Opieka ripsalidopsis w domu

Rhipsalidopsis (hatiora) to mały epifityczny kaktus w postaci niskiego krzewu o wyprostowanych lub wiszących łodygach. W uprawie kwiatów w pomieszczeniach ceniony jest za jasne, liczne kwiaty. Żyzna gleba i dobry drenaż są najważniejsze podczas uprawy Ripsalidopsis, ponieważ rośliny te, podobnie jak większość kaktusów, nie tolerują stojącej wody. Niezbędnym warunkiem kwitnienia jest okres spoczynku zimą..

Opis rośliny

Rhipsalidopsis to mały kaktus, który rośnie jako krzew o jasnych kwiatach. Z wyglądu przypomina „dekabrystę” (Schlumberger). Różnicę między nimi widać, gdy kwiaty kwitną - u Schlumbergera kwiaty mają tylko jedną płaszczyznę symetrii, podczas gdy u Ripsalidopsis kwiaty są regularne, promieniowo symetryczne w kilku płaszczyznach. Inną nazwą Ripsalidopsis jest Hatiora. Po raz pierwszy ten rodzaj kaktusów został opisany przez botaników N. Britton i D. Rose w 1923 roku. Nazwali te rośliny ku pamięci średniowiecznego angielskiego botanika Thomasa Chariota, zmieniając kolejność liter w jego nazwisku. Później, w 1930 roku, Alfred Greser uzyskał w Europie kilka mieszańców i od dawnej nazwy jednej z roślin rodzicielskich - Epiphyllopsis - powstała bardziej popularna nazwa Rhipsalidopsis.

W naturze kapeluszory są endemiczne i żyją tylko w wilgotnych lasach subtropikalnych w południowej Brazylii. Łączne siedlisko to około 15 tysięcy metrów kwadratowych. km i znajduje się w pobliżu miejsc, w których często występują Schlumbergery. Są epifitami, to znaczy rosną na innych roślinach - wysoko w widłach gałęzi drzew, ale nie pasożytują. Niektóre gatunki są przystosowane do życia na półkach skalnych. Rhipsalidopsis ma spłaszczone, segmentowane, silnie rozgałęzione łodygi. U młodych roślin są zielne i wyprostowane, az wiekiem sztywnieją i opadają. Ledwo zauważalne wiązki drobnego włosia znajdują się wzdłuż krawędzi łodyg. Boczne gałęzie i pąki układane są na końcach pędów.

Kwiaty o regularnym, symetrycznym kształcie i jasnej barwie: białej, żółtej, pomarańczowej, bordowej, szkarłatnej i różowej, utrzymują się na roślinie minimum 5 dni, zamykają się na noc. Obfite kwitnienie, cały sezon wegetacyjny trwa od wiosny do jesieni. Po kwitnieniu powstają owoce.

Główne typy i odmiany

Istnieje pięć dziko rosnących gatunków Ripsalidopsis:

