Lecznicze rośliny i kwiaty ogrodowe. Część i.

Rośliny lecznicze (łac. Plantae Medicinalis)

To grupa roślin, których organy służą jako surowiec do produkcji leków stosowanych w praktyce lekarskiej, ludowej lub weterynaryjnej. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody na początku 2010 roku w medycynie stosuje się około 21 000 roślin leczniczych..

Rośliny lecznicze - opis

Rośliny lecznicze dzielą się na trzy kategorie:

• oficjalne rośliny lecznicze - te z surowców, z których wytwarzanie produktów leczniczych jest dozwolone. Te typy są zawarte w Państwowym Rejestrze Leków;
• farmakopealne rośliny lecznicze to rośliny lekarskie, dla których wymagania są określone w Farmakopei Państwowej lub w farmakopeach międzynarodowych;
• rośliny lecznicze medycyny tradycyjnej - to najszersza kategoria, której większość przedstawicieli jest niedostatecznie opisana, a informacje o skuteczności roślin wchodzących w skład tej kategorii nie zostały przebadane farmakologicznie.

Głównym sposobem wykorzystania roślin leczniczych jest pozyskiwanie z nich produktów leczniczych do użytku zewnętrznego lub wewnętrznego. Takie rośliny zawierają co najmniej jedną substancję, która ma właściwości lecznicze, a ta substancja lub substancje są nierównomiernie rozmieszczone w organach rośliny, dlatego podczas zbierania roślin należy wiedzieć, w których częściach koncentrują się użyteczne elementy i podczas którego sezonu wegetacyjnego ich stężenie jest maksymalne.

Wewnątrz stosowane są wodne i wodno-alkoholowe napary i wywary, a także ekstrakty olejowe w postaci nalewek i ekstraktów. Do użytku zewnętrznego stosuje się kąpiele ziołowe, okłady, okłady i płyny.

Opowiemy Ci o roślinach leczniczych, które można uprawiać w każdym ogrodzie.

Rodzaje i nazwy roślin leczniczych

Amarantus (łac. Amaranthus)

Amarant lub shiritsa (łac. Amaranthus). Jest to roślina jednoroczna, osiągająca wysokość od 20 do 100 cm, lecznicze odmiany amarantusa są białe, kłosowe (zadarte, wygięte), ogoniaste i wiechowate (szkarłatne). Na zewnątrz różnią się od siebie, jednak ich właściwości lecznicze są podobne..

Trawę amarantusową zbiera się w lipcu-sierpniu w okresie kwitnienia i suszy na powietrzu pod baldachimem. Shiritsa jest stosowana jako środek hemostatyczny przy nadmiernych krwawieniach miesiączkowych lub hemoroidalnych. W pierwszym przypadku użyj naparu z amarantusa w środku, tak jak w przypadku krwawej biegunki, w drugim przypadku przepisz płyny z naparu z amarantusa. Dzięki przeczyszczającemu i przeciwskurczowemu działaniu shiri eliminuje kolkę jelitową i przewlekłe zaparcia.

Napar z shiritsa: 3 pełne łyżki stołowe (ze szkiełkiem) pokruszonych liści shchiritsa wlewa się do litra wrzącej wody, nalega w ciepłym miejscu przez 3-4 godziny i filtruje. Pij od jednej trzeciej do pół szklanki 3-4 razy dziennie na pół godziny przed posiłkiem przy nowotworach, stanach astenicznych, przewlekłym zapaleniu pęcherza i odmiedniczkowym zapaleniu nerek, hemoroidach i po operacjach brzucha. Kurs leczenia 21 dni.

Nalewka Shirin: szklany słoik jest wypełniony w dwóch trzecich kwitnącymi wierzchołkami lub zmiażdżonymi suchymi liśćmi amarantusa, polany do góry wódką, uszczelniony i umieszczony w ciepłym i ciemnym miejscu. Następnie filtruj i przyjmuj 3-4 razy dziennie 20 minut przed posiłkiem, rozcieńczając łyżeczkę nalewki w ćwierć szklanki przegotowanej wody. Wskazania: moczenie młodzieńcze, procesy zapalne układu moczowo-płciowego, niedowaga, niskie ciśnienie krwi, osłabienie starcze.

