Główne rodzaje nawozów i ich klasyfikacja

Człowiek z nawozami zapoznał się nie tak dawno temu według historycznych standardów. Potrzeba ich wprowadzenia została zrealizowana stosunkowo późno, co jest związane zarówno z liczebnością populacji w minionych stuleciach, jak i sposobem gospodarowania. W dzisiejszych czasach rolnictwo jest nie do pomyślenia bez nawozów, przynajmniej do celów komercyjnych. Ich produkcja i terminowe zastosowanie do gleby pomaga osiągnąć, jeśli nie wysokie, to przynajmniej przewidywalne i stabilne plony..

Żyzność gleby

W paleniskach, w których narodziło się rolnictwo, nie było mowy o żadnych nawozach. Były to doliny rzeczne, w których sezonowa powódź przyniosła muł z górnych partii rzek, a zbiory były stabilne. W każdym razie w dolinie Nilu i na terenie Mezopotamii tak było, a głównymi wrogami rolnika były szarańcza i susza..

Starożytne systemy ekstensywnego rolnictwa

Kiedy rolnictwo rozprzestrzeniło się na większe obszary, ludzie stanęli przed problemem spadających zbiorów. W jednym i tym samym miejscu, bez zalewania rzek, pole mogło istnieć przez kilka lat, po czym plony spadły. Ponadto istniała zależność między warunkami klimatycznymi a okresem, w którym pole traciło produktywność. Na północy, w strefach leśnych, okres ten był krótki, aw bardziej południowych regionach można było korzystać z jednego stanowiska dłużej..

W rezultacie miejsce zostało opuszczone, a nowy oczyszczono i zaorano. Jeśli na ziemi był las, został wycięty i spalony. Praktykę tę nazwano odłogiem, aw strefie leśnej - cięcie i spalanie rolnictwa. Coraz więcej terenów było zaoranych, ale ze względu na niewielką liczbę ludności nie widzieli w tym żadnej katastrofy..

System ten najdłużej istniał w północnych regionach Europy, a obecnie w niektórych miejscach występuje w krajach afrykańskich. Gdyby nic się nie zmieniło, niedobór gruntów ornych mógłby nadejść bardzo szybko, ale nastąpiły zmiany.

Grunty orne, ugory i pastwiska

W pobliżu wsi znajdowało się pastwisko. Ludzie zauważyli to na ziemi, nawożona obornikiem, wzrost upraw jest lepszy, dlatego praktyka przenoszenia pola na pastwisko staje się coraz bardziej powszechna.

W większości miejsc zboże i ugór występowały naprzemiennie, ale czasami sprawy były jeszcze bardziej skomplikowane. W ten sposób przetrwały prace rzymskich przywódców gospodarczych, którzy próbowali oprzeć rolnictwo na podstawach naukowych. Dzięki wieloletnim obserwacjom opracowano nawet złożone płodozmian, które były stosowane w wielu gospodarstwach. Wspomniane działania, takie jak przenoszenie ziemi, kompostowanie, ściółkowanie, stosowanie popiołu.

Ale ta praktyka nie stała się powszechna. Duże gospodarstwa - latyfundia - opierały się na pracy niewolników, których zainteresowanie wynikami ich pracy było zerowe. Gdy dobra zaczęto dzierżawić dzierżawcom, wielkość wyciętych działek nie pozwalała na przeprowadzanie na nich żadnych doświadczeń rolniczych. Nastąpiło coś w rodzaju wycofywania się, chociaż w porównaniu z Niemcami mieszkającymi poza północnymi granicami starożytna rzymska technologia rolnicza była w najlepszym wydaniu.

W Rosji trójpolowe zaczęło się rozwijać dopiero w XII wieku. Powody tego były raczej natury wewnętrznej politycznej: niekończące się wypaczenia i wypalenia były ograniczone przez rozpoczynającą się fragmentację. Chłopi stawali się coraz bardziej przywiązani do tego miejsca, ciągłe przenoszenie wsi stopniowo ustało. W rzeczywistości w większości pojawiły się najstarsze wioski..

