przed sadzeniem cebul, dodatkowe nawożenie w okresie wegetacji tigridii nie będzie potrzebne. Do nawożenia rzadkiej lub zubożonej gleby wystarczą dwa dodatkowe opatrunki z roztworem 3 g złożonego nawozu w 1 litrze wody na sezon: miesiąc po pojawieniu się liści oraz w okresie tworzenia pąków.

Przeszczep Tigridia

Aby przyspieszyć rozpoczęcie kwitnienia tigridii na otwartym polu, jej cebulki hoduje się w domu od początku wiosny: pod koniec marca 3-4 cebulki sadzi się do destylacji na lekkim podłożu, pogłębiając się tak, aby nad cebulkami znajdowała się warstwa gleby o grubości co najmniej 3 cm W pierwszych tygodniach podłoże doniczkowe jest podlewane oszczędnie, ale gdy tylko cebulki zaczną kiełkować, potrzebują intensywnej wilgoci: wilgoć musi przenikać całą głębokość podłoża, docierając do korzeni cebul. Aby osiągnąć wymagany poziom wilgotności gleby, ale jednocześnie nie wywoływać chorób grzybowych, cebulki sadzi się w doniczkach z szerokimi otworami drenażowymi i wysokimi stojakami na talerze i stosuje się metodę nawadniania dennego. Kiedy pojawiają się strzałki, garnki z destylacją są przestawiane na ciepłym, lekkim parapecie i chronione przed przeciągami. Przygotowane cebulki przesadza się na otwarty teren na początku czerwca..

Wykopuje się dół do przesadzania tigridii o głębokości 50-60 cm, na jego dnie kładzie się materiał drenażowy z połamanych cegieł i warstwę obornika końskiego o grubości około 20-25 cm, a następnie warstwę luźnej gleby o tej samej grubości, na której układane są kiełkujące cebulki. Reszta dziury jest wypełniona żyzną glebą. Po przesadzeniu obszar jest podlewany.

Powielanie tigridii

Jeśli tigridia zakwita w drugiej połowie lipca, jej nasiona zdążą dojrzeć przed chłodem. Zbiera się je przed nadejściem mrozów i wysiewa zimą w jasnym pomieszczeniu bez zabiegów przedsiewnych. Nasiona kiełkują w temperaturze 20-25 ºC. Sadzonki nie tolerują uszkodzeń korzeni, więc nurkują w oddzielnych doniczkach wraz z glinianą grudką na etapie rozwoju pierwszych dwóch prawdziwych liści. Tigridia kwitnie z nasion 6-7 miesięcy po siewie.

Tigridia rozmnaża się również wegetatywnie: w jednym sezonie dorosła bulwa tworzy do 5 noworodków zastępczych, które są oddzielane od bulwy matki bezpośrednio przed sadzeniem i po przetworzeniu miejsc cięć i pęknięć kruszonym węglem sadzi się w ziemi.

Tigridia zimą

Przechowywanie Tigridia

Ze względu na termofilność zimowanie tigridii na otwartym polu w większości stref klimatycznych jest niemożliwe: jesienią cebulki roślin są wykopywane i przechowywane do wiosny w niskiej, ale dodatniej temperaturze. I właśnie z wydobyciem z ziemi i przechowywaniem bulw wiążą się trudności w uprawie tigridii. Głównymi warunkami normalnego przechowywania materiału nasadzeniowego tej kultury jest całkowite dojrzewanie cebul, dlatego ważne jest, aby wiedzieć, kiedy wykopać tigridię jesienią. Cebule można przechowywać dopiero po uschnięciu naziemnej części rośliny, ale jeśli zbliża się mróz, a liście na tigridii są jeszcze zielone, należy wykopać bulwy dużą ziemną grudą, umieścić je w jasnym chłodnym pomieszczeniu, poczekać, aż wykopana roślina zmieni kolor na żółty i liście znikną i dopiero po tym będzie można rozpocząć przygotowywanie bulw do przechowywania.

Przed ułożeniem w magazynie materiał do sadzenia należy oczyścić, umyć, wytrawić w roztworze leku Maxim, dobrze wysuszyć, ale nie jest konieczne oddzielanie dziecka od bulw matki - odłóż tę procedurę do wiosny. Jak przechowywać tigridię przed sadzeniem? Cebule zanurza się w suchym torfie lub piasku i przechowuje w pomieszczeniu o normalnej wilgotności w temperaturze od 3 do 10 ºC. Możesz złożyć materiał do sadzenia w papierowe torby i umieścić go w szufladzie na warzywa lodówki. Zimą konieczne jest okresowe sprawdzanie stanu żarówek w celu wykrycia uszkodzeń lub gnicia w czasie..

