Duże rodzaje alocasii
Rodzaj alocasia łączy w sobie zarówno drobne rośliny o wysokości nie większej niż 15 cm, jak i olbrzymy o wysokości poniżej trzech metrów. Jednocześnie rodzaje alocazji o liściach podobnych do afrykańskich masek lub grotów włóczni to przeważnie małe rośliny, które mogą ozdobić domową kolekcję kwiaciarni amatorskiej. Ale odmiany, które zyskały przydomek „słonia uszy”, nie zawsze pasują nawet do mieszkania w mieście.
Zadowolony
W przestronnych pokojach wiejskich domów, domków miłośnicy alocasii mają możliwość umieszczenia zarówno dużych, jak i małych okazów.
Alocasia odora
Jednym z najpopularniejszych i najciekawszych typów jest pokazana na zdjęciu odora alocasia. Rośliny mają skórzaste liście w kształcie serca i grube łodygi. Płytki liściowe o długości jednego metra trzymane są na soczystych, wyprostowanych ogonkach. Podobnie jak inne odmiany, rośliny wolą osiedlać się w wilgotnych subtropikach i tropikach..
Naprawdę duże, jak na zdjęciu, pachnące alokazje można znaleźć w wilgotnych lasach Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, na przykład w tropikalnych regionach Japonii i Chin, w stanie Assam, Bangladesz i Borneo.
Alocasia odora jest znana jako „nocna lilia”. Taki przydomek rośliny i jej oficjalna nazwa pojawiły się dzięki pachnącym, kremowym kwiatostanom pojawiającym się latem. Ucho tego typu alocasii jest jasnoróżowe lub żółtawo-kremowe, a okwiatu o długości 20 cm ma srebrzysty lub niebieskawo-zielony odcień.
Wysokość dorosłej alocasii może sięgać 3,65 metra, a luksusowe liście są używane przez miejscową ludność jako wachlarze lub parasole podczas sezonowych opadów. W Wietnamie Północnym ogonki alocasia odora są używane do przygotowywania środków ludowych kaszel, gorączka i wszelkiego rodzaju bóle.
Roślina jest niejadalna ze względu na dużą zawartość szczawianu wapnia w częściach zieleni i podziemiach. W Japonii lokalne ministerstwo zdrowia wydało nawet dekret zakazujący spożywania alokazji w żywności. Wynika to z podobieństwa gatunków odora do jadalnych roślin Colocasia Gigantea i Colocasia esculenta.
Alocasia gageana
Typ alocazji pokazany na zdjęciu jest bardzo podobny do opisanej już rośliny, ale znacznie niższy niż pachnąca alocasia. Odmiana, która przybyła do ogrodów Ameryki i innych krajów z Malezji, rośnie tylko do 1,5 metra. Liście tego gatunku są jasnozielone, z falistymi krawędziami i spiczastym końcem. Na blaszce liściowej o długości 50 cm wyraźnie widoczne są zagłębione żyłki. Roślina jest ciepłolubna i wymagająca pod względem składu gleby i obfitości wilgoci.
Alocasia Calidora
Dzięki pracy hodowlanej Leri Ann Gardner hodowcy kwiatów otrzymali hybrydę alocasia Calidora, wyhodowaną przez krzyżówkę międzygatunkową alocasia odorous i alocasia gageana.
Roślina ta wytwarza duże, wzniesione liście na mocnych sadzonkach, które mogą dorastać do metra długości. Płytki liściowe alocasia calidor, jak na zdjęciu, są dość grube, z zaokrągloną górną krawędzią i elegancką ostrą końcówką. W ciepłym klimacie tropikalnym rośliny osiągają do 160-220 cm wysokości.
Hybryda Alocasia odora i Alocasia reginula
Międzygatunkowa hybryda uzyskana ze skrzyżowania alocasia odora i alocasia reginula ma również fioletową lub brązowawą tylną stronę blaszki liściowej. Roślina z wyglądu okazała się bliższa pachnącej alocazji, ale znacznie mniejsza. Liście tego typu alocasii są gęstsze niż te o zapachu, wyraźnie widoczna jest tekstura charakterystyczna dla żłobka i pasma rozciągające się od jasnych nerwów.
Alocasia wentii
Pokazane na zdjęciu alocasia vena, choć podobne do opisywanego gatunku, nie mogą być z nimi porównywane ani pod względem wysokości, ani wielkości liści. Ta wieloletnia roślina rzadko jest większa niż 120 centymetrów. Ma duże, sercowate podłużne liście o szaro-zielonym odcieniu z wyraźnym srebrzystym odbiciem i fioletowym grzbietem..
Alocasia brancifolia
Srebrzysty odcień liści jest nieodłącznym elementem wielu rodzajów alocasii. Roślina pokazana na zdjęciu nie jest wyjątkiem. Ponadto alocasia branchifolia, osiągająca metr wysokości, ma pstrokate, zielonkawe lub brązowe łodygi i klapowane liście, nietypowe dla przedstawicieli gatunku alocasia. Blaszki liściowe są głęboko ścięte, spiczaste, gładkie. Rośliny kwitną, tworząc biało-różowawe kwiatostany ukryte pod większymi zielonymi narzutami.
