Miotła: rośnie i pielęgnuje na otwartym polu

Miotła (łaciński Cytisus)

- rodzaj liściastych i zimozielonych drzew i krzewów z rodziny motylkowatych, rosnących na piaszczysto-gliniastych i piaszczystych glebach Europy, Azji Zachodniej i Ameryki Północnej. Według różnych źródeł w rodzaju występuje od 30 do 70 gatunków. Naukowa nazwa miotły pochodzi od nazwy miejscowości, na której została znaleziona. W kulturze ogrodowej uprawia się około 15 gatunków z rodzaju. Wiele z nich jest wykorzystywanych w projektowaniu krajobrazu, dekoracji, a niektóre służą do wzmacniania piaszczystych zboczy..

Roślina miotły - opis

Miotły to krzewy lub niskie drzewa o wysokości od pół metra do trzech metrów. Liście trójlistkowe lub zredukowane do jednego płata, ułożone są naprzemiennie na gałęziach, u niektórych gatunków zaopatrzone są w przylistki. Czasami gałęzie i liście mioteł pokryte są szarawym pokwitaniem. Kwiaty ćmy, najczęściej żółte, białe, a czasem różowawe, fioletowe lub dwukolorowe, zbiera się na końcach pędów w pędzlach lub główkach. Prawie wszyscy przedstawiciele rodzaju to rośliny miododajne. Owoc miotły - liniowa fasola polispermalna, która pęka w miarę dojrzewania i zawiera płaskie, nerkowate, błyszczące nasiona.

Sadzenie miotły w otwartym terenie

Kiedy sadzić miotłę w ziemi

Krzew miotły sadzi się na otwartym terenie z sadzonkami wraz z nadejściem wiosny. Miejsce na roślinę powinno być nasłonecznione i osłonięte od wiatru, a gleba na stanowisku lekko kwaśna (pH 6,5-7,5), przepuszczalna, lekka i najlepiej piaszczysta. Nie można sadzić miotły w pobliżu stawów z rybami, ponieważ roślina zawiera toksyczne substancje. Aby wypełnić dół do sadzenia, należy wcześniej przygotować mieszankę gleby, składającą się z jednej części ziemi darniowej, dwóch części piasku i jednej części próchnicy. Na przygotowaną glebę nakłada się kompletny nawóz mineralny, na przykład Kemiru-universal, w ilości 120 g na 1 m². Przed sadzeniem mieszanina składników odżywczych jest dokładnie wymieszana.

Jak sadzić miotłę

Jeśli sadzisz kilka krzewów, zachowaj między nimi odległość co najmniej 30 cm. Otwór wykopany jest w objętości dwa razy większej niż kula korzeniowa sadzonki. Jeśli gleba na miejscu jest ciężka, na dnie wykopu połóż warstwę materiału drenażowego o grubości 20 cm, ale jeśli wyhodujesz miotłę w glebie piaszczystej, grubość warstwy drenażowej może być o połowę mniejsza.

Sadzonkę umieszcza się na środku dołu i stopniowo wypełnia wolną przestrzeń pożywną mieszanką gleby, lekko ją ubijając. Szyję korzeniową sadzonki pozostawia się na powierzchni. Po posadzeniu krąg pnia jest obficie podlewany, a po wchłonięciu wody ściółkowany jest warstwą materiału organicznego o grubości 3-5 cm.

Dbanie o miotłę w ogrodzie

Jak dbać o miotłę

Sadzenie i pielęgnacja miotły na zewnątrz nie jest trudniejsze niż uprawa jakiegokolwiek innego krzewu ogrodowego. Rosnąca miotła wymaga zwykłych procedur i czynności dla każdego ogrodnika: podlewania, spulchniania gleby wokół buszu, pielenia i ściółkowania koła korzeniowego, opatrunku, przycinania i przygotowania do zimowania. Troskliwy ogrodnik oprócz spełniania opisanych punktów nie zapomni o profilaktycznych zabiegach miotły przed chorobami i szkodnikami.

Podlewanie i karmienie miotły

Podlewanie miotły odbywa się, gdy górna warstwa gleby wysycha, a koło łodygi rośliny jest obficie nawilżane. Miotły hybrydowe są bardziej wymagające pod względem wilgotności gleby niż gatunki, ale ponieważ ta kultura jest ogólnie odporna na suszę, będzie można nie podlewać krzewu w sezonie z normalnymi opadami deszczu, ale w suchych latach należy go regularnie nawilżać. Wraz z nadejściem jesieni podlewanie jest stopniowo zmniejszane. Miotła negatywnie reaguje na wapno w wodzie, dlatego przed podlewaniem należy ją chronić..