Szkodniki i choroby Tigridia

Największym problemem związanym z tigridią jest obumieranie cebul z powodu zgnilizny podczas zimowego przechowywania. Przyczyną pojawienia się zgnilizny jest niewystarczające dojrzewanie materiału sadzeniowego. Dlatego tak ważne jest, aby poczekać na naturalne więdnięcie lądowej części tigrid przed umieszczeniem żarówki w magazynie. Aby zapobiec gniciu cebulek, należy je wytrawiać w roztworze Maxim lub innych fungicydów, na przykład w roztworze Fundazolu lub Benlata.

Na zewnątrz tigridia może również rozwijać rdzę lub parch. Można tego uniknąć, traktując roślinę przez liście w ramach profilaktyki roztworami preparatów grzybobójczych lub naparów ziołowych. Ale tigridii nie da się uratować przed mozaiką: nie ma jeszcze lekarstwa na choroby wirusowe, dlatego ważne jest, aby dbać o zdrowie rośliny.

Spośród szkodników najbardziej niebezpieczne dla tigridii są gałki kapusty, niedźwiedzie, wciornastki i ślimaki. Szufelka, ich gąsienice i wciornastki są niszczone przez traktowanie liści tygrysa preparatami owadobójczymi, które są sprzedawane w każdym pawilonie ogrodowym lub sklepie specjalistycznym. Ślimaki będą musiały być zbierane ręcznie, używając kawałków łupków lub desek rozłożonych na miejscu jako pułapek: w upalny dzień ślimaki chowają się pod nimi przed słońcem i wystarczy je wyciągnąć ze schronienia i zniszczyć. A ruchy niedźwiedzia należy zalać wodą z mydłem, a jeśli owad nie umrze w głębinach, ale wydostanie się na powierzchnię, zniszcz go.

Rodzaje i odmiany tigridii

Peacock Tigridia (Tigridia pavonia)

W kulturze uprawiany jest tylko jeden gatunek z rodzaju - peacock tigrid, który pochodzi z Gwatemali i Meksyku. Roślina osiąga wysokość od 25 do 70 cm, jej nieregularnie ukształtowana cebula ma do 6 cm długości i do 4 cm średnicy, pokryta błoniastymi łuskami. Pod koniec sezonu wegetacyjnego stara cebula jest całkowicie wyczerpana, ale zamiast tego formują się nowe cebule, tworząc gniazda. Liczba żarówek jest praktycznie taka sama, jak liczba łusek na żarówce macierzystej. Jedna żarówka może tworzyć od 3 do 5 szypułek, z których każda tworzy do 5 pąków. Liście tigridii pawia są wyrostka mieczykowatego, szerokie, jasnozielone, złożone na długość. Kwiaty o średnicy 10-15 cm z sześciu płatków otwierają się na przemian. Zewnętrzne płaty okwiatu są jaskrawoczerwone lub fioletowo-pomarańczowe, wewnętrzne są znacznie mniejsze niż zewnętrzne, żółtawo-pomarańczowe cętkowane, jak gardło kwiatu. Kwitnienie następuje w lipcu i sierpniu, każdy kwiat żyje tylko 8-10 godzin, a całkowite kwitnienie trwa 15-25 dni. Peacock tigridia ma kilka form ogrodowych:

• Alba - roślina o białych kwiatach w czerwonych plamkach:
• Aurea - forma o ciemnożółtych kwiatach w karminowych plamkach;
• Carminea - tigridia z pomarańczowymi kwiatami w żółtych plamkach;
• tigridia lilacea - roślina o fioletowo-czerwonych kwiatach w karminowych plamkach;
• tigridia Rosalind - forma z kwiatami o jasnoróżowym odcieniu;
• Canaryensis - tigridia o jasnożółtych kwiatach i jasnoczerwonym środku;
• Speciosa - forma o szkarłatno-czerwonych kwiatach w złocistożółtych plamkach.

Pożądana jest również mieszanka odmian "Tigridia Ferraria mixed" - rośliny do 60 cm wysokości z liśćmi wyrostka mieczykowatego i kwiatami do 15 cm średnicy z solidnymi zewnętrznymi płatkami w kolorze czerwonym, fioletowym, pomarańczowym, białym lub żółtym i trzema wewnętrznymi płatkami z eleganckimi plamkami.

Do prac hodowlanych wykorzystuje się rodzaje rurkowatych tigridii o jasnoróżowych kwiatach, meksykańskich tigridii o żółtych kwiatach, tigridia selerian z niebieskawo-liliowymi kwiatami i innych gatunków, które nie są uprawiane niezależnie w kulturze.