Koniczyna łąkowa: właściwości i przeciwwskazania, uprawa

Koniczyna czerwona (łac. Trifolium pratense),

lub koniczyna czerwona, lub koniczyna, lub owsianka, to gatunek z rodzaju Clover z rodziny motylkowatych, pochodzący z Europy, Azji Zachodniej i Środkowej oraz Afryki Północnej. Nazwa rodzajowa tłumaczy się jako „koniczyna”. Legenda głosi, że patron Irlandii, święty Patryk, potrafił wypędzić węże z kraju do morza za pomocą liścia koniczyny. Od tego czasu w Irlandii nie ma węży, a koniczyna koniczyna jest symbolem tego kraju..

Koniczyna czerwona - opis

Koniczyna łąkowa jest zielem dwuletnim lub wieloletnim, osiągającym wysokość od 15 do 55 cm, jej łodygi są rozgałęzione, wznoszące, liście trójlistkowe, z drobno ząbkowanymi szeroko jajowalnymi płatami. Ulotki są całe, orzęsione na brzegach. Kwiatostany główkowate kuliste luźne siedzą parami i często pokryte są górnymi liśćmi, ich korona może być różowa, biała lub pstrokata. Owocem koniczyny czerwonej jest jednoziarnista, jajowata fasola z żółtawo-czerwonymi lub fioletowymi nasionami.

Uprawa koniczyny łąkowej

Sadzenie koniczyny łąkowej

Koniczynkę wysiewa się wczesną wiosną, zaraz po stopieniu się śniegu. Najlepiej rośnie na słońcu lub w półcieniu na czarnoziemach, glebach gliniastych i piaszczysto-gliniastych, na których rosły zboża, ziemniaki, kukurydza lub rośliny okopowe. A koniczyna po koniczynie można wysiewać dopiero po pięciu latach. PH na terenie powinno mieścić się w zakresie 6,0-6,5, więc gleby kwaśne będą musiały być wapienne.

Przed zasiewem ziemię na miejscu wykopuje się na głębokość bagnetu łopaty, oczyszcza z chwastów i wyrównuje, a tydzień później rozrzuca się na powierzchni złożony nawóz mineralny. Dwa tygodnie później, gdy gleba się uspokoi, jest poluzowana grabiami, zwilżona, po czym, wybierając spokojny dzień, zaczynają siać. Wstępnie sezonowane przez godzinę w wodzie i wysuszone dwuletnie nasiona koniczyny miesza się z suchą glebą w stosunku 1: 5 i równomiernie rozprowadza na działce w rzędach, po czym posypuje się wierzchnią warstwą gleby. Duże nasiona przykrywa się warstwą o grubości 4-5 cm, a na małych 1-2 cm, wysiew około 10 g nasion na 1 m2 poletka. Podlewanie po wysiewie odbywa się za pomocą konewki z prysznicem, aby nie zmywać nasion spod cienkiej warstwy gleby. Nasiona koniczyny kiełkują w ciągu 5-10 dni.

W trosce o koniczynę łąkową

Najważniejszym elementem pielęgnacji koniczyny łąkowej jest podlewanie, gdyż przedłużająca się susza wpływa zarówno na dekoracyjność trawnika, jak i na jakość surowców leczniczych. Zbyt częste i obfite zawilgocenie również szkodzi kondycji rośliny, chociaż koniczyna białogłowa jest pod tym względem bardziej odporna niż różowa. Podlewaj koniczynę z umiarem, średnio raz w tygodniu, wybierając porę wczesnego lub wieczornego.

Ponieważ koniczyna łąkowa przyswaja azot atmosferyczny za pomocą bakterii brodawkowych, potrzebuje jedynie nawozów potasowo-fosforowych, które są stosowane w postaci płynnej. Jeśli koniczyna rośnie na żyznej glebie, karmienie w ogóle nie jest potrzebne..

