Rasy koni jeździeckich: opis i zdjęcie

Miłość do człowieka konie ma tysiące lat. To zwierzę zawsze było jego pierwszym partnerem:

w pracy, bitwie i odpoczynku. Obecnie na świecie istnieje ponad 400 ras koni. Wśród nich szczególne miejsce zajmują rasy koni wierzchowych. Popularność koni wyścigowych nie słabnie, a każde nowe pokolenie odkrywa piękno i wdzięk biegnącego konia. Co więcej, pasja do koni na świecie stale rośnie: ktoś interesuje się nimi tylko dla duszy, ktoś zarabia na wyścigach konnych, a ktoś zbiera drogie konie.

Angielski koń wyścigowy (koń pełnej krwi)

Głównym powodem pojawienia się w Anglii w XVII - XVIII wieku. rasa angielskich koni wyścigowych stała się wojną. Niezdarnych rycerzy w zbrojach z ciężkimi włóczniami zastąpili kawalerzyści uzbrojeni w szable i pistolety. Zamiast potężnych, silnych koni, potrzebowali wytrzymałych, ale zwinnych i szybkich Zwierząt. Jako podstawę selekcji posłużyły konie ze stajni królewskich: 50 klaczy (z Węgier i Hiszpanii) oraz 200 ogierów (konie wschodnie). Jako założyciele nowej rasy szczególnie znane są trzy ogiery:

• Turk Biyerlei (nazwany na cześć kapitana, który odbił konia Turkom w bitwie o Budapeszt), przybył do Anglii w 1683 r .;
• Darley Arabian (sprowadzony w 1704 r. z Syrii) - jego potomkowie odegrali szczególnie ważną rolę w wyhodowaniu czystej rasy;
• Godolphin Barb (z Jemenu dostał się do Tunezji, został przywieziony do Francji jako dar dla króla, był tam używany jako nośnik wody i został kupiony przez hrabiego Gedolfina w 1730 r.), dał szczególnie liczne potomstwo - w 1850 r. w każdej angielskiej stajni był obecny jeden z jego potomków.

Pierwsza nazwa nowej rasy brzmiała „angielska rasa jeździecka”. Po tym, jak rozpowszechniła się na całym świecie, nazwa stała się przestarzała. Obecnie nazywa się to koń pełnej krwi..

Z zewnątrz charakteryzuje się takimi cechami jak: krótkie i mocne ciało, owalny, umięśniony zad, cienkie kości, elastyczna cienka skóra, zwężona klatka piersiowa, dobrze rozwinięte stawy skokowe, suche i długie nogi z małymi mocnymi kopytami. Głowa jest sucha, z długim karkiem i dużymi oczami, szyja jest prosta i cienka. Przy wzroście dopuszcza się wahania od 1,42 m do 1,72 m. Kolorem dominującym jest rudy i gniady. Rzadziej - czarny, bardzo rzadko - szary.

Konie pełnej krwi koni wierzchowych różnią się od innych ras dużą objętością płuc i większą wielkością serca. Zawdzięczają to nieprawidłowości genetycznej ogiera Eclipse. Wielu hodowców koni uważa, że ​​to dzięki temu konie angielskie są niezwyciężone w szybkości..

Konie pełnej krwi angielskiej wyróżniają się odwagą, cholerykiem, szybką reakcją. Te konie są gotowe dać z siebie wszystko, poddać się podnieceniu.

Arab czystej krwi

Koń arabski jest bardzo rozpoznawalny. Warto chociaż raz na nią spojrzeć, a zapamiętasz ją na zawsze. To jedna ze starożytnych ras rasowych, które pojawiły się w IV-VII wieku. Wśród jej przodków są konie achał-tekińskie, partyjskie i północnoafrykańskie. Pojawienie się islamu i początek arabskich podbojów przyspieszyło proces selekcji - do sukcesu w bitwie potrzebne było nie tylko ostrze z Bagdadu, ale także szybki, niestrudzony i wytrzymały koń. Główną miarą bogactwa Beduinów były konie arabskie: im więcej człowiek posiadał zwierzęta gospodarskie, tym wyższy był jego status. Podczas kampanii arabscy ​​wojownicy bardziej dbali o swoje konie niż o siebie: karmili je jęczmieniem, daktylami i trzymali je w swoich namiotach..

