Miodunka: właściwości i przeciwwskazania, sadzenie i pielęgnacja

Miodunka zwyczajna (łac. Pulmonaria)

- rodzaj niskich bylin zielnych z rodziny ogórecznika lekarskiego, który obejmuje około 15 gatunków pospolitych w lasach liściastych i mieszanych Eurazji. Łacińska nazwa rodzaju pochodzi od słowa „pulmo”, co oznacza „płuca”, co tłumaczy fakt, że choroby płuc leczono liśćmi miodunka przez długi czas. Rosyjska nazwa pochodzi od miododajnych właściwości przedstawicieli rodzaju. Czasami w literaturze pojawiają się inne nazwy miodunka: miodunka, ziele płucne, miodowód lub spadzi. Jagnięcina lecznicza pojawiła się w ogrodach Europy w XVI wieku, a ozdobny kwiat miodunka wąskolistna - w XIX wieku.

Miodarka - opis

Miodunka to byliny zielne o wysokości od 8 do 50 cm z rozgałęzionymi, poziomo położonymi kłączami. Mięsiste, delikatne korzenie miodunka wąskolistnego są bardzo łatwe do uszkodzenia i powoli się regenerują. Liczne duże, długo petiolizowane liście u podstawy rośliny tworzą rozetę. Kształt całości, ostro zakończony w górnej części liści, w zależności od gatunku, może wahać się od liniowo-lancetowatych do szeroko-lancetowatych. Liście łodygowe są znacznie mniejsze niż u podstawy, są małe i siedzące. Liściaste wyprostowane, często owłosione szypułki powstają przed rozpoczęciem odrastania liści podstawowych.

Białe, różowe, fioletowe, niebieskie lub niebieskie kwiaty miodunka mają podwójny okwiat, pięciozębny kielich w kształcie dzwonu i lejkowatą pięciopłatkową koronę z rurką i otwartą szyjką, z której wyrasta pięć wiązek włosów. Kwiaty są zbierane w wierzchołkowe kwiatostany-loki. Charakterystyczna cecha przedstawicieli rodzaju Medunitsa fakt, że kolor pąków i kwiatów tej samej rośliny nie jest taki sam: różowy pączek może otworzyć się w niebieski, fioletowy, niebieski lub biały kwiat, a często pojawiają się krzewy, na których mogą znajdować się jednocześnie kwiaty o różnych kolorach. Zjawisko to tłumaczy się stopniową zmianą poziomu kwasowości soku komórkowego w rogach: sok o odczynie kwaśnym zabarwia koronę różową, a zasadową - niebiesko-niebieską. Płuca kwitną wiosną.

Rośliny są zapylane przez owady z długą trąbką, na przykład trzmiele. Owocem miodunka jest orzeszek, który po dojrzałości rozpada się na cztery jednoziarniste płatki z mięsistymi sadzonkami, które przyciągają mrówki.

Uprawa miodunka zwyczajna w ogrodzie

Sadzenie miodunka w ziemi

Najlepiej rośnie w chłodnym lub półcieniu na próchnicznej luźnej glebie piaszczysto-gliniastej lub gliniastej o odczynie zasadowym, lekko kwaśnym lub obojętnym. W słonecznym miejscu kwiaty miodunka nie będą tak jasne, ponieważ roślina źle toleruje bezpośrednie promienie i ciepło. Przed wysianiem nasion teren przeznaczony pod miodunkę należy rozkopać nawozem organicznym - kompostem lub humusem - na głębokość bagnetu łopaty, oczyszczając jednocześnie glebę z chwastów.

Miodniczkę wysiewa się na otwartym terenie wiosną, kiedy ziemia jest nasycona wilgocią z topniejącego śniegu. Gdy tylko wierzchnia warstwa ziemi się nagrzeje i minie zagrożenie nawracającymi mrozami, zaczynają sadzić sadzonki, które można kupić w pawilonie ogrodowym lub w renomowanej firmie rolniczej, gdzie podpowiedzą, jak sadzić sadzonki i jak je uprawiać.

Przed zakupem dokładnie sprawdź sadzonki i wybieraj tylko absolutnie zdrowe, wolne od uszkodzeń, oznak choroby i obecności szkodników, a także konsekwencji niewłaściwej konserwacji i złej pielęgnacji.