Po podlaniu lub deszczu wskazane jest poluzowanie gleby w kręgu przy pniu każdego krzewu na głębokość 8-12 cm, jednocześnie usuwając chwasty.

Jeśli chodzi o karmienie, wiosną miotła potrzebuje azotu, a od połowy lata - potasu i fosforu. Na tej podstawie wybierz dla niego nawozy: wiosną zastosuj mocznik pod krzakami w ilości 30 g na 10 litrów wody, a przed kwitnieniem, do karmienia w tej samej ilości wody, rozpuść 30 g siarczanu potasu i 60 g superfosfatu. Jeśli wydaje ci się, że miotła nie rozwija się wystarczająco szybko, przeprowadź trzecie karmienie, rozsypując 300 g popiołu pod każdy krzak.

Przeszczep miotły

Miotłę przesadza się z jednego miejsca na drugie w tej samej kolejności, co początkowe sadzenie: najpierw należy wykopać dół o objętości około dwukrotnej większej niż system korzeniowy przeszczepionego krzewu, a następnie ułożyć drenaż na dnie - żyzną glebę przygotowaną do wypełnienia dołka należy wymieszać z nawozami i dopiero po wykopaniu krzewu przeznaczonego do przesadzenia, przeniesieniu go na miejsce nowego sadzenia, kulkę korzeniową opuszcza się do dołka i sadzenie jest zakończone zgodnie z opisem w odpowiedniej sekcji.

Powielanie miotły

Miotłę rozmnaża się przez nasiona, sadzonki i zielone sadzonki. Nasiona miotły zbiera się z dojrzałej fasoli w sierpniu-wrześniu i wysiewa się na głębokość 5-6 mm w podłożu złożonym z piasku i torfu w równych częściach, po czym uprawy przykrywa się folią. Nasiona kiełkują w temperaturze 19-21 ºC w cieniu, sporadycznie opryskując i wietrząc. Na etapie rozwoju 1-2 prawdziwych liści sadzonki zanurzają się w podłożu składającym się z dwóch części ziemi darniowej, jednej części piasku i jednej części próchnicy i rozłożone są w doniczkach o średnicy 7 cm, a wiosną sadzonki przesadza się do dużych doniczek - o średnicy 11 cm - i ściska w celu wzmocnienia rozgałęzienie. Młode miotły o wysokości 30-55 cm sadzi się w otwartym terenie w trzecim roku.

Do szczepienia latem należy wyciąć pędy częściowo zdrewniałe 2-3 liśćmi dorosłej rośliny, skrócić blaszki liściowe na pół i posadzić sadzonki w mieszaninie torfu i piasku pod przezroczystą nasadką. Ukorzenienie odbywa się w temperaturze 18-20 ºC, przy czym sadzonki są regularnie wietrzone, a podłoże opryskane opryskiwaczem. Po półtora miesiąca ukorzenione sadzonki sadzi się w doniczkach o średnicy 8-9 cm i dorasta do dwóch lat, po czym przesadza się je na stałe.

Do rozmnażania miotły wiosną wybiera się najniższe gałęzie na krzaku, układa się je w rowkach wykonanych w ziemi, przypina i przykrywa ziemią. W sezonie warstwy są podlewane i karmione jednocześnie z krzewem matecznym, na zimę są dobrze chronione przed mrozem, a wiosną są oddzielane i sadzone.

Miotła zimą

Po kwitnieniu gałęzie miotły są przycinane do silnych bocznych rozgałęzień, podczas gdy bardzo ważne jest, aby nie wpływać na zdrewniałą część. Wraz z nadejściem chłodów młode rośliny, które nie osiągnęły wieku trzech lat, należy przykryć na zimę, ponieważ zimotrwalosc miotły objawia się dopiero w wieku dorosłym. Krzew jest skulony wysoko suchą ziemią lub torfem, następnie gałęzie rośliny są ostrożnie łączone, wiązane, stopniowo wyginane do ziemi i mocowane w tej pozycji. Od góry krzewy pokryte są suchymi liśćmi, świerkowymi łapami lub włókninowym materiałem wierzchnim, którego krawędzie są dociskane do ziemi kamieniami.

Dorosłe rośliny przetrwają zimę bez schronienia.

Szkodniki i choroby miotły

Miotły są na ogół odporne na choroby i szkodniki, ale mogą na nie wpływać ćmy i ćmy nakrapiane. Przy pierwszych oznakach zajęcia rośliny przez ćmy należy ją potraktować roztworem chlorofosu. Od ćmy krzew jest traktowany bakteryjnymi środkami owadobójczymi.

