Snowberry: sadzenie i pielęgnacja w otwartym polu, rozmnażanie i strzyżenie

Roślina Snowberry (łac. Symphoricarpos),

lub jagoda śnieżna, lub wolfberry - rodzaj krzewów liściastych z rodziny wiciokrzewów. W kulturze roślina ta od ponad dwustu lat zdobi parki i place. W rodzaju jest około 15 gatunków, występujących w przyrodzie tylko w Ameryce Środkowej i Północnej, z wyjątkiem jednego gatunku - Symphoricarpos sinensis - który pochodzi z Chin. Naukowa nazwa rośliny składa się z dwóch greckich słów, które tłumaczy się jako „zbierać razem” i „owoc”, a jeśli spojrzysz na mocno ściśnięte jagody śnieżki, zrozumiesz, dlaczego została tak nazwana. Charakterystyczną cechą krzewu są właśnie jego jagody, które pozostają na krzakach prawie przez całą zimę i których nasiona służą jako pokarm dla jemiołuszki, przepiórki, bażanty i jarząbki..

Śnieżyca krzewiasta - opis

Wysokość krzewu śnieżycy osiąga od 20 cm do 3 m. Ma zaokrąglone, całobrzeżne przeciwległe liście o krótkich petiolizach długości od jednego do półtora centymetra, z jednym lub dwoma płatami u podstawy. Elastyczne gałęzie zimą nie pękają pod ciężarem śniegu. Kwiaty o regularnym kształcie, zielonkawo-białym, czerwonym lub różowym kolorze zbiera się w 5-15 kawałkach w pachowych lub końcowych kwiatostanach racemose. Śnieżyca zaczyna kwitnąć w lipcu lub sierpniu. Owocem śnieżycy jest elipsoidalny lub kulisty soczysty pestkowiec o średnicy 1-2 cm, czerwony, czarno-fioletowy, ale najczęściej biały z owalnymi kośćmi ściśniętymi po bokach. Miąższ białych owoców przypomina mieniący się ziarnisty śnieg. Owoc borówki jest niejadalny. Roślina miododajna.

W ogrodnictwie ozdobnym najpopularniejsza jest śnieżyca śnieżna, czyli krzewy, ze względu na swoją odporność na gaz i dym, a oko najczęściej przyciąga żywopłot śnieżny. Kwiat śnieżycy z różowymi owocami czuje się nieswojo w chłodnym klimacie, preferuje ciepłe zimy i czarną ziemię.

Sadzenie borówki w otwartym terenie

Kiedy zasadzić śnieżnicę w ziemi

Jedną z głównych zalet krzewu, oprócz dekoracyjności, jest jego bezpretensjonalność. Może rosnąć w pełnym słońcu i półcieniu, zarówno w glebie mokrej, jak i suchej. Jeśli posadzisz śnieg na rozpadającym się zboczu, jej gęste kłącza powstrzymają erozję i zrzucanie gleby. Sadzenie borówki na otwartym terenie odbywa się zarówno wiosną, jak i jesienią, ale za każdym razem, gdy zaczniesz to robić, gleba na miejscu musi być wcześniej przygotowana.

Jak posadzić śnieg

Jeśli planujesz posadzić żywopłot, wybierz do tego celu sadzonki śnieżyczki od dwóch do czterech lat. Przeciągnij sznurek wzdłuż linii wyznaczonego żywopłotu i wykop wzdłuż niego rów o szerokości około 40 cm i głębokości do 60 cm. Na każdy metr bieżący wykopu sadzi się 4-5 krzewów. W przypadku sadzenia solo lub grupowego krzewy umieszcza się w odległości 120-150 cm od siebie. Rozmiar dołu w tym przypadku powinien wynosić 65x65 cm.

