Dzwony: sadzenie i pielęgnacja w otwartym polu

Kwiaty dzwony (łac.Campanula)

należą do rodzaju roślin zielnych z rodziny Bellflower, który obejmuje ponad trzysta gatunków rosnących w miejscach o klimacie umiarkowanym - na Kaukazie, w zachodniej i środkowej Azji, w Europie, na Syberii, a także w Ameryce Północnej. Dzwonki preferują stepy, łąki, lasy, obszary pustynne i skały. Wiele gatunków tych kwiatów rośnie w pasmach alpejskich i subalpejskich. Łacińska nazwa jest tłumaczona jako - dzwonek. Ludzie nazywają te kwiaty szenilem, chebotki i dzwonki.

Dzwonki kwiatowe - opis

Najczęściej spotyka się dzwony wieloletnie, rzadziej dwuletnie i roczne. Liście dzwonów są naprzemiennymi, dzwonkowatymi kwiatami w kolorze niebieskim, białym i różnych odcieniach fioletu, zebranych w kwiatostany racemose lub wiechowate. Czasami są pojedyncze kwiaty. Owocem jest kapsułka z 4-6 szczelinami. Dzwonek może być niski, średniej wielkości i wysoki.

Rosnące dzwony z nasion

Siew dzwonów

Nasiona dzwonka nie wymagają wstępnego przygotowania przed siewem. Można je wysiewać bezpośrednio do gruntu w maju lub przed zimą w październiku. Ale jeśli chcesz, aby zakwitły w tym roku, zasiej je w marcu na sadzonki. Ponieważ nasiona są bardzo małe, układa się je na powierzchni lekkiego, luźnego, przepuszczalnego podłoża, wstępnie dobrze nawilżonego i składającego się z próchnicy, ziemi darniowej i grubego piasku w stosunku 3: 6: 1. Nie ma potrzeby dodawania nawozu do podłoża. Nasiona są lekko dociskane do ziemi, spryskiwane wodą z butelki z rozpylaczem, a następnie przykrywamy pojemnik folią. Zawierają plony w temperaturze 18-20 ºC. Sadzonki mogą pojawić się za dwa do trzech tygodni.

Dzwony sadzonek

Gdy tylko nasiona zaczną kiełkować, przenieś pojemnik w jasne miejsce chronione przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, usuń folię i dbaj o sadzonki dzwonków jak o każdą inną sadzonkę kwiatów: podlewaj, gdy górna warstwa podłoża wyschnie, poluzuj glebę wokół sadzonek i kiedy są trzy tygodnie i rozwiną się pierwsze liście, sadzonki zanurzają się w dużym pojemniku w odległości 10 cm od siebie. Po dwóch tygodniach od zerwania sadzonki należy karmić płynnym złożonym nawozem o niskim stężeniu

Sadzenie dzwonów w otwartym terenie

Kiedy sadzić dzwony w ziemi

Sadzonki dzwonka sadzi się w otwartym terenie pod koniec maja lub na początku czerwca. Większość dzwonów to kochające światło, kochające cień gatunki hodowane w kulturze, dosłownie kilka, i można je rozpoznać po ciemnozielonym kolorze liści. Nie lubi dzwonków w warcabach.

Jeśli chodzi o glebę, niektóre gatunki dobrze rosną na glebie skalistej, inne na wapieniu, ale większość gatunków preferuje obojętne lub lekko zasadowe, dobrze przepuszczalne gleby gliniaste. Sadzenie dzwonów w ziemi odbywa się po wstępnym przygotowaniu: do głębokiego kopania piasek i próchnica są wprowadzane do ciężkich gleb, a ziemia darniowa i nawozy do ubogich gleb. Nie stosuj tylko świeżego obornika i torfu, ponieważ zwiększa to ryzyko chorób grzybiczych roślin.

Jak sadzić dzwony w ziemi

Dzwony sadzi się na otwartej przestrzeni, z dala od krzewów i drzew, aby ich korzenie mogły otrzymać odpowiednią ilość wilgoci i pożywienia. Nisko rosnące dzwony sadzi się w odległości 10-15 cm od siebie, dzwony średniej wysokości w odległości 20-30 cm, a wysokie w odstępie 40-50 cm, po posadzeniu ziemia wokół kwiatów jest zdeptana i dobrze podlewana.

