Sadzenie i pielęgnacja tui w ogrodzie

Jak wygląda tuja

Tuja, zwana także „drzewem życia” lub „cedrem białym północnym”, to wieloletnia roślina iglasta należąca do rodziny cyprysów. Rodzaj jest nieliczny, obejmuje tylko pięć gatunków. Jego naturalnym środowiskiem jest Ameryka Północna i Azja Wschodnia. W naturze wysokość drzewa może dochodzić do 15–20 m, a średnica pnia to metr lub więcej. Istnieją również 70-metrowe olbrzymy o obwodzie około 6 m, ale hodowane przez hodowlę tuje, które są najczęściej uprawiane na działkach ogrodowych, mają znacznie skromniejsze rozmiary.. To drzewo jest długowieczne, 100–150 lat to daleko od jego granicy.

Naturalna tuja to prawdziwe olbrzymy, znane są okazy, które mają pięćset lat lub więcej

Nazwę rodzaju nadał słynny szwedzki botanik i systematyzator Karl Linnaeus. Pochodzi z greckiego „ofiarować”. Drewno tui było kiedyś szeroko stosowane do rytualnych ognisk, kadzideł ze względu na swój charakterystyczny przyjemny aromat.

Jej korona jest bardzo gęsta, piramidalna lub zaokrąglona, ​​igły są ciemnozielone, przypominające nakładające się łuski. Jest miękki w dotyku, praktycznie nie kłuje. Spód jest lżejszy niż przód. Zimą u niektórych gatunków igły brązowieją. W przypadku rośliny jest to norma, a nie jakaś egzotyczna choroba..

Igły tui składają się z małych łusek, nieco przypominają liście paproci

System korzeniowy tui jest dobrze rozwinięty, ale powierzchowny, więc gleba w kręgu przy pniu często lekko puchnie. Kora młodych roślin jest gładka, błyszcząca, czerwono-brązowa. Z wiekiem stopniowo szarzeje i zaczyna się cofać w szerokie paski..

Kora dorosłej tui często łuszczy się całymi szerokimi wstążkami, jest to normalne dla rośliny

W gęstej koronie kryją się limonkowe kwiaty i matowe czerwone lub ceglane szyszki tui. Niektóre odmiany hodowlane w ogóle nie kwitną.. Wszystkie tuje charakteryzują się lekkim, rozpoznawalnym „cyprysowym” aromatem. Ze stożków wytwarza się olejek eteryczny o podobnym zapachu. Zwiększa ogólny ton ciała, pomaga szybko przywrócić siłę, zwiększa odporność na stres i wytrzymałość na aktywność fizyczną, pomaga w koncentracji. Jest również przydatny w leczeniu wielu chorób skóry..

Kwitnienie tui często przechodzi prawie niezauważalnie.

Thuja bardzo dobrze znosi strzyżenie i zachowuje swój kształt, ponieważ tempo wzrostu nie różni się. Dlatego projektanci krajobrazu tak kochają kulturę. Najprostszym rozwiązaniem jest utworzenie żywopłotu tui. Roślina wygląda nie mniej imponująco w nasadzeniach pojedynczych i grupowych. Odmiany miniaturowe są używane w ogrodach skalnych, ogrodach skalnych i „ogrodach japońskich”. Ale nie powinieneś też z tym przesadzać. Tuja w Rosji nadal jest egzotyczna, mocno wyróżnia się na tle miejscowej flory. Nadmiar drzew i krzewów w ogrodzie tworzy ponury klimat.

Thuja wygląda bardzo atrakcyjnie, zarówno w pojedynczych nasadzeniach, jak iw kompozycjach

Kultura preferuje obszary dobrze ogrzewane słońcem lub przynajmniej częściowo zacienione. W cieniu tuja „łysieje”. Roślina nie boi się wiatrów i przeciągów, można ją bezpiecznie sadzić na otwartych przestrzeniach. Uwielbia też chłód - tuja nie toleruje długotrwałej suszy i upałów. Ale zakład znosi niekorzystną sytuację środowiskową, zanieczyszczenie powietrza. Takie wymagania dotyczące warunków wzrostu, w połączeniu z bardzo wysoką mrozoodpornością (na poziomie -35–40 ° C), pozwalają na uprawę tui na większości terenów Rosji, w tym w regionach o ostrym klimacie kontynentalnym. Najbardziej odporna na zimno jest tuja zachodnia, to ona jest podstawą większości eksperymentów hodowców.

