Opis sosny, warunki wzrostu i wysokość

Sosna zwyczajna to wiecznie zielona roślina, którą można przedstawić jako drzewo, krzew lub elf. Roślina pochodzi z rodziny sosnowej, z rodzaju sosny. Czas wzrostu trwa od 100 do 600 lat. Obecnie rozpowszechnione są pojedyncze nasadzenia kulturowe, których wiek wynosi około pięciu wieków. Opis sosny zwyczajnej obejmuje wiele cech.

Krótki opis rasy

Do tej pory nie zostało wyjaśnione, z jakiego słowa języka łacińskiego pochodzi nazwa Pinus. Niektórzy uważają, że to słowo pochodzi z języka celtyckiego i jest tłumaczone jako „skała” lub „góra”.

Sosna zwyczajna jest jedną z pierwszych wśród wysokich drzew. Całkowita średnica pnia rośliny sięga stu metrów. Kolor kory występuje w wielu odmianach, podobnie jak ogólna grubość. Istnieje rozsądne wyjaśnienie tej funkcji. Gruba czerwono-brązowa kora w dolnej części skały działa ochronnie, chroniąc roślinę przed przegrzaniem w palących bezpośrednich promieniach słońca, długotrwałą suszą gleby w miejscu wzrostu, a także pożarami gruntu.

Na środkowym i górnym poziomie rośliny znikają głębokie, poskręcane bruzdy, zmieniając się w gładką żółto-czerwoną powierzchnię z cienkimi płatkami.

Przy gęstych nasadzeniach sosny rosną smukłe, proste, z obranymi sękami. Te same kultury, które rosną jedna po drugiej, mają zupełnie inne cechy: mniejszy wzrost, kilka razy więcej sęków. Z biegiem czasu korona gatunków iglastych zaczyna zmieniać swój ogólny kształt: w młodości jest stożkowata, w średnim wieku jest kulista, aw okresie dojrzałym zaczyna przybierać parasolowaty i płaski kształt.

Igły sosnowe są pomalowane na niebiesko-zielony odcień, całkowita długość igieł sięga ośmiu centymetrów. Wyróżniają się dużą gęstością, tworzą pojedynczą wiązkę po połączeniu w pary. Jeśli rośliny liściaste są używane do zrzucania liści każdego roku, to w drzewach iglastych taka procedura występuje raz na trzy lata (najczęściej we wrześniu).

Gleba piaszczysta stanie się korzystniejsza dla życia sosny, ale kultura może również szybko przystosować się do wszelkich warunków wzrostu ze względu na system korzeniowy, który może się nieznacznie zmienić. Na suchej mieszance gleby, z głębokim przejściem wód gruntowych, bardzo szybko tworzy się korzeń palowy, który może osiągnąć nawet sześć metrów.

Gleba, która zawiera dużą ilość wilgoci, pomaga roślinie rozwijać długie kłącza, które szybko zapuszczają korzenie i zakorzeniają się w nowym miejscu. Kultura jest bezpretensjonalna dla pogody w miejscu lądowania. Taka pogoda może rosnąć zarówno w Arktyce, jak iw Kazachstanie, znosząc niskie temperatury, mrozy i upały. Czas wzrostu rośliny z klasy iglastej może trwać nawet kilka stuleci, ale są też specjalne wyjątki, które rosną przez 400 lat.

Najstarszym drzewem na świecie jest sosna Matuzalem, która ma 4842 lata. Miejsce wzrostu takiej kultury nie jest określone w celu ochrony samej rośliny.

Sosna zwyczajna przygotowuje się do zimy na swój sposób. Aby wszystkie igły nadal pozostawały na drzewie, należy je przykryć specjalnym woskiem - nie przedostaje się przez niego parowanie, a proces wchłaniania tlenu ustaje.

Taką kulturę bardzo często można spotkać w parkach miejskich, choć ma negatywny stosunek do złej ekologii i brudnego powietrza, nie ma czasu na sprzątanie go na czas. Igły rasy pokryte są przez 1,5 roku warstwą sadzy lub kurzu, co negatywnie wpływa na życie i rozwój rośliny.

Główne pozytywne cechy

Gatunek iglasty od wielu lat jest ceniony jako lek. Eksperci byli w stanie znaleźć podczas wykopalisk starożytne egipskie balsamy, które zawierały żywicę sosnową, nadal są cenione jako środek bakteriobójczy..

Ważne jest, aby ludzie korzystali z takiej rośliny szczególnie ostrożnie i wyważnie..

