Buk: cechy, zastosowanie, właściwości

Buk to coś więcej niż majestatyczne drzewo liściaste o walorach estetycznych drewna. Od najdawniejszych czasów uważana jest za jedną z najbardziej energetycznie korzystnych ras. Nawet mały detal z buku może poprawić stan fizyczny i emocjonalny osoby, zainspirować kreatywność, dać spokój i tolerancję. Szczególny przypływ witalności, młodości i zdrowia odczuwali ci, którzy będąc w bukowym lesie przynajmniej raz oparli się o pień wysokiego i zdrowego drzewa. Na czym polega sekret niesamowitej rośliny, jak wygląda, gdzie rośnie, jakie ma właściwości i jakie choroby może wyleczyć - o tych i innych cechach rasy porozmawiamy w dalszej części artykułu.

Opis

Buki (Fagus) są przedstawicielami tego samego rodzaju i osiągają do czterdziestu metrów wysokości. Na zewnątrz charakteryzują się smukłymi kolumnowymi pniami, zgrabnymi, gęsto zacienionymi kulistymi koronami i postrzępionymi liśćmi o podłużnym eliptycznym kształcie.

Charakterystyczną cechą drzewa jest umiejscowienie systemu korzeniowego w kulkach gleby powierzchniowej. Nie ma wyraźnych oznak pręta, a jego boczny wzrost wyróżnia się gałęziami kotwicy.

Małe końcówki korzeni często są skierowane w górę lub rozgałęziają się jak szczotka w warstwie martwej ściółki. Starsze drzewa mają duże łapy korzeni, więc mają typowe dołki i wyżłobienia..

Buki są widoczne z daleka z gładką, szaro-srebrzystą korą i równym, prostym pniem. Drzewo żyje do 500 lat, ale aktywny okres jego wzrostu trwa tylko przez I wiek.

Już po osiemdziesięciu latach pień przestaje przyrastać i tylko gęstnieje. Stare okazy mogą osiągać średnicę do półtora metra lub więcej. Coroczny wzrost korony jest nadal zauważalny do 350 lat.

Inne uprawy nie mogą rosnąć pod dachem tych drzew. Zwykle pod gęsto zamkniętymi gałęziami na czystych plantacjach leśnych obserwuje się tylko martwą ściółkę liściastą.

W momencie kwitnienia pąków liściastych, różniących się półtora centymetrową długością i wrzecionem o podobnym kształcie, z zatok dolnych pojawiają się kwiatostany. Są podzielone na mężczyzn i kobiety..

Zauważono, że pierwsze znajdują się na całej długości gałęzi, a drugie - tylko na ich końcach. Po kwitnieniu przez całe lato owoc dojrzewa - trójkątny, wełnisty orzech z ostrymi krawędziami. W trądziku jest ich zwykle 2 lub 4..

Drzewo potrzebuje niskich temperatur zimą, ponieważ wpływa to pozytywnie na rozwój żeńskich kwiatostanów. Ale jednocześnie podczas kwitnienia boi się nadmiernej wilgoci i suchości. Rzeczywiście, w takich warunkach pyłek jest skazany na śmierć..

Ponadto w porze deszczowej zmywa się lepki sekret wydzielany z pąków. A to z kolei wpływa na słabe zapylenie..

Rodzaje

Botanicy identyfikują kilkanaście rodzajów buków. Rozważmy najpopularniejsze.

Europejski (Fágus sylvática)

Nazywany jest również bukiem leśnym. Jest to najczęstszy przedstawiciel rodziny Bukovy, który często występuje w zachodnich, środkowych i wschodnich regionach Europy (Dania, Norwegia, Wielka Brytania, Szwecja, Austria, Belgia, Czechy, Słowacja, Polska, Ukraina, Grecja, Francja, Hiszpania, Portugalia). Na Ukrainie podobne drzewa rosną w Karpatach, a także w obwodzie Iwano-Frankowskim, Lwowskim, Tarnopolskim, Równem, Chmielnickim i Winnicy..

Ponadto gatunek jest wprowadzany na kontynent północnoamerykański. W tych częściach plantacje buków tworzą całe podstrefy leśne, choć często roślina ta jest uprawiana w ogrodach botanicznych, parkach i arboretach..