Na przygotowanym i nawożonym obszarze w odległości 20-30 cm od siebie wykop dołki tak głęboko, aby pasował system korzeniowy sadzonek z ziemną grudą. Jeśli woda stagnuje w tym obszarze, umieść warstwę materiału drenażowego w każdym otworze - gruboziarnisty piasek, małe kamyczki lub gruz. Umieść sadzonkę w dołku i wypełnij pozostałą przestrzeń ziemią, a następnie zagęść powierzchnię i podlej każdy krzew umiarkowaną ilością wody.

Opieka nad miodunką w ogrodzie

Jeśli posadziłeś miodunkę w cieniu lub półcieniu, prawie nigdy nie musisz się nią opiekować. Podlewaj roślinę regularnie, utrzymując glebę na miejscu w stanie umiarkowanie wilgotnym, ale unikając zastoju wody w korzeniach. Podlewanie jest szczególnie ważne w okresie pączkowania i kwitnienia. W cieniu i półcieniu gleba pozostaje wilgotna znacznie dłużej niż na słońcu. Aby zatrzymać wilgoć w glebie w miejscu wystawionym na działanie słońca, przykryj powierzchnię warstwą materiału organicznego o grubości do 5 cm. Ściółka ochroni glebę nie tylko z odwodnienia, ale także z chwastów. Kiedy krzewy miodunki dojrzewają, nie potrzebują już podlewania..

Nawóz pogłówny w postaci roztworu 15-20 g pełnowartościowego nawozu mineralnego w 10 litrach wody nakłada się na glebę raz w sezonie wiosną, gdy w miodunce zaczyna się intensywny wzrost nowych liści. Po zakończeniu kwitnienia musisz ostrożnie wyciąć łodygi kwiatowe z krzaków. Liście, które utraciły swój efekt dekoracyjny, można również usunąć z krzaka ostrym nożem lub sekatorem..

W przeddzień zimy wszystkie nicieni są ściółkowane warstwą torfu, a niektóre gatunki, na przykład miękka i grudkowata miodunka, wymagają bardziej niezawodnego schronienia, do którego można użyć suchych liści, trocin lub igieł.

Szkodniki i choroby miodunka

Generalnie miodunka jest odporna na wszystkie choroby i większość szkodników, ale jeśli zostanie osłabiona przez niekorzystne warunki pogodowe, niewłaściwą pielęgnację lub złą pielęgnację, mogą na nią wpływać różne infekcje: w deszczowe lato lub w wyniku nadmiernego podlewania, szczególnie na tle nagłych zmian temperatury, roślina może zachorować zgnilizna korzeni lub mączniak prawdziwy. Chore okazy należy usunąć z ogrodu kwiatowego i spalić, a zdrowe rośliny dokładnie potraktować pod kątem mączniaka prawdziwego fungicydami zawierającymi siarkę, a na zgniliznę korzeni fungicydami zawierającymi miedź.

Spośród szkodników ślimaki stanowią zagrożenie dla miodunka - ślimaki i ślimaki, którego inwazja zwykle występuje w okresie wysokiej wilgotności. Jeśli jest zbyt dużo szkodników, są niszczone za pomocą Thunder, używając go zgodnie z instrukcją. Ale lepiej jest zbierać ślimaki rękami lub wykopać kilka puszek na powierzchni równo z powierzchnią i napełnić je o jedną trzecią piwem lub sfermentowanym kompotem: ślimaki z pewnością czołgają się do zapachu i wpadają w pułapkę, z której nie mogą się wydostać.

Rodzaje i odmiany miodunka

Oferujemy zapoznanie się z najbardziej znanymi gatunkami miodunka.

Miodunka zwyczajna (Pulmonaria vallarsae)

To rzadki gatunek, który rośnie w Apeninach na wysokości półtora tysiąca metrów nad poziomem morza. Lancetowate, owłosione liście tej rośliny o długości do 20 cm i szerokości do 10 cm są bardzo gęsto pokryte srebrzystymi plamami. Miodunka kwitnie purpurowoczerwonymi kwiatami na szypułkach do 45 cm wys. Gatunek ten posłużył jako podstawa do hodowli odmian o srebrzystych liściach. Najbardziej znaną odmianą tego gatunku jest:

• Margery Fish - roślina odporna na zimę ze srebrzystymi liśćmi na górnej stronie i zielonymi poniżej.