1. 1. Rhipsalidopsis epiphilloides (Ripsalidopsis epiphylllovidny) - krzew o opadających pędach, składający się ze spłaszczonych trójkątnych segmentów. Długość segmentów do 3 cm, szerokość do 1,5 cm, kwiaty szaro-żółte, do 5 cm długości. W naturze gatunek ten występuje rzadko i jest zagrożony wyginięciem..
2. 2. Rhipsalidopsis gaertneri (Ripsalidopsis Gertner) to silnie rozgałęziony, bezlistny, wieloletni krzew o średnicy do 40 cm. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1884 roku. Łodygi składają się ze spłaszczonych segmentów o długości do 7 cm i szerokości do 2,5 cm. Kwiaty są lejkowate, szkarłatne, do 7,5 cm średnicy. Owoce podłużne, czerwone.
3. 3. Rhipsalidopsis herminiae (Ripsalidopsis Germina) to rzadki gatunek kaktusa, który rośnie jako wyprostowany krzew o wysokości do 30 cm, kwiaty do 2,5 cm długości i do 2,5 cm średnicy, pojedyncze lub sparowane, o jasnoróżowym kolorze. Młode pędy są oliwkowozielone, a stare brązowe. Pędy nie są żebrowane, jak u innych gatunków, ale cylindryczne, bruzdowane, o średnicy pół centymetra. Jagody są oliwkowozielone, długości 8 mm, nasiona są brązowe. W kulturze jest to dość wybredna roślina, ponieważ ma skłonność do zrzucania.
4. 4. Rhipsalidopsis rosea (różowy Ripsalidopsis) to niewielki krzew o prawie zaokrąglonych, 4-5-żebrowych pędach koloru oliwkowozielonego. Dojrzałe rośliny mają czerwono-zielone, segmentowane i spłaszczone łodygi. Segmenty mają 4 cm długości, 11 cm szerokości i 3 mm grubości. Kwiaty są jasne, różowe, do 4 cm średnicy, na jednym końcu pędu dorastają do 3 sztuk.
5. 5. Rhipsalidopsis salicomioides (Ripsalidopsis salicomioides) to roślina o wąskich i długich pędach przypominających ołówek. Tworzy dużą liczbę gałęzi. Na fasonie mają zaokrąglony kształt, w przeciwieństwie do innych typów hatiorów. Segmenty łodygi do 3 cm długości i 5 mm średnicy. Nie ma prawie żadnych kolców. Wysokość krzewu dochodzi do 40 cm, kwiaty dzwonkowate mają złocistożółty lub pomarańczowy kolor. Ich rozmiar jest mały - do 1 cm średnicy. Owoce są białe. Można rozwijać się jako kultura ampelous.

Hatiora pink i Gertner, najczęściej występujące w kulturze wewnętrznej, są również nazywane kaktusami „wielkanocnymi” lub „wiosennymi” za granicą, ponieważ kwitną wiosną. Większość nowych odmian Ripsalidopsis o różnych kolorach kwiatów pochodzi z tych dwóch gatunków. Nazywają się Ripsalidopsis Gresera. Bardzo ładnie prezentują się mieszanki roślin posadzonych w jednej doniczce.

Opieka domowa

Gatunki naturalne to dość kapryśne rośliny do uprawy w domu, w przeciwieństwie do lepiej zaaklimatyzowanych hybryd. Aby zwiększyć odporność, Ripsalidopsis pink jest szczepiony na innym kaktusie - peresky.

Po pojawieniu się pąków roślin nie można zmieniać ani obracać, ponieważ mogą odrzucać kwiaty. Obfitość kwitnienia zależy od przestrzegania reżimu temperaturowego i długości godzin dziennych. Niektóre gatunki, przy odpowiedniej pielęgnacji Ripsalidopsis, mogą kwitnąć kilka razy w ciągu jednego sezonu..

Hatiorami potrzebują dobrego oświetlenia, ale należy je chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. W warunkach naturalnych rosną również w półcieniu pod osłoną drzew. Optymalną lokalizacją są okna zachodnie i wschodnie, na których roślina będzie dobrze doświetlona rano lub wieczorem. Młode, niedawno posadzone lub chore rośliny początkowo cieniują, ponieważ ich słaby system korzeniowy nie może zapewnić łodygom wilgoci. Hatiory można również uprawiać w pomieszczeniach ze sztucznym oświetleniem. W głębokim cieniu kaktus nie umrze, ale nie będzie kwitnienia.

Gleba i sadzenie

Skuteczna uprawa hathiora wymaga żyznej, bogatej w próchnicę i przepuszczalnej gleby kwaśnej (pH = 5).. Możesz samodzielnie przygotować glebę:

• ziemia próchniczna - 2-3 części;
• perlit lub inny proszek do pieczenia - 1 część.

Do tej mieszanki można dodać torf lub obornik, aby zwiększyć jej żyzność. Gotowa gleba dla kaktusów, sprzedawana w sklepach, nie nadaje się do Ripsalidopsis, ponieważ nie ma wystarczającej ilości składników odżywczych. Aby stworzyć warunki zbliżone do naturalnych (w naturze na drzewach rosną kapelusze), do gleby dodaje się korę drzew liściastych, iglastych lub torf. Konieczne jest coroczne przeszczepianie roślin do świeżej gleby. Odbywa się to natychmiast po zakończeniu kwitnienia, ponieważ bardzo drenuje roślinę. Przeszczep jest również dobrym środkiem profilaktycznym, aby zapobiec chorobom bakteryjnym i grzybiczym, które często atakują hatiorę w wilgotnej glebie. Roślinę przywiezioną do domu po sklepie również należy przesadzić do dobrej gleby i zapobiegać szkodnikom i gniciu.