Wielu ogrodników preferuje go w projektowaniu krajobrazu, wykorzystując różne formy hodowlane gatunku. Cechą buka europejskiego jest jego drewno, które jest szeroko stosowane w konstrukcji mebli oraz owoce używane do celów spożywczych.

Charakterystyczną cechą buka europejskiego są owalne lub szerokie cylindryczne korony z zaokrąglonymi wierzchołkami i cienkimi gałęziami. Jego maksymalna powierzchnia często sięga 315 m2.

Wielkolistny (Fagus grandifolia)

Te kwitnące drzewa z rodziny Beech są dobrze znane we wschodniej Ameryce Północnej i Europie Zachodniej. Skrajna linia ich występowania rozciąga się od Nowej Szkocji wzdłuż rzeki St. Mary`s do południowego brzegu jeziora Upper, obejmując stany Indiana, Tennessee, Mississippi, Georgia, Karolina Południowa, aż do Oceanu Atlantyckiego. Botanika wyróżnia odrębne obszary buków wielkokwiatowych w Luizjanie, Arkansas i Teksasie, a także na wybrzeżach Meksyku.

Gatunek przybył na ziemie europejskie dopiero pod koniec XVIII wieku jako kultura ozdobna krajobrazu ogrodowo-parkowego. Z biegiem czasu oceniano jakość drewna. Roślinę można spotkać w mieszanych lasach liściastych z klonami, brzozami i lipami..

Osobliwością tego gatunku są duże, wydłużone płytki liściowe. Każda nerka ma długość do 2,5 centymetra. Liście słabo owłosione, szeroko lancetowate. Średnio długość liści wynosi 6-12 cm, a szerokość 3-6 cm.

Drzewo wygląda spektakularnie o każdej porze roku: wiosną przyciągają wzrok młode jedwabiste liście, latem przekształcają się w grubą ciemnoniebiesko-zieloną osłonę korony, a jesienią wypełniają się czerwono-bordowymi odcieniami.

Wschodni (Fagus orientalis)

Gatunek ten jest bardzo powszechny na obszarach przybrzeżnych Morza Czarnego i Kaukazu. Różni się bardzo wolnym wzrostem i zwiększoną tolerancją cienia. Dlatego młode buki orientalne dają obfity wzrost pod osłoną lasu, ale gdy osiągną dojrzałość, gałęzie zamykają się szczelnie, nie dając szansy na wzrost nawet trawie.

Charakterystyczne jest, że rośliny te zajmują ponad jedną czwartą wszystkich lasów na Kaukazie. Lepiej rozwijają się na wysokości do tysiąca metrów nad poziomem morza..

Uderzające cechy tego gatunku to faliste, obrzeżone liście, a także wiszące, włochate młode pędy. Drewno ma biało-żółty kolor i wysokie właściwości fizyczne i mechaniczne. Jedyną wadą deski bukowej jest jej słaba odporność na gnicie, co nie wpływa najlepiej na trwałość materiału..

Eksperci doradzają, że przed użyciem konieczne jest przetworzenie tarcicy specjalnymi rozwiązaniami, które poprawiają jej wytrzymałość.

Japoński (Fagus japonica)

Ten rodzaj buku jest powszechny na japońskich wyspach Honsiu, Kyushu, Shikoku, a także na Półwyspie Koreańskim. Preferują teren górzysty i mogą wznieść się nawet do 2 tysięcy metrów nad poziom morza. Okazy hodowlane można również spotkać w ogrodach europejskich, ale nie często.

Charakterystyczną cechą buka japońskiego jest jego umiarkowany wzrost. W porównaniu z innymi braćmi przedstawiciele tego gatunku nie dorastają powyżej 20 metrów i często są wielopniowi. Ich liście osiągają 6-8 centymetrów długości i wyróżniają się lekko sercowatą podstawą, a także wełnistą żyłą centralną. Buk japoński ma zawsze ostrzejszy koniec..

Tajwańczyk (Fagus hayatae)

Jest to drzewo o dwudziestometrowym pniu i zgrabnej, gęstej koronie. Gatunek jest ograniczony do Tajwanu. Ale nawet w domu kultura jest rzadko spotykana w lasach liściastych, ponieważ jest stopniowo zastępowana przez aktywnie rosnący buk alpejski. Ponadto odmiana tajwańska praktycznie nie daje młodego wzrostu..

