Cała zabawa z arbuzami
Zadowolony
Cechami wspólnymi dla wszystkich odmian arbuzów jest obecność długich, mocnych biczów pokrytych owłosionymi, pierzastymi liśćmi z zauważalnym niebieskawym odcieniem. Do mocowania na powierzchniach poziomych i pionowych arbuzy używają anten, które szorstkują i wysychają podczas rozwoju rośliny.
Bladożółte pojedyncze kwiaty znajdują się w kątach liści. Kiedy następuje zapylenie, zamiast kwiatu tworzy się duży owoc. To właśnie z powodu tej fałszywej jagody o twardej powierzchni i soczystym rdzeniu uprawia się arbuza. We wczesnych stadiach rozwoju owoce, takie jak łodygi i liście, pokryte są twardymi włoskami, które znikają w miarę wzrostu i są uważane za jeden ze znaków dojrzałości arbuza..
A dojrzałe, okrągłe i podłużne, o średnicy do 60 cm, arbuzy mają:
- gładka, twarda skórka, zwykle ciemnozielona lub w paski, ale występują skórki białe, żółte, marmurkowe i nakrapiane;
- soczysty, słodki miąższ różowego, ciemnoczerwonego, pomarańczowego, żółtego lub białego z licznymi brązowymi lub ciemnobrązowymi pestkami.
Arbuzy są ciepłolubne i rosną komfortowo tylko w temperaturach nie niższych niż 20-25 ° C.
Jednocześnie od wielu dziesięcioleci prowadzono prace hodowlane w celu uzyskania odmian zarówno odpornych na suszę, jak i odznaczających się dobrą odpornością na choroby oraz charakteryzujących się wczesnym dojrzewaniem..
Dlatego w ciągu ostatnich stu lat północne granice upraw uległy poważnym przesunięciom. Coraz więcej osób wie o arbuzach nie tylko z pogłosek, ale także regularnie delektuje się słodkimi jagodami. Na łóżkach pojawiły się owoce, dojrzewające w ciągu 65-75 dni od pojawienia się pierwszych pędów.
Pochodzenie i historia arbuzów
Archeolodzy i paleobotaniści uważają, że uprawiana odmiana arbuzów ma wspólne korzenie z małymi, dziko rosnącymi przedstawicielami rodzaju Citrullus, które nadal występują w pustynnych regionach Afryki Południowej, Mozambiku i Zambii, Namibii i Botswany. To właśnie w tych krajach zidentyfikowano największą liczbę form genetycznych arbuzów dających owoce o gorzkiej, świeżej i lekko słodkiej miazdze..
W starożytności dzicy przodkowie współczesnych arbuzów byli praktycznie jedynym źródłem wilgoci dla zwierząt, lokalnych plemion i podróżników na pustyni..
Wtedy rozpoczęła się historia arbuza jako kultury jedzenia. Jeśli zignorowano gorzkie rośliny o wysokiej zawartości glikozydów, to bardziej jadalne odmiany dotarły do północnej Afryki 4 tysiące lat temu i zainteresowały ludy zamieszkujące Dolinę Nilu. Stąd kultura, jak mówi historia arbuza, rozprzestrzeniła się na Morze Śródziemne, na Bliski Wschód i dalej, aż do Indii i Chin..
The Encyclopedia Britannica opowiada o uprawie arbuzów we wczesnym Królestwie Egiptu. Wspomina również o obecności fresków, które opowiadają o kolekcji tych rozpoznawalnych owoców nad brzegiem Nilu.
Nasiona arbuza lub jego odległego przodka znajdują się w grobowcach faraonów z XII dynastii.
Istnieją pisemne dowody na uprawę jednej z odmian dziko rosnącego arbuza w Indiach w VII wieku naszej ery. Nawet dzisiaj małe owoce Citrullus lanatus z gatunku fistulosus w Indiach są wykorzystywane jako uprawa warzyw..
W X wieku arbuzy przybyły do Chin, kraju, który dziś jest głównym dostawcą tego typu melonów na rynek światowy. A na terytorium Europy, a raczej na Półwysep Iberyjski, arbuzy przybyły z żołnierzami mauretańskimi.
W X-XII wieku roślina uprawiana jest w Kordobie i Sewilli, skąd według historii średniowiecza arbuzy trafiają do innych części kontynentu. Jednak ze względu na ograniczenia klimatyczne nie udało się uzyskać stabilnych plonów gdzie indziej niż na południu Europy, a arbuzy były używane jako egzotyczne rośliny w ogrodach i szklarniach..