Żywopłot z tui jest bardzo prosty w formowaniu, łatwo jest też go utrzymać w odpowiednim stanie.

Wideo: opis tui, jej popularnych odmian, porady pielęgnacyjne

Tuyu jest często mylony z inną rośliną ozdobną - jałowcem. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie, możesz znaleźć wiele różnic..

Tabela: jak odróżnić tuję od jałowca

Jeśli przyjrzysz się uważnie, jałowiec i tuja nie mają praktycznie nic wspólnego.

Odmiany uprawiane na działkach ogrodowych

Istnieje wiele odmian tui wyhodowanych przez hodowlę. Różnią się rozmiarem, kształtem korony i kolorem igieł. Z pewnością każdy ogrodnik znajdzie roślinę, która mu się podoba. Większość z nich pochodzi z zachodniej tui.

• Aureospicata. Krótkie drzewo lub krzew. Korona ma kształt szerokiego stożka. Igły są żółte, w słońcu świeci złocisto. Istnieje odmiana karłowata - Aurea Nana, której wysokość nie przekracza 0,6 m, u młodych okazów igły w kolorze limonki stopniowo zmieniają swój odcień na zielony sałatkowy.
• Bodmeri. Krzaczasta roślina osiągająca wysokość 2,5 m. Główną cechą są grube, fantazyjnie zakrzywione gałęzie. Igły są ciemnozielone, bardzo gęste.
• Brabancja. Jedna z najpopularniejszych odmian. Jest to drzewo osiągające 12–15 m wysokości, o pniu 2–3 m w obwodzie. Igły są zielone, zimą nie zmieniają koloru. Kora dorosłych okazów Brabancji jest silnie złuszczona. W porównaniu z innymi odmianami wyróżnia się tempem wzrostu, dodając około 30-40 cm rocznie.
• Columna. Krzew lub drzewo kolumnowe. Wysokość waha się od 2–3 m do 10–12 m. Rośnie bardzo wolno. Igły są ciemnozielone, z daleka wydają się czarne. Jego kolor nie zmienia się przez cały rok..
• Danica. Krzew o zaokrąglonej koronie o regularnym kształcie. Wysokość - około 0,5 m, średnica - 0,8–1 m. Igły są bardzo gęste i miękkie, jasnozielone. Danica zimą nabiera jasnego brązowego odcienia. Dobrze znosi brak światła, stosunkowo dobrze - suszę.
• Elegantissima. Bardzo wdzięczne drzewo o wysokości 3-5 m. Korona jest gęsta, w kształcie szerokiego stożka. Igły są jasnozielone, błyszczące. Końce gałęzi są białawe.
• Europa Gold. Krzew w kształcie stożka. Wysokość - 2-3 m, szerokość podstawy - 1-1,5 m. Młode pędy są żółtawobrązowe. Nowe igły są jaskrawopomarańczowe, a następnie stopniowo żółkną. Zimą ich kolor się nie zmienia.
• Fastigiata. Bardzo przypomina cyprys. Wysokość drzewa dochodzi do 12-15 m, korona ma kształt kolumny. Rośnie dość szybko. Kolor igieł waha się od jasnozielonego do ciemnozielonego, prawie czarnego. To zależy od warunków wzrostu.
• Filiformis. Krzew, którego wysokość nie przekracza 1,5 m. Korona prawie okrągła, pędy cienkie, matowe. Igły są jasnozielone, zimą brązowieją.
• Globosa. Krzew w postaci prawie regularnej kuli (wysokość - 1–1,2 m, obwód - ok. 1 m). Igły są błyszczące, ciemnozielone. Zimą zmienia kolor na matowo brązowy lub szarawy. Bardziej wymagający niż inne odmiany podlewania, preferuje półcień. W odmianie Nana wysokość nie przekracza 30 cm, a na zimno jej igły stają się szare.
• Smagard. Kolejna bardzo popularna odmiana. Młode drzewa są smukłe, z piramidalną koroną. Wtedy wydają się „osiedlać”, przysiadać. Tempo wzrostu stopniowo zwalnia. Wysokość nie przekracza 5–7 m. Drzewo jest wiecznie zielone. Nie różni się bardzo wysoką mrozoodpornością, gdzie zimy są surowe i przy niewielkiej ilości śniegu, nawet dorosłe osobniki potrzebują schronienia na zimę.
• Sunkist. Bardzo gęsty i duży krzew o kształcie prawie regularnego stożka. Wysokość 3-5 m, średnica podstawy 2-4 m. U młodych okazów igły są złote, następnie stopniowo zmienia kolor na cytrynowy. Zimą zmienia kolor na brązowy. Jasne oświetlenie jest szczególnie ważne, aby roślina była skuteczna..