Olej z amarantusa: dojrzałe nasiona amarantusa miele się w moździerzu, miesza z oliwą z oliwek w stosunku 1: 3, ogrzewa w łaźni wodnej do 60 ºC, pozostawia na noc w termosie, a rano filtruje, wyciska, a nowy proszek z nasion zmielonych w moździerzu wlewa do tego samego oleju. Powtórz manipulację z ogrzewaniem w łaźni wodnej i naleganiem w termosie 4-5 razy, po czym lek jest przechowywany w całkowicie wypełnionym szklanym pojemniku w lodówce. Olejek amarantusowy przyjmuje się doustnie pół godziny przed posiłkiem, 1-2 łyżeczki trzy razy dziennie na zaburzenia menopauzy, wysoki poziom cholesterolu, miażdżycę tętnic, wrzody żołądka i dwunastnicy, nowotwory złośliwe, zapalenie pęcherzyka żółciowego i po naświetlaniu. Na jeden cykl leczenia potrzebujesz 250 g oleju. Jeśli to konieczne, możesz przeprowadzić trzy cykle leczenia z przerwą miesiąca.

Bazylia (łac. Ocimum)

Bazylia pospolita (łac. Ocimum basilicum), on jest pachnąca kamfora i ogród Jest jednorocznym ziołem o pachnących liściach. W Indiach bazylia jest świętą rośliną używaną do robienia różańców. Zwolennicy ajurwedy twierdzą, że energia bazylii ma właściwości stabilizujące i uspokajające, oczyszczając psychologiczną atmosferę i pomagając poczuć wsparcie wyższych mocy, które dają człowiekowi pewność siebie. Oprócz bazylii warzywnej do celów leczniczych i bazylia miętowa (łac.Ocimum menthifolium).

Właściwości lecznicze posiadają liście bazylii pospolitej, które zbiera się przed kwitnieniem oraz owoce dojrzewające jesienią. Do ekstrakcji olejku eterycznego bogatego w kamforę bazylia miętowa wykorzystuje część naziemną - liście, łodygi bez dolnych części drzewiastych, kwiaty i liście. Zioło to jest zbierane kilka razy w okresie letnim..

Bazylia pospolita jest zalecana przy zapaleniu pęcherza, krztuścu, zapaleniu pyłu z objawami dysurii i chorób nerek. Świeży sok z rośliny jest wskazany przy trudno gojących się ranach i ropnym zapaleniu ucha środkowego. Tradycyjna medycyna stosuje preparaty bazylii na bóle głowy, reumatyzm, brak miesiączki i wymioty. Suche zmiażdżone liście bazylii są używane jako tabaka na utrzymujący się katar, śluzowaty napar z nasion jest stosowany w postaci kompresu na ból oczu i popękane sutki u kobiet karmiących. Napar z bazylii jest pijany jako herbata i stosowany jako kąpiele i okłady.

Napary z bazylii:

• pobudzić apetyt: 1-2 łyżeczki suchej bazylii zalać ćwierć szklanki wody, zagotować, gotować 5-10 minut, następnie odstawić na godzinę, przecedzić i pić łykami przez cały dzień;
• na ból zęba: jedną łyżkę stołową suchej bazylii zalać szklanką wrzącej wody, odstawić na 15-20 minut, odcedzić i wypłukać usta;
• na nudności: jedną łyżkę ziela bazylii zalać szklanką wrzącej wody, odstawić na 20 minut, przecedzić i stosować w środku przy nudnościach i wymiotach.
• z nerwicami i padaczką: jedną łyżkę suchego ziela bazylii wlewa się do szklanki wrzącej wody, nalega na 2 godziny, filtruje i pije 2 łyżki stołowe cztery razy dziennie.
• do mycia ran: jedną łyżkę nasion bazylii zalać szklanką wrzącej wody i pozostawić na 15 minut.

Świeże liście bazylii miętowej mają działanie ściągające, gojące rany, antyseptyczne, przeciwzapalne i tonizujące. Zbierane w okresie kwitnienia zioło poprawia ukrwienie, rozluźnia mięśnie macicy, łagodzi bóle zębów, usprawnia pracę narządów trawiennych. Preparaty z niej zalecane są zalecane przy zapaleniu pęcherza, krztuścu, wzdęciach jelit, depresji układu nerwowego, chorobach nerek, zaburzeniach oddychania i zaburzeniach krążenia. Zioło bazylii pomaga przy dusznicy bolesnej, katarach, kaszlu, gorączce, astmie oskrzelowej, zapaleniach dróg moczowych. Liść mięty bazyliowej zioło leczy przeziębienie i ból gardła. Działanie przeciwbakteryjne bazylii miętowej jest wzmocnione w połączeniu z lawendą, majerankiem i kolendrą.