Konie arabskie przybyły do ​​Europy podczas wypraw krzyżowych.

Na zewnątrz koni arabskich widać ślady pustyń arabskich: mały wzrost (1,4-1,57 m), średniej wielkości tułów, sucha budowa, mała głowa, duże czarne oczy, szerokie czoło, lekko wklęsły grzbiet nosa i rozszerzone nozdrza ... Szyja jest zgięta, nogi wystarczająco długie. Ogon z dobrze rozwiniętą repetycją (korzeniem) unosi się łukowato podczas biegu (jest to jedna z charakterystycznych cech). Inne cechy to tylko 17 żeber (inne zwierzęta mają 18) i mniej kręgów ogonowych.

Eksperci wyróżniają trzy czyste linie nadwozia i dwie mieszane:

• Coheilan. Słynie z siły i dobrej wytrzymałości. Doskonałe konie. Kolor w większości jest czerwony i gniady.

Siglavi. Cechy rasy są wyraźniejsze, lżejsze, mniej wysokie, mają przeciętną budowę, mniej wyraźne cechy wyścigowe. Kolor jest przeważnie szary.

Hadban. Najmniej wyrażone są cechy rasy. Większy i mocniejszy.

Koheilan Siglavi, Siglavi Habdan - łączyć cechy różnych typów.

Najpopularniejszym kolorem jest szary (w różnych odcieniach, w tym z "gryką" lub cętkowaniem). Rzadziej - deresz (sabino), gniady, biały, czerwony. Najrzadziej występują czarne i srebrne konie gniade..

Spowolnienie prędkości z rasowymi wierzchowcami, ta rasa ma bardziej zrównoważone cechy: przez 6-7 dni zwierzę może pokonać 100 lub więcej kilometrów ścieżki, dobrze tolerując upał. Średnia długość życia to ponad 30 lat. Konie cieszą się dobrym zdrowiem, rzadko chorują i rodzą liczne potomstwo. Temperament - bardziej optymistyczny, łatwy do nawiązania kontaktu, podatny na trening i naukę.

Choć przez wieki głównymi dostawcami koni arabskich były Półwysep Arabski, Syria, Egipt, Turcja, to dziś centrum ich hodowli przeniosło się do Europy, Ameryki, Australii. Konie arabskie należą obecnie do najpopularniejszych na świecie..

Wartość ekonomiczna tych koni spadła. Dziś ich głównym zastosowaniem jest sport (bieg przez płotki, sklepienia, skoki przez przeszkody), turystyka konna, festiwale i pokazy, hipoterapia itp..

Od czasów starożytnych praktyka selekcji nie straciła na znaczeniu, ponieważ krew koni arabskich jest w stanie ulepszyć rasy innych koni.

Akhalteke

Akhal-Teke lub Akhal-Teke - orientalny koń jeździecki, który pojawił się w 3 tysiącleciu pne. w Azji Środkowej w oazie Achal. Zwierzęta te były hodowane w królestwie Partów w Persji. Wielu dowódców doceniło wysokie walory koni achał-tekińskich, ale czystość rasy udało się zachować tylko w Turkmenistanie - koczownicy dosłownie ubóstwiali konie. Właściciel dzielił się z koniem chlebem i schronieniem.

Zewnętrzna część Akhal-Teke została historycznie uformowana na gorącej pustyni. Konie tej rasy są szczupłe, raczej wysokie (od 1,55 do 1,63 m). Ich plecy i nogi są długie, zad lekko obniżony. Głowa jest mała, wdzięczna w kształcie z oczami w kształcie migdałów. Uszy są ruchome i długie. Profil głowy jest lekko garbaty. Szyja jest długa i cienka. Małe kopyta. Charakterystyczne cechy obejmują:

rzadka grzywa i ogon (grzywa może być całkowicie nieobecna);

cienka skóra (widoczne naczynia krwionośne);

linia włosów ma satynowy połysk („złoty odcień”);

• specjalne chody (rozwinięte w warunkach wydm). Stęp, kłus i galop mają dużą amplitudę, ruchy są płynne.