• Tiny Tim. Krzew wystarczająco luźny dla tui. Wysokość - do 1 m, szerokość - około 1,5 m Igły są jasnozielone, zimą nabierają brązowego odcienia.
• Jedna z najbardziej spektakularnych odmian. Korona jest bardzo gęsta, igły są jasnozielone, z małymi plamkami w kolorze żółtym, białym, kremowym.
• Нillieri. Krzew jest kulisty, o średnicy nie większej niż metr. Pędy są krótkie, mocne. Igły są zielono-niebieskie z niebieskawym odcieniem. Zimą zmienia kolor na zielonkawo brązowy.
• Zebrina. Drzewo szybko rosnące, osiągające wysokość 10-15 m. Igły są żółtawe lub wapienne, z białymi lub kremowymi cienkimi paskami.
• Złoty Glob. Kulisty krzew o średnicy około metra. Praktycznie nie wymaga przycinania. Wymagające oświetlenia i podlewania. Igły na powierzchni korony są cytrynowożółte, wewnątrz - jasnozielone.
• Wagneri. Drzewo ma 3–3,5 m. Korona jest wąska, piramidalna, bardzo gęsta. Igły są oliwkowozielone, czasem z szarawym odcieniem. Jesienią zmienia kolor na jasny miedziany.
• Woodwardii. Krzew o prawie okrągłej koronie o średnicy około 2 m, igły są ciemnozielone, ich kolor nie zmienia się w ciągu roku.
• Albospicata. Drzewo niskie, dorastające maksymalnie do 2,5 m. Korona ma postać szerokiego stożka, pędy w stosunku do pnia ustawione są pod ostrym kątem. Igły są jasnozielone, na końcach gałęzi - z białymi plamami i pociągnięciami. Takie zróżnicowanie jest szczególnie wyraźne na początku lata, a jesienią kontrast jest stopniowo wygładzany. Drzewa w słońcu wyglądają bardzo efektownie, jakby były oświetlone od wewnątrz.
• Cristata. Drzewo do 3,5 m wysokości, korona w postaci szerokiego stożka. Igły są bardzo ciemnozielone z niebieskawym nalotem. Oddzielne łuski są małe, zebrane w gęste, prawie pionowe „gałązki”, nieco podobne do ptasich piór.
• Rheingold. Krzew o wysokości około metra. Młode okazy są prawie kuliste, w miarę dojrzewania wyraźne kontury stopniowo „rozmazują się”, konieczne jest cięcie. Igły są bladozłote, zimą zmieniają kolor na miedziany, wiosną nabierają różowawego odcienia.
• Miś. Jedna z najmniejszych odmian o średnicy korony nieprzekraczającej 30 cm, maksymalny możliwy rozmiar krzewu osiąga w ciągu 5-6 lat od posadzenia w ziemi. Igły są bardzo krótkie, ciemnozielone i bardzo nietypowe dla tui. W miarę dojrzewania drzewa stają się coraz bardziej sztywne. Zimą pluszowe igły brązowieją. Ta odmiana nigdy nie cierpi na oparzenia słoneczne..
• Ericoides. Drzewo nie więcej niż metr wysokości, intensywnie rozgałęzione. Pędy są cienkie, tworząc wielospadową koronę, przypominającą ptasie gniazdo. Igły są podobne do igieł, ale miękkie. Od góry jest pomalowany na kolor limonki, wnętrze jest bogate w zieleń z szaroniebieskim nalotem. Zimą zmienia kolor na ciemnobrązowy z liliowym odcieniem. Nie kwitnie, nie tworzy nasion. Ale rozmnażanie przez sadzonki jest bardzo łatwe.
• Recurva Nana. Drzewo ma wysokość do 2 m. Korona ma kształt przypominający szpilkę. Pędy są cienkie, łatwo zginają się i przeplatają ze sobą. Igły są ciemnozielone, zimą brązowieją.
• Spiralis. Drzewo ma wysokość do 6 m. Ze względu na powykręcane pędy wygląda bardzo nietypowo. Korona jest w kształcie stożka, raczej „luźna”. Igły mają ciemnozielony kolor. Odmiana nie cierpi na oparzenia słoneczne, wymaga regularnego podlewania.
• Pan Bowling Ball. Krzew karłowaty kulisty o średnicy 0,6-0,9 m z pozornie ażurową koroną. Jest to szczególnie widoczne w cieniu „koronkowym”. Igły są szaro-zielone, prawie nitkowate. Brązy zimą.

