Erigeron (o małych płatkach): sadzenie i pielęgnacja na otwartym polu

Kwiat małe płatki,

lub Erigeron (łac. Erigeron) - rodzaj roślin zielnych z rodziny Astrovye, w tym według różnych źródeł od 200 do 400 gatunków, z których 180 występuje w Ameryce Północnej. Niektóre z małych gatunków płatków są uprawiane jako rośliny ozdobne. Nazwa rodzaju pochodzi od dwóch greckich słów, które w tłumaczeniu oznaczają „wczesny” i „stary człowiek”: szybko dojrzewające nasiona Erigeron ozdobione są szarą kępką.

Kwiat Erigeron - opis

Kwiaty Erigeron - kłączowe jednoroczne rośliny zielne, rośliny dwuletnie, byliny lub krzewy przypominające wieloletnie astry. Ich łodygi są proste, wzniesione lub lekko wylegające, lekko rozgałęzione i szorstkie. U podstawy całe lub płytkie liście o wydłużonym, podłużnym kształcie do 20 cm długości tworzą rozetę, liście łodyg są mniejsze - do 10 cm długości Koszyczki z 1-3 rzędami brzeżnych i środkowych kwiatów rurkowatych osadzone są pojedynczo na łodygach lub tworzą kwiatostany wiechowate lub rogowate. Kwiaty trzciny mogą być różowe, fioletowe, fioletowe, białe, kremowe lub fioletowe, a środkowe są zawsze żółte. Owoce Erigeron - niełupki gęsto owłosione lub nagie.

Sadzenie małych płatków

Drobne płatki rozmnażają się, dzieląc krzew, sadzonki i metodą nasienną. Wysiew nasion przeprowadza się przed zimą lub wczesną wiosną. Niektóre rodzaje erigeronu różnią się wytrzymałością, dlatego są uprawiane na sadzonkach: w marcu nasiona erigeronu nie są gęsto i równomiernie rozprowadzane na powierzchni mokrego podłoża umieszczonego w szerokim pojemniku, po czym są dociskane do powierzchni i przykrywane szkłem lub folią. Trzymaj plony w jasnym, chłodnym miejscu. Pierwsze pędy mogą pojawić się dopiero po miesiącu, ale w miarę dojrzewania sadzonki rosną coraz szybciej..

Gęsto porośnięte sadzonki nurkują w fazie tworzenia się dwóch prawdziwych liści i nie daj się zmylić faktem, że sadzonki wyglądają miniaturowo. Jeśli sadzonki rosną przestronnie, nie można ich nurkować, ale na początku lata natychmiast sadzić je na otwartym terenie. Nie utrzymuj sadzonek w cieple: gdy tylko staną się silniejsze, wyprowadź je na loggię lub werandę.

Małe płatki wymagają światła, ale mogą rosnąć w jasnym cieniu. Nie narzucają specjalnych wymagań co do składu gleby, jednak słabo rosną na glebach wilgotnych. Optymalny dla erigeronu będzie obszar słoneczny z zasadową i nienasyconą glebą..

Sadzonki o małych płatkach sadzi się w czerwcu, usuwając sadzonki z pojemnika wraz z glinianą grudką. Odległość między dwoma roślinami wynosi 25-30 cm, małe płatki nasion zakwitną w drugim roku.

Pielęgnacja małych płatków

Jak widać, sadzenie erigeronu jest prostą procedurą, a pielęgnacja rośliny polega na regularnym umiarkowanym podlewaniu, po którym gleba w nawach jest poluzowana i usuwane są chwasty. Erigeron nie odczuwa potrzeby nawożenia, ale jeśli będzie karmiony złożonym nawozem mineralnym podczas pączkowania, kwitnienie małych płatków będzie jaśniejsze i dłuższe.

Pod koniec sezonu wegetacyjnego łodygi rośliny są odcinane, a wieloletnie gatunki małych płatków na obszarach z mroźnymi zimami pokryte są liśćmi lub suchą trawą.

W deszczowe lato infekcje grzybicze mogą zarazić erigeron na zewnątrz, a następnie na jego liściach pojawiają się ciemnobrązowe plamy. Gdy znajdziesz te znaki, spryskaj rośliny 3-4 razy 1% mieszanką Bordeaux w odstępach 10 dni lub odkurz krzewy popiołem. W przypadku poważnych uszkodzeń odetnij nadziemną część krzewu i spal go, a glebę rozlej fungicydem.

Po 3-4 latach wieloletnie małe płatki są odmładzane: krzewy są wykopywane, dzielone i sadzone. Roślina łatwo toleruje tę procedurę..

Rodzaje i odmiany małych płatków

W kulturze uprawia się kilka rodzajów erigeronu, a także jego liczne odmiany i hybrydy..