Grunty orne należące do gminy były zwykle dzielone między uprawy jare, zboża ozime i ugory, na których wypasane były zwierzęta gospodarskie. W niektórych regionach rzepa była jednym z ogniw naprzemienności. Jedynymi nawozami używanymi przez chłopów był popiół i obornik. Ta ostatnia została przeprowadzona wiosną z zagród dla bydła na pola.

Przełamanie technologicznego impasu

System trójpolowy dominował w Europie bardzo długo, aw Rosji utrzymał się do 1917 roku. Przyczyn jego nieskuteczności było kilka.. Oto kilka:

• wzrost populacji, na którym wielkość działek przypadających na rodzinę nie pozwalała na dokarmianie, jeśli jedynym nawozem był obornik;
• zwiększenie zbywalności gospodarstwa, gdy jest ono wyniesione poza teren zakładu i bez zwrotu części produktu.

W XIX wieku aktywnie rozwijała się chemia, w tym agrochemia. W krajach europejskich stopniowo zdobywa swoją pozycję w rolnictwie. Warunki rosyjskie nie pozwalały chłopom eksperymentować: stary system, choć zły, gwarantował pewną stabilność..

Rewolucja i kolektywizacja umożliwiły wprowadzenie w życie skomplikowanych płodozmianów i nowych produktywnych odmian upraw rolniczych, ale problem okresowego głodu został naprawdę rozwiązany dopiero po rozwoju przemysłu chemicznego. Mówimy konkretnie o produkcji, ponieważ baza naukowa na ten temat istnieje od dawna. Tak więc rolę azotu w życiu roślin odkryto na początku XIX wieku, pod koniec tego samego wieku badano i wprowadzano w życie prace naukowe nad fosforem i jego źródłami.. W tym samym czasie pojawiają się nowe rodzaje nawozów:

• fosforyt;
• superfosfat;
• Limonka.

Glebę wzbogacono azotem zarówno poprzez wprowadzenie obornika, jak i obornika zielonego. To ostatnie stało się możliwe po zbadaniu roli roślin strączkowych w asymilacji azotu atmosferycznego..

Kilka interesujących liczb

Niektórzy zwolennicy „wszystkiego co naturalne” uważają, że stosowanie różnego rodzaju nawozów, przede wszystkim mineralnych, jest złe. Jednocześnie słychać argument: nie ma w przyrodzie „chemii”. Ale strażnicy natury zapominają o kilku bardzo ważnych rzeczach:

• w naturze występują biocenozy, naturalne zbiorowiska, w obrębie których istnieje cykl składników odżywczych;
• odmiany roślin uprawnych nie są przeznaczone do ograniczonego spożycia - wszak selekcja długoterminowa miała na celu zwiększenie produktywności części roślin;
• gospodarka towarowa polega na usuwaniu pierwiastków chemicznych z gleby - krzew pomidora nie wyrasta z powietrza.

Dzisiejsze rolnictwo stanowi bardzo niewielki procent populacji. Cała reszta mieszka w miastach i konsumuje to, co wyrosło na wsi. Odpady mieszkańców miast nie wracają do ziemi. Tymczasem liczby robią wrażenie. Poniższa tabela pokazuje, ile różnych upraw jest pobieranych z gleby:

W tabeli nie uwzględniono słomy pszennej i kukurydzianej - i to właśnie ta słoma pobiera najwięcej potasu. A jeśli słomę pszeniczną można zwrócić na pole, to często uprawia się kukurydzę nie na ziarno, ale na kiszonkę - straty potasu w tym przypadku mogą wynosić nawet 16 kg na hektar. Nie odnotowano również utraty wapnia, a tymczasem 1 tona ziarna pszenicy przyniosła z pola około 7 kg tlenku wapnia i 6 kg tlenku magnezu..

Nawozy to sposób na wyrównywanie strat gleby podczas zbioru. Nie zadziała uniknięcie ich użycia w przypadku sprzedaży produktów z pola lub ogrodu. Pozostaje tylko dowiedzieć się o nich więcej i nauczyć się ich poprawnie używać..

Nawozy

Jeśli mówimy o rodzajach nawozów i ich klasyfikacji, to przychodzi na myśl ich główny podział na organiczne i mineralne. W razie potrzeby można je podzielić według metody aplikacji, stanu skupienia, celu itp. Ale główne, najczęściej używane, są pochodzenia pierwszego.