Napar z bazylii miętowej: dwie łyżeczki suchych posiekanych ziół zalać szklanką wrzącej wody, odstawić na godzinę, następnie odcedzić i wypić kilka łyków w ciągu dnia, aby poprawić nastrój i pobudzić apetyt.

Balsam do herbaty z bazylią i miętą: weź 2 łyżki czarnej i zielonej herbaty, dwie łyżeczki mięty pieprzowej i bazylii miętowej, łyżeczkę tymianku, dobrze wymieszaj, zalej 500 ml wrzącej wody, pozostaw pod przykryciem na 15 minut, następnie odcedź i pij w ciągu dnia małymi łykami jako zwiększenie apetyt i tonik na depresję układu nerwowego.

Nagietki (łac. Tagetes)

Małe nagietki (łac. Tagetes patula), lub rozpościerający się, lub otwarty, lub odrzucone, są to także aksamity, andiki, aksamitny kolor, czarne golenie, czarne brwi, moskiewski szafran - zielny jednoroczny, którego koszyczki kwiatowe są używane do celów leczniczych ze względu na cenny olejek eteryczny, który zawierają. Nagietki uprawia się nie tylko w ogrodzie, ale także w ogrodzie, siejąc je między rzędami warzyw w celu odstraszenia szkodników, z których wiele nie toleruje zapachu tych kwiatów.

Jako lek stosuje się wodny napar z koszyczków z nagietka:

• jako środek moczopędny: jedną łyżkę kwiatów zalać szklanką wrzącej wody, nalegać na pół godziny, odcedzić i zażyć 2 łyżki stołowe 3-4 razy dziennie;
• jako środek moczopędny i przeciwzapalny: jedną łyżkę suszonych kwiatów zalać 200 ml wrzącej wody, odstawić na 2 godziny, przecedzić i przyjmować 2 łyżki 3-4 razy dziennie;
• dla usprawnienia przemiany materii: zalać osiem koszy kwiatowych jednym litrem wrzącej wody, gotować 3 minuty na małym ogniu, następnie odcedzić bulion, zalać 800 ml wrzącej wody na te same kwiaty, gotować 5 minut, przecedzić, połączyć z wcześniej przygotowanym bulionem, ostudzić i wstawić do lodówki. Zażywaj 200 ml rano i wieczorem przed posiłkami przez miesiąc, następnie zrób sobie tygodniową przerwę i powtórz kurs. Możesz używać tego bulionu i zewnętrznie jako balsamów na choroby skóry.

Colchicum (łac. Colchicum)

Colchicum Autumn (łac. Colchicum autumnale), lub colchicum, lub Colchicum łąka, lub szafran łąkowy, lub dom zimowy, lub szafran dziki To wieloletnia roślina zielna o bulwiastej bulwie i dużych liliowo-różowych kwiatach. Nasiona, bulwy są używane jako surowce do produkcji produktów leczniczych, a we Francji także kwiaty krokusów. Wszystkie części rośliny zawierają alkaloidy, a bulwy zawierają również kwasy organiczne. Bulwy zbiera się przed kwitnieniem, a nasiona - z początkiem ich pełnej dojrzałości. Alkaloidy kolchicyna i kolchamina, które są częścią rośliny, mają te same właściwości lecznicze, ale praktycznie stosuje się tylko kolchaminę, ponieważ jest mniej toksyczna. Alkaloid ten jest stosowany w leczeniu raka skóry i nieoperacyjnych guzów przełyku, jednak w przypadku przedawkowania leków zawierających kolaminę następuje zahamowanie czynności hematopoezy, pojawia się biegunka i zaczynają wypadać włosy. W medycynie ludowej nalewka z nasion kolchikum jako środek przeciwbólowy stosowana jest do deformacji zapalenia wielostawowego, a zewnętrznie stosowana przy dnie moczanowej i reumatyzmie stawowym.

Goździk (łac. Dianthus)

Goździk różnokolorowy (Dianthus versicolor) i goździk naramienny (Dianthus deltoides), lub trawa - byliny zielne, których część nadziemna jest wykorzystywana do produkcji preparatów leczniczych. Stosowany w celach leczniczych i roślin takich jak chiński goździk i bujny goździk. W przypadku goździka chińskiego zarówno korzeń, jak i cała część naziemna są wykorzystywane do celów leczniczych, do bujnych, wielokolorowych i naramiennych goździków - tylko trawa.