Garnitur - najbardziej różnorodny (czarny, gniady, brązowy itp.). Rzadszy kolor - izabella, srebrny.

Charakter Achal-Teke jest żarliwy, temperament jest choleryczny. Konie są bardzo drażliwe, dumne i niezależne.

Konie achał-tekińskie są wykorzystywane do jazdy konnej, w sporcie (wyścigi konne, biegi długodystansowe), w sokolnictwie. Najlepszą formę uzyskują w wieku 4-6 lat. Odporny na ciepło, mrozoodporny.

Największe populacje koni achał-tekińskich występują w Turkmenistanie, Rosji, Europie i USA.

Budennovskaya

Oficjalna data urodzenia tej rasy to 15.11.1948 r. W tym dniu wydano specjalne rozporządzenie Rady Ministrów ZSRR w sprawie uznania rasy od imienia Budionnego. Selekcja rozpoczęła się w latach dwudziestych XX wieku pod kierunkiem marszałka kawalerii S. Budionnego. Konieczne było stworzenie specjalnych koni „wojskowych”. Jako podstawę przyjęli klacze rasy doń wyhodowane w Rosji i konie pełnej krwi. Kiedy zniknęła potrzeba koni wojskowych, konie te, o dobrych właściwościach wyścigowych, zaczęły być aktywnie wykorzystywane w zawodach sportowych (wyścigi konne, triathlon, skoki przez przeszkody itp.).

Zewnętrzna strona koni Budennovsk zapewnia wzrost od 1,6 do 1,8 mi może mieć trzy opcje budowy ciała:

• masywny (o silnej budowie, rozwiniętych mięśniach i kościach)-

  

• charakterystyka (masywność i suchość są połączone, zwierzęta są bardziej zwinne);
• orientalne (sucha budowa, bardziej zaokrąglone formy dekoracyjne, zwierzęta mają dobrą wytrzymałość, ale są bardziej wymagające i kapryśne).

  

  Kolor wyróżnia się przewagą odcieni czerwieni (ze złotym odcieniem).

  Głowa sucha, o prostym profilu, proporcjonalna. Grzbiet i zad są długie i mocne. Stawy skokowe silnie rozwinięte.

  Prawidłowe żywienie koni jest najważniejszym czynnikiem i powinno uwzględniać w diecie: kukurydzę, hry, sorgo, kostrzewa, jęczmień, pszenica i siano.
  Główne cechy rasy: wydajność, siła, wytrzymałość, doskonałe wyniki wyścigowe, uroda.

  Główne ośrodki hodowlane znajdują się w obwodzie rostowskim w Federacji Rosyjskiej - stadniny koni "Celina" (dawniej Yulovsky), im. Pierwsza Armia Kawalerii i oni. Budionny.

  Hanower

  

  Rasa hanowerska została wyhodowana w Niemczech (Dolna Saksonia). Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z VIII wieku. (Poitiers Karl Martell powstrzymał arabską inwazję). Konie słynęły ze swojej siły i siły (nosili zbroje i rycerze w zbrojach). Elektor Saksonii Jerzy I w XVIII wieku importowane konie z Hiszpanii, Anglii, konie arabskie na odświeżenie krwi. Po wojnach napoleońskich rozpoczął się nowy etap w doskonaleniu Hanowerczyków - skrzyżowanie z torami wyścigowymi (koń pełnej krwi, trakeński, arab). Rasa hanowerska powstała ostatecznie w połowie XX wieku. Te konie o średniej zwinności, mocnym skoku i dużej sile doskonale nadają się do uprawiania sportów (skoki przez przeszkody, triathlon, ujeżdżenie).