Doły lub rowy wykopuje się z wyprzedzeniem: do sadzenia jesienią - z miesięcznym wyprzedzeniem, do sadzenia wiosennego - od jesieni. Wstępne przygotowanie jest szczególnie ważne, jeśli gleba na miejscu jest gliniasta lub gliniasta - przed posadzeniem sadzonek gleba w dołku powinna osiąść. W dołku umieszcza się warstwę gruzu i żyznej mieszanki gleby przygotowanej z grubego piasku rzecznego, torfu i próchnicy lub kompostu z dodatkiem 200 g mąki dolomitowej, 600 g popiołu drzewnego i 200 g superfosfatu na każdą roślinę. Sadzenie jeżyny przeprowadza się w taki sposób, że po zdeptaniu gleby w kole przy pniu, podlaniu i osadzeniu gleby w dołku, jej szyjka korzeniowa znajduje się na poziomie powierzchni stanowiska, ale na pół godziny przed umieszczeniem rośliny w dołku wskazane jest zanurzenie jej korzeni w glinianej czajce. Sadzonkę podlewamy codziennie przez pierwsze 4-5 dni.

Dbanie o snowberry w ogrodzie

Jak wyhodować snowberry

Ze względu na absolutną bezpretensjonalność borówki śnieżnej w ogóle nie mogłeś się nią zająć, ale jeśli poświęcisz jej minimum czasu i uwagi, wynagrodzi Cię zadbanym i luksusowym pięknem. Pielęgnacja Snowberry polega na ściółkowaniu koła pnia bezpośrednio po posadzeniu warstwą torfu o grubości 5 cm, spulchnianiu gleby na głębokość 8-10 cm, usuwaniu chwastów, karmieniu, przycinaniu, podlewaniu iw razie potrzeby ochronie przed owadami i szkodnikami. Podlewanie śnieżycy odbywa się tylko w porze suchej - wieczorem pod każdy krzak wlewa się półtora do dwóch wiader wody. Jeśli lato jest stosunkowo wilgotne, nie ma w ogóle potrzeby podlewania śnieżycy. Wygodniej jest chwastować i poluzować glebę w kręgu pnia po deszczu lub podlewaniu. Jesienią wykopują ziemię wokół śnieżycy.

Wiosną 5-6 kg kompostu lub próchnicy, 100 g superfosfatu i taką samą ilość soli potasowej wprowadza się do kręgu pnia rośliny. Za drugim razem, jeśli to konieczne, krzew śnieżny jest karmiony w środku sezonu roztworem 50 g Agricoli w 10 litrach wody.

Przesadzanie śnieżycy w ogrodzie

Jeśli z jakiegoś powodu zdecydujesz się przeszczepić borówkę śnieżną, zrób to tak szybko, jak to możliwe, aż krzew wyrośnie z potężnego systemu korzeniowego. Roślina łatwo przenosi przeszczep, ale przeprowadza się go w tej samej kolejności i w tym samym czasie, co początkowe sadzenie. Najważniejsze w tym procesie jest prawidłowe wykopanie krzewu, powodując jak najmniejsze uszkodzenia jego korzeni. Faktem jest, że promień obszaru karmienia dorosłego krzewu śnieżycy wynosi od 70 do 100 cm, to znaczy, aby go wykopać bez smutnych konsekwencji dla zdrowia, należy go wykopać w kole w odległości co najmniej 70 cm od buszu.

Krój Snowberry

Śnieżyca łatwo znosi cięcie. Najlepszą porą na przecięcie korony jest wczesna wiosna przed rozpoczęciem wypływu soków. Wszystkie połamane, suche, zamarznięte, zgęstniałe, zbyt stare i uszkodzone przez choroby lub szkodniki są usuwane, a zdrowe gałęzie skracane o połowę lub co najmniej jedną czwartą. Nie bój się przycinać krzewu - pąki kwiatowe borówki śnieżnej układa się na pędach bieżącego roku, a po przycięciu krzew można łatwo przywrócić. Plasterki na gałęziach grubszych niż 7 mm należy traktować pakiem ogrodowym. Na krzewach powyżej ośmiu lat liście i kwiaty są małe, pędy słabe i krótkie. Jeśli to zauważysz, to pora przeprowadzić przycinanie odmładzające „na pniu” na wysokości 50-60 cm. Latem z uśpionych pąków na resztkach gałęzi powstają młode, silne pędy.

