Trzcina pospolita

Jednym z przedstawicieli rodziny Cereal jest trzcina pospolita. Nie sposób wymienić konkretnego miejsca, które można by uznać za miejsce narodzin tej rośliny. Często występuje w pobliżu zbiorników wodnych. Trzcinę stosuje się w wielu dziedzinach, ze względu na niesamowite właściwości fizyczne i chemiczne tego zboża..

informacje ogólne

Trzcina jest byliną. Żywi się masywnymi, pełzającymi korzeniami, które są rozgałęzione i mogą dorastać do 2 metrów długości. Wysokość pędów osiąga średnio 3-4 metry. W środku mięsistych łodyg znajduje się wnęka. Można jeść młode kiełki. Smakują jak szparagi.

Pędy trzciny mają doskonałą elastyczność, bardzo trudno je złamać. Warto zauważyć, że liście mają zdolność obracania się wokół łodygi. Ta właściwość pomaga roślinie wytrzymać silne wiatry..

Liście dorastają do 30–55 cm, leżą obok siebie. Latem na szczycie kultury kwitnie wiecha kilku jasnofioletowych kłosków. Długość kwiatostanu często przekracza 20 cm.

Ta roślina jest zapylana przez wiatr. W sierpniu powstają na nim owoce - małe podłużne ziarna. Nasiona mogą wykiełkować w ciągu jednego roku. W kwiatostanie jest ich od 40 do 110 tysięcy..

Główne odmiany

Istnieje kilka głównych odmian tej kultury.. Wśród nich są:

1. Zwykły (południowy). Jest to najpotężniejsza i najbardziej popularna roślina z rodzaju trzciny. Różni się zielonkawym ulistnieniem z jasnymi odcieniami. Zaczyna gwałtownie rosnąć od czerwca do września.
2. Oszczepowaty. Rośnie głównie w płytkich wodach Europy. Posiada masywny kłącze i kwiatostan o brązowym odcieniu.
3. Bagno. Z nazwy można wywnioskować, że najczęstszym miejscem występowania tego gatunku trzciny jest bagno. Rurkowata łodyga może dorastać do 4,5 m. Wiecha otwiera się w lipcu-wrześniu, ma luźną strukturę i purpurowy kolor.
4. Cukier. W rzeczywistości ta trzcina jest przedstawicielem innego rodzaju, ale tak się składa, że ​​jest klasyfikowana jako trzcina. Jest to wieloletnie zioło, którego wysokość często przekracza 4-5 metrów. Liście dorastają do 70-140 cm długości i mogą się zginać. Sok roślinny zawiera cukier, minerały, białka i inne zanieczyszczenia. Cukier krystaliczny z cukru trzcinowego uzyskuje się poprzez staranne odparowanie i specjalną procedurę filtracji.

Każdy z gatunków ma swoje własne cechy. Jednak bez względu na to, jak wygląda trzcina, roślina ta ma ogólne właściwości.

Pielęgnacja i uprawa

Najlepszym sposobem rozmnażania każdego rodzaju trzciny są sadzonki korzeniowe. Najlepiej zrobić to latem lub późną wiosną. Powinien zostać wyjaśniony, że na polu uprawnym trzcina jest uważana za chwast, który jest trudny do rozmnażania. Zaleca się umieszczenie pasków w pogłębionej plastikowej misce lub wykopanie pionowych arkuszy PVC z wyprzedzeniem w miejscu ich sadzenia. Ich głębokość powinna wynosić co najmniej 70 cm..

Praktykuje się również rozmnażanie trzciny za pomocą materiału siewnego. Jednak zdolność kiełkowania nasion jest bardzo krótkotrwała, dlatego należy używać bardzo świeżych próbek. Nasiona rozkłada się równomiernie na wilgotnej ziemi i posypuje piaskiem. Muszą być na powierzchni, ponieważ nasiona wymagają dobrego oświetlenia. Reżim temperaturowy musi być utrzymywany w granicach +20 stopni Celsjusza, jednak odnotowano przypadki, gdy sadzonki pojawiały się w temperaturze +8 stopni.

Najlepiej sadzić trzcinę na brzegach jakiegoś akwenu. Ta roślina uwielbia twardą i wilgotną glebę. W niektórych sytuacjach zwykłe trzciny służą do osuszania bagien.. Jest sadzony w samym środku bagna, a gdy sadzonki się rozwijają, wysysają całą wodę ze zbiornika.

Trzcina nie wymaga dodatkowej opieki. Ta kultura jest bardzo agresywna i wytrwała, więc będzie musiała być raczej ograniczana niż pomagana w rozwoju. Wiosną i jesienią wskazane jest nawożenie rośliny opatrunkami mineralnymi. Preferowane są również mieszaniny z azotem i potasem..

Na zimę trzcina nie musi być chroniona przed mrozem. Nawet jeśli jego pędy zostaną poważnie uszkodzone, system korzeniowy pozostanie nienaruszony..

Właściwości lecznicze

Już w starożytności było pewne, że trzcina może przynieść korzyści ludzkiemu organizmowi.. Tak więc wywary i nalewki na bazie liści trzciny charakteryzują się następującymi efektami:

• przeciwzapalny;
• przeciwgorączkowy;
• moczopędny;
• napotny.

Wysokie stężenie witamin C i A w częściach roślin wpływa na poprawę odporności immunologicznej i ogólnej kondycji organizmu. Aby to zrobić, zalej drobno posiekane liście wrzącą wodą i pozostaw kompozycję do zaparzenia na 1-1,5 godziny. Taki środek pomaga przy niedoborze witamin, przeziębieniach i procesach zapalnych w układzie moczowo-płciowym. Leki z trzciny pomagają również w profilaktyce chorób pęcherza i pęcherzyka żółciowego, poprawiają stan nerek i wzmacniają układ odpornościowy.

Proszek z trzciny pomaga zwalczać ropnie i stany zapalne skóry. Dodatkowo przyspiesza gojenie się ran oraz działa dezynfekująco. W starożytności był używany do podrażnień po ukąszeniach owadów..