Organika i jej zastosowanie

Nawozy organiczne to nawozy pochodzenia naturalnego, składające się z materii organicznej. Cechą charakterystyczną jest ich konsystencja: dzięki swojej strukturze materia organiczna poprawia jakość gleby. Organiczne obejmują:

• nawóz;
• ptasie odchody;
• szlam denny;
• torf;
• odpady z szamb kompostowanych z torfem;
• zielony nawóz i ściółka warzywna;
• komposty.

Większość z nich zawiera duże ilości azotu. Jest go tak dużo w odchodach ptaków, że odchody te są wykorzystywane stopniowo - w przeciwnym razie można spalić roślinę. Największą zawartość potasu mają syderaty i ściółka, ponieważ to zielone części roślin pochłaniają najwięcej tego pierwiastka. Muł i odpady rybne są rekordzistami pod względem zawartości fosforu wśród wszystkich nawozów organicznych.

Istotną wadą stosowania materii organicznej jest ich zanieczyszczenie. Na przykład zawartość dołów kałowych może zawierać jaja robaków, a obornik zawiera chwasty. Dodatkowo nawozy te należy łączyć z wapnowaniem gleby - wiele z nich ma odczyn kwaśny, co uniemożliwia przyswajanie niezbędnych pierwiastków z gleby przez korzenie roślin.

Aby zrekompensować ten niedobór, kładzie się nacisk na zielony nawóz i kompostowanie - najbardziej obiecujące kierunki w rolnictwie ekologicznym. Spośród różnych rodzajów nawozów ich stosowanie ma szereg zalet. Siderata, które są zaorane w glebie, pełnią bardzo ważną funkcję:

• poprawić odwadnianie gleby;
• pierwiastki śladowe leżące w głębokich warstwach są wyprowadzane bliżej powierzchni - na przykład korzenie żyta sięgają głębiej niż metr;
• symbionty roślin strączkowych - bakterie brodawkowe - są w stanie przyswajać azot atmosferyczny, pozostaje on w glebie w postaci związanej i przyswajalnej.

Technologia kompostowania rozwija się od dawna. Opłaciło się, ale przez długi czas jego główną wadą była utrata azotu, który jest uwalniany podczas rozkładu materii organicznej. Szereg technik pozwala wyeliminować ten proces. Kupę należy przykryć, posypać trocinami, a czasem można dodać do niej superfosfat.

Istnieją dwa sposoby wytwarzania kompostu - na ciepło i na zimno. Pierwszym jest podgrzanie zawartości gnijącym obornikiem. W tym samym czasie temperatura może sięgać 60 stopni, dzięki czemu można wyeliminować części chwastów, które dostały się do mieszanki. Najlepiej jest układać darń z chwastami - aby nie wykiełkowały, ale się wypaliły. Gorący kompost przygotowywany jest w ciągu jednego sezonu i pozwala na obróbkę opadłych liści, obornika, wierzchołków, odpadów domowych, odchodów i torfu. W porównaniu z obornikiem ten nawóz jest mniej agresywny.

Kompostowanie na zimno to obróbka odpadów przez dżdżownice. Przez cały rok przetwarzają i tworzą jednorodną mieszaninę śmieci, fekaliów, łęcin, skóry, masy celulozowej i papieru oraz odpadów poprodukcyjnych. Robaki kalifornijskie okazały się szczególnie wydajne, ale nie przeżywają zimy w zimnym klimacie..

Kolejną technologią kompostowania na zimno jest terra preta - fermentacja odpadów węglem drzewnym. Był używany przez Indian Amazonii, a potem trafił do Starego Świata. Teraz gleby terra preta są produkowane w małych ilościach. Aby to zrobić, w podłożu z obornika i odpadów układa się porowaty węgiel drzewny. Przez rok ta mieszanina przegrzewa się, a utrata składników odżywczych będzie minimalna: pory doskonale zatrzymują wilgoć i rozpuszczone w niej składniki.