Ząbek chiński ma właściwości moczopędne i przeciwzapalne, wywar z niego jest stosowany w Chinach przy egzemie skórnej, braku miesiączki, trudnościach z oddawaniu moczu, krwi w moczu, a także w leczeniu wszystkich typów nowotworów.

Preparaty z bujnych goździków działają uspokajająco, hemostatycznie, przeciwdrgawkowo i przeciwbólowo, a także mają zdolność zwiększania napięcia mięśni gładkich. Napar z bujnego goździka jest wskazany przy bólach głowy, skurczach dziecięcych i krwawieniach z macicy. W medycynie chińskiej i tybetańskiej ta popularna roślina nazywana jest „quimai” i jest używana w leczeniu chorób kobiecych. W Japonii wywar z bujnych goździków przyjmuje się doustnie w przypadku chorób układu moczowo-płciowego, a zewnętrznie - do mycia zapalnej błony śluzowej jamy ustnej i do przemywania przy zapaleniu skóry.

Goździk wielokolorowy wykazuje właściwości przeciwskurczowe, przeciwzapalne, hemostatyczne, antytoksyczne, ściągające i moczopędne i jest najczęściej stosowany w celu zwiększenia napięcia macicy i poronienia. Preparaty z goździków stosuje się również przy przeziębieniach, biegunkach, epilepsji, uduszeniu, drgawkach i ukąszeniach wściekłych zwierząt.

Goździk naramienny, czyli ziołowy, jest stosowany w medycynie ludowej przy krwawieniach hemoroidalnych i macicy, chorobach żołądka, bólach serca, chorobach nerek i pęcherza. Gotowane na parze zioło w postaci kompresu nakłada się na bolące stawy..

Napary z goździków naramiennych:

• na krwawienie, zapalenie błony śluzowej żołądka, hemoroidy i zapalenie pęcherza: łyżkę ziół zalać 200 ml wody, gotować 2-3 minuty na małym ogniu, następnie zaparzać przez godzinę, przecedzić i przyjmować 1-2 łyżki stołowe 3-4 razy dziennie;
• na krztuszenie i kaszel: 3 łyżki stołowe zalać stosem ziół i kwiatów 1 litrem wrzącej wody, odstawić na 1 godzinę, przecedzić i powoli wypijać ciepły napar, jedną szklankę dziennie.

Geranium (łac. Geranium)

Geranium krwistoczerwony (łac. Geranium sanguineum), lub żuraw krwi, lub wow stop, lub fasola, lub grabie, lub hotel, lub stu ludzi, lub marlice to bezpretensjonalna bylina zielna rosnąca w wielu ogrodach. Do celów leczniczych w czerwcu-sierpniu zbiera się trawę i kwiaty, a we wrześniu lub październiku - korzenie pelargonii. Krwistoczerwona pelargonia i preparaty z niej wykonane mają działanie przeciwzapalne, hemostatyczne, antyseptyczne i ściągające. Napar z geranium stosuje się przy schorzeniach układu pokarmowego, dnie moczanowej i kamicy nerkowej, a także przy stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej, chorobach skóry oraz krwawieniach z macicy, płuc i nosa. Odwar z ziela pelargonii jest stosowany w medycynie ludowej do kąpieli, płynów do mycia i balsamów na ropiejące skaleczenia, wrzody i choroby skóry, którym towarzyszy silny świąd. Z wywaru z zioła przygotowuje się kąpiele na złamania kości, płukanie gardła bólem gardła i mycie włosów w przypadku wypadania włosów. Kłącza pelargonii krwistoczerwonej mają również właściwości przeciwzapalne i ściągające. Preparaty z nich stosowane są wewnętrznie przy gruźlicy płuc, zapaleniu oskrzeli, chorobach przewodu pokarmowego, a zewnętrznie - przy krwotokach z nosa i chorobach skóry.

Napar z krwistoczerwonego geranium: 2 łyżeczki pokruszonego suszu, parzyć przez 8 godzin w 500 ml zimnej przegotowanej wody, następnie odcedzić i popijać kilkakrotnie łykami na kamienie nerkowe.

Krwistoczerwony wywar z geranium na wypadanie włosów: 5 łyżek posiekanego na sucho ziela pelargonii zalać 500 ml wody i gotować na wolnym ogniu przez godzinę przez godzinę, przecedzić i płukać głowę po umyciu co drugi dzień przez dwa tygodnie.