Szkodniki i choroby Snowberry

Śnieżyca jest bardzo odporna na choroby i szkodniki i najprawdopodobniej ją omijają, ponieważ śnieżyca jest trująca. Występuje niezwykle rzadko, niemniej jednak na roślinę wpływa mączniak prawdziwy i szara zgnilizna owoców. Aby zapobiec zakażeniu śnieżycy tymi infekcjami grzybiczymi, wczesną wiosną, zanim pąki puchną, krzewy są traktowane 3% roztworem płynu Bordeaux. Jeśli nie wykonałeś zabiegu i roślina zachorowała, spryskaj krzak jednym z nowoczesnych fungicydów - Tiovit Jet, Fundazol, Topaz, Skor, Quadris, Topsin lub jakimś innym lekiem z tej serii.

Hodowla Snowberry

Snowberry jest rozmnażana przez nasiona, sadzonki, nawarstwianie, pędy korzeni i podział krzewów.

Rozmnażanie nasion śnieżycy

Ta metoda hodowli jest najbardziej pracochłonna ze wszystkich, ponadto zajmie dużo czasu, ale jeśli się nie spieszysz, to dlaczego nie spróbować? Oddziel nasiona od miąższu, umieść je w nylonowej pończochach i dobrze wyciśnij. Następnie umieść nasiona w wodzie, przelej do małego pojemnika, dobrze wstrząśnij i pozwól zawiesinie się uspokoić: pozostała miazga uniesie się, a nasiona opadną. Wyjmij je i wysusz.

Lepiej jest siać nasiona przed zimą, ale nie na otwartym terenie: nasiona są bardzo małe, a gdy śnieg się topi, mogą z niego spaść. Nasiona borówki śnieżnej wysiewa się w skrzynkach wypełnionych żyzną glebą z równych części piasku rzecznego, torfu i próchnicy, a na wierzchu „solone” piaskiem i szczelnie przykryte szkłem. Podlewaj rośliny z drobno zdyspergowanego opryskiwacza lub na patelnię, aby nie wypłukać nasion z podłoża. Pierwsze pędy pojawią się wiosną, a pod koniec sezonu można je nurkować bezpośrednio na otwartym terenie.

Rozmnażanie śnieżycy przez pędy korzeniowe

Wokół krzaka śnieżycy pojawia się wiele odrostów korzeniowych - tworzą się z nich duże, gęste kępy. Ta cecha snowberry pozwala jej przemieszczać się z miejsca lądowania i rosnąć. Wykop jedną z tych zasłon i przesadź ponownie. To jednocześnie uratuje krzew przed zgrubieniem.

Dzielenie krzewu śnieżnej jagody

Wczesną wiosną, przed rozpoczęciem przepływu soków lub jesienią po opadnięciu liści, wykopuje się zarośnięty krzew śnieżny, dzieli na części i sadzi sadzonki w taki sam sposób, jak sadzonki podczas pierwszego sadzenia. Każda część powinna mieć dobrze rozwinięte korzenie i silne młode gałęzie. I nie zapomnij, po podzieleniu buszu, przetworzyć nacięcia na korzeniach kruszonym węglem..

Rozmnażanie śnieżycy przez nawarstwianie

Wczesną wiosną zagnij nisko rosnącą młodą gałąź, włóż ją wcześniej do rowka wykonanego w glebie, zamocuj w tej pozycji i przykryj glebą, pozostawiając górę nad powierzchnią gleby. Dbaj o warstwę przez całe lato: podlewaj krzakiem, użyź nawóz, poluzuj ziemię wokół niego. Jesienią ukorzenione cięcie oddziela się od rośliny matecznej za pomocą sekatorów i przesadza na stałe miejsce..

Rozmnażanie śnieżycy przez sadzonki

Możesz rozmnażać snowberry z zielonymi i zdrewniałymi sadzonkami. Zdrewniałe segmenty o długości 10-20 cm z 3-5 pąkami zbiera się późną jesienią lub wczesną zimą i przechowuje do wiosny w piwnicy, umieszczając w piasku. Odetnij górną krawędź nad nerką, a dół ukośnie.