Ciekawe, że kultura melonów bardzo szybko zaaklimatyzowała się na wybrzeżach Nowego Świata, gdzie arbuzy dostały się na dwa sposoby naraz: z europejskimi kolonistami i niewolnikami sprowadzonymi z kontynentu afrykańskiego.
Wiadomo, że historia arbuzów w Ameryce rozpoczęła się w 1576 roku. Tego odległego lata na Florydzie arbuzy posadzone przez hiszpańskich osadników już przyniosły owoce.
Nieco później w Ameryce Południowej pojawiły się plantacje melonów. Arbuzy są popularne wśród plemion indiańskich z Doliny Missisipi, a także wśród miejscowej ludności wysp Pacyfiku, w tym Hawajów..
Na terytorium Rosji arbuzy były oczywiście importowane wzdłuż Wielkiego Jedwabnego Szlaku, jednak ze względu na złożoność klimatu do połowy ubiegłego wieku kultura rozprzestrzeniała się tylko w regionach południowych, na przykład w Małej Rosji, na Kubanie i w regionach stepowych regionu Wołgi. Nie będziesz w stanie poznać historii arbuzów, przez tak długi czas roślina żyje obok człowieka. Dziś korzenie gatunków uprawnych uprawianych w wielu regionach Rosji w domkach letniskowych nie są nawet znane. łóżka ogrodowe.
Ale to nie przeszkadza ludziom w pracy nad ulepszaniem rośliny i uzyskiwaniem nowych odmian. W chwili obecnej na świecie istnieje kilkaset odmian i hybryd uprawianych arbuzów. Dzięki temu i rozwojowi technologii szklarniowych stało się możliwe uprawianie słodkich owoców nawet tam, gdzie ludzie nigdy wcześniej nie słyszeli o gigantycznej jagodzie..
Jednocześnie hodowcy nie są już ograniczeni do hodowli nowych odmian z tradycyjnie zieloną korą i szkarłatnym miąższem..
Na łóżkach dojrzewają arbuzy, w których pod białą, czarną, plamistą lub żółtą skórką kryje się nie tylko czerwony lub różowy, ale także biało-żółty miąższ.
A dla najbardziej wyrafinowanych smakoszy rolnicy z japońskiej prowincji Zensuji, umieszczając jajnik w specjalnym pudełku, opanowali uprawę pierwszych sześciennych, a teraz kręconych arbuzów.
Skład chemiczny arbuza
Co sprawia, że ludzie na całym świecie tak bardzo kochają arbuzy? Najbardziej oczywistą odpowiedzią jest słodki, orzeźwiający smak dojrzałych owoców. Ale jaki jest pełny skład energetyczny i chemiczny arbuzów iw jakich substancjach mogą one korzystnie wpływać na zdrowie człowieka??
100 gramów świeżego miąższu arbuza szkarłatnego zawiera:
- 0,61 grama białka;
- 0,15 grama tłuszczu;
- 7,55 grama węglowodanów, z czego 6,2 grama to cukry;
- 0,4 grama błonnika pokarmowego;
- 91,45 gramów wody.
Przy takim składzie zawartość kalorii w arbuzie nie przekracza 30 kcal, ale to nie koniec na zaletach jedzenia owoców. 100-gramowy kawałek zawiera masę witamin, w tym 10% dziennego spożycia kwasu askorbinowego, a także co najmniej 4% potrzebnej osoby beta karoten, witamina B1, B2 i B3, B5 i B6, cholina oraz niezbędne mikro i makroelementy. Są to wapń, magnez i żelazo, potas i fosfor, mangan, sód i cynk..
Ważne miejsce w składzie chemicznym miazgi zajmuje likopen, którego 100 gramów zawiera aż 4530 μg. A w korze arbuza jest tak cenny aminokwas jak cytrulina..
Jak długo przechowywać arbuza?
Aby zmaksymalizować korzyści płynące z arbuza, musisz jeść dojrzałe owoce uprawiane zgodnie z zasadami techniki rolniczej. Co więcej, podczas przechowywania arbuzy tracą również część witamin, wilgoci i cukru. Oznacza to, że pytanie, jak długo przechowywać arbuza, ma ogromne znaczenie. Odpowiedź na to zależy od odmiany i sposobu przechowywania..
Jeśli miąższ arbuza odmiany Ogonyok lub Crimson straci swoją soczystość i stanie się ziarnisty po kilku tygodniach od wyjęcia z rzęsy, to soczyste świeże owoce odmiany Chill przechowywane do 5 miesięcy mogą stać się miłym zaskoczeniem na noworocznym stole.
