Chrząszcz gnojowy żyje na wsi
Chrząszcz gnojowy jest dość pożytecznym owadem, który niezasłużenie uważany jest za szkodliwy. Wyróżnia się dużą częścią klatki piersiowej, ciężkim korpusem i dołączoną klasyczną kulką do gnoju. Owad należy do rodziny kopaczy, spędza pod nim większość życia.
Zadowolony
Wygląd
Ze wszystkich blaszkowatych gatunek ten wyróżnia się szczególną siłą fizyczną i wytrzymałością, owalne ciało pokryte jest skorupą. W zależności od gatunku różnią się parametrami, długość owada waha się od 3 do 7 mm. Chrząszcz gnojowy na zdjęciu wygląda bardzo pięknie, ponieważ jego elytra ma metaliczny połysk w różnych kolorach (brązowy, żółty, zielony lub czarny).
Kolor brzucha jest stały - fioletowo-niebieski. Górna szczęka chrząszcza gnojowego ma zaokrąglony kształt. Czułki owada z jedenastoma segmentami pokryte są krótkim puchem. Ich końcówki są skręcone w głowy z trzema rozgałęzieniami. Tarcza brzuszna jest usiana kilkoma punktami. Każdy pojedynczy elytron ma czternaście rowków. Chrząszcz waży około dwóch gramów.
Zachowanie chrząszczy gnojowych
Ten pożyteczny owad jest bardzo korzystny dla ziemi, rozluźniając ją i nasycając tlenem. W trakcie przetwarzania nawóz chrząszcz zwija