Zdjęcia i opisy niektórych gatunków miłorzębu

Przedstawicielami miłorzębu zamieszkującego wiele regionów świata są wieloletnie paprocie zielne. Kilka gatunków o ażurowych jasnozielonych liściach jest używanych jako rośliny domowe, które słusznie są uważane za główną zaletę i charakterystyczną cechę rodzaju. Adiantum wewnętrzne jest mało wymagające i przy regularnej pielęgnacji nie traci swojego dekoracyjnego efektu przez wiele lat. Widzieć zdjęcie tulipana

Maidenhair Venus Hair (A. capillus-veneris)

Spośród kilkudziesięciu odmian paproci najbardziej znanym i lubianym przez hodowców kwiatów jest włosie miłorzębu Wenus. Gatunek występujący naturalnie w Morzu Śródziemnym, na Krymie i na Kaukazie, a także na kontynencie amerykańskim oraz w krajach Afryki Północnej i Azji Mniejszej, łatwo aklimatyzuje się w domu. Na południu Europy może przetrwać zimę i na otwartym terenie.

Wysokość rośliny nieco ponad pół metra. Liście są pierzaste, asymetryczne i mogą dorastać do 20-25 centymetrów długości. Oddzielne odwrotnie jajowate segmenty nie przekraczają 2–3 cm długości, górna część segmentów jest karbowana i często ma kształt wachlarza. Jasne płytki liści kontrastują z ciemnymi, prawie czarnymi ogonkami, dzięki czemu roślina otrzymała swoją nazwę..

W naturze włosy Wenus wolą zamieszkiwać skaliste brzegi strumieni, górskich rzek i innych zbiorników wodnych. Jednocześnie, przy niewielkich nagromadzeniach gleby między kamieniami, potężny kłącze o długości poniżej metra pomaga roślinie zakotwiczyć. Wiele cienkich korzeni pomocniczych przylega do skalnych półek, dzięki czemu można zobaczyć miłorząb tego gatunku, jak na zdjęciu, na stromych zboczach.

Dojrzewanie zarodników zlokalizowanych wzdłuż krawędzi segmentów liści następuje od późnej wiosny do jesieni. W domu wolno rosnące paprocie są często rozmnażane wegetatywnie..

Miłorząb wielkokwiatowy (A. Macrophyllum)

Przedstawiony na zdjęciu miłorząb wielkokwiatowy to wieloletnia paproć o wysokości od 30 do 50 cm, występująca w naturze w strefie tropikalnej Ameryki Środkowej i Południowej. Paproć z piękną rozetą dużych liści o charakterystycznym kształcie można spotkać wzdłuż dróg, pod mostami i przy rynnach.

Prezentowany miłorząb można rozpoznać po spiczastych odcinkach liści, wzdłuż których znajdują się strefy dojrzewania zarodników. Ponadto młode liście miłorzębu mają niezwykły różowawy kolor, a tylko dorosłe liście stają się jasnozielone.

Miłorząb stóp (A. pedatum)

Jeden z rodzajów paproci o wysokiej mrozoodporności, który pozwala na zatrzymanie się miłorzębu niczym w ogrodach na południu iw centrum Rosji. Liście tej odmiany miłorzębu są płaskie, jasnozielone, z ciemnymi cienkimi pręcikami. Wysokość dorosłej paproci sięga 0,6 metra, a krzew dobrze zachowuje atrakcyjny półkulisty kształt kopuły. Segmenty liścia są nacięte wzdłuż jednej krawędzi, gdzie znajdują się obszary gromadzenia się zarodników.

W warunkach naturalnych iw kulturze doniczkowej paproć tego gatunku rośnie powoli, ale jest kochana przez hodowców kwiatów za swoją wysoką dekoracyjność i bezpretensjonalność. Głównym warunkiem udanej uprawy tego typu miłorzębu jest luźna gleba, obecność cienia i kompetentna podlewanie.

Jedną z ciekawych odmian tej paproci jest miłorząb z podgatunku stopopodobnego aleuticum.

Zgodnie z opisem i zdjęciem miłorzębu gatunek wyróżnia się wdzięcznym kształtem i wzrostem około 30 centymetrów. Szerokość dorosłej rośliny jest nieco większa. Paproć pozostaje na ziemi dzięki grubej powierzchni kłącza. Na czarno-brązowych pręcikach znajdują się prążki w ciemnozielonym kolorze. Liście są podwójnie pierzaste, symetryczne. Oddzielne płaty liścia mają jedną wyciętą krawędź z zaokrąglonymi lub rozwartymi zębami.