W temperaturze pokojowej, z dala od urządzeń grzewczych, światła słonecznego i wilgoci, arbuz nie jest przechowywany tak długo, do miesiąca. W chłodnej, wentylowanej piwnicy lub piwnicy całe arbuzy pozostają smaczne średnio od 2 do 4 miesięcy.
- Jeśli chcesz dłużej przechowywać arbuza, miąższ lub sok można zamrozić.
- Plasterki arbuza są suszone, tworząc rodzaj chipsów. Naturalne żelki powstają z suszonego soku.
- A także marynowany arbuz, solony i fermentowany, przygotuj sok i kawałki dżemu owocowego, dżemu i aromatycznych kandyzowanych owoców.
Korzystając z tych metod, trwałość arbuza wydłuża się do roku. Ale ciętego arbuza nie można przechowywać przez długi czas. Nawet w lodówce patogenna flora rozwija się dziennie na słodkiej wilgotnej miazdze, a bakterie prowadzące do fermentacji osiadają. W cieple proces ten zaczyna się za kilka godzin..
Znaki dojrzałego arbuza
Możliwość rozpoznania dojrzałego, gotowego do spożycia arbuza jest ważna nie tylko dla kupującego przy ladzie, ale także dla letniego mieszkańca, który otrzymał obfite zbiory. To, jak długo arbuz jest przechowywany i jakie użyteczne substancje zgromadziły się w jego miąższu, zależy również od wierności wyboru. Bez krojenia owocu można określić dojrzałość na podstawie wyglądu arbuza i bata, na którym się znajduje.
Istnieje kilka oznak dojrzałego arbuza:
- Skórka dojrzałego arbuza ma twardą, gładką powierzchnię, trudno ją uszkodzić paznokciem, z którego pozostaje tylko rysa. Jeśli zieleń ma matową korę, to dojrzały arbuz pokryty jest woskowym nalotem.
- Miejsce znajdujące się na dolnej powierzchni stykającej się z ziemią powinno mieć ciepły, żółtawy odcień. Jeśli arbuz jest dojrzały, na miejscu nie ma pasków ani innego wzoru, kora jest gęsta, sucha i bez uszkodzeń. Uważa się, że im jaśniejszy i bogatszy kolor plamki, tym słodszy i bardziej dojrzały owoc..
- Znakiem dojrzałego arbuza może być sucha łodyga i wąs, który tworzy się w pobliżu zatoki, z której odchodzi łodyga owocu.
- Nie będzie zbyteczne pukanie w kory arbuza. Dojrzały owoc zareaguje głębokim, huczącym dźwiękiem. A także dojrzałe, gotowe do zbioru owoców po zanurzeniu w wodzie.
Norma azotanów w arbuzie
Podobnie jak inne rośliny, arbuzy są w stanie gromadzić nie tylko przydatne substancje, ale także związki, które negatywnie wpływają na zdrowie ludzi. Wiadomo, że norma azotanów w arbuzie może zostać poważnie przekroczona, jeśli w okresie wzrostu arbuza roślina:
- brakowało ciepła, co znalazło odzwierciedlenie w spowolnieniu procesu rozwoju;
- otrzymał nadmierną ilość nawozów azotowych;
- był pod wpływem pestycydów, co doprowadziło do nagromadzenia się szkodliwych substancji;
- cierpiał na brak wilgoci w glebie i powietrzu;
- miał niedobór w glebie molibdenu, siarki, kobaltu lub potasu;
- znajdował się w glebie o wysokiej kwasowości lub zawartości soli.
Maksymalna dopuszczalna zawartość azotanów w arbuzie wynosi 60 mg / kg. I tutaj ważne jest, aby pamiętać, że największa ilość szkodliwych substancji jest skoncentrowana bliżej powierzchni, a zwłaszcza w skorupie..
W przypadku osoby dorosłej dopuszczalną ilość spożytych azotanów określa się na poziomie 5 mg na kilogram wagi. Ograniczająca ilość azotynów jest jeszcze mniejsza i nie powinna przekraczać 0,2 mg na kilogram masy ciała człowieka.
Przy przekroczeniu normy azotanów w arbuzie substancje te u ludzi powodują zaburzenia metaboliczne, a przy regularnym spożywaniu nadmiernych ilości tych niebezpiecznych związków możliwy jest rozwój guzów nowotworowych, sinica, ciężkie uszkodzenia układu nerwowego i trawienia, patologie serca i naczyń krwionośnych. Bardzo negatywnie azotany i azotyny wpływają na rozwój płodu w czasie ciąży.
Aby wiedzieć wszystko o arbuzie przeznaczonym na żywność i mieć pewność, że jest bezpieczny, podczas uprawy należy przestrzegać zasad techniki rolniczej i stosować środki ekspresowej analizy..