Crenate (Fagus crenata)

Ten rodzaj buku wyróżnia się smukłymi pniami, które rozciągają się do 35 metrów. Gatunek charakteryzuje się również kulistą gęstą koroną, która składa się z cienkich, szczelnie zamkniętych gałęzi i liści o długości 10 centymetrów.

W Japonii popularne są buki dorszowe. Ponieważ dominują w lokalnych lasach liściastych. Ze względu na rozpowszechnienie tej rośliny miejscowi szefowie kuchni często praktykują dodawanie do swoich potraw młodych liści, a Japończycy tradycyjnie robią kawę z orzechów bukowych..

Engler (Fagus engleriana)

Gatunek charakteryzuje się 20-metrową wysokością pnia i bardzo obszerną koroną, która rozwija się w kształcie owalu. Wynika to z silnego rozgałęzienia. Roślina różni się od innych buków wydłużonym owalnym kształtem liści..

Rasa jest uważana za rzadką. Występuje tylko w niektórych obszarach Chińskiej Republiki Ludowej. Uprawiane odmiany można zobaczyć w krajobrazie ogrodowym i parkowym innych krajów.

Long-petiolate (Fagus longipetiolata)

Ten typ buka w życiu codziennym często nazywany jest południowochińskim, co wynika z miejsca rozmieszczenia drzewa. Najczęściej ich dzikie zarośla leśne występują w lasach tropikalnych Wietnamu, a także na południowym wschodzie Chin. Gładki, szarawy pień buka o długich szypułkach nie przekracza 25 metrów. Zaokrąglona korona ma niewielką płaskość na górze.

Lśnienie (Fagus lucida)

Ta odmiana, podobnie jak poprzednia, jest lepiej znana mieszkańcom Chin. Rozwija się również w górę nie wyżej niż 25 metrów i charakteryzuje się zgrabną zaokrągloną koroną z jadalnymi małymi orzechami. Charakterystyczną cechą gatunku jest specyficzne odbicie kory..

Gdzie rośnie

Plantacje buków zamieszkują naszą planetę od dawna. Udowodniono naukowo, że 85 milionów lat pne rośliny te zajmowały ogromne terytorium na większości kontynentów. W tamtych czasach skrajna linia ich zasięgu biegła od Kanady przez Alaskę, Grenlandię, Kamczatkę i Ural. Ale po 62 milionach lat buki zajęły południowe terytoria Eurazji i Ameryki Północnej, wypierając typową roślinność subtropikalną..

Po nadejściu epoki lodowcowej w północnej Europie buki zostały zastąpione drzewami iglastymi. Sugerują to szczątki drewna kopalnego znalezione w Szkocji..

Dziś botanicy klasyfikują buk jako jednego z najczęstszych przedstawicieli flory. W każdym zakątku świata: nawet na nizinach, nawet w górach, można je znaleźć. Ponadto drzewa te będą dominować w lasach mieszanych lub liściastych..

Jeśli przyjrzysz się bliżej współczesnej mapie świata, to bukom można bezpiecznie przypisać całe umiarkowane i subtropikalne strefy klimatyczne półkuli północnej. Drzewa nie wspinają się wyżej niż 2,5 tys.m n.p.m., preferują żyzne podłoża gliniaste o odczynie zasadowym i lekko kwaśnym pH, wyróżniają się zwiększoną wytrzymałością, nie są wymagające.

Właściwości lecznicze

Od czasów starożytnych ludzkość praktykowała ziołolecznictwo buka, wykorzystując do tych celów liście, korę i olej tej majestatycznej rośliny. Z jej surowców przygotowywane są lecznicze wywary, herbaty, kąpiele, płyny, kompresy..

Lecznicze właściwości kultury są bardzo rozległe. Bioenergetyka interpretuje ją jako dodatkowe źródło witalności, wiedzy i wewnętrznego spokoju. Nie bez powodu meble z drewna bukowego są nadal wysoko cenione..