Zielone sadzonki zbiera się wczesnym rankiem, wczesnym latem, gdy tylko kończy się kwitnienie borówki śnieżnej. Musisz odciąć duże, dobrze rozwinięte i dojrzałe pędy. Bardzo łatwo jest ustalić, czy pęd jest wystarczająco dojrzały do ​​rozmnażania przez sadzonki: jest zgięty, a jeśli pęd pęka z chrupaniem, potwierdza to jego dojrzałość. Po ścięciu sadzonki są natychmiast umieszczane w pojemniku z wodą.

Zielone lub zdrewniałe sadzonki sadzi się w skrzynkach z podłożem o tym samym składzie, co do rozmnażania nasion. Głębokość sadzenia nie większa niż 5 mm. Pudełko z sadzonkami umieszcza się w szklarni lub szklarni i ukorzenia w warunkach dużej wilgotności powietrza i umiarkowanej wilgotności podłoża. Jesienią sadzonki uzyskają stabilny system korzeniowy i zostaną przeszczepione do ziemi, przykryte na zimę liśćmi i gałęziami świerkowymi.

Śnieżyca po kwitnieniu

Zimy na środkowym pasie toleruje śnieżyca bez schronienia - nawet bardzo dekoracyjne odmiany hybrydowe roślin wytrzymują mrozy dochodzące do -34 ºC. Ale nawet jeśli roślina zamarznie przy silniejszych mrozach, w pełni wyzdrowieje w okresie wegetacji. Wskazane jest, aby na zimę posypać młode krzewy ziemią..

Jak zapewne już zrozumiałeś, sadzenie śnieżycy i pielęgnacja jej nie zajmie Ci wiele czasu i wysiłku, ale jej niezwykłe owoce ozdobią Twój ogród i nakarmią ptaki prawie całą zimę.

Rodzaje i odmiany borówki śnieżnej

Śnieżka biała (Symphoricarpos albus)

Najbardziej znanym gatunkiem tego rodzaju jest śnieżyczka śnieżna biała, aka karp śnieżny, on jest torbiel śnieżny, pochodzi z otwartych stoków, wzdłuż brzegów rzek oraz w górzystych lasach Ameryki Północnej od zachodniego wybrzeża po Pensylwanię. Wysokość białej śnieżycy sięga półtora metra. Jest to krzew liściasty o smukłych pędach i zaokrąglonej koronie. Liść tego typu jeżyny śnieżnej jest jajowaty lub okrągły, prosty, klapowany lub całobrzeżny, do 6 cm długości, zielony na górnej stronie blaszki liściowej i szary na dole. Małe, jasnoróżowe kwiaty zebrane są w gęste kwiatostany racemose, rozmieszczone wzdłuż całego pędu. Kwitnienie jest obfite i tak długie, że jednocześnie na krzaku widać zarówno pąki, jak i owoce - białe, eleganckie i soczyste kuliste jagody o średnicy do 1 cm, które bardzo długo pozostają na krzaku.

Zimotrwalosc krzewów borówki śnieżnej jest równie wysoka, jak jej bezpretensjonalność w warunkach wzrostu. W kulturze gatunek ten od 1879 roku jest najczęściej używany do nasadzeń grupowych, żywopłotów i krawężników. Nasi czytelnicy pytają: czy biała śnieżyca - trująca czy nie? Jej owoce są niejadalne, a zawarte w nich substancje mogą wywoływać zawroty głowy, osłabienie i wymioty. Atrakcyjną odmianą dla ogrodników jest odmiana borówki śnieżnej - Śnieżyca biała błyszcząca (Symphoricarpos albus var. laevigatus).