W swoim naturalnym środowisku Ripsalidopsis żywi się opadłymi liśćmi drzew, które szybko gniją w wilgotnym środowisku podzwrotnikowym oraz z powodu ptasich odchodów. Zimą występują w bardziej suchych i chłodniejszych warunkach. Dlatego nawet w regionach południowych uprawa kapeluszy na otwartym polu doprowadzi do tego, że roślina albo umrze z powodu nadmiernych powodzi w jesienne deszcze, albo nie zakwitnie..

Do sadzenia kapeluszy można użyć doniczek plastikowych lub ceramicznych. Ponieważ plastik nie odparowuje wody, należy zapewnić dobry drenaż - na dnie garnka należy wykonać duże otwory i ułożyć warstwę keramzytu lub tłucznia na ¼-1/3 wysokości pojemnika. Doniczki ceramiczne są bardziej przepuszczalne, dlatego rosnąc w nich należy monitorować regularność podlewania. W warunkach dużej wilgotności i przy dużych okazach roślin najlepszym wyborem jest ceramika. Plastikowe naczynia nadają się do zawieszania donic, w których hoduje się ampelous gatunki Ripsalidopsis. W przypadku roślin konieczne jest wybieranie głębokich naczyń, ponieważ ciężar bujnej zielonej masy łodyg może spowodować ich przewrócenie się w płaskich doniczkach.

W okresie aktywnej wegetacji haczyki nawozimy co 2-3 tygodnie złożonymi nawozami dla kaktusów. Przede wszystkim w okresie wzrostu potrzebują azotu. Możesz użyć nitroammophoska 16:16:16, używając go w połowie dawki. W okresie spoczynku roślina nie jest nawożona. .

Reżim temperaturowy i podlewanie

Latem wnętrza kapeluszy są utrzymywane w temperaturze pokojowej 18-29 stopni. W temperaturach powyżej 30 stopni łodygi mogą blaknąć, dlatego zaleca się trzymanie ich w cieniu w czasie upałów. W okresie wegetacyjnym, od marca do września, potrzebują regularnego obfitego podlewania 2-3 razy w tygodniu, ale stagnacja wilgoci jest dla nich destrukcyjna. Między podlewaniami wierzchnia warstwa gleby powinna wyschnąć na 1-2 cm, przy temperaturach powyżej 27 st. Zaleca się opryskiwanie łodyg pomiędzy podlewaniami. Przy codziennym opryskiwaniu rośliny mogą wytrzymać temperaturę 38 stopni przez kilka dni. Od października do lutego podlewanie jest zmniejszone (nie więcej niż 1 raz w tygodniu). Nadmierne zawilgocenie ziemi prowadzi do gnicia korzeni i łodyg, a także rozwoju chorób grzybiczych i bakteryjnych.

Zimą rośliny należy przechowywać w niskich temperaturach, ponieważ w takich warunkach układane są pąki kwiatowe. Można je zobaczyć na roślinie już w styczniu, ale zakwitną za około 2 miesiące. W przypadku ripsalidopsów Gertnera konieczne jest zachowanie minimalnego odstępu 50 dni przy temperaturze około +10 stopni i w krótkim dniu. Bardziej obfite kwitnienie można uzyskać, utrzymując roślinę w tej samej temperaturze przez 70-80 dni. Aby rośliny były chłodne, można je umieścić na północnym oknie, które nie zamarza od mrozu. Wyższe temperatury (powyżej 15 stopni) i dodatkowe oświetlenie opóźniają rozpoczęcie okresu spoczynku roślin i hamują kwitnienie. Mieszańce Gresera ripsalidopsis w spoczynku są trzymane w temperaturze 10-12 stopni przez 60-70 dni. Wzrost temperatury do 20 stopni zimą zapobiega tworzeniu się pąków kwiatowych.