Miodunka długolistna (Pulmonaria longifolia)

Roślina o wysokości do 25 cm, rozpowszechniona na północy i zachodzie Europy, z pięknymi lancetowatymi lub lancetowatymi liśćmi w kształcie strzały o długości do pół metra i szerokości do 6 cm, liście tego gatunku są owłosione na górnej stronie, ciemnozielone ze srebrzystymi plamami, a poniżej są szaro-zielone i bardziej gęsty. W kwietniu różowe kwiaty otwierają się na szypułkach o wysokości do 25 cm, ostatecznie zmieniając kolor na niebieski. Najbardziej znane formy ogrodowe gatunku:

• Bertram Anderson - miodunka o jasnoniebieskich kwiatach i ciemnozielonych liściach, ozdobiona nieregularnymi srebrzystobiałymi plamkami;
• Lewis Palmer - roślina o ciemnozielonych liściach do 30 cm długości w zielonkawo-białych plamkach i różowych kwiatach, które ostatecznie zmieniają kolor na niebieski;
• Majestat - odmiana o niebieskawo-różowych kwiatach i srebrzystoszarych liściach o długości do 30 cm z wąską zieloną obwódką wzdłuż krawędzi;
• Cevennensis - podgatunek o dużych niebieskich kwiatach i wąskich liściach do 65 cm długości w srebrzystych plamkach i kropkach.

Miodunka czerwona (Pulmonaria rubra)

Jest to roślina o długich korzeniach występująca w subalpejskich lasach sosnowych i bukowych w górach Węgier, Bułgarii i Albanii. Gatunek ten kwitnie obficie i nieprzerwanie z jasnoczerwonymi kwiatami. Liście są monochromatyczne, jasnozielone, błyszczące, wąskie. W kulturze miodunka zwyczajna jest używana jako roślina okrywowa, która wymaga schronienia na zimę. Popularne odmiany:

• David Ward - roślina o koralowoczerwonych kwiatach i dużych szerokich liściach o niebieskawo-zielonym odcieniu z wyraźną białą obwódką na brzegach;
• Barfield Pink - odmiana o zielonych liściach i różowych kwiatach z wąskimi białymi paskami;
• Pleszka - wczesna odmiana o zielonych liściach i koralowoczerwonych kwiatach.

Miodunka lekarska (Pulmonaria officinalis)

Występuje wszędzie w lasach liściastych Eurazji, osiągając wysokość 30 cm Jak wygląda miodunka lecznicza? Gatunek ten ma rozgałęzione czarne kłącza i słabe łodygi, pokryte w górnej części włosiem i gruczołami. Zielone liście z białawymi plamami ułożone są w następującej kolejności: podstawowa - jajowata, sercowata, długa, łodyga - węższa, do 16 cm długości, czerwone kwiaty o średnicy do półtora centymetra, zebrane w sparowane luźne loki, z czasem stają się fioletowe. Popularne odmiany:

• Alba - odmiana z białym okwiatu;
• Imnaculata - odmiana o jednolitych zielonych liściach;
• Białe skrzydła - roślina o białych kwiatach z różowym okiem i zielonymi liśćmi z białymi plamkami;
• Sissinghurst White - odmiana o liściach do 25 cm długości z licznymi białymi plamkami i wrzącymi białymi kwiatami wyłaniającymi się z różowawych pąków;
• Koral - roślina o jasnoróżowych kwiatach i zielonych liściach z białymi plamami;
• Cambridge Blue - miodunka pospolita o liściach sercowatych pokrytych białymi plamkami i licznymi bladoniebieskimi kwiatami z różowym odcieniem.

Miodunka miękka (Pulmonaria mollis)

Lub najdelikatniejsza miodunka (Pulmonaria mollissima = Pulmonaria montana) - atrakcyjna roślina o krótkim kłączu pochodząca z lasów Ałtaju, Dzungarii, Kaukazu i Europy, tworząca wolno rosnące krzewy do 55 cm wysokości, rozeta, srebrzysto-zielone liście osiągają długość 50 cm, z których wyrastają łodygi kwiatowe, z licznymi niebiesko-fioletowymi kwiatami. Ścisła i gęsta forma krzewu nadaje roślinie dodatkową dekoracyjność..

Lungaria obscurant (Pulmonaria obscura)

Lub miodunka ciemna rośnie w lasach liściastych i mieszanych europejskich. Roślina osiąga wysokość 30 cm, jej nasadne liście są spiczaste, sercowate, jajowate, monotonne zielone, pokryte sztywnym włosiem, osadzone na długich ogonkach z wąskimi skrzydłami. Korona kwiatów jest różowa, która ostatecznie zmienia kolor na niebiesko-fioletowy lub niebieski. Gatunek ten ma również formę o białych kwiatach..