Spośród chorób najbardziej niebezpieczne dla miotły jest czarna plama i mączniak prawdziwy, który pokrywa jej liście i łodygi białawym niechlujnym nalotem. Z mączniaka prawdziwego miotłę spryskuje się wczesną wiosną, przed rozpoczęciem wypływu soków, pięcioprocentowym roztworem siarczanu miedzi, a latem, w celach profilaktycznych i niszczenia infekcji, krzewy są naprzemiennie traktowane siarką koloidalną, roztworem fundazolu i mydłem miedzianym. Czynniki wywołujące czarną plamę są niszczone wczesną wiosną za pomocą roztworu siarczanu miedzi lub żelazawego, a latem leki takie jak tlenochlorek miedzi, fundazol, kaptan, płyn Bordeaux lub jakikolwiek inny środek grzybobójczy o podobnym działaniu mogą pomóc w radzeniu sobie z chorobą. Roztwór do obróbki krzewu liśćmi przygotowuje się zgodnie z instrukcjami.

Rodzaje i odmiany miotły

W kulturze ogrodowej miotła jest powszechna, ale niektóre jej gatunki są szczególnie popularne..

Miotła koronowa (Cytisus scoparius)

- roślina pochodząca z południowej i środkowej Europy. Krzew osiąga wysokość 3 m, jego cienkie zielone pędy są owłosione w młodym wieku - liście petiolate, naprzemiennie, trójlistkowe. Płatki liści są rozwarte, owalne lub podłużne, lancetowate, całe. Górne liście są często jednolistne. Nieregularne jasnożółte kwiaty, tworzące się pojedynczo lub parami w kątach liści, znajdują się na owłosionej szypułce. Owocem rośliny jest spłaszczony długi i wąski strąk z nasionami. Roślina jest uprawiana od bardzo dawna. Ma wiele form dekoracyjnych, które niestety można uprawiać tylko w regionach o ciepłych zimach:

• Burkwoodii - miotła z czerwono-szkarłatnymi kwiatami z żółtą obwódką;
• Killiney czerwony - roślina o jasnoczerwonych kwiatach;
• Andreanus Splendens - krzew o kwiatach żółto-szkarłatnych.

Pełzająca miotła (Cytisus decumbens)

występuje w naturze w południowej Europie: pochodzi z jasnych lasów sosnowych w górach Dalmacji. Jest to rozłożysty krzew o wysokości do 20 cm i średnicy do 80 cm, z zielonymi, owłosionymi pięciożebrowymi pędami, które bardzo łatwo się zakorzeniają, a podłużne, lancetowate, ciemnozielone liście o długości do 2 cm, owłosione poniżej, żółte kwiaty do półtora centymetra są ułożone pojedynczo lub kilka w kątach liści. Gatunek jest uprawiany od 1775 roku. Pełzająca miotła jest odporna na zimę, ale w bardzo zimne dni może lekko zamarznąć.

Wczesna miotła (Cytisus praecox)

- bezpretensjonalna roślina o wysokości do półtora metra z rozgałęzionymi, łukowatymi cienkimi gałęziami tworzącymi gęstą koronę; liście są wąskie, lancetowate, jasnozielone, do 2 cm długości; system korzeniowy jest powierzchowny. Jasnożółte kwiaty obficie pokrywające krzew mają ostry zapach. Gatunek ten jest mrozoodporny. Najbardziej znane odmiany:

• Olgold - miotła z jasnożółtymi kwiatami, które otwierają się przed pojawieniem się liści;
• Rakitnik Boskop Ruby - krzew do 2 m wys. z podłużnymi lancetowatymi liśćmi i rubinowymi kwiatami na zewnątrz, od wewnątrz pomalowany na fioletowo.

Zatłoczona miotła (Cytisus agregatus)

Jest interesującym gatunkiem karłowatym z Europy Wschodniej. Wysokość osiąga od 30 do 50 cm, średnica krzewu ok. 80 cm Roślina kwitnie i owocuje od trzeciego roku życia. Jej kwiaty są jasnożółte. Dobra odporność na mróz, ale czasami końce pędów mogą zamarznąć.

Bezszypułka (Cytisus sessilifolius)

- roślina z Europy Zachodniej do półtora metra wysokości z trójlistkowymi liśćmi i jasnożółtymi kwiatami do 1,5 cm długości, tworzącymi się na skróconych szypułkach. Zimotrwalosc tego gatunku jest niska: nad pokrywą śnieżną pędy zamarzają, dlatego wraz z nadejściem chłodów roślina potrzebuje schronienia.