Alocasia portei
Jeszcze ciekawsze liście u jednego z największych przedstawicieli gatunku - Potrei alocasia. Potężna roślina, o wysokości od 2 do 6 metrów, jest prawie zdrewniała w dolnej części, a jej mocna łodyga może osiągnąć 40 cm średnicy.
Długość silnych ciemnozielonych ogonków z żyłkami wynosi półtora metra. Blaszki liściowe mogą również dorastać do półtora metra długości, są pierzaste, głęboko ścięte i pozostawiają wrażenie skórzaste. Brzegi liści są faliste, co tylko potęguje efekt dekoracyjny tego nietypowego typu alocasii..
Na osobnikach dorosłych można policzyć do 6-8 dużych kwiatostanów o długości do 30 cm. Ten typ alocasii, jak na zdjęciu, lubi zasiedlać się w gęstych zaroślach, gdzie otaczająca roślinność zapewnia jej cień i pomaga w utrzymaniu wilgotności gleby..
Alocasia Portodora
Uzyskaną w ośrodku badań nad aroidami hybrydę alocasia odora i alocasia portei nazwano portodora alocasia. Potężne rośliny wyhodowanego gatunku uznawane są przez wielu miłośników alokazji za ciekawsze niż słynne alocasia macrorrhizos czy wielkokorzenne.
Olbrzymie liście przylegają do pionowych, brązowawych lub fioletowych, ścięgnistych ogonków. Kształt blaszki liściowej jest zbliżony do liści zapachu alocasii, ale z pontea dostała piękne faliste postrzępione krawędzie.
Roślina ma dobre tempo wzrostu. Już w pierwszym roku, jeśli pozwalają na to warunki, dorasta do półtora metra. A potem może łatwo przekroczyć pasek o długości 2,5 metra. W tym celu ten typ alocazji wymaga zwiększonej wilgotności powietrza i gleby, obfitego odżywiania i ciepła..
Alocasia macrorrhiza
Ten typ alokazji, należący do rodziny aroidów, był najwyraźniej jednym z pierwszych odkrytych i opisanych przez naukowców. Żyjące w tropikalnych zaroślach Indii i innych krajów Azji Południowej, duże, do 5 metrów wysokości, rośliny w różnych regionach nazywane są indyjskimi alokazjami, jak na zdjęciu, górskimi, wielkokłączowymi lub leczniczymi. Oficjalnie uznana nazwa gatunku to alocasia macrorrhiza.
Jego grube, soczyste pędy dorastają do długości 120 cm, liście alokazji o dużych korzeniach w kształcie owalnej strzały, gęste. Długość blaszek liściowych wynosi 50–80 cm, ich powierzchnia jest gładka, jednolicie zielona.
Gdy alocazja indyjska, jak na zdjęciu, zaraz zakwitnie, z piersi wyłania się silna, wyprostowana szypułka o długości ok. 30 cm.Długość żółtawozielonego okwiatu dochodzi do 18-25 cm, kwiatostan jasnokremowy jest prawie nieco krótszy od narzuty. Dojrzewające jagody są większe niż inne rodzaje alocasii. Pojedynczy szkarłatny owoc z jasnobrązowymi nasionami osiąga średnicę 10 mm.
Wśród ludów lokalnych zwykle zjada się kłącza, bulwy i dolne części łodygi alocasia montana. W tym celu oczyszczoną miazgę sieka się i smaży, aby zneutralizować cierpki smak nadawany przez szczawian wapnia. Surowe warzywa są spożywane przez zwierzęta domowe i małpy, co doprowadziło do pojawienia się innej nazwy rośliny - małpiego drzewa.
Na zdjęciu bulwy alocasii leczniczej są uważane za lekarstwo na wiele chorób i są stosowane w medycynie ludowej Chin, Indii i Wietnamu..
Oprócz roślin o nawet zielonych liściach, dziś można zobaczyć zdjęcie alocasii z niezwykłymi pstrokatymi liśćmi, na których zielone obszary przeplatają się z bielą lub żółcią. Najbardziej ceniona alocasia Variegata o dużych korzeniach, która ma, jak na zdjęciu, spektakularne liście i stosunkowo niewielkie rozmiary.
Przedstawiona na zdjęciu czarna łodyga alocasia macrorrhiza wyróżnia się spośród wielu spokrewnionych roślin z ciemnofioletowymi lub brązowymi łodygami i ogonkami liściowymi, co było przyczyną nazwy odmiany.
Maksymalny rozmiar alocazji wielkokorzennych tej odmiany to 2,5 metra, co pozwala na uprawę w dużych pojemnikach. Liście rośliny są zielone, duże, osiągające 90 cm długości.
Alocasia o dużych korzeniach lub metallica wpływa na gęste liście z wyraźnym metalicznym połyskiem. Srebrzysty odcień występuje również z tyłu blaszek liściowych. Ogonki tej odmiany są brązowe lub fioletowe. Wysokość dorosłej rośliny nie przekracza 2 metrów, a naukowcy mieli szczęście zobaczyć dzikie okazy w tropikalnej dżungli na wyspie Jawa.