Miodunka cukrowa (Pulmonaria saccharata)

Lub cętkowana miodunka pochodzi z krzewów apenińskich z północnych Włoch i południowo-wschodniej Francji. Tworzy pokłady o wysokości od 15 do 30 cm z pędów o wiecznie zielonych owalnych, matowych liściach o długości do 27 cm i szerokości do 10 cm, pokrytych srebrzystymi plamkami. Karminowe kwiaty miodówki plamistej zebrane w kwiatostany stopniowo zmieniają kolor na fioletowy. Gatunek ten jest przodkiem wielu popularnych odmian i mieszańców:

• Pani Moon - odmiana ze srebrzysto-białymi plamami na liściach i niebieskawo-fioletowymi kwiatami wyłaniającymi się z różowych pąków;
• Pink Don - odmiana o liściach w białe plamki i różowych kwiatach, stopniowo zmieniających kolor na fioletowy;
• Dora Bickveld - miodunka zwyczajna o jasnozielonych liściach i jasnoróżowych kwiatach;
• Lampart - hybryda o ciemnozielonych, silnie nakrapianych liściach i czerwonych kwiatach z różowym odcieniem;
• Smoky Blue - liście ze srebrzystymi plamkami, niebieskie kwiaty.

Wąskolistna miodunka zwyczajna (Pulmonaria angustifolia)

Rośnie w Europie i Azji Mniejszej wzdłuż brzegów rzek oraz w lasach liściastych. Bylina osiąga wysokość 30 cm, ma mocne łodygi pokryte gęstym włosiem i nielicznymi gruczołami oraz liście liniowo-lancetowate do 30 cm długości, również obustronnie pokryte włosiem. Karminowoczerwone kwiaty zebrane w sparowane loki z czasem stają się niebieskie. Najpopularniejsze odmiany w kulturze:

• Mousans Blue - rośliny o ciemnozielonych liściach do 30 cm długości i ciemnoniebieskich kwiatach;
• Manstad Blue - wysoka roślina o monochromatycznych zielonych liściach i niebieskich kwiatach;
• Saman Glow - liście zielone, kwiaty łososiowo-różowe;
• Nietoperze różowe - roślina o ciemnozielonych liściach do 25 cm długości z białymi plamkami i koraloworóżowymi kwiatami.

Właściwości miodunka - szkoda i korzyść

Właściwości lecznicze miodunka

Miodnica zawiera garbniki, śluz, garbniki, saponiny, żelazo, alkaloidy, antocyjany, flawonoidy, kwas krzemowy i askorbinowy, karoten, rutynę i inne substancje przydatne dla człowieka. Garbniki i saponiny działają wykrztuśnie i zmiękczająco, aby pomóc Ci poczuć się lepiej w przypadku wszelkich dolegliwości oddechowych. Jaszczurka ma również działanie przeciwzapalne, bakteriobójcze, moczopędne, ściągające, antyseptyczne, hemostatyczne i otulające.. Pomaga poprawić funkcjonowanie układu odpornościowego organizmu.

Stosowanie preparatów miodunkowych jest wskazane przy problemach ginekologicznych, chorobach onkologicznych, hemoroidach, chorobach skóry, krwawieniach, chorobach układu oddechowego, żołądka i jelit, w profilaktyce zawałów serca i udarów. Aby jednak leczenie przyniosło pożądany efekt, należy zatem znać zasady stosowania miodunka lepiej skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem kursu.

Jedynie stosowanie miodunka w warunkach terenowych nie wymaga specjalistycznego nadzoru jako środka zewnętrznego: skaleczenie lub ranę leczyć świeżo wyciśniętym sokiem z miodunka, który ma działanie hemostatyczne, ściągające i antyseptyczne. Jeśli powierzchnia rany jest duża, posiekaj liście i łodygę rośliny nożem i nałóż kleik na ranę. Dobrze leczy sok miodunka, modzele i popękane pięty.

Medunitsa - przeciwwskazania

W związku z tym nie zidentyfikowano żadnych przeciwwskazań do stosowania miodunka w celach leczniczych, jednak jej preparaty należy przyjmować ostrożnie, gdyż mogą wywoływać nudności. Niebezpieczeństwo miodunka występuje tylko dla tych, którzy stwierdzili niezgodność z substancjami wchodzącymi w skład rośliny.