Zdziwiony koniczyna czerwona łąkowa choroby takie jak antraknoza, askochina, rak i rdza. Aby uniknąć zniszczenia koniczyny przez te infekcje, do uprawy należy wybrać odmiany odporne na choroby, należy je zdezynfekować przed siewem i zbiorem lub kosić plon na samym początku kwitnienia. Ponadto niezwykle ważne jest obserwowanie płodozmianu, a jeśli rośliny koniczyny zostaną uszkodzone przez raka, nie uprawiaj jej na tym obszarze przez co najmniej 7 lat. Odkurzanie upraw koniczyny łąkowej sproszkowaną siarką jest skuteczne przeciwko chorobom takim jak zapalenie jelita grubego i rdza, a środki grzybobójcze zwalczane są przeciwko antraknozie..

Ryjkowce guzowate i koniczynowe to najbardziej znane szkodniki koniczyny łąkowej. Ryjkowce koniczyny uszkadzają liście, pąki i kwiaty koniczyny: jedna larwa owada może zniszczyć nawet 11 jajników. Aby uniknąć spadku plonów spowodowanego szkodliwym działaniem ryjkowców koniczyny i ich larw, konieczne jest koszenie upraw w okresie pączkowania. Wiosną ryjkowce guzowate uszkadzają punkt wzrostu sadzonek, a później ich larwy zjadają zagłębienia w korzeniach i niszczą guzki koniczyny. Do zwalczania tych szkodników trzeba będzie zastosować środki owadobójcze..

Zbieranie koniczyny łąkowej

Koniczyna czerwona jest zbierana na siano już na początku kwitnienia. Jeśli spóźniasz się ze zbiorami, jakość paszy pogarsza się, ponieważ zmniejsza się zawartość białka w roślinie..

Jako surowiec leczniczy stosuje się wyłącznie kwiaty koniczyny czerwonej, które również są usuwane na początku kwitnienia. Po zebraniu kwiaty tnie się wzdłuż górnej łodygi i suszy w zacienionym miejscu w ogrodzie lub w półciennym, dobrze wentylowanym pomieszczeniu, w którym temperatura nie powinna przekraczać 35 ºC. Surowce lecznicze przechowuj w papierowych torebkach lub kartonach w suchym, ciemnym i chłodnym miejscu.

Rodzaje i odmiany koniczyny łąkowej

W kulturze szeroko rozpowszechnione są dwa rodzaje koniczyny łąkowej: późno dojrzewające jednokosowe i wczesne dojrzewające dwuczęściowe. Wczesna dojrzała koniczyna wyróżnia się szybkim rozwojem, dużą ilością zielonej masy, silnym rozgałęzieniem, gęstym ulistnieniem i zdolnością do tworzenia następstw. A późna koniczyna różni się morfologicznie od wczesnej: ma dłuższe przylistki i większą liczbę międzywęźli - od 7 do 12. Odmiany późne dają dobre zbiory w pierwszym pokosie, ale ich zdolność do tworzenia następstw jest znacznie mniejsza niż wczesnych. Jednak zimotrwalosc koniczyny późnej jest wyższa niż wczesnego dojrzewania.

Spośród odmian koniczyny łąkowej najbardziej znane to:

• Bursztyn - odmiana średnio wczesna, odporna na raka i zgniliznę korzeni, zapewniająca 2-3 pokosy w okresie wegetacji;
• Bylina - wcześnie dojrzewająca, wysokowydajna zimotrwała odmiana hybrydowa, wyhodowana przez skrzyżowanie odmian Slutskiy wczesno dojrzałe i Predkarpatskiy 33. W okresie wegetacji koniczyna ta tworzy trzy sadzonki;
• Sprężysty - wcześnie dojrzewająca zimotrwała odmiana selekcji białoruskiej, odporna na podlewanie i dająca dwa pokosy w sezonie wegetacyjnym;
• Tarnopol 2 - wysokowydajna wcześnie dojrzewająca i zimotrwała odmiana ukraińskiej selekcji, tworząca 2-3 pokosy w sezonie;
• Maro - średnio wczesna, odporna na raka i choroby korzeni odmiana selekcji niemieckiej;
• Renova - odporna na suszę, wysoce wydajna odmiana, która daje dwa koszenia w sezonie;
• Pratsavnik - wysoce plenna białoruska odmiana odporna na suszę, charakteryzująca się zwiększoną odpornością na wyleganie i dająca średnio dwa pokosy w sezonie wegetacyjnym.

