Mrozoodporne odmiany magnolii w projektowaniu krajobrazu

Miliony lat temu magnolie rosły i kwitły na terytorium współczesnej Arktyki. Od tego czasu klimat zmienił się dramatycznie. Jedynie najbardziej odporne na mróz odmiany magnolii przeżywają na średnich szerokościach geograficznych..

Wszystko, co ma kształt magnolii, świadczy o jej ciepłolubnym charakterze. Duże liście i spektakularne kwiaty większości gatunków już na pierwszy rzut oka urzekają serca ogrodników. Nic dziwnego, że próby uprawy tej rośliny od dawna podejmowane są zarówno w Starym, jak i Nowym Świecie. Na terytorium Rosji drzewa wydawały się być w strefie podzwrotnikowej. Na początku ubiegłego wieku kwitnące magnolie stały się żywym symbolem Riwiery Czarnomorskiej..

W latach 70. w Kijowie rozpoczęto prace nad poszerzeniem naturalnego zasięgu i selekcją mrozoodpornych ortów magnolii. Założony tu ogród pomógł docenić gatunki rosnące na Dalekim Wschodzie, w Chinach i Stanach Zjednoczonych. Następnie wybierz odporne rośliny dla Moskwy, Władywostoku, Uralu, Petersburga. Dzięki pracy pasjonatów dziś można podziwiać kulturę subtropikalną w największych ogrodach botanicznych oraz w zbiorach ogrodników-amatorów..

Jakie gatunki, hybrydy i odmiany mogą wytrzymać rosyjską pogodę, zimą nie ucierpią na środkowym pasie, a wiosną zostaną pokryte wspaniałymi kwiatami?

Magnolia Siebold (M. sieboldii)

W naturze występuje ponad dwieście gatunków magnolii. Ale tylko najbardziej odporne formy przystosowały się do życia w rosyjskim klimacie. Należą do nich magnolia Siebold pokazana na zdjęciu. Jego naturalny zasięg obejmuje część Półwyspu Koreańskiego, Chiny i Wyspy Japońskie.

Drzewo lub duży krzew o wysokości do 6–8 metrów można nazwać jedną z najmniejszych odmian w rodzaju magnolii. Stół i gałęzie rośliny pokryte są szarawą korą. Liście przypominające elipsę dorastają do 10-15 cm długości i są lekko spiczaste u góry. Z przodu mają bogaty zielony kolor, który staje się zauważalnie grubszy w żyłach. Tył blaszek liściowych jest lekko owłosiony.

Magnolia Magnolia sieboldii, nazwana na cześć przyrodnika, który opisał ją w połowie XIX wieku, jest szczególnie atrakcyjna ze względu na duże, pachnące kwiaty o średnicy do 10 cm, która pojawia się późną wiosną lub na początku czerwca. Początkowo pąki mają kształt miski, następnie po otwarciu korona 6-9 płatków staje się prawie płaska. Jego środek zdobi korona z karminowych pręcików.

Gatunek od razu doceniony przez europejskich miłośników egzotyki okazał się nie tylko bardzo dekoracyjny, ale i bardzo odporny. Dojrzałe drzewa mogą wytrzymać niskie temperatury do –39 ° C. To sprawia, że ​​odporna odmiana magnolii jest interesująca do uprawy na środkowym pasie. Dziś rozkwit tego gatunku można obserwować we Władywostoku, w północnej stolicy Rosji i innych częściach kraju. Stosunkowo mały rozmiar pozwala na uprawę magnolii w doniczkach.

Magnolia szpiczasta (M. acuminata)

Kilka interesujących gatunków magnolii pochodzi z kontynentu północnoamerykańskiego. W górzystych rejonach środkowych Stanów Zjednoczonych można zobaczyć spiczastą magnolię z wysoką koroną, czerwonawą korą i eliptycznymi liśćmi o długości do 20 cm..

W przeciwieństwie do gatunków azjatyckich, które kwitną przed pojawieniem się liści, większość roślin amerykańskich kwitnie na tle zieleni. Dlatego pąki i żółto-zielone kwiaty przypominające dzwonki nie wyglądają tak imponująco. Nie przeszkadza to jednak botanikom poważnie zainteresować się odpornym gatunkiem, który dobrze krzyżuje się z innymi magnoliami..

Magnolia z czerwonymi owocami zapewnia doskonałą zimotrwałość swoim potomkom z krzyżówek międzygatunkowych. A jej sadzonki służą jako podkładki dla bardziej dekoracyjnych, ale mniej posłusznych krewnych. Przykładem udanej hybrydyzacji jest magnolia brooklyńska, która nie boi się mrozu i ozdabia ogród fioletowymi kwiatami, kształtem i tonem przypominającym roślinę mateczną - magnolię lilii. Rosja ma udane doświadczenie w uprawie M. acuminata f. cordata z małymi kwiatami o bogatym żółtym odcieniu.