Odmiany popularne wśród ogrodników: zdjęcie

Procedury przygotowawcze i sadzenie w otwartym terenie

Nie ma tak wielu wymagań dotyczących warunków wzrostu tui. Biorąc pod uwagę, że jest to roślina długowieczna, miejsce do sadzenia należy wybierać celowo. Jest mało prawdopodobne, aby później możliwe było przeniesienie gdzieś dorosłego drzewa, mimo że jego system korzeniowy jest powierzchowny.

Aby tuja jak najlepiej pokazała swój efekt dekoracyjny, potrzebuje słońca. Niektóre odmiany z żółtymi lub pstrokatymi igłami w cieniu tracą nawet swój niezwykły odcień, „blaknąc” do zielonego. Drzewo nie boi się wiatrów i przeciągów, dzięki czemu można je bezpiecznie sadzić na otwartej przestrzeni. Jednolite oświetlenie przyczynia się do powstania symetrycznej gęstej korony.

Światło słoneczne jest konieczne dla thuya, ale w samym upale pożądane jest zapewnienie lekkiego półcienia

Niemniej jednak nadal pożądane jest zapewnienie półcienia lekkiego tui, szczególnie w okresach, gdy słońce jest najbardziej aktywne. Długotrwała ekspozycja na bezpośrednie światło może powodować odwodnienie, co z kolei znacznie obniża mrozoodporność rośliny..

Tuja nie ma specjalnych wymagań dotyczących jakości gleby. Jeśli będzie miała wybór, będzie wolała pożywkę z dobrym napowietrzeniem. Ale drzewo z powodzeniem zakorzenia się zarówno na „ubogich” glebach piaszczystych, jak i na „ciężkich” glebach gliniastych, a nawet praktycznie na bagnach. Pożądane jest, aby gleba była lekko kwaśna. Aby to osiągnąć, podczas sadzenia do gleby wprowadzane są świeże trociny drzew iglastych, torf, a do wody do nawadniania dodaje się okresowo kilka kryształków kwasu cytrynowego lub kilka kropli octu jabłkowego..

Konieczne jest uwzględnienie najbliższych „sąsiadów”. Tuyu będzie całkiem zadowolony z „towarzystwa” innych drzew iglastych, spirei, akacji, hortensji. Ale z jakiegoś powodu naprawdę nie lubi piwonii i astry.

Nie wiadomo dlaczego, ale tuja bardzo źle dogaduje się z piwoniami.

Jakość materiału do sadzenia jest bardzo ważna. Wskazane jest kupowanie tui z zamkniętym systemem korzeniowym, w doniczkach lub pojemnikach. Po przesadzeniu do gleby takie rośliny doświadczają mniejszego stresu. U zdrowych okazów igły są jasne, błyszczące, bogate w kolor, a na korze nie ma plam i uszkodzeń, które podejrzanie przypominają pleśń lub zgniliznę. Korzenie nie powinny być widoczne - ani z otworów drenażowych, ani z ziemi. Jeśli tak nie jest, tuja przebywała w doniczce zbyt długo, co jest szkodliwe dla rośliny..

Wysokiej jakości materiał sadzeniowy szybciej i łatwiej zapuszcza korzenie w nowym miejscu

W regionach o ostrych zimach, które często pojawiają się znacznie wcześniej niż przewiduje kalendarz, tuja sadzi się wiosną, od końca kwietnia do połowy maja. Daje to roślinie możliwość przystosowania się do nowego siedliska i zapewnienia sobie zapasów składników odżywczych na nadchodzącą zimę. Na obszarach o klimacie subtropikalnym procedurę można odłożyć do jesieni. Aby się przyzwyczaić, tuja przetrwa 2-2,5 miesiąca przed pierwszymi przymrozkami.