W igłach sosnowych można znaleźć:

• witaminy E, P, B2;
• przeciwskorbutowa witamina C;
• karoten, popularnie nazywany źródłem młodości;
• witamina K, która pomaga w normalizacji krzepnięcia krwi w organizmie, chroni przed utratą krwi i krwotokami.

W igłach sosnowych, szczególnie zimą, obserwuje się:

• składniki do garbowania;
• flawonoidy;
• Antocyjany;
• alkaloidy;
• kumaryna;
• paracymol;
• gorzkie składniki pinicykliny;
• olejki eteryczne (pinen, kamfen, limonen);
• dodatkowe przydatne mikroelementy (mangan, żelazo, cynk, miedź).

Skład żywicy i nerek

Ponadto specjaliści zidentyfikowali dużą liczbę użytecznych substancji w nerkach i powstałej żywicy. Obejmują one:

• witamina C;
• składniki do garbowania;
• olejki eteryczne;
• karoten;
• żywica;
• sole mineralne;
• naftochinon;
• terpenoidy;
• kwasy tłuszczowe i żywiczne.

Nawet kora sosny może mieć pozytywny wpływ na organizm człowieka - zawiera dużą ilość składników odżywczych antocyjanów, które są wykorzystywane w przemyśle spożywczym jako barwnik.

Wszystkie części tej rasy są przydatne na swój sposób. Napar z pączków sosny jest często stosowany w kosmetyce. Mogą spłukać włosy po umyciu - pomoże to zapobiec procesowi wypadania włosów, znacznie wzmocni cebulki, nada lokom atrakcyjny wygląd, blask i zdrowie.

Eksperci zalecają stosowanie kąpieli infuzyjnych z pąków sosny, które oczyszczają skórę oraz zwalczają wysypki i podrażnienia..

Zabieg przyspiesza gojenie się zmian skórnych, likwiduje skurcze, napięcie mięśni, odżywia skórę substancjami odżywczymi i staje się profilaktyką otyłości..

W kosmetyce czystej twarzy nie wykorzystuje się pąków sosny, stają się głównym składnikiem maseczek, ziół, kremów odżywczych.

Zauważono, że osoby podatne na choroby płuc i układu sercowo-naczyniowego zaczynają czuć się wielokrotnie lepiej w sosnowym lesie, a także mogą wyzdrowieć nawet bez przyjmowania leków..

Obszary uprawy sosny

Często miejscem rozprzestrzeniania się rasy są umiarkowane terytoria półkuli północnej, granice ich wzrostu zaczynają się od północy Afryki po Arktykę, w tym kraje Ameryki Północnej, Azji, Rosji i Europy. Sosna tworzy lasy sosnowe i mieszane, w których rosną świerki i inne uprawy. Teraz, dzięki sztucznej uprawie, promienne sosny można znaleźć w Nowej Zelandii, Australii i na Madagaskarze..

W Rosji występuje głównie 16 głównych rodzajów sosen, wśród których pierwsze miejsce zajmuje sosna zwyczajna. Cedr syberyjski rośnie na Syberii. Region Amur słynie z koreańskiego cedru. Sosny górskie są powszechne w górach Kaukazu i Pirenejów.

Zasada reprodukcji

Najlepiej rozmnażać tę uprawę przez nasiona. Aby stworzyć bardziej korzystne warunki, musisz użyć dobrej mieszanki ogrodniczej i oświetlonego obszaru. Wyhodowana roślina przenosi się na otwarty teren po osiągnięciu wieku od trzech do siedmiu lat. Rasa negatywnie reaguje na zanieczyszczone miejskie powietrze; po dwóch latach życia w takich warunkach istnieje prawdopodobieństwo, że igły z żywicą zostaną pokryte kurzem i sadzą. Ta warstwa zakłóca fotosyntezę..

Jeśli mówimy o czasie uprawy, to średnia to 200 lat, ale niektóre gatunki rozwinięte w sprzyjających warunkach mogą żyć kilka razy dłużej. Sosna ma duży przyrost w ciągu roku - ma około 60 centymetrów. Wskaźnik ten jest wyższy tylko w przypadku drewna twardego. Już piętnaście lat po posadzeniu rośliny rozpoczyna się proces owocowania, jeśli drzewa są sadzone gęsto, pierwsze owoce powstają na nich dopiero w wieku czterdziestu lat. Co 5-7 lat na roślinie można zobaczyć dużą liczbę owoców.

Niektórzy myślą, że sosna jest rośliną dwupienną, ale bardzo się mylą. Sosna jest jednopienna, na jednym drzewie dominują kwiaty męskie lub żeńskie.