  Współcześni przedstawiciele rasy hanowerskiej zewnętrznie bardzo przypominają konie pełnej krwi, ale różnią się posturą (do 1,7 m), dobrze rozwiniętymi mięśniami ciała i zadu oraz dłuższą szyją. Głowa jest średniej wielkości. Garnitur jest najbardziej zróżnicowany, przeważnie jednokolorowy, ale często można znaleźć białe plamy.

  Konie hanowerskie mają zrównoważony charakter, wytrwały.

  Praca hodowlana obejmuje całodniowy test dla ogierów (oceniany jest temperament, osiągi, poprawny skok i inne cechy).

  Donskaya

  

  Rasa dońska została wyhodowana nad Donem w XVIII-XIX wieku przez miejscowych Kozaków. Konie dołów były idealne zarówno do rolnictwa, jak i do wojny. W selekcji wykorzystano konie trofeum (karabachskie, perskie, arabskie), które wojownicy przywieźli z kampanii. W 1910 roku konie dońskie zostały uznane za własność Rosji.

  Koń Don jest gorszy pod względem zwinności od innych ras rasowych (Achał-Tekeins, Angielski itp.), Ale w wytrwałości i bezpretensjonalności nie ma sobie równych (może chodzić od 100 do 300 km dziennie).

  Czy wiedziałeś?Podczas wojny między Brytyjczykami a Burami (1898-1902) w RPA wszystkie konie Brytyjczyków padły, podczas gdy konie dońskie (200) generała Francuza przeżyły i służyły.
  W czasie wojny domowej rasa ta praktycznie zniknęła, a jej odrodzenie nastąpiło w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku..

  Z zewnątrz wyróżnia się masywnością i mocą długiego nadwozia, wysokiego (do 1,7 m). Głowa jest średniej wielkości, oczy szeroko rozstawione. Długa szyja tworzy łuk. Klatka piersiowa i zad są szerokie i mocne, a długie nogi mają szerokie kopyta. Konstytucja jest silna. Kolor jest głównie czerwony (ze złotym połyskiem). Spokojny charakter.

  Dziś konie te są wykorzystywane w rolnictwie, w treningu jeździeckim, w zawodach sportowych..

  Kabardinskaya

  Rasa kabardyjska powstała ponad 300 lat temu na Północnym Kaukazie. Do jego hodowli wykorzystano lokalne konie stepowe, a także konie arabskie, karabaskie i perskie, konie achał-tekińskie. Konie pasły się w stadach przez cały rok. Latem - w górach (na alpejskich łąkach), zimuje u podnóża. Rasa ta czuje się równie pewnie na górskich szlakach i szerokich stepach, pod jeźdźcem lub w uprzęży..

  Średni wzrost - od 1,47 do 1,59 m. Na zewnątrz charakteryzuje się następującymi cechami: mała głowa z garbowym profilem, mocna budowa: krótki, prosty grzbiet, szeroka klatka piersiowa, suche nogi z mocnymi kopytami w postaci odwróconego szkła. Dominującym kolorem jest ciemny. Grzywa i ogon są bardzo grube.

  Wewnątrz koni kabardyjskich rozróżnia się typy główne, wschodnie i masywne..

  Temperament jest żywy, konie szybko przyzwyczajają się do ludzi, są doskonale posłuszne.

  Ten wytrzymały koń jest doskonale przystosowany do wspinaczki i zjazdów na dużych wysokościach, do poruszania się po skalistych powierzchniach. W ciągu dnia może pokonać do 100 km i przewieźć 150 kg ładunku.

  Takie zwierzęta bardzo rzadko chorują, cieszą się dobrym zdrowiem i płodnością.

  Popularność koni kabardyjskich rośnie: Stowarzyszenie Miłośników Koni Kabardyjskich działa we Francji, Bawarii, USA i innych krajach.

  Ważny! „Ciepłokrwiste” w obcej hipologii nazywane są półrasami, które zostały wyhodowane przez napar z „czystej” krwi koni pełnej krwi. W przyszłości potrzebują stałego (przynajmniej po 4-5 pokoleniach) napływu czystej krwi. „Zimnokrwiste” to lokalne rasy koni, które nie doświadczyły wpływu czystej krwi.