Lądowisko jest zawsze przygotowywane z wyprzedzeniem.. Najlepiej byłoby to zrobić jesienią, jeśli nie wyszło - co najmniej 2-3 tygodnie przed planowanym zejściem na ląd. Jego szerokość i średnica powinny być o 35–50 cm większe niż wymiary glinianej grudki w pojemniku. Na dnie wymagana jest warstwa drenażowa. Wystarczy wiadro kamyków, gruzu, keramzytu, małych odłamków ceramicznych.

Na dnie dołu do sadzenia tui wymagana jest warstwa drenażowa, aby woda nie zatrzymywała się u korzeni

Górne 10-15 cm substratu wydobytego z dołu miesza się z 20-25 litrami próchnicy lub zgniłym kompostem, dodaje się 5-7 litrów gruboziarnistego piasku i wiórów torfowych. Z nawozów można dodać przesiany popiół drzewny i mąkę dolomitową (300-400 g na dołek) - dostarczą one roślinie fosforu, potasu i wapnia. Całą tę mieszaninę wylewa się na dno dołu, tworząc mały kopiec. Następnie należy go przykryć czymś wodoodpornym, aby składniki odżywcze nie zostały wypłukane z gleby..

Humus to naturalny środek zwiększający żyzność gleby

Przy jednoczesnym sadzeniu kilku tuje odstępy między roślinami wahają się od 1–1,5 m do 5–7 m. Zależy to od wielkości rośliny danej odmiany oraz ukształtowania zaplanowanej kompozycji krajobrazu. Jeśli planujesz uformować żywopłot, wystarczy 50-70 cm. Tui należy „przenieść” z innych potężnych drzew i krzewów na co najmniej 3 m. Nie wytrzymają „konkurencji” o pokarm pozyskiwany z gleby, ze względu na słabiej rozwinięty system korzeniowy.

Tworząc żywopłot, tuja sadzi się dość blisko

Bezpośrednie sadzenie tui w ziemi nie jest trudne. Jest podobny do tej samej procedury dla wszystkich drzew owocowych i krzewów jagodowych. Poradzi sobie z tym nawet niedoświadczony ogrodnik..

1. Na 3-4 godziny przed sadzeniem sadzonka w pojemniku jest obficie podlewana - ułatwi to jej wyjęcie z pojemnika. Niektórzy ogrodnicy nie używają do tego czystej wody w temperaturze pokojowej, ale jasnoróżowego roztworu nadmanganianu potasu lub dowolnego fungicydu pochodzenia biologicznego - do dezynfekcji i zapobiegania rozwojowi chorób grzybiczych. Biostymulant pomoże roślinie zminimalizować stres związany z przesadzaniem i wpłynie pozytywnie na jej odporność. Możesz użyć zarówno zakupionych preparatów (Epin, Heteroauxin, Kornevin), jak i środków ludowych (sok z aloesu, rozcieńczony miód, kwas bursztynowy).
2. Na szczycie kopca ziemi w dole do sadzenia tworzy się małe zagłębienie. Roślinę wyjmuje się z pojemnika, starając się, jeśli to możliwe, zachować integralność gleby na korzeniach. Tuja jest przenoszona do dołu i zaczynają ją wypełniać małymi porcjami gleby. Wskazane jest stosowanie mieszanki żyznej darni, próchnicy i piasku w proporcji 3: 2: 1. Jest okresowo zagęszczany, aby uniknąć pojawienia się „poduszek powietrznych”. Kiedy otwór jest wypełniony po brzegi, kołnierz korzeniowy rośliny powinien znajdować się tuż na poziomie gruntu..
3. Posadzoną tuję obficie podlewamy, zużywając 25–30 litrów wody. Jeśli sadzonka była wystarczająco duża, będzie potrzebować podpory, około 30–40 cm wyższej od niej (biorąc pod uwagę głębokość dołu). Warto wcześniej o niego zadbać i nie wbijać go w ziemię po wylądowaniu. W przeciwnym razie bardzo łatwo jest uszkodzić system korzeniowy..
4. Około pół godziny po podlaniu mulczuje się koło łodygi o średnicy 50-60 cm, przykrywane wiórkami torfu, małymi kawałkami kory lub wiórkami, tworząc warstwę o grubości 5-7 cm, co pomoże zatrzymać wilgoć w glebie i zapobiegnie kiełkowaniu chwastów. Ściółka nie powinna przykrywać podstawy pnia i dolnych gałęzi - mogą zacząć podważać i gnić.
5. Nowo posadzona tuja jest bardzo wymagająca do podlewania. W pierwszym miesiącu glebę należy nawilżać co najmniej raz w tygodniu. Następnego dnia gleba w kole pnia spulchnia się na głębokość 5-7 cm Do czasu zakorzenienia się roślin w nowym miejscu wskazane jest osłonięcie ich przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych w czasie najgorętszych godzin południowych..