Bodziszek bagienny (Geranium palustre), lub Przepiórka, lub tremental, lub kędzierzawa ślepota - także bylina zielna, której część naziemna zbierana jest w okresie kwitnienia i stosowana jako środek ściągający na krwotoki płucne, czerwonkę, zapalenie jelit, zapalenie żołądka i inne dolegliwości ze strony układu pokarmowego, którym towarzyszy biegunka. Odwar z bagiennych pelargonii płucze gardło z bólem gardła i myje ropiejące rany.

Napar z bagiennego geranium: 2 łyżeczki suchego ziela zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, odstawić na 8 godzin, przecedzić i brać łyżkę co 2 godziny.

Nalewka z geranium bagiennego: jedną część ziela zalać dziesięcioma częściami wódki, szczelnie zamknąć, odstawić na dwa tygodnie w ciemnym miejscu, następnie odcedzić i wziąć 20 kropli na ból serca.

Pelargonia łąkowa (łac., lub Boża łaska, lub wilcza trawa, lub chabry leśne, lub trawa duchów, lub ogród z kwiatami, lub wrzos bagienny jest również byliną zielną, której wszystkie części są wykorzystywane do celów leczniczych przede wszystkim ze względu na dużą zawartość w nich garbników. Pelargonia łąkowa jest poszukiwana w medycynie ludowej, ponieważ ma właściwości ściągające, przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Preparaty z pelargonii leśnej stosują przy stanach zapalnych przewodu pokarmowego, czerwonce, kamicy nerkowej, dnie moczanowej i zmianach reumatoidalnych stawów. Jako środek hemostatyczny, pelargonia łąkowa jest używana do krwawień zewnętrznych, macicznych, płuc i nosa. Wodne ekstrakty pelargonii łąkowej hamują ośrodkowy układ nerwowy, dlatego stosuje się je przy zwiększonej pobudliwości, drgawkach i bezsenności. Płukują gardło bulionami i naparem z pelargonii na zapalenie migdałków, czynią douching na choroby kobiece i kąpiele, myją i balsamem na ropiejące rany, wrzody i egzemy.

Infuzja do użytku wewnętrznego: 1 łyżkę posiekanych korzeni lub ziół zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, pozostawić pod przykryciem na 8 godzin, odcedzić i pić w ciągu dnia małymi łykami.

Napar z geranium łąkowego: Nalegaj 2 łyżeczki suchego ziela w 2 szklankach zimnej przegotowanej wody i odcedź.

Odwar z geranium łąkowego: 1 łyżkę ziela geranium zalać szklanką wrzącej wody, gotować na wolnym ogniu przez 5 minut, ostudzić, przecedzić i zalać przegotowaną wodą do pierwotnej objętości. Przyjmować 1-2 łyżki stołowe 3 razy dziennie z posiłkami. Ten sam bulion, rozcieńczony 4-5 razy, można stosować zewnętrznie - do płukania, balsamów, okładów i mycia.

Bodziszek leśny (łac. Geranium sylvaticum) To wieloletnie zioło kwitnące w czerwcu lub na początku lipca. Jako surowiec leczniczy wykorzystuje się naziemną część rośliny, zebraną podczas kwitnienia, a czasem korzenie rośliny. Preparaty z geranium leśnego mają właściwości dezynfekujące, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, ściągające, gojące rany, przeciwtoksyczne, hemostatyczne, przeciwbólowe, przeciwświądowe i łagodzące. Są szeroko stosowane przy reumatyzmie, dnie moczanowej, kamicy nerkowej, nowotworach złośliwych, złamaniach kości, epilepsji, chorobach górnych dróg oddechowych, czerwonce, kamicy moczowej, zapaleniu jelit, zapaleniu żołądka, gorączce, zatruciach pokarmowych i chorobach serca. Na zewnątrz leczą rany ropne, zapalenie migdałków, bóle reumatyczne, wrzody, ropnie, przetoki odbytu i narządów płciowych.

Napar z geranium leśnego: 2 łyżeczki posiekanych ziół lub korzeni zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, pozostawić pod przykryciem na 3 godziny, przecedzić i pić łykami przez cały dzień.

Hibiscus (Latin Hibiscus)

Hibiscus (łac. Hibiscus sabdariffa), lub Sudańczyk wzrósł, lub poślubnik - bliski krewny chińskiej róży, która zdobi ogrody równie często jak chińska róża w domu. W medycynie interesujące są kwiaty rośliny zwanej hibiskusem..

