Przystojny mężczyzna z pobliskiego lasu imieniem brodawkowatym
W dawnych czasach wierzono, że euonymus w pobliżu przedmieść wypędzi złe duchy iz pewnością przyciągnie do domu spokój i dobrobyt. Niemożliwe jest sprawdzenie prawdziwości legend babci, ale jedno spojrzenie na brodawkowatego euonymusa wystarczy, aby podejść bliżej i zobaczyć niezwykle jasny krzew na środkowym pasie.
Zadowolony
Obszar, na którym wszędzie występuje ten gatunek euonymusa, jest niezwykle rozległy. W Rosji kultura rośnie w jasnych lasach iglastych i liściastych, w lasach dębowych, na zaczynających się zarastać polanach i wzdłuż brzegów. Obszar dystrybucji rozciąga się od Narwy do Krasnodaru, od Pskowa do Permu. W Europie euonymus brodawkowaty na zdjęciu można znaleźć od południa Szwecji po kraje Półwyspu Bałkańskiego.
Nic dziwnego, że roślina została zauważona przez miłośników roślin ozdobnych i jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku pojawiła się wśród nasadzeń w zespołach parkowych Moskwy, Petersburga i innych regionów kraju..
Dziś krzewy liściaste, wykazujące godną pozazdroszczenia mrozoodporność i bezpretensjonalność, stały się powszechne poza swoim naturalnym zasięgiem, na przykład na Ałtaju i Uralu, w Primorye i stanach Azji Środkowej..
Czytać o euonymusie europejskim!
Opis brodawkowatego trzmieliny
W porównaniu do krewnych azjatyckich, brodawkowaty euonymus nie wyróżnia się wzrostem. Najczęściej maksymalna wysokość krzewu lub małego drzewa nie przekracza dwóch metrów, nawet u bardzo dojrzałego okazu.
Euonymus to wolno rosnące rośliny. Odmiana brodawkowata nie jest wyjątkiem..
Najbardziej intensywny wzrost występuje w pierwszych 15 latach od momentu kiełkowania nasion. Z biegiem lat krzew osiąga wysokość półtora metra. W kolejnych latach wzrost jest niezwykle mały, a po 30 roku życia wszelkie wysiłki trzmieliny mają na celu wymianę starych pędów i utrzymanie korony. Zwykle granica wieku dla tej kultury to 50 lat..
Młode pędy wyróżniają się zielonkawo-brązowym odcieniem, ale z czasem kora ciemnieje, staje się prawie czarna, pęka i nabiera nierealnego wyglądu.
Euonymus verrucosus to specyficzna nazwa trzmieliny brodawkowatej, która w pełni oddaje przynależność rośliny do rozległej rodziny jemionowatych oraz jej cechę zewnętrzną, dzięki której łatwo rozpoznać rosyjską strefę leśno-stepową, a także inne regiony Eurazji. Duże i małe pędy rośliny pokryte są specyficznymi naroślami korkowymi, podobnymi do brodawek lub, jak to się mówi po łacinie, verruca. To właśnie oni zapewniają rozpoznanie brodawkowatego imionu imionowatego pokazanego na zdjęciu.
Od połowy maja do czerwca gałęzie krzewu pokryte są licznymi kwiatami. To prawda, że w przeciwieństwie do innych roślin ozdobnych są one całkowicie nieatrakcyjne w pobliżu trzmieliny. Korony o brązowawym odcieniu o średnicy nie przekraczającej centymetra składają się z:
- cztery zaokrąglone płatki;
- od kielicha łączącego kwiat z szypułką;
- ze słupka i czterech małych pręcików.
Poszczególne kwiaty są łączone w małe luźne kwiatostany po 4-9 sztuk każdy. Kwitnieniu towarzyszy nieprzyjemny zapach, który czasami nazywany jest „myszką”. Ta interesująca cecha brodawkowatego trzmieliny wynika z faktu, że niektóre gatunki much są zapylaczami rośliny. Owady przyciąga specyficzny aromat i śluz wytwarzany przez kwiaty, stając się rarytasem dla mieszkańców lasu..
Pędy trzmieliny pokryte są wydłużonymi, jajowatymi, ząbkowanymi liśćmi znajdującymi się naprzeciw siebie. Długość prześcieradła może wynosić od półtora do sześciu centymetrów. Latem kolor liści wskazanych na końcu na zewnątrz jest nawet ciemnozielony. Tylna strona blaszki liściowej jest jaśniejsza niż górna, czasami pokryta jest ledwo zauważalnym włosiem. Wraz z nadejściem jesieni kolor korony zmienia się radykalnie. Jak na zdjęciu, liście brodawkowatego trzmieliny zmieniają kolor na różowy, purpurowy lub bordowo-czerwony.
Dojrzałe owoce są dopełnieniem niesamowitego obrazu stworzonego przez euonymusa. Począwszy od sierpnia 4-zagnieżdżone strąki przybierają jasnoróżowy lub czerwonawo-karminowy kolor. Następnie otwierają się i rodzą się błyszczące czarne nasiona, pokryte gęstymi pomarańczowymi sadzonkami..
Owoce są małe, ich średnica sięga 8–12 mm, nasiona są jeszcze mniejsze i nie przekraczają 6–7 mm. Pudełka zawieszone na cienkich ogonkach zostały zaprezentowane brodawkowatemu jemionowi, na zdjęciu jest jeszcze kilka nazwisk, w tym „wilcze kolczyki”.