U Ripsalidopsis okres spoczynku nie jest wyraźny, roślina nie gubi części nadziemnej, a jedynie spowalnia wzrost. W temperaturach poniżej 9 stopni wzrost całkowicie zatrzymuje się, a przy 0 stopniach hatiora umiera.

Przycinanie

Przycinanie Ripsalidopsis odbywa się jednocześnie z jego przeszczepem, ponieważ należy to zrobić przed złożeniem pąków kwiatowych w okresie uśpienia. Jeśli pokroisz roślinę wiosną, nie będzie kwitnienia.

Przycinanie stymuluje rozgałęzianie się pędów, co daje 3-5 nowych łodyg. Ponieważ kwitnienie występuje tylko na końcach młodych gałęzi, dzięki przycinaniu w następnym sezonie można uzyskać obficie kwitnący krzew. Przycinanie jest również potrzebne, aby uformować prawidłową symetryczną koronę i odmłodzić roślinę. Zielone pędy są łatwo odłamywane ręcznie, zdrewniałe pędy są odcinane nożyczkami lub sekatorami. Cięcie wykonuje się w wąską szyjkę między segmentami łodygi. Przycięte części rośliny można wykorzystać do rozmnażania przez sadzonki..

Szkodniki i choroby

Rhipsalidopsis, podobnie jak wiele innych kaktusów epifitycznych, jest podatna na następujące główne choroby:

• Rot of cladodes. Na łodygach pojawiają się czarne okrągłe wgłębienia. Kiedy grzyb rośnie, na dotkniętych obszarach pojawia się czarny puch, który zawiera jego zarodniki. Grzyby atakują najczęściej osłabione rośliny lub uśpione kapelusze. Chore rośliny spryskuje się płynem Bordeaux, Cuprozanem lub innymi środkami przeciwgrzybiczymi i przesadza do świeżej gleby.
• Pokonanie bakterii przez ervinia (miękka zgnilizna) następuje, gdy gleba jest nadmiernie podmokła. Na roślinie pojawiają się mokre, oślizgłe czarne plamy, najpierw w dolnej części, a następnie rozprzestrzeniają się po całej łodydze. W przypadku tej choroby hatior musi zostać całkowicie usunięty, ponieważ i tak umrze i może zainfekować inne rośliny domowe.
• Zgnilizna korzeni przejawia się w tym, że łodygi rośliny stają się wyblakłe, jasnoszare, pomarszczone i gnijące. Korzenie zakażonej rośliny czernieją i miękną. Roślinę traktuje się Fundazolem, Tsinebem, Kuprozanem. W późnym stadium choroby kaktusy umierają.

Następujące owady są szkodnikami Ripsalidopsis:

• Ślimaki, ślimaki i wełnowce. Jeśli te szkodniki zostaną znalezione na roślinie, należy je usunąć..
• Nicienie korzeniowe, które można wprowadzić do gleby z ogrodu z zainfekowanych roślin okopowych. Zaatakowaną roślinę wycina się, aby zachować gatunek, a pozostałą roślinę mateczną wraz z glebą usuwa się.
• Wciornastki szklarniowe, owady łuskowate i przędziorków. Aby z nimi walczyć, stosuje się środki owadobójcze..

Reprodukcja

Rhipsalidopsis rozmnaża się przez nasiona i sadzonki. Nasiona można uzyskać przez zapylanie roślin. Ta metoda jest wykorzystywana przez hodowców do tworzenia nowych odmian. Najskuteczniejszą metodą rozmnażania są sadzonki. W przypadku sadzonek można użyć tego samego składu gleby, co w przypadku roślin dorosłych, dodając do niej 1 część perlitu lub piasku, ponieważ młode pędy wymagają luźniejszej gleby. Po zakorzenieniu się sadzonek przesadza się je do bardziej żyznej gleby..

Sadzonki o długości 2-3 segmentów zagłębia się w mieszankę gleby o połowę długości dolnego segmentu. Zakorzenienie następuje w ciągu 2-5 tygodni. Sadzonki nie są umieszczane w wodzie, ponieważ gniją.