Sczerniała miotła (Cytisus nigricans = Lembotropis nigricans)

rośnie na Białorusi, Ukrainie, w europejskiej Rosji i Europie Zachodniej. Roślina otrzymała tę nazwę, ponieważ po wysuszeniu jej liście stają się czarne. Krzew dorasta do 1 m wysokości, pędy pokryte są krótkim, sprasowanym włosiem. Kwiaty złocistożółte tworzą 15-30 sztuk w pionowych kwiatostanach w kształcie kolców na końcach pędów. Sczerniała miotła jest bardzo atrakcyjna w okresie kwitnienia.

Miotła Zingera (Cytisus zingerii)

mieszka w lasach mieszanych w górnym biegu Dniepru. Osiąga wysokość 1 m, na młodych pędach - złote pokwitanie i jasnozielone trójlistkowe liście, aw okresie kwitnienia, gdy z każdej zatoki pojawiają się żółte kwiaty, pędy wyglądają jak złote uszy. Niestety gatunek ten jest nadal rzadki w kulturze..

Ogrodnikom znane są również podłużne (lub wydłużone) miotły, wystające kwitnące (lub o kwiatach krawędziowych lub pływających) i Cusian.

Miotły nazywane są również przedstawicielami pokrewnego rodzaju Rakitnichek (Chamaecytisus), które często można znaleźć w ogrodach.

Miotła rosyjska (Chamaecytisus ruthenicus = Cytisus ruthenicus)

- krzew liściasty o wysokości do półtora metra z giętymi gałęziami pokrytymi szarą korą. Pędy rośliny owłosione z jedwabistym włosiem; liście są trójlistkowe, złożone z liści lancetowato-eliptycznych o długości do 2 cm z cierniem na wierzchołku. Nad liśćmi są szaro-zielone, poniżej pokryte są gęstym pokwitaniem. Kwiaty miotły rosyjskiej są żółte, do 3 cm długości, powstają w kątach liści 3-5 sztuk i kwitną przez około cztery tygodnie. Gatunek wyróżnia się bezpretensjonalną opieką i odpornością na suszę.

Miotła purpurowa (Chamaecytisus purpureus = Cytisus purpureus)

pochodził z gór Europy Środkowej i Południowej. Jest to roślina pełzająca do 60 cm wys. Z rozłożystą koroną i wzniesionymi gałęziami, gęsto porośnięta trójlistkowymi liśćmi z szeroko eliptycznymi klapami. Gatunek wyróżnia się szybkim wzrostem. Zimą mocno zamarza, ale dobrze się regeneruje. Fioletowa miotła ma bardzo dekoracyjną odmianę:

• Atropurpurea - rozłożysty krzew o fioletowo-różowych kwiatach. Popularna jest również miotła hybrydowa Golden Rain, zwana również miotłą Adama..

Potrzebne są również takie odmiany fioletowej miotły:

• miotła Albus - krzew do 45 cm wysokości o białych kwiatach. Odmiana została wyhodowana w 1838 roku;
• Roseus - roślina o różowych kwiatach;
• Albokarneus - odmiana o jasnoróżowych kwiatach;
• Amzaticus - miotła z fioletowo-niebieskimi kwiatami;
• Elogantus - odmiana o zwisających pędach i fioletowo-czerwonych kwiatach;
• Niewola - miotła z podwójnymi kwiatami;
• Depresja - odmiana karłowa do 20 cm wys. o bardzo małych liściach i owocach.

Miotła Ratyzbona (Chamaecytisus ratisbonensis = Cytisus ratisbonensis)

występuje naturalnie w dorzeczu Dniepru. Jest to rozłożysta roślina o wysokości do 30 cm z trójlistkowymi liśćmi i srebrzystymi pędami od pokwitania. Kwiaty miotły Regensburg są jasnożółte. Popularna jest forma ogrodowa gatunku:

• Biflorus - roślina o srebrzysto-owłosionych liściach w młodym wieku. Ogólnie gatunek jest odporny zarówno na suszę, jak i mróz, dlatego występuje w ogrodach od środkowego pasa do Nowosybirska. Gatunek został wprowadzony do kultury w 1800 roku.

Oprócz opisanych gatunków popularne są takie miotły z rodzaju Rakitnichek: Roshal, Podolsky, leżące, nagie wydłużone i Blotsky. A roślina, znana czytelnikom jako złota miotła, nie dotyczy mioteł: jest to fasola podobna do anagira, anagirolista lub złoty deszcz - gatunek z rodzaju Bobovnik.