Oprócz tych opisanych, takie odmiany koniczyny czerwonej są często uprawiane w kulturze, takie jak Yaskrava, Dolina, Mereya, Vitebsk, Slutsky, Minsky, Demena, Tsudovny, Early-2, Trio, Veteran, Altyn, Amos, Green, Vityaz, Hephaestus i inne.

Właściwości koniczyny łąkowej - szkoda i korzyść

Właściwości lecznicze koniczyny łąkowej

Koniczyna czerwona jest popularną rośliną leczniczą ze względu na dużą ilość cennych substancji.. Dlaczego koniczyna łąkowa jest przydatna?? Jej liście i kwiatostany zawierają minerały i witaminy, kwas salicylowy, karoten, flawonoidy, garbniki, fitoestrogeny, olejki eteryczne i tłuszczowe, błonnik i inne substancje niezbędne dla organizmu człowieka..

Koniczyna od dawna jest stosowana w medycynie ludowej i urzędowej, na jej bazie wytwarzano leki, syropy i mikstury, biologicznie aktywne dodatki. Koniczyna znajduje się w kolekcji do leczenia różnych chorób. W domu przygotowuje się z niego wywary, napary i nalewki, które podobnie jak sok ze świeżych roślin są używane do balsamów, kąpieli leczniczych i płukanek. Koniczyna jest dodawana do proszków, maści, szamponów, balsamów, środków myjących i chorób skóry..

Koniczyna ma działanie moczopędne, napotne, żółciopędne, antyseptyczne, przeciwzapalne, wykrztuśne, hemostatyczne i ściągające, dlatego znajduje zastosowanie w leczeniu wielu dolegliwości. Na przykład wywary z koniczyny są stosowane w leczeniu chorób nerek, dróg żółciowych, zapalenia przydatków i pęcherza, kamicy moczowej, bólów głowy i zawrotów głowy, osłabienia i anemii, gruźlicy płuc, krzywicy, zatruć, krwawień i hemoroidów. Odwary i napary z kwiatostanów koniczyny usuwają nadmiar płynu z organizmu i używają ich do płukania, leczenia zapalenia dziąseł, bólu gardła, zapalenia jamy ustnej.

Ponieważ koniczyna ma działanie przeciwmiażdżycowe, znajduje zastosowanie w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego i miażdżycy. Preparaty z koniczyny pomagają wzmocnić ściany naczyń krwionośnych, poprawić stan żył, obniżyć poziom cholesterolu we krwi, ciśnienie tętnicze i śródczaszkowe oraz zwiększyć hemoglobinę. Flawonoidy zawarte w koniczynie nasycają tkanki tlenem, normalizują metabolizm, metabolizm tłuszczów oraz chronią organizm przed przedwczesnym starzeniem się.

Koniczyna czerwona jest skuteczna w leczeniu wszystkich typów guzów nowotworowych: usuwa śluz i krew, hamuje wzrost komórek rakowych.

Koniczyna czerwona - przeciwwskazania

Stosowanie koniczyny łąkowej jest przeciwwskazane w chorobach i stanach, takich jak żylaki, zakrzepowe zapalenie żył, nowotwory zależne od zewnątrzgenów, biegunka, indywidualna nietolerancja i ciąża. Preparatów z koniczyny nie zaleca się osobom, które przeszły udar lub zawał serca.

Przy długotrwałym stosowaniu preparatów z koniczyny siła działania u mężczyzn może się zmniejszyć, a u kobiet występuje opóźnienie miesiączki..

Niepożądane jest stosowanie preparatów z koniczyny do leczenia dzieci poniżej drugiego roku życia, ale jeśli uważasz, że jest to konieczne, wcześniej skonsultuj się z pediatrą.