Kwiatostany żeńskie znajdują się na krawędziach gałęzi i są małe, podczas gdy męskie są skoncentrowane w pobliżu podstawy. Niektórzy uważają, że pewne typy pąków są dziedziczone. Stwierdzono również, że w zależności od miejsca wzrostu roślin płeć szyszek może się znacznie różnić..

Okres kwitnienia dla rasy następuje, gdy temperatura na zewnątrz normalizuje się: najczęściej jest to koniec wiosny. Wiatr pomaga zapylać kulturę, ale samozapłodnienie następuje dopiero w następnym roku. Dobre zapylenie w roślinie jest zasługą specjalnych worków wypełnionych pyłkiem. Pyłek jest szybko przenoszony przez wiatr na znaczne odległości. Na szybkość zapylania ma również wpływ sama pogoda: najlepiej występuje w suche i ciepłe dni. Opady mogą niekorzystnie wpływać na cały proces.

Lądowanie w ziemi

Najlepszy czas na sadzenie sadzonki sosny i jej adaptację na nowe stanowisko to druga połowa kwietnia lub pierwsza dekada października.

Ten czas jest wybierany na podstawie odpowiedniej temperatury zewnętrznej: wiosną gleba dobrze się nagrzewa, zachowuje odpowiednią ilość wilgoci, a jesienią pomaga uprawie w szybkiej adaptacji i przygotowaniu systemu korzeniowego na zimno.

Aby roślina szybko się rozwijała i zachwycała ogrodnika pięknym wyglądem, lepiej dla niego wybrać miejsce o wysokim natężeniu oświetlenia, w skrajnych przypadkach dopuszcza się zacienienie obszaru.

W pełnym cieniu rasa nie otrzyma wymaganej ilości składników odżywczych, wzrost roślin spowolni, korona nie będzie gęsta, a kolor igieł zbladnie. Jeśli mieszanina gleby jest zawieszona lub piaszczysta, nie ma potrzeby wykonywania specjalnych wstępnych przygotowań do sadzenia rośliny. Jeśli gleba jest ciężka i gliniasta, ważne jest przeprowadzenie drenażu poprzez wypełnienie powstałego otworu łamaną cegłą, keramzytem, ​​łupkiem (około 20 centymetrów na głębokość).

W przypadku, gdy gleba jest silnie kwaśna, ogrodnik powinien wsypać do dołka około 150 gram wapna. Ważne jest również, aby znaleźć odpowiednią sadzonkę. Kolczasta sadzonka wykopana w lesie nie będzie mogła się zakorzenić i zaniknie w następnym roku uprawy. Kłącza takiej rośliny zawierają ważne bakterie, które zaczynają umierać na świeżym powietrzu w ciągu zaledwie dwudziestu minut..

Podczas sadzenia bardzo ważne jest, aby wziąć pod uwagę bliskość systemu korzeniowego sadzonki przed przenikaniem powietrza. Ważne jest, aby kupować sadzonki w specjalnych sklepach ogrodniczych, w pojemnikach zapewniających normalne życie bakteriom korzeniowym..

Kiełek iglasty nie może być starszy niż pięć lat, a także nie przekracza czterdziestu centymetrów wysokości. Te rozmiary pomagają sadzonce szybciej dostosować się do nowego miejsca. Wymiary dołu do sadzenia powinny odpowiadać objętości pojemnika: trzydzieści centymetrów większa średnica, a także czterdzieści centymetrów głębsza.

Warstwę drenażową wystarczy po prostu posypać glebą, ale najlepiej użyć do tego mieszanki gleby złożonej z 3 części darni i jednej części piasku i torfu. Rasa ta nie potrzebuje żyzności gleby, więc może swobodnie rosnąć w każdych warunkach.

Przed posadzeniem kultury ważne jest, aby dodać do podłoża 150 gramów superfosfatu, aby nałóg minął szybciej, a wzrost następował w przyspieszonym tempie..

Ważne jest, aby ostrożnie przenieść sadzonkę do dołu, zachowując nienaruszoną glinianą bryłę. Jest wyjmowany z pojemnika i przenoszony do wyznaczonego dołu. Kołnierz rośliny powinien być zlicowany z glebą. Dlatego ważne jest, aby przed sadzeniem zagęścić glebę w dołku, aby po podlaniu nie osiadła, a szyja nie spadła poniżej poziomu gleby.

Niektórzy eksperci radzą sadzić sadzonkę nieco wyżej, aby nawet po naturalnym skurczeniu gleby szyjka korzeni znajdowała się na odpowiedniej wysokości, co pomaga uniknąć zgnilizny korzeni i śmierci sadzonki.