Ze względu na podobieństwo jajników magnolii do ogórków w Stanach Zjednoczonych, roślina jest często nazywana drzewem ogórkowym. Jednak oficjalna nazwa ogórka magnolii odnosi się tylko do M. acuminata.

Magnolia wielkokwiatowa (M. macrophylla)

Magnolia wielkokwiatowa rośnie na atlantyckim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Ta wieloletnia roślina liściasta zasługuje na swoją nazwę. Blaszki liściowe na gałęziach drzew o długości 15-18 metrów osiągają długość 80-100 cm. Górna część zwrócona ku słońcu jest gładka i pomalowana na zielono, niebieskawy grzbiet liścia pokryty jest delikatnym, jedwabistym włosiem.

W Ameryce Północnej magnolia tego gatunku jest swego rodzaju rekordzistą, ponieważ na całym kontynencie nie ma drzewa o większych liściach..

Kwitnienie jest nie mniej imponujące. Pąki, które częściej tworzą się w górnej części korony, otwierają się i zamieniają w ogromne 30-centymetrowe korony o mlecznobiałym odcieniu. W ich wnętrzu można dostrzec charakterystyczną cechę gatunku - trzy fioletowo-fioletowe plamki.

Kwitnienie Magnolia macrophylla trwa do 45 dni, a drzewo otula słodko-korzenny, dość mocny aromat.

Drzewa są w stanie wytrzymać mrozy do -27 ° С, jednak są używane do kształtowania krajobrazu tylko na południu kraju wraz z gatunkami azjatyckimi i spektakularną magnolią o dużych kwiatach.

Magnolia Kobus (M. kobus)

Wielu koneserów tego rodzaju rozpoznaje magnolię Kobus jako lidera w prostocie i odporności na zimno. Jeszcze przed stuleciem sadzonki kultury przybyły do ​​Stanów Zjednoczonych, a następnie do Europy. Chociaż japońska magnolia nie mogła się równać z lokalną odmianą o dużych liściach pod względem bujnego kwitnienia, jej odporność pomogła jej rosnąć na ulicach miast iw zimnym klimacie..

Gatunek ten, pochodzący z wysp japońskich i Korei, jest dziś z powodzeniem uprawiany od rosyjskiego wybrzeża Morza Czarnego po Sankt Petersburg, od Kaliningradu po Samarę. W ogrodzie ta magnolia, choć gorsza od dziko rosnących okazów, wciąż osiąga wysokość 10 metrów.

Pień i gałęzie kobushi, jak nazywa się to drzewo w swojej ojczyźnie, pokryte są szarą lub popielatobrązową korą. Liście o długości do 12 cm są zielone i gładkie u góry i zauważalnie jaśniejsze poniżej, z pomarszczoną szarawą powierzchnią.

Podobnie jak wiele azjatyckich magnolii, kobus kwitnie wiosną, gdy gałęzie są nagie. To nadaje tej chwili wyjątkowej powagi i urzekającego piękna. Kwiaty białe, jakby wyrzeźbione z cienkiej porcelany, składają się z sześciu płatków i osiągają 10 cm średnicy, dojrzewanie żółto-zielonych owoców zawierających podobne nasiona przypada na środek kalendarzowej jesieni.

Magnolia Sulange (M. soulangeana)

Fascynacja magnoliami, która nawiedziła Europę w połowie XIX wieku, spowodowała pojawienie się nowych, nienaturalnych roślin. Były to hybrydy powstałe w wyniku zapylenia krzyżowego okazów rosnących w parkach, szklarniach i ogrodach botanicznych. Różowa magnolia Soulange to przykład niezwykle szczęśliwego wypadku. Otrzymał go od pary rodzicielskiej M. denudata x M. liliflora.

Dziś magnolia, najbardziej rozpowszechniona na świecie i niezastąpiona w projektowaniu krajobrazu, znajduje się w południowych regionach Rosji, a także w Primorye. W porównaniu z magnoliami w kolorze lilii i nude, nowa forma okazała się bardziej dekoracyjna i plastyczna.

Obecnie istnieje kilkadziesiąt odmian magnolii sulange, różniących się kształtem i kolorem kwiatów..

Drzewa lub krzewy o wysokości około 5 m kwitną łatwo i obficie. Korony o średnicy do 15 cm otwarte na gołych gałęziach pokrytych gładką szarawą korą. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jasnoróżowy, czerwony lub fioletowy kolor na zewnętrznej stronie płatków i prawie biały na wewnętrznej stronie. Kwiaty charakteryzują się subtelnym, czasem subtelnym aromatem.