Według ekspertów buk ma następujące właściwości lecznicze:

• uspokaja układ nerwowy;
• pomaga przy bezsenności;
• poprawia krążenie krwi;
• leczy rany;
• ma działanie antyseptyczne;
• ma korzystny wpływ na pracę przewodu pokarmowego;
• normalizuje poziom cukru we krwi;
• łagodzi ból i łagodzi obrzęki;
• poprawia apetyt;
• podnosi witalność;
• normalizuje czynność wątroby;
• poprawia stan skóry, paznokci i włosów;
• pomaga przy reumatyzmie (pokazano masaż olejem bukowym);
• poprawia procesy metaboliczne;
• zapobiega rozwojowi anemii i niedoboru witamin;
• oczyszcza organizm z cholesterolu, wolnych rodników i toksyn;
• pomaga w chorobach górnych dróg oddechowych, oskrzeli i płuc.

Wideo: orzechy bukowe

Podanie

Buk jest ceniony w gospodarstwie nie tylko jako amulet energetyczny i surowiec leczniczy. Wiele uprawianych gatunków tej rasy jest szeroko stosowanych w krajobrazie ogrodowo-parkowym. W tej wersji drzewa można umieszczać w nasadzeniach pojedynczych i grupowych. Bardzo często uosabiają fragmentaryczne tereny zielone w parkach leśnych, a także są doskonałym materiałem do tworzenia żywopłotów..

W wielu krajach największe znaczenie uzdrowiskowe i estetyczne przypisuje się lasom bukowym. Z reguły w tych rejonach zlokalizowane są prestiżowe placówki opieki zdrowotnej dla dzieci i dorosłych..

Ekolodzy podkreślają rolę buków w oczyszczaniu powietrza i ochronie gleby przed erozją i wietrzeniem. Według ekspertów plantacje buków przyczyniają się do wnikania wód powierzchniowych spływających do głębokich warstw gleby..

Dzięki temu zapewnione jest równomierne uzupełnianie naturalnych zbiorników opadami atmosferycznymi i zapobiega się ich zamulaniu. Badania wykazały, że takie lasy nigdy nie mają dużej erozji gleby. Tymczasem korzenie drzew wydzielają substancje zwiększające żyzność podłoży..

Stare drzewa wycina się w celu pozyskania cennego drewna. Znajduje szerokie zastosowanie w stolarstwie, do produkcji mebli, instrumentów muzycznych (gitary, skrzypce), parkietu, elementów tkackich, sprzętu pomiarowego, kolb karabinów, pojemników drewnianych..

Charakterystyczne cechy drewna bukowego to:

• tonacja biała lub żółtawo-czerwona, która z czasem zmienia się w różowo-brązową;
• gęstość;
• zadowalająca odporność na wilgoć;
• surowość;
• skłonność do deformacji przy zwiększonej wilgotności;
• łatwość obróbki i polerowania;
• kruchość w warunkach zewnętrznych.

Drzewa bukowe znalazły swoją drogę do gotowania. Na przykład kwas octowy jest wytwarzany z ich drewna, a orzechy są używane do deserów i wypieków. Surowiec ten jest również podstawą w procesie otrzymywania olejów smołowych, metylowych i kreozotowych..

Należy pamiętać, że w oparciu o bogatą kompozycję witaminowo-mineralną owoców buku, w miejscach, w których występuje wiele tych drzew, miejscowi tradycyjnie gotują naleśniki, naleśniki i kruche ciasteczka z mąki orzechowej. A na Kaukazie i w rejonie Karpat ten składnik jest używany do wszystkich produktów piekarniczych..

Najcenniejszy olej pozyskiwany jest z owoców buka, który jest szeroko stosowany w celach spożywczych (pod względem smaku niewiele ustępuje olejowi prowansalskiemu), a także w kosmetyce. Dodawany jest do różnych masek jako składnik odżywczy włosów, twarzy i skóry. W zależności od technologii produkcji do żywienia zwierząt gospodarskich stosuje się techniczne odmiany oleju bukowego oraz surogat kawowy..

Surowcem do produkcji oleju bukowego są chinariki (orzechy bukowe)

Ponadto surowce bukowe są szeroko stosowane w medycynie ludowej. W przypadku wielu chorób uniwersalnym lekiem jest zwykła herbata, zrobiona z łyżeczki suchych pokruszonych liści i szklanki wrzącej wody. W ciągu dnia taki napój jest wyświetlany do 1 litra..