  Terskaya

  

  U początków rasy Terek istniała inna, wyhodowana w obwodzie ługańskim w XIX wieku - Streletskaya. Ale podczas wojny secesyjnej utrata zwierząt była tak duża, że ​​rasa ta nie podlegała już odbudowie..

  W 1925 r. Rozpoczęto prace hodowlane od ocalałych okazów rasy Strelets (w tym Cylindra, konia Admirała Wrangla schwytanego na Krymie), koni donowych, arabskich i kabardyjskich. W 1948 roku w Tersku odnotowano pojawienie się nowej rasy - Tereka.

  Z zewnątrz pod wieloma względami przypomina konie arabskie: wysokość nieco poniżej średniej (od 1,5 do 1,53 m), budowa umięśniona, sucha. Grzbiet i zad szerokie, nogi mocne. Przeciętna sucha głowa ma lekko wklęsły profil i lekko odstające uszy. Grzywa - gruba i miękka.

  Wśród tych koni są trzy typy:

• Charakterystyka;
• lekki (koń, kończyny są bardziej suche);
• grube (większe rozmiary).

Kolor jest przeważnie srebrno-szary, rzadziej czerwony i kasztanowy.

Temper - spokojny, zrównoważony. Konie dobrze nadają się do treningu, są wytrzymałe, mają dobre zdrowie, charakteryzują się długowiecznością i płodnością.

Większość koni rasy Terek jest hodowana w stadninie Stawropol.

Trakehner

Koń trakeński pojawił się w Prusach, należy do tzw. Konie stałocieplne. Rasę tę zaczęli hodować Krzyżacy (otrzymali tu ziemie i sprowadzili z Palestyny ​​ogiery orientalne). Narodziny rasy nastąpiły w 1732 r., Kiedy to w Prusach otwarto Królewską Stadninę Trakeńską i zakupiono ponad tysiąc koni arabskich, angielskich, duńskich. Cel był jeden - stworzyć uniwersalnego konia dla wojska i szlachty.

W XX wieku zmieniły się priorytety w hodowli koni jeździeckich trakeńskich - zaczynają być hodowane jako rasa sportowa. Hipolodzy-hodowcy, dodając do krwi koni trakeńskich, krew najlepszych ras koni do jazdy konnej, potrafili stworzyć takiego konia, który zasłynął na wielu międzynarodowych zawodach..

W 1945 roku wszystkie konie trakeńskie trafiły do ​​stadniny. Kirowa do dona. Z powodu zmian klimatycznych, analfabetów, chorób wiele koni zmarło. Rasa została przywrócona dopiero w 1974 roku ("Russian Traken").

Wzrost do 1,68 m. Główne cechy to mocny tułów, owalny zad, mocne nogi z rozwiniętymi stawami i potężne szerokie kopyta. Sucha głowa z szerokimi brwiami o prostym profilu i doskonałym kształcie.

Wysoka wytrzymałość (często używany w triathlonie, wyścigach załogi), odwaga. Nie boją się ostrych dźwięków i strzałów.

Rytm wszystkich chodów również wyróżnia te zwierzęta, szeroki i łatwy krok.

Dominujące kolory - czerwony, czarny, gniady.

Koń ukraiński

To jedna z najmłodszych ras koni wierzchowych, która pojawiła się w 1990 roku. Poprzedził to długi proces hodowlany, który rozpoczął się po drugiej wojnie światowej: konie trofeum sprowadzono z Węgier (zakład Mesohegyes), a także hanowerskiego, trakeńskiego. i innych (łącznie uczestniczyło 11 ras).

Wygląd zewnętrzny łączy w sobie najlepsze cechy oryginalnych ras: wzrost (do 1,68 m), mocną budowę i strukturę kości, suchość, harmonijną budowę, szeroki grzbiet, klatkę piersiową i zad.

Ukraińskie konie jeździeckie wyróżnia żywy temperament, energia, opanowanie. Są zwinni i zwinni, mają wysokie walory sportowe..