Róża sudańska od dawna znana jest ze swoich właściwości leczniczych. Jej kwiaty zawierają dużą ilość kwasów - cytrynowego, jabłkowego, askorbinowego, winowego, a także cennych substancji biologicznie czynnych jak flawonoidy, antocyjany, polisacharydy i pektyny. Hibiskus normalizuje ciśnienie krwi, ma działanie moczopędne i przeciwskurczowe, zabija patogeny i może być stosowany jako środek przeciwrobacze. Przeciwzapalne właściwości hibiskusa stosowane są w leczeniu i profilaktyce górnych dróg oddechowych i moczowych. Chińczycy z powodzeniem stosują hibiskus jako środek zapobiegający powstawaniu zakrzepów i normalizujący krążenie krwi. Ma działanie hibiskusa i przeciwskurczowe, co jest szczególnie widoczne na mięśniach gładkich macicy. Napój z hibiskusa pomaga poprawić ogólną kondycję, zwiększa apetyt, wytrzymałość fizyczną, pomaga przezwyciężyć chroniczne zmęczenie i oprzeć się przeciążeniu nerwowemu. Łagodzi herbatę z hibiskusa i kaca.

Delphinium (łac. Delphinium)

Delphinium to wieloletnie zioło, które kwitnie w lipcu-sierpniu z końcowymi kwiatostanami nadgarstka. Do celów leczniczych stosuje się zioło rośliny, które zbiera się podczas kwitnienia..

W starożytności i średniowieczu sok delphinium był używany jako potężny środek na pasożyty. Współcześni naukowcy odkryli, że delphinium zawiera alkaloidy, które działają podobnie jak trucizna kurary. We współczesnej medycynie leki z ostróżki stosuje się, gdy konieczne jest zablokowanie zakończeń nerwów ruchowych w celu rozluźnienia mięśni gładkich. Tradycyjna medycyna używa delphinium w postaci balsamów do złamań kości - stąd rosyjska nazwa ostróżki "larkspur".

Delphinium high (łac. Delphinium elata), lub ostróżka służy jako surowiec do otrzymywania elantyny - alkaloidu o działaniu przypominającym kurarę. Jest stosowany w tabletkach i proszkach przy urazowych i naczyniowych schorzeniach mózgu, którym towarzyszy nadciśnienie mięśniowe. Płyny i okłady z ostróżki łagodzą ból przy złamaniach i przyspieszają powrót do zdrowia. Odwar z ostróżki stosuje się w leczeniu oparzeń, napar przyjmuje się doustnie w chorobach żołądka, a przy chorobach gardła do płukania.

Delphinium royal (łac. Delphinium Consolida), lub siew ostróżki, lub Consolida jest świetna, lub ostrogi kawalerii, lub siekiery, lub okruchy - jednoroczny zielny, którego część gruntowa jest zbierana jako surowiec leczniczy w okresie kwitnienia. Napar z Royal delphinium stosowany jest w medycynie ludowej przy chorobach wątroby, przewodu pokarmowego i układu moczowo-płciowego, krztuścu, zapaleniu płuc, w celu regulacji cyklu miesiączkowego i ułatwienia porodu. Napar z kwiatów ostróżki jest pijany na bóle głowy i stosowany zewnętrznie przy zapaleniu spojówek. Napar z liści i wywar z nasion, ze względu na swoje właściwości pobudzające i ściągające, są przydatne przy napadowym kaszlu i astmie oskrzelowej..

Napar z Royal Delphinium: 20 g posiekanego ziela ostróżki zalać litrem wrzącej wody i pozostawić pod przykryciem na godzinę, następnie odcedzić i wypić szklankę przed posiłkiem trzy razy dziennie.

Napar z Royal Delphinium do użytku zewnętrznego: 10 g kwiatów zalać 500 ml wrzącej wody, pozostawić pod przykryciem na kwadrans, odcedzić i użyć na płyny na zapalenie spojówek.

Maść Royal Delphinium: zmieszać jedną część proszku z nasion ostróżki z dziesięcioma częściami smalcu i stosować jako zewnętrzny środek na świerzb, wcierając w skórę trzy razy dziennie przez pięć minut.

Możliwe jest stosowanie preparatów przygotowanych według receptur opisanych w artykule tylko po konsultacji z lekarzem!

Przeczytaj resztę artykułu o roślinach leczniczych.