A tym, którzy kochają spacery po lesie, bioenergetyka powinna znaleźć młode i mocne drzewo, oprzeć się o nie i mentalnie „scalić” z nim w jedną całość. Takie praktyki dodają siły i zdrowia..

Reprodukcja

Buki charakteryzują się odpornymi na cień i mało wymagającymi roślinami, które dostosowują się do każdych warunków. Dlatego rozmnażają się łatwo i szybko. W warunkach naturalnych proces ten najczęściej odbywa się metodą nasienną, a także przy pomocy pędów korzeniowych, które sporadycznie wypuszczają młode pędy.

Ale istnieją inne techniki uzyskiwania młodej sadzonki. Rozważmy je bardziej szczegółowo:

1. Sadzonki. Wariant jest częściej praktykowany przez ogrodników przy rozmnażaniu odmian roślin uprawnych. W tym celu z młodych i mocnych gałęzi wycina się materiał do sadzenia o długości około 12 centymetrów. Przed sadzeniem doświadczeni ogrodnicy radzą trzymać sadzonki przez chwilę w roztworze stymulującym wzrost („Kornevin”, „Emistim”). A następnie sadzić w tradycyjny sposób w gliniastej glebie i dobrze podlewać. Dla lepszego wzrostu systemu korzeniowego lepiej przykryć plantację folią, aby pod nią powstał mikroklimat szklarniowy.

Zaszczepić. Ta metoda jest praktykowana wiosną lub jesienią. Realizuje się to w sposób tradycyjny: przygotowaną sadzonkę mocuje się do wypreparowanej podkładki i mocuje taśmą izolacyjną, polietylenem lub innym materiałem. Bądź przygotowany, że szczepionka może nie być skuteczna. Lepiej jest użyć odpowiednich rodzajów dzikiej flory jako stada. Kiedy szczepiony kiełek zakorzeni się, mocowanie można usunąć.

Zakręty. Zdarza się, że roślina mateczna arbitralnie uwalnia młode pędy z gałęzi korzeniowych. Ważne jest, aby dać im możliwość wzmocnienia się i przynajmniej raz spędzić zimę. Następnie możesz bezpiecznie odciąć młodą sadzonkę od dojrzałej rośliny.

Metoda nasion. Wielu hodowców i hobbystów uważa, że ​​ta metoda jest bardziej warta wysiłku niż inne. Ale jego główna trudność polega na zbieraniu materiału do sadzenia. Jeśli ten proces się powiedzie, przed sadzeniem nasiona należy zdezynfekować w słabym roztworze nadmanganianu potasu. Następnie wysiewa się je w osobnym pojemniku w zwykły sposób i kiełkuje w warunkach pokojowych, aż na zewnątrz zrobi się ciepło. Dopiero wtedy można przesadzić rośliny na otwarty teren..

Opieka

Wszystkie gatunki buka są wrażliwe na zanieczyszczenie powietrza i zasolenie gleby. Do sadzenia lepiej wybrać obszary gliniaste ze składnikami wapiennymi. Jeśli ich nie ma, będziesz musiał uciekać się do wapnowania.

Wiosną wskazane jest stosowanie na miejscu złożonych nawozów mineralnych, które poprawią rozwój sadzonki. Co więcej, przez pierwsze 3 lata po posadzeniu praktycznie nie rośnie.

Drzewa dobrze reagują na koszenie sanitarne i formowanie koron. Spokojnie reagują na cień i palące słońce, ale nie tolerują północnych wiatrów, przeciągów, długotrwałych spadków temperatury i susz.

Buki preferują ciepłe i umiarkowanie wilgotne powietrze. Dlatego młode drzewka uprawiane w przydomowym ogrodzie wymagają okresowego podlewania i wapnowania gleby. Do ważnych zabiegów pielęgnacyjnych należy również coroczne usuwanie starych, zamarzniętych lub chorych gałęzi..

Ukorzenione sadzonki w pierwszych latach po posadzeniu wymagają profilaktycznego opryskiwania przeciwko szkodliwym owadom i patogenom. Nie zapomnij również poluzować gleby w kole pnia i usunąć chwasty. Aby jak najdłużej zatrzymać wilgoć w glebie, można ją ściółkować skoszoną trawą.

Choroby i szkodniki

Pomimo półwiecza żywotności buki są bardzo wrażliwe na choroby i szkodniki. Dlatego terminowe środki zapobiegawcze przyniosą korzyści tylko młodym sadzonkom..