Adiantum venustum (A. venustum)

W Nepalu i indyjskim stanie Kaszmir można zobaczyć inny rodzaj miłorzębu z odwrotnie jajowitymi, nieco wydłużonymi segmentami liści, ciemnymi, fioletowo-brązowymi ogonkami i wysokością około 40 cm.

Widok miłorzębu, jak na zdjęciu, jest bardzo dekoracyjny i może służyć zarówno do dekoracji wnętrza, jak i do stworzenia niepowtarzalnego klimatu w ogrodzie. Roślina ma również zastosowanie w ogrodnictwie wertykalnym. Wysoka mrozoodporność pozwala na uprawę paproci na południu Rosji na otwartym polu.

Maidenhair reniform (A. reniforme)

Kwiaciarnie, którzy dopiero zaczynają poznawać gatunek miłorzębu, patrząc na miłorząb reniform, często nie wierzą, że roślina o liściach w kształcie podkowy na długich ogonkach to paproć. Rzeczywiście, zaskakująco skromna, ale pełna wdzięku roślina nie przypomina słynnego włosia miłorzębu Wenus ani innego gatunku, którego zdjęcie i opis podano powyżej..

Występujący dziko na Wyspach Kanaryjskich miłorząb jest reniformem, w zależności od odmiany osiąga wysokość 5-30 cm. Istnieją dwa podgatunki tej rośliny.

Zgodnie ze zdjęciem i opisem miłorząb reniforme to większa paproć o liściach do siedmiu centymetrów średnicy i 20-centymetrowych ogonkach. A podgatunek pusillum jest dwa razy mniejszy.

Ponadto siedlisko tych roślin jest podobne. Paprocie znajdują się w półcieniu na mokrych półkach skalnych pod drzewami lub na stromych zboczach wzdłuż morza.

Adiantum Ruddy (A. raddianum)

W naturze miłorząb tego gatunku można zobaczyć w Ameryce Południowej. Pełzające liście miłorzębu Ruddy`ego wyróżniają się segmentami w kształcie klina ozdobionymi zaokrągloną krawędzią. Płatki liści nie dłuższe niż centymetr. Same liście są duże, do 45 cm długości. Ogonki są cienkie, opadające, brązowe lub prawie czarne, podobnie jak inne odmiany miłorzębu.

Dziś do dyspozycji amatorów paprocie domowe istnieje kilka odmian miłorzębu Ruddy`ego o niepowtarzalnym kształcie i kolorze liści.

Adiantum Ruddy Fragrants (A. raddianum Fragrantissimum)

Szybko rosnąca i bardzo atrakcyjna odmiana paproci Ruddy tworzy koronę o wysokości do pół metra. Zapach miłorzębu wyróżnia się kręconym kształtem segmentów liści i mniejszą gęstością na czarno-szarych lub brązowych ogonkach.

Miłorząb chilijski (A. Chilense)

Miłorząb chilijski został nazwany na cześć kraju pochodzenia. W naturze roślina osiąga wielkość 30-40 cm.

W domu widok miłorzębu pokazanego na zdjęciu można znaleźć na wysokości 2000 metrów. Paproć rośnie równie dobrze w dolinach i na szerokolistnych zboczach górskich.

Miłorząb chilijski doskonale toleruje warunki klimatyczne wilgotnego lasu, w którym przerwy między porami deszczowymi nie przekraczają miesiąca. Ten gatunek paproci rośnie również na stosunkowo suchych obszarach, na których susza może trwać do pięciu miesięcy.

Miłorząb etiopski (A. aethiopicum)

Pomimo nazwy miłorząb pokazany na zdjęciu można zobaczyć w naturze nie tylko na wybrzeżu afrykańskim, ale w Australii i Nowej Zelandii.

Ogonki liściowe u dołu czarne. W kierunku wierzchołka liścia zmieniają kolor na brązowo-fioletowy. Segmenty są szerokie, w kształcie klina z solidną, prawie zaokrągloną krawędzią. Kolor zieleni jest jasny. Całkowita wysokość paproci sięga 50 centymetrów.

Taka inna miłorząb - wideo