Ponieważ kwitnienie kultury trwa około trzech tygodni, dojrzewanie nasion jest również nierównomierne. Pojawienie się jasnych drzew owocowych przyciąga wiele ptaków, chętnie dziobiąc je razem z soczystym hodowcą i niosąc nasiona przez wiele kilometrów. A nasiona pozostałe na krzaku odpadają w ciągu 7-10 dni po otwarciu kapsułek.
Ciekawe, że przechodzenie przez przewód pokarmowy zwiększa kiełkowanie nasion, ale wciąż w naturze ta kultura często rozmnaża się wegetatywnie za pomocą warstw korzeni lub łodyg.
Zastosowanie brodawkowatego euonymusa w projektowaniu krajobrazu: zdjęcia i wskazówki
System korzeniowy wrzecionowatości ma powierzchowne położenie, a głębokość korzeni w dużej mierze zależy od warunków glebowych, klimatycznych i krajobrazowych, w których roślina się znajduje. Aby zapewnić sobie niezawodne przywiązanie do podłoża, euonymus nabywa rozległy system dużych i małych kłączy, które jednocześnie wzmacniają warstwę gleby w miejscu, w którym rośnie kultura. Ta cecha euonymusa w projektowanie krajobrazu, jak na zdjęciu, jest aktywnie wykorzystywany, gdy konieczne jest zagospodarowanie terenu i wzmocnienie;
- strome zbocza sztuczne;
- wąwozy, w których istnieje ryzyko erozji wietrznej;
- strome brzegi sztucznych i naturalnych zbiorników wodnych.
Rośliny przyzwyczajone do przebywania pod okapem lasu, łatwo tolerują brak światła, nie boją się upalnych dni, kiedy powietrze z oparami traci wilgoć. Ale w przypadku brodawkowatego trzciny hodowanej na tym stanowisku ważne jest zapewnienie dostępności pożywnej, dobrze przepuszczalnej gleby i regularnej podlewanie.
Używając euonymusa w projektowaniu krajobrazu, jak na zdjęciu, należy wziąć pod uwagę jeszcze jedną cechę kulturową. Gęstość korony, jej zwartość oraz ilość ulistnienia na pędach są wprost proporcjonalne do oświetlenia. Okazy uprawiane na terenach otwartych są bardziej dekoracyjne i żywe niż te, które przez wiele lat ukrywały się pod koronami drzew liściastych.
W pierwszym przypadku euonymus jest łatwiejszy do formowania, pędy gęstnieją, międzywęźle skracane, rośnie liczba pędów bocznych, kwiatów i jajników..
U roślin uprawianych w cieniu pędy przez długi czas nie tworzą silnej kory, pozostają cienkie i zielonkawe. Gałęzie wydłużone, na euonymusie niewiele liści, jak na zdjęciu. Korona jest rzadka i nieatrakcyjna.
Poprawienie sytuacji przy przycinaniu nie zadziała ze względu na bardzo powolny wzrost rośliny.
Bardziej poprawne jest początkowe sadzenie euonymusa w miejscu, w którym kultura będzie przebywała na słońcu przez co najmniej pół dnia. Zasada ta jest również brana pod uwagę w przypadku stosowania brodawkowatego trzmieliny w nasadzeniach grupowych z większymi roślinami..
Zastosowanie drzewa brodawkowatego: korzyści i zagrożenia związane z rośliną
Euonymus od czasów starożytnych przyciągał uwagę ludzi nie tylko pięknem liści i owoców, ale także użytecznymi właściwościami. Na zachodzie ten liściasty krzew jest określany jako „wrzeciono”. Powód tego pseudonimu jest dość prozaiczny. Od średniowiecza chłopi rzeźbili wrzeciona do przędzenia wełny z lekkiego, wytrzymałego drewna trzmieliny..
A już na początku ubiegłego wieku w grubości kory trzmieliny odkryto guttę - substancję gumopodobną, z której przed odkryciem syntetycznych tworzyw sztucznych, materiałów elektroizolacyjnych, części urządzeń dla przemysłu chemicznego, materiałów eksploatacyjnych dla przemysłu obuwniczego i medycyny. Dziś zapotrzebowanie na tę substancję zniknęło, ale naukowcy postanowili dokładnie rozważyć skład chemiczny nie tylko kory, ale także innych części rośliny..
W rezultacie euonymus znalazł zastosowanie w homeopatii i medycynie oficjalnej jako środek nasercowy, przeczyszczający i wymiotny. Warto jednak pamiętać, że dekorując ogród, ta kultura może być potencjalnie niebezpieczna dla ludzi i zwierząt..
Znajdujące się w jasnych owocach, korzeniach, gałęziach i liściach trzmieliny, na zdjęciu glikozydy mają działanie terapeutyczne tylko w bardzo małych dawkach i tylko w składzie leków.
Zjadane jasne owoce i inne części rośliny prowadzą do zatrucia, któremu towarzyszą zawroty głowy, osłabienie, biegunka i wymioty, aw ciężkich przypadkach - dreszcze, drgawki, problemy z sercem. Przy najmniejszym podejrzeniu spożycia owoców lub zieleni trzmieliny, ważne jest, aby jak najszybciej zasięgnąć wykwalifikowanej pomocy medycznej.