Magnolia Lebner (M. x loebneri)

Na początku ubiegłego wieku w Niemczech uzyskano kolejną roślinę hybrydową, która ostatecznie zdobyła tytuł jednej z najbardziej odpornych na zimę. Nazwana na cześć jej twórcy magnolia Lebnera, jak na zdjęciu, łączy w sobie cechy swoich „rodziców”. Od magnolii Kobus otrzymała zimotrwalość i wielkość, niewiarygodną dla rośliny południowej. Białe lub różowawe kwiaty z maksymalnie 25 płatkami są nie mniej spektakularne niż magnolia gwiaździsta.

Roślina ma około 7 metrów wysokości i może być uprawiana jako tradycyjne drzewo lub krzew o wielu łodygach. Pąki zamieniające się w kwiaty o średnicy do 15 cm, gęsto pokrywają wciąż nagie gałęzie, tworząc wspaniały, niezapomniany obraz.

Magnolia nago (M. denudata)

Według kronik klasztornych z epoki Tang, jednym z pierwszych rodzajów magnolii używanych do dekoracji krajobrazu była naga magnolia z białymi pachnącymi kwiatami o średnicy do 15 cm.

Zewnętrznie drzewa liściaste lub krzewy o wysokości 8-10 metrów przypominają magnolię sulange. Nie jest to zaskakujące, ponieważ chińska odmiana jest najwyraźniej jednym z przodków popularnej hybrydy..

Roślina charakteryzuje się wyjątkowym kwitnieniem, które rozpoczyna się wczesną wiosną, kiedy pąki liści jeszcze się nie obudziły, a brązowawe pędy pozostają nagie. Początkowo drzewa magnolii są nagie, pokryte dużymi pąkami o srebrzystych puszystych łuskach. Następnie zamieniają się w śnieżnobiałe pachnące kwiaty, które przez wiele stuleci uważane były w Niebiańskim Imperium za symbol czystości i boskiej czystości..

Rośliny kwitnące znajdują się w kolekcjach na Dalekim Wschodzie oraz w regionach europejskich od Północnego Kaukazu po region Czarnej Ziemi..

Wierzba Magnolia (M. salicifolia)

W Japonii rośnie inne drzewo magnolii o białych kwiatach i najwyższym stopniu odporności. Jest to magnolia wierzbowa, uroda nie ustępująca poprzednim gatunkom, a zimotrwalosc - cobus magnolia.

Roślina swoją nazwę zawdzięcza wąskim eliptycznym liściom o długości około 15 cm, które pojawiają się po kwitnieniu, w którym drzewo pokryte jest efektownymi kwiatami o średnicy 12 cm. Zarówno zielenie jak i kwiaty magnolii wydzielają słodko-korzenny aromat anyżu, który zdeterminował drugą nazwę gatunku Anyż Magnolia.

Pomimo wielu zalet rośliny rzadko występują w kolekcjach. Powodem są trudności w rozmnażaniu nasion.

Lilia Magnolia (M. liliflora)

W ogrodach Chin i innych krajów regionu można spotkać magnolię lilii, nazwaną tak ze względu na oryginalny kształt korony. Roślina jest aktywnie wykorzystywana do hybrydyzacji i form dekoracyjnych..

Jeden z nich jest najpopularniejszy w Europie i Rosji. To magnolia nigra (M. liliflora f. Nigra) pokazana na zdjęciu z fioletowymi kwiatami. Na zewnątrz kolor płatków jest ciemny, wewnątrz korona wygląda na różową.

Gwiazda magnolii (M. stellata)

Wielbiciele wdzięcznie kwitnących roślin będą zachwyceni gwiaździstą magnolią z Japonii. Nisko rosnąca magnolia, nieprzekraczająca 2-3 metrów wysokości, rośnie w postaci niewielkiego zadbanego drzewa lub krzewu. Ta ostatnia forma pozwala oszacować masowe kwitnienie, rozpoczynające się przed rozłożeniem liści i trwające do trzech tygodni.

Niektórzy koneserzy twierdzą, że magnolia gwiaździsta jest naturalną formą karłowatą innego popularnego gatunku, cobus magnolia. Ich opinię potwierdza zewnętrzne podobieństwo roślin. Jednak miniaturowa, wolno rosnąca odmiana nieco bardziej boi się mrozu. Nie przeszkadza to ogrodnikom w uprawie magnolii w południowych regionach, a nawet w regionie moskiewskim..

Zdjęcie magnolii w projektowaniu krajobrazu

Pięknie kwitnące drzewa dominują w każdym krajobrazie.

Jednocześnie magnolie świetnie prezentują się na tle miejskiej zabudowy i przestrzeni wiejskiej, w parkach, w których drzewa współistnieją z innymi roślinami oraz na samotnych nasadzeniach.

Film o rodzajach magnolii na letni domek