Chemia i życie

Nawozy mineralne stały się kiedyś prawdziwym przełomem w rolnictwie. Początek ich masowej produkcji na zawsze rozwiązał problem lat głodu - to masowy charakter sprawił, że były tanie i dostępne dla większości gospodarstw. Obecnie jest głównym rodzajem nawozu. Surowce do ich produkcji zaczęły służyć jako minerały i azot atmosferyczny, których przez długi czas nie można było łączyć ze względu na bezwładność tego ostatniego. Ten problem został dzisiaj rozwiązany.

Wśród nawozów mineralnych można wyróżnić cztery grupy: azot, fosfor, potaż oraz złożone. Każdy z nich ma inny kształt i zastosowanie. Na przykład wśród nawozów azotowych znajdują się nawozy amonowe, azotanowe i amidowe. Ich właściwości można wyświetlić w tabeli.

Nawozy fosforowe pozyskiwano z kości, ich głównym przedstawicielem była mączka kostna. Po odkryciu złóż apatytu większość wydobywanego minerału trafiła do produkcji nawozów. Są to sole kwasów fosforowych, głównie z wapniem. Oto lista obecnie używanych produktów:

• superfosfat;
• podwójny superfosfat;
• Osad;
• metafosforan potasu;
• fosforyt;
• żużel.

Niedobór fosforu w glebie może prowadzić do zmniejszenia mrozoodporności roślin i niedojrzałości owoców. Dlatego konieczne jest stosowanie nawozów fosforowych - przy naturalnym cyklu tego pierwiastka sytuacja nie jest tak prosta jak w przypadku azotu.

Nawozy potasowe występują w handlu w postaci siarczanów i chlorku potasu. Zapotrzebowanie na potas jest wysokie w tych uprawach, które zapewniają dużą masę wegetatywną, a ta masa jest wykonywana. Przede wszystkim są to kapusta, rośliny kiszonkowe, tytoń. Na glebach piaszczystych zapotrzebowanie na potas jest większe - jego związki nie zalegają w takiej glebie i przedostają się do głębszych warstw. Ale przy wysokim poziomie wód gruntowych nawozy potasowe są używane dopiero po zakończeniu powodzi, aw żadnym wypadku przed zimą - można je po prostu zmyć.

Najpopularniejsze dziś są złożone nawozy, które pozwalają, jak mówią, zabić kilka ptaków jednym kamieniem. To większość produktów sprzedawanych przez zakłady chemiczne. Są proste i złożone, dwuskładnikowe i wieloskładnikowe. Ich skład jest zwykle odzwierciedlony w nazwie handlowej, na przykład:

1. azotan potasu - KNO₃;
2. ammophos - NH₄H₂PO₄;
3. fosforan diamonu - (NH₄) HPO₄;
4. sulfoammofos - (NH₄) ₂HPO₄ + (NH₄) SO₄;
5. amofos - (NH₄) ₂HPO₄ + (NH₄) ₂SO₄ + K₂SO₄;
6. nitroammofos - NH₄HPO₄ + NH₄NO₃;
7. nitroammophoska - NH₄HPO₄ + NH₄NO₃ + KCl.

Ogromną zaletą złożonych nawozów jest ich wszechstronność. Niemniej jednak konieczne jest przyjrzenie się proporcjom głównych składników, w przeciwnym razie możliwe jest przedawkowanie jednego z nich i brak innych..

Wreszcie nawozy mikroskładnikowe to kolejna grupa nawozów. Trzeba o nich pomyśleć przy uprawie roślin bogatych w jakikolwiek pierwiastek. Jeśli mówią, że na przykład dynia zawiera cynk, to jego usuwanie od czasu do czasu wymaga rekompensaty. Pierwiastki śladowe są ważnym składnikiem życia nie tylko ludzi, ale także roślin.

Nie powinieneś robić kultu z nawozów, tak jak nie powinieneś ich lekceważyć. Przed wprowadzeniem użytecznych substancji do gleby należy obliczyć ich zapotrzebowanie na podstawie właściwości gleb na terenie, a także wziąć pod uwagę cechy uprawianej rośliny. Oczywiście nie możemy zapominać: technika rolnicza to nie tylko chemia.