Nie ma nic trudnego w sadzeniu sadzonki tui w ziemi

Wideo: sadzenie sadzonki tui w ziemi

Wskazówki dotyczące pielęgnacji upraw

Po posadzeniu tui na otwartym terenie może się tym zająć nawet początkujący ogrodnik. Zasadniczo sprowadza się to do utrzymania gleby w kręgu przy łodydze, regularnego podlewania, corocznego nawożenia i przycinania rośliny. Poluzowanie najlepiej wykonywać po każdym podlewaniu.. W takim przypadku musisz być bardzo ostrożny i nie zagłębiać się głębiej w glebę więcej niż 8-10 cm, w przeciwnym razie istnieje możliwość uszkodzenia korzeni.

Przycinanie jest niezbędne dla prawie wszystkich odmian. Chociaż teraz są takie, które przyjmują i utrzymują wymyśloną przez hodowcę formę bez dodatkowego wysiłku ze strony ogrodnika.

Pierwsze cięcie tui odbywa się na początku drugiego lub trzeciego sezonu przebywania na świeżym powietrzu. Końce młodych pędów skracane są o 4–5 cm, stymulując intensywniejsze rozgałęzianie. Po kolejnym roku możesz zacząć tworzyć koronę. Pozbądź się gałęzi rosnących głębiej, wyraźnie poza pożądanym konturem.

Po nadaniu drzewu wymaganej konfiguracji, w przyszłości jest on tylko obsługiwany, co nie jest trudne, ponieważ tempo wzrostu większości odmian tui nie różni się. Przy pomocy przycinania możesz również dostosować wysokość drzewa.

Krzewom tui można nadać dowolne, najbardziej fantastyczne kształty

Roślina bardzo dobrze znosi zabieg, niemniej jednak nie powinieneś być zbyt gorliwy. Nie więcej niż jedna trzecia zielonej masy jest usuwana na raz. Przycinanie można wykonać kilka razy w roku. W takim przypadku większość pracy pozostaje zwykle na jesień lub późne lato. Wiosną przeprowadzają przycinanie sanitarne, pozbywając się pędów, które zamarzły lub pękły pod ciężarem śniegu. Temperatura zewnętrzna musi być powyżej zera. Nadal musisz zdążyć, zanim pąki wzrostu się „obudzą”.

Tuja szybko się regeneruje po przycięciu.

Narzędzie jest używane tylko na ostro naostrzone i dezynfekowane. Cięcia wykonywane są jednym ciągłym ruchem, bez „żucia” drewna. Zadane „rany” myje się 2% roztworem siarczanu miedzi, posypuje pokruszoną kredą lub popiołem drzewnym i przykrywa smołą ogrodową.

Aby przyciąć tuję, używaj tylko starannie przygotowanego narzędzia

Wideo: jak prawidłowo przyciąć drzewo iglaste

Tuja to kultura kochająca wilgoć. Przez pierwszy miesiąc po posadzeniu w ziemi podlewa się ją przynajmniej raz w tygodniu, zużywając 15–20 litrów wody na roślinę. Jeśli na zewnątrz jest gorąco i nie ma opadów, okresy te skracają się do 2–4 dni. Susza nie znosi dobrze - pędy są zdrętwiałe, igły tracą ton, może nawet żółknąć.

Dorosłe osobniki wystarczy podlewać co 10-15 dni, jeśli pogoda będzie optymalna dla rośliny na zewnątrz. Stawka waha się od 5-10 litrów (dla najmniejszych krzewów) do 50-70 litrów (dla dużych drzew). O braku wilgoci świadczą pożółkłe igły na szczycie rośliny..