Piękny mały płatek (Erigeron speciosus = Stenactis speciosa)

Jest to najczęściej uprawiany gatunek, który rośnie dziko w zachodniej części Ameryki Północnej. Jest byliną o krótkim poziomym kłączu i rozgałęzionych, liściastych, wzniesionych, szorstkich łodygach do 70 cm wysokości, u podstawy liście łopatki, a liście łodygi lancetowate. Kosze, składające się z liliowej trzciny i żółtych kwiatów rurkowych, są zbierane w dużych tarczach. Kwitnienie rozpoczyna się w lipcu lub sierpniu i trwa do 30 dni. W kulturze gatunek istnieje od 1826 roku. Do najpopularniejszych odmian tego gatunku należą:

• Fioletowy - ta podwójna odmiana ma ciemnofioletowe kwiaty trzciny;
• Wuppertal - krzew o wysokości do 45 cm z koszyczkami o średnicy do 5-6 cm z trzema rzędami kwiatów trzciny bzu;
• Dunkelshnee Adler - odmiana o kwiatach trzciny o ultramarynowym odcieniu;
• Lilofee - odmiana półpełna o ciemnofioletowych kwiatach;
• Sommernear - krzewy do 60 cm wysokości z koszyczkami o średnicy do 4 cm z białymi kwiatami trzciny, które pod koniec kwitnienia stają się różowe;
• Rose Triumph - podwójna odmiana o kwiatach języczkowych o ciemnym odcieniu różu;
• Festers Laibling - podwójna odmiana o różowych kwiatach trzciny;
• Rote Shengayt - półpełne koszyczki z języczkowatymi kwiatami o różowo-czerwonym odcieniu;
• Dobrobyt - odmiana o jasnoniebieskich kwiatach trzciny.

Karvinsky o małych płatkach (Erigeron karvinskianus = Erigeron mucronatus)

- nisko rosnąca roślina z Ameryki Środkowej, która pojawiła się w kulturze całkiem niedawno i nie jest jeszcze bardzo powszechna. W swojej ojczyźnie gatunek ten rośnie jak chwast. Erigeron Karvinsky tworzy zwarty krzew o wysokości do 15 cm, który można łatwo umieścić w pojemniku, koszu lub innej zawieszonej konstrukcji. W uprawie w glebie krzew może osiągnąć średnicę do 60 cm, a na końcach rozgałęzionych cienkich łodyg przez całe lato pojawiają się koszyczki przypominające małe różowe stokrotki, które stopniowo stają się białe, a następnie ponownie nabierają intensywnego czerwono-różowego odcienia.

Pomarańcza Erigeron (Erigeron aurantiacus)

pochodzi z Azji Środkowej i północno-zachodnich regionów Chin. Ta roślina ma 30-40 cm wysokości i do 50 cm średnicy. Jego łodygi są proste, liście podłużne, owalne, pojedyncze kwiatostany z żółtymi rurkowatymi i pomarańczowymi kwiatami języczkowatymi osiągają średnicę 3 cm. W kulturze gatunek uprawiany jest od 1879 roku..

Erigeron alpine (Erigeron alpinus = Erigeron schleicheri)

rośnie dziko w Azji Mniejszej, Europie Zachodniej i Środkowej, osiągając wysokość 30 cm wieloletnie małe płatki z prostymi, szorstkimi łodygami, liniowo-lancetowate u podstawy i nieliczne, wydłużone, siedzące liście łodygi. Pojedyncze koszyczki o średnicy 3-3,5 cm składają się z żółtych rurkowatych i liliowo-różowawych kwiatów trzciny. Kwitnienie trwa półtora miesiąca od połowy czerwca. Roślina uprawiana od 1759 roku.

Acrid płatki (Erigeron acris)

lub małe płatki ostre - zmienny gatunek dwuletni, w którym występuje wiele form. Rośliny osiągają wysokość od 6 do 75 cm, zwykle mają jedną wyprostowaną, owłosioną i rozgałęzioną na szczycie zielonej lub fioletowej łodygi, zielone, rzadko owłosione liście i koszyczki zebrane w wiechy z różową ligaturą i żółtymi kwiatami rurkowymi.

Roczny mały płatek (Erigeron annuus)

lub roczny cieńszy Jest gatunkiem inwazyjnym sprowadzonym do Europy z Ameryki Północnej. Roślina osiąga wysokość od 30 do 150 cm, ma prostą, rozgałęzioną wierzchołek łodygi z rzadkim włosiem, włosiastymi, zielonymi liśćmi i licznymi koszyczkami zebranymi w wiechy lub łuski o średnicy do 10-15 cm. Kosze składają się z dwóch rzędów jasnoniebieskich lub białych pseudojęzykowych i żółtych rurkowatych kwiatów. Ten typ wartości dekoracyjnej nie reprezentuje, a obecnie rośnie w ogrodach wyłącznie jako chwast..

Kanadyjski mały płatek (Erigeron canadensis)

- również roczny, mało atrakcyjny, ale stosowany w medycynie ludowej do zatrzymywania krwawień z macicy. Jego koszyczki są małe, z białymi języczkami i jasnożółtymi rurkowymi kwiatami.

Oprócz tych opisanych, w kulturze można znaleźć takie rodzaje erigeronów, jak jednokwiatowe, nagie, opadające, północne, wydłużone i wełnistokomórkowe, ale nie wszystkie są ozdobne.