Dbanie o dzwonki ogrodowe

Jak dbać o dzwony

Uprawa dzwonów nie różni się niczym od uprawy innych kwiatów ogrodowych - dzwonki są bezpretensjonalne. Podlewane są tylko wtedy, gdy utrzymuje się długotrwały upał i suchość. Po podlaniu wygodnie jest poluzować glebę wokół kwiatów i usunąć chwasty. W razie potrzeby wysokie dzwony są przywiązywane do wspornika. Dzwonki po raz pierwszy karmione są wiosną, poprzez stopiony śnieg, nawozem azotowym. Drugie karmienie złożonym nawozem przeprowadza się w pierwszej połowie lata, na początku pączkowania. Aby przedłużyć kwitnienie dzwonów, należy jak najszybciej usuwać zwiędłe kwiaty.

Reprodukcja dzwonów

Dzwonki jednoroczne rozmnażają się przez nasiona, dwuletnie - przez nasiona i sadzonki wiosenne. Byliny można rozmnażać przez sadzonki korzeniowe, części kłącza, dzieląc krzew i rozłogi, ponieważ podczas rozmnażania nasion nie zawsze zachowują cechy odmianowe. Odmiany dzwonków frotte nie wysadzają nasion, dlatego rozmnaża się je wyłącznie metodami wegetatywnymi..

Wieloletnie gatunki dzwonków z systemem korzeni nadgarstka lub palika są uważane za nieruchome wegetatywnie i rozmnażają się przez nasiona. Gatunki z krótkim kłączem są uważane za wegetatywnie osiadłe - rozmnażane są przez podział i sadzonki. Gatunki z długimi pełzającymi kłączami są uważane za ruchliwe wegetatywnie, które rozmnażają się zarówno przez nasiona, dzielenie i sadzonki, jak i przez segmenty kłącza i odrosty korzeni.

Opisaliśmy wam metodę rozmnażania nasion, ale można wysiewać nasiona w połowie października bezpośrednio do ziemi, gdzie w naturalny sposób rozwarstwią się w miesiącach zimowych i będą rosły razem wiosną, a wystarczy posadzić sadzonki. Możesz siać nasiona w ziemi w maju, ale później trzeba je rozwarstwić w ciągu dwóch miesięcy w pudełku na warzywa w lodówce, a ponieważ roczne dzwonki dobrze rozmnażają się przez samosiew, czy warto komplikować sobie życie przez rozwarstwienie nasion??

Sadzonki dzwonów zbierane są wiosną, w marcu-kwietniu - wycina się je z młodych pędów łodyg lub korzeni, sadzi na lekkim luźnym podłożu i umieszcza pod kopułą foliową w celu uzyskania wysokiej wilgotności powietrza. W tym celu najlepiej jest użyć szklarni i specjalnego rozpylacza mgły. Odrastanie korzeni w sadzonkach następuje w ciągu trzech do czterech tygodni.

Podział krzewu przeprowadza się w trzecim do piątego roku życia rośliny, ale niektóre gatunki można podzielić na drugi rok. Na początku maja lub pod koniec lata wykopuje się duże krzewy i po odcięciu łodyg dzieli się je na części ostrym sterylnym nożem, z których każdy powinien mieć rozwinięte korzenie i pąki odnowy, po czym sekcje są traktowane pokruszonym węglem, a sadzonki są natychmiast sadzone w stałym miejscu.

Podczas rozmnażania przez części kłącza wykopują pełzający korzeń rośliny, dzielą go na części, tak aby w każdym segmencie znajdowały się pąki odnowy, i sadzą w ziemi, aby pąki znajdowały się na poziomie powierzchni gleby.

Potomstwo korzeni należy oddzielić od rośliny matecznej i natychmiast przesadzić na stałe miejsce.

Szkodniki i choroby dzwonka

Kwitnące dzwony wyglądają bardzo uroczo, ale to nie jedyna zaleta kwiatów. Są tak bezpretensjonalne, że sadzenie i pielęgnacja dzwonka to przyjemność i nie wymaga czasu i wysiłku. Dzwony są odporne na choroby i szkodniki i bardzo rzadko są nimi dotknięte, jednak gdy kwiaty rosną przez wiele lat w jednym miejscu, w glebie gromadzą się mikroorganizmy chorobotwórcze - fusarium, sclerotinia czy botrytis, co może doprowadzić do śmierci rośliny. Aby temu zapobiec, dwa razy w sezonie, wiosną i jesienią, potraktuj dzwonki 0,2% roztworem Fundazolu.

W deszczową pogodę na dzwonkach może pojawić się śliniący grosz, który jest wydalany z naparem czosnku. Nisko rosnące dzwony mogą zostać uszkodzone przez ślimaki, z których rośliny opryskuje się wywar z ostrej papryki, a granulki superfosfatu są rozsypane pod kwiatami.

Wieloletnie dzwony po kwitnieniu

Jak i kiedy zbierać nasiona dzwonka

Jeśli chcesz zdobyć nasiona swojego ulubionego gatunku, nie czekaj, aż pudełka się otworzą, z góry odetnij kwiatostany pozostawione na nasionach, gdy tylko pudełka nabiorą brązowego odcienia i dojrzej je w wentylowanym, suchym pomieszczeniu.

Przygotowanie dzwonków na zimę

Sadzenie i pielęgnacja dzwonów wieloletnich nie różni się od rosnących gatunków jednorocznych lub dwuletnich, z wyjątkiem tego, że należy je przygotować na zimę. Pod koniec września lub na początku października łodygi wszystkich dzwonów są przycinane do korzenia. Na tym kończy się pielęgnacja rocznych kwiatów. Jeśli chodzi o gatunki dwuletnie i wieloletnie, wiele z nich hibernuje bez schronienia, ale gatunki południowe wymagają przykrywania suchymi liśćmi lub świerkowymi gałęziami. Wysokie dzwony pokryte są warstwą humusu lub suchego torfu o wysokości 15-20 cm, aby dzwonki wieloletnie przetrwały zimę, wystarczy.

Rodzaje i odmiany dzwonów

Roczne gatunki dzwonków pochodzą z regionów południowych, dlatego rzadko są uprawiane na obszarach o klimacie umiarkowanym lub chłodnym. Najsłynniejszy z nich:

Dzwon roczny

- nisko rosnąca (do 10 cm) roślina pochodząca z Kaukazu, Bałkanów, Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej z jasnoniebieską rurkową koroną. Kwitnie od maja do wczesnej jesieni. Używany do krawężników i ogrodów skalnych;

Dzwon dychotomiczny, lub rozwidlony z zachodniego Kaukazu. Osiąga wysokość 15-20 cm, posiada liczne jasnofioletowe kwiaty i szeroko jajowate liście;

Bell Kashmir rośnie w Himalajach i Pamirze osiągając wysokość zaledwie 6-8 cm. Jej kwiaty są fioletowe, małe, do 1,5 cm długości, ale jest ich dużo i długo kwitną;

Dzwonek z długą kolumną Jest gatunkiem endemicznym rasy kaukaskiej, który rośnie na żwirowym gruncie iw pęknięciach skał. Na wysokości ta silnie rozgałęziona roślina osiąga pół metra, kwitnie w maju-lipcu kwiatostanami wiechowatymi składającymi się z 50-60 fioletowych kwiatów w kształcie dzwonu o średnicy do 4 cm ze spuchniętą podstawą i kielichem z odrzuconymi ostrymi zębami;

Bell Mirror Venus pochodzi z gór Morza Śródziemnego, z Wielkiej Brytanii i Holandii. W kulturze gatunek ten znany jest od końca XVI wieku. Wysokość dzwonka lub leguzja osiąga od 15 do 30 cm, w kształcie spodka, niebieski z liliowym odcieniem i białym środkiem, kwiaty o średnicy do 2 cm zbierane są w kwiatostany wiechowate, kwitnące od wczesnego lata do września. Ten gatunek ma odmiany o białych kwiatach..

Dzwony dwuletnie

reprezentowane przez następujące typy:

Brodaty dzwonek - rośnie naturalnie w subalpejskim pasie Morza Śródziemnego. Osiąga wysokość od 4 do 30 cm, kwiaty opadające, kielichowobrązowe, bladoniebieskie, do 3 cm długości, kwitnie od czerwca do lipca. W kulturze od 1752 roku;

Dzwon Hoffmana - z Bałkanów i Adriatyku. Jest to silnie krzewiasta roślina o wysokości od 30 do 50 cm z dużą liczbą dużych, opadających kwiatów o barwie białej lub kremowej, rozwijająca się w czerwcu-lipcu;

Dzwon Tirsoid i dzwonek - Rośliny z kolczastymi kwiatostanami lejkowatych kwiatów o jasnożółtym kolorze przy dzwonku tarczycy i jasnofioletowym przy dzwonku kłoskowym;

Dzwonek z dużym uchem rośnie naturalnie na Bałkanach, w Europie i Azji Mniejszej. Roślina osiąga wysokość od 70 do 120 cm, jej kwiaty z rurkowatymi bladofioletowymi koralikami, zebrane w okółki po 6-7 sztuk, otwarte od czerwca do lipca;

Środkowy dzwonek rośnie naturalnie w południowo-zachodniej Europie i Azji. W kulturze ten dwuletni jest czasami uprawiany jako roślina jednoroczna. Ma wyprostowaną łodygę o wysokości od 50 do 100 cm i białe, niebieskie lub różowawe kwiaty w kształcie kielicha dzwonka, proste lub podwójne, o długości do 7 cm, zebrane w piramidalne kwiatostany. W kulturze gatunek istnieje od 1578 roku;

Bellflower z włosami pochodzi z Europy i Syberii. Jest to gęsto owłosiona roślina o wysokości od 70 do 100 cm z małymi niebieskimi kwiatami siedzącymi, zebranymi w kwiatostany prawie główkowate u góry i zawijane w dół.

Oprócz tych opisanych, takie dwuletnie dzwony są znane jako mezjan, syberyjski, rozbieżny, rozłożysty, piramidalny, laurowy, formaneka, szpatułkowy, sartori i sierocina.

Wszystkie inne gatunki należą do dzwonów wieloletnich, które z kolei dzielą się na krótkie, średnie i wysokie.

Nisko rosnące gatunki wieloletnich dzwonów

Dzwon karpacki - najbardziej rozpowszechniony w kulturze gatunek pochodzący z Karpat i gór Europy Środkowej. Jest byliną do 30 cm wysokości, z liściastymi łodygami, podstawową rozetą z jajowatych liści na długich ogonkach i jajowatych krótkowłosych łodygach. Kwiaty w roślinach tego gatunku są pojedyncze, lejkowate, niebieskie, fioletowe lub białe, do 5 cm średnicy. Kwitną od czerwca ponad dwa miesiące. W kulturze gatunek istnieje od 1770 roku. Najbardziej znane formy ogrodowe dzwonu karpackiego:

• Alba i Biała Gwiazda - odmiany o białych kwiatach;
• Celestine i Brunatnożółty - błękitne dzwony;
• Chenton Joy, Riversley, Blaumeise - odmiany o niebieskich kwiatach;
• Carpatenkrone - forma z fioletowymi kwiatami;
• Spinacz - miniaturowa roślina do 20 cm wysokości z kwiatami do 5 cm średnicy. Może być uprawiany zarówno na zewnątrz, jak iw kulturze wewnętrznej;

Bell gargan - bylina do 15 cm wys. z delikatnymi, pełzającymi pędami, trójzębnymi zaokrąglonymi liśćmi i niebieskimi gwiaździstymi kwiatami o średnicy do 4 cm. W kulturze od 1832 roku. Najlepsze odmiany tego gatunku to:

• Poważny - odmiana o bladoniebieskich kwiatach;
• W.H. Paine - kwiaty o lekkim odcieniu lawendy z białym okiem;

Dzwonek ze spiralnymi liśćmi, lub liściaste rośnie naturalnie w Karpatach i Alpach. Roślina jest miniaturowa, do 15 cm wysokości, pędy pełzające. Opadające niebieskie, niebieskie lub białe kwiaty o średnicy do 1 cm zbiera się w małe kwiatostany. W kulturze od 1783 roku. Najbardziej znane odmiany:

• Alba - biały dzwonek;
• Loder - odmiana o niebieskich pełnych kwiatach;
• Panno Wilmott - odmiana o niebieskich kwiatach;

Bell Shamiso - miniaturowa roślina z Dalekiego Wschodu o pojedynczych fioletowo-niebieskich kwiatach do 3 cm średnicy i do 4 cm długości z owłosioną koroną wzdłuż krawędzi. Jest forma o białych kwiatach.

Oprócz tych opisanych, takie niewymiarowe gatunki dzwonów wieloletnich są znane jako brzozolistne, włochate, sodowe, skalnica, Kemularia, stokrotkowate, jednokwiatowe, Osz, Ortana, povoinichkovy, graniczne, Radde, Rainer, orzęskowe, ciemne, ciemne, trójzębne i Uemu.

Dzwony wieloletnie średniej wysokości

reprezentowane przez następujące typy:

Dzwon Takeshimy rośnie w naturze w Korei i na Wyżynie Iranu. Jest byliną dorastającą do 60 cm wysokości, tworzącą grupy rozet podstawowych. Liczne łodygi tego gatunku pełzają, pełzają, wznoszą się. Zwykłe lub pełne kwiaty w kolorze niebieskim, białym lub różowym kwitną wczesnym latem. Najlepsze odmiany:

• Beauty Trust - odmiana o dużych białych kwiatach pajęczaków;
• Ślub Bełz - odmiana o podwójnych białych kwiatach w kształcie dzwonu;

Dzwon Komarowa

- Kaukaski endemika o niesamowitej urodzie do 45 cm wysokości z rozgałęzioną łodygą i licznymi dużymi kwiatami o jasnofioletowym odcieniu o długości do 3 cm z ostrymi toczonymi płatami;

Dzwonek punktowy

rośnie na Dalekim Wschodzie i Syberii. Jego cienka, włóknista łodyga osiąga wysokość 50 cm Liczne owłosione liście w okolicy korzeni na czerwonawych ogonkach, jajowate, lancetowate lub ostre. Duże opadające, owłosione kwiaty w kształcie dzwonu w kształcie kielicha na długich łodygach w kolorze brudnej bieli są pokryte zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz fioletowymi kropkami. Najlepsze odmiany:

• Rubra - odmiana o jasnych kwiatach;
• Alba Nana - odmiana o białych kwiatach do 20 cm wysokości;

Bell Sarastro

- hybrydowy typ dzwonka cętkowanego o bardzo jasnych fioletowych kwiatach do 7 cm długości. Wysokość krzewu sięga 60 cm, średnica - 45 cm.

Oprócz opisanych dzwonów tatrzańskich, polimorficznych, romboidalnych, morawskich, lnianych, hiszpańskich, cudownych, karnickich, marhesetti, okrągłolistnych, perforowanych, pagórkowatych, turczaninowych, sarmackich, czosnkowych, Grossochuperny i pale-ochuprias, Grossale-ochuprias, Grossale-ochuprias i pale-ochuprias.

Wysokie rodzaje dzwonów obejmują

Dzwon liściasty, który rośnie w naturze na Kaukazie, w południowej i środkowej Europie, na Syberii, w Azji Mniejszej, w europejskiej części Rosji i na Ukrainie w lasach liściastych, ciemnych lasach iglastych i mieszanych oraz wzdłuż brzegów rzek. Ma prostą, nagą łodygę o wysokości ponad 1 m, nagie, podwójnie ząbkowane liście o długości do 12 cm i szerokości do 6 cm oraz duże kwiaty pachowe tworzące rzadkie, wąskie grona w kształcie kolców. Kwiaty lejkowate do 6 cm długości, niebieskie, białe lub jasnoniebieskie z lekko zakrzywionymi płatami kwitną w czerwcu-sierpniu. Gatunek ten jest uprawiany od 1576 roku. Najbardziej znane odmiany:

• Alba - z białymi kwiatami;
• Brantwood - odmiana o fioletowych kwiatach;
• Makranta - odmiana o dużych ciemnofioletowych kwiatach;

Brzoskwinia rośnie na Kaukazie, Zachodniej Syberii, europejskiej części Rosji, Ukrainie i Europie Zachodniej. Roślina ta ma od 50 do 100 cm wysokości, z wyprostowanymi liściastymi łodygami, gładkimi i postrzępionymi liśćmi na krawędziach, podobnymi do liści brzoskwini, i szeroko dzwonkowatymi dużymi kwiatami o długości do 5 cm, białych, niebieskich lub liliowo-niebieskich, zebranych w kilka kawałków w wiechę. Ten gatunek ma koronę i podwójne formy. Kwitnienie rozpoczyna się w drugiej połowie czerwca i trwa dłużej niż miesiąc. Dzwon brzoskwiniowy uprawiany jest od 1554 roku. Najbardziej znane odmiany gatunku:

• Bernice - odmiana o niebieskich pełnych kwiatach;
• Thetam Beauty - odmiana o jasnoniebieskich kwiatach o dużych rozmiarach;
• Exmaus - odmiana o zakurzonych niebieskich pełnych kwiatach;
• Dryf śniegu - roślina z białymi dzwoneczkami;
• mieszanka odmian New Giant Highbrides - rośliny do 75 cm wysokości z dużymi kwiatami w kolorze białym i wszystkimi odcieniami niebieskiego;

Mleczny dzwonek

rośnie naturalnie w Azji Mniejszej i na Kaukazie. Ta roślina ma od 50 do 150 cm wysokości i korzeń palowy, co pozwala jej dobrze rosnąć na ciężkiej gliniastej glebie. Kwiaty dzwonkowate o mlecznobiałym kolorze do 4 cm średnicy zbiera się w kwiatostan racemozowy. Otwierają się w czerwcu i kwitną do końca lata. W kulturze gatunek istnieje od 1814 roku. Główne odmiany tego gatunku:

• Cerulea - odmiana o niebieskich kwiatach:
• Alba - roślina o białych kwiatach;
• Pritchard Verayeti - sadzić do 150 cm wysokości z lawendowo-niebieskimi kwiatami;

Oprócz tych opisanych, takie wysokie typy dzwonów są znane jako rapuncele, zatłoczone, bolońskie, szlachetne wielkokwiatowe i pokrzywowe.