Tuja jest rośliną kochającą wilgoć, ale kategorycznie nie toleruje zakwaszenia gleby u korzeni

Podlewanie odbywa się wcześnie rano lub późnym wieczorem, kiedy słońce nie jest już widoczne. Latem temperatura wody powinna być mniej więcej taka sama jak temperatura powietrza. Roślina bardzo lubi spryskiwać. Jeśli nie jest to technicznie możliwe, aby go zorganizować, koronę tui okresowo oblewa się wodą z konewki lub węża. Po takim zabiegu roślina „ożywa” dosłownie na naszych oczach, zaczynając rozprzestrzeniać swój charakterystyczny aromat. Igły, z których zmywany jest kurz i brud, wyglądają znacznie bardziej dekoracyjnie, proces fotosyntezy jest bardziej aktywny.

Thuja jest bardzo pozytywnie nastawiona do opryskiwania i spryskiwania.

Od drugiej połowy września podlewanie jest stopniowo zmniejszane, do 20 października, doprowadzając do zera. Jest to niezbędna część przygotowania drzewa do zimowania. Opryskiwanie można przeprowadzić dłużej, zatrzymując się tylko 2-3 tygodnie przed spodziewanymi mrozami.

W razie potrzeby odnowić warstwę ściółki po podlaniu. Pomaga zatrzymać wilgoć w glebie i skutecznie zapobiega zarastaniu przez chwasty kręgu przy pniu.

Nawozy zaczynają być stosowane od drugiego sezonu na otwartym polu.. Wystarczy raz, pod koniec kwietnia lub na początku maja. W tym czasie gleba topi się na głębokość 8–10 cm, co minimalizuje zagrożenie nawracającymi wiosennymi przymrozkami. Użyj specjalnych preparatów kupionych w sklepie dla drzew iglastych. Kompozycja musi koniecznie zawierać azot.

Tuyu jest karmiony specjalnymi nawozami dla drzew iglastych

Częste karmienie tui stymuluje jej aktywny wzrost. W związku z tym konfiguracja korony jest naruszona, trzeba będzie poświęcić więcej czasu na przycinanie. Raz na 2-3 lata w procesie spulchniania na wiosnę do korzeni można dodać humus lub zgniły kompost - 4-5 litrów na 1 m2 kręgu pnia.

Wideo: ważne niuanse pielęgnacji drzew iglastych w ogrodzie

Młode rośliny w wieku poniżej pięciu lat należy przykryć na zimę, zwłaszcza jeśli tuja jest uprawiana na Uralu lub Syberii. Ale lepiej jest zachować ostrożność, chroniąc dorosłe osobniki, jeśli przewiduje się, że zima będzie bardzo ostra i przy niewielkiej ilości śniegu. Wcześniej koło przy pniu było oczyszczane z resztek roślinnych, rozluźniane, a warstwa ściółki odnawiana. Humus zmieszany z wiórkami torfowymi wlewa się do podstawy pnia. Jest to konieczne, aby chronić korzenie przed zamarzaniem..

Z reguły tylko młoda tuja potrzebuje ochrony przed zimnem.

Gdy pozwala na to wielkość rośliny, tuję przykrywa się kartonami o odpowiedniej wielkości, wypełniając je skrawkami papieru gazetowego, wiórami drzewnymi, słomą, trocinami. Gałęzie można zawiązać od dołu, aby korona nie rozpościerała się. Najmniejsze krzewy są po prostu pokryte świerkowymi gałęziami lub opadłymi liśćmi.

Nad większymi okazami budują coś w rodzaju chaty. Kilka warstw płótna lub dowolnego oddychającego materiału pokryciowego jest naciąganych na wsporniki zainstalowane przez „dom”. Folia plastikowa i wszelkie tworzywa sztuczne są kategorycznie nieodpowiednie. Następnie powstałą strukturę wiąże się sznurkiem. Usuwają go wiosną, gdy ustali się dodatnia temperatura..

Dorosła tuja również potrzebuje ochrony, zwłaszcza jeśli spodziewana jest ciężka zima z niewielką ilością śniegu.