Ze wszystkich gatunków najgroźniejsze dla buków są:

• bukowy wahadłowiec;
• gąsienica czerwonogoniasta;
• motyle motyle cygańskie;
• ćma zimowa;
• prążkowany pomarańczowy i żółto-szary;
• łucznicy;
• rolki do liści;
• bukowe łodygi;
• złote ogony;
• ćma bukowa;
• Corydalis cały brzeg;
• ogon widelca;
• pstrokaty ćma;
• pachnący kornik;
• niedźwiedź zwykły;
• brzana;
• koraliki dębowe o wąskim korpusie;
• chrząszcze;
• mszyca;
• obcęgi;
• robaki;
• Galowie;
• ćmy;
• korniki bukowe.

Skręcone i pozbawione życia liście, zwiędłe gałęzie, a także obrażenia wewnątrz pnia świadczą o atakach tych owadów. Charakterystyczne jest, że wiele atakujących pasożytów zaczyna się aktywować wczesną wiosną, jedząc liściaste pąki i młode włókna łodygi. Niektórzy wolą jeść dojrzałe owoce..

Jeśli nic nie zostanie zrobione, potężny stulatek lasu wkrótce umrze. Eksperci zalecają środki owadobójcze o szerokim spektrum działania jako leki terapeutyczne i profilaktyczne. Obejmują one: „Aktaru”, „Actellik”, „Provado”, „Calypso”, „Decis” inny.

Oprócz nieszczęść gryzących i ssących bukowi grożą grzyby chorobotwórcze. Biolodzy mają około siedmiuset gatunków. Najczęstsze choroby drzew to:

• mączniak (co prowadzi do wysuszenia liści w drugiej połowie lata);
• zgnilizna korzeni (młode rośliny są wrażliwe);
• workowiec (prowadzi do martwicy drewna, wrzodów i gnilnych formacji);
• tuberculariosis;
• martwica martwicza (gdy dotyczy naczyniowej części pnia i kory);
• chaga;
• mroźny rak (występuje w miejscach uszkodzenia kory przez silne mrozy);
• zielona pleśń (wpływa na orzechy i młode kiełki).

Ponadto na różnych częściach rośliny tworzą się łuskowate narośla. Fungicydy pomogą uratować drzewa przed takimi problemami: „Allett”, "Prędkość", „Coronette”, „Antracol”, „Previkur”, "Maksyma".

Należy pamiętać, że buki nie mogą rosnąć pod wpływem dymu, spalin. Czynniki te mają niszczący wpływ na roślinę. Co więcej, jeśli choroba jest ostra, cierpią poszczególne części ciała, a przy przewlekłej wszystkie funkcje życiowe stopniowo zanikają.

Pusty

Ze względu na dobroczynne właściwości buku kora i liście przydadzą się w gospodarstwie jako surowiec leczniczy, jako tarcica - drewno, a jako pyszny przysmak - dojrzałe orzechy..

Według ekspertów z dziedziny dendroterapii, liście można zbierać przez całe lato. Kora najlepiej zbierać jesienią. To samo dotyczy owoców, ponieważ w niedojrzałej formie są niejadalne i nie będą długo przechowywane. Zwykle proces zbioru rozpoczyna się we wrześniu, kiedy owoce same opadają na ziemię i może trwać do grudnia.

Po zbiorach uprawa musi zostać poddana procedurze dmuchania i suszenia. Dopiero wtedy można go posortować do worków do przechowywania. Ważne jest, aby wilgotność w magazynie nie przekraczała 60-65 procent. Nawiasem mówiąc, lepiej jest umieszczać paczki tkanin nie na podłodze, ale na drewnianej platformie..

Drewno bukowe lepiej zbierać ze starego martwego drewna..

Teraz wiesz, co jest specjalnego w tych leśnych stulatkach i dlaczego każdy dom powinien mieć przynajmniej mały blok bukowy. W końcu nie bez powodu te drzewa są czczone przez specjalistów jako pachnący przepływ energii, który zamienia twoje ciało w potężną fortecę, a siedzibę w twierdzę pokoju. Odbierz jej hojne dary od natury, nie powodując szkód, a dobrobyt zapanuje w twoim domu.