Śnieżyca pospolita (Symphoricarpos orbiculatus)

lub Śnieżyca zaokrąglona, lub śnieżnobiały różowy, lub malina koralowa (Symphoricarpos orbiculatus), w swojej ojczyźnie otrzymała nazwę „porzeczka indyjska”. Rośnie w Ameryce Północnej na łąkach lub wzdłuż brzegów rzek i jest dużym krzewem o cienkich pędach i małych ciemnozielonych liściach z niebieskawym spodem. Jego różowe kwiaty, podobnie jak kwiaty białej śnieżycy, zebrane są w krótkie, gęste kwiatostany. Roślina jest bardzo piękna jesienią, kiedy koralowe lub fioletowo-czerwone półkuliste owoce, pokryte niebieskawym nalotem, zaczynają dojrzewać na całej długości pędów, a liście nabierają fioletowego odcienia.

Ten typ śnieżycy nie jest tak zimotrwały jak biały, ale jego odporność na mróz jest wystarczająca do zimowania w strefie środkowej. Śnieżyca pospolita jest bardzo popularna w Europie Zachodniej, zwłaszcza jej odmiany Variegatus z nierównym żółtawym paskiem na krawędziach liści oraz Taffs Silver Age z białą obwódką.

Śnieżyca zachodnia (Symphoricarpos occidentalis)

ze wschodnich, zachodnich i środkowych regionów Ameryki Północnej, gdzie tworzy zarośla wzdłuż rzek, strumieni i na skalistych zboczach. Roślina osiąga wysokość półtora metra. Liście są bladozielone na górnej stronie i owłosione pokwitanie na dole. Kwitnienie białych lub jasnoróżowych kwiatów dzwonkowatych, zebranych w gęste i krótkie kwiatostany racemose, trwa od początku czerwca do końca sierpnia, stopniowo ustępując pojawieniu się miękkich, prawie kulistych jagód o jasnoróżowym lub białym odcieniu.

Śnieżyca kochająca góry (Symphoricarpos oreophilus)

z zachodniej części Ameryki Północnej dorasta do półtora metra. Jej liście są owalne lub zaokrąglone, z lekkim pokwitaniem. Kwiaty są sparowane lub pojedyncze, różowe lub białe, w kształcie dzwonka. Owoce są białe, kuliste, z dwoma nasionami. Średnia zimotrwalosc.

Śnieżyca Chenota (Symphoricarpos x chenaultii)

- hybrydowy potomek zwykłej jeżyny śnieżnej lub okrągłej oraz śnieżycy drobnolistnej, charakteryzującej się niskim wzrostem, gęstym pokwitaniem, ostrymi liśćmi do 2,5 cm długości i różowymi jagodami z białymi policzkami. Niestety ta hybryda nie różni się mrozoodpornością..

Śnieżyca Chenaultii (Symphoricarpos x chenaultii)

- krzew hybrydowy do 1,5 m wysokości i tej samej średnicy korony. Liście o bogatym ciemnozielonym kolorze na górze i szaro-szarym na dole, otwierają się wcześnie i późno, opadają, różowe kwiaty są zbierane w kwiatostany, zaokrąglone owoce w kolorze od białego do fioletowego nie opadają z krzaka przez długi czas. Najlepszą odmianą tego gatunku jest Hancock Snowberry.

Śnieżyca Dorenboza (Symphoricarpos doorenbosii)

łączy grupę odmian mieszańcowych wyhodowanych przez Holendra Doorenbosa poprzez skrzyżowanie śnieżyczki białej z jagodą kulistą i wyróżnia się zwartością i obfitością owoców:

• Mather of Pearl - jagoda o ciemnozielonych eliptycznych liściach i białych owocach z lekkim rumieńcem;
• Snowberry Magic Berry różni się owocami o jasnoróżowym kolorze, obficie pokrywającymi gałęzie;
• White Hage - gęsty, wyprostowany krzew z małymi białymi jagodami;
• Ametyst śnieżny ma zwiększoną mrozoodporność. Jej krzew osiąga wysokość półtora metra, liście ciemnozielone, kwiaty różowawe, niepozorne, owoce okrągłe, biało-różowe.

Oprócz opisanych gatunków występują tu jagody chińskie okrągłolistne, miękkie, drobnolistne i meksykańskie..