Zdecydowanie odradza się zginanie gałęzi tui do ziemi w ramach przygotowań do zimy. Nie jest faktem, że wiosną roślina będzie mogła przywrócić pierwotny kształt..

Gałęzie tui są wiązane bardzo ostrożnie, zachowując jego konfigurację

Gałęzie tui mogą pękać pod ciężarem śniegu, zwłaszcza podmokłego. Zimą należy go okresowo strząsać, zmniejszając obciążenie..

Późną zimą i wczesną wiosną słońce zaczyna działać. W tej chwili niezamknięta tuja może ulec dość poważnym oparzeniom. Aby tego uniknąć, jest chroniony tym samym materiałem pokrywającym. Istnieje również specjalny preparat Purshate, który chroni tuję przed oparzeniami. Po rozpyleniu na igły tworzy cienką warstwę, która zapobiega parowaniu wilgoci.

Wideo: przygotowanie tui na zimę

https://youtube.com/embed/gKtxrOgxgQg

Możliwe narastające problemy

Odporność tui jest całkiem dobra, przy odpowiedniej pielęgnacji rzadko cierpi na choroby i szkodniki. Ponadto wiele owadów odstrasza charakterystyczny iglasty aromat. Niestety są wyjątki. Tuja może być atakowana przez owady łuskowate, mszyce cyprysowe, przędziorków i ćmy żywicy.

Z reguły, aby odstraszyć szkodniki, wystarczą środki ludowe. Drzewa i krzewy są okresowo spryskiwane naparem kleiku cebulowego lub czosnkowego, te same rośliny można sadzić w pobliżu. Przynajmniej raz w miesiącu warto leczyć tuję pianą ze smoły, zielonego potażu lub mydła do prania. Koronę spryskuje się nią, pozostawia na 30-40 minut, a następnie zmywa z konewki lub węża.

Aby odstraszyć dorosłe ćmy żywicy przed sadzeniem, rośliny opryskuje się Entobacterin, Lepidocide, Bitoxibacillin. Do zwalczania gąsienic i mszyc odpowiednie są wszelkie środki owadobójcze o ogólnym działaniu (Inta-Vir, Fury, Confidor-Maxi, Admiral). Owady łuskowe są niszczone przy pomocy Aktary, Fufanon, Fosbecid. Neoron, Apollo, Sunmite, Vertimek są skuteczne przeciwko przędziorkom.

Jak wyglądają szkodniki atakujące czw: fot

Spośród chorób grzybiczych największym zagrożeniem dla żywicy jest fusarium, cytosporoza i brązowa ciemnica. Aby uniknąć zanieczyszczenia, do wody dodaje się okresowo kilka kryształów nadmanganianu potasu w celu irygacji, zabarwiając ją na jasnoróżowy kolor. Do podstawy pnia wylewa się pokruszoną kredę lub przesiany popiół drzewny. Wiosną, podczas pierwszego spulchniania gleby, do gleby wprowadzane są granulki Trichodermin, Glyokladin.

Po znalezieniu charakterystycznych objawów stosuje się fungicydy do pielęgnacji chorej tui. Wskazane jest stosowanie leków pochodzenia biologicznego (Alirin-B, Baikal, Tiovit-Jet, Strobi). Nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego. Z reguły, jeśli choroba zostanie zauważona na czas, wystarczą 3-4 zabiegi w odstępie 5-7 dni.

Galeria zdjęć: objawy chorób niebezpiecznych dla tui

Tuja uprawiana w ogrodzie często żółknie. W ten sposób świadczy ogrodnikowi o pewnych jego błędach. Najczęściej przyczyną jest niewłaściwe sadzenie (szyjka korzeniowa jest zakopana w glebie lub odwrotnie, mocno z niej wystaje), oparzenia słoneczne lub zbyt słabe podlewanie.

Recenzje ogrodników

Thuja wygląda bardzo efektownie zarówno w nasadzeniach pojedynczych, jak i grupowych. Możliwości jego wykorzystania w projektowaniu krajobrazu są prawie nieograniczone. Nawet początkujący ogrodnik może się nią zająć. Roślina jest praktycznie bezproblemowa - jest bezpretensjonalna, nie stawia specjalnych wymagań warunkom uprawy, rzadko jest dotknięta chorobami i szkodnikami. A różnorodność odmian jest taka, że ​​każdy z pewnością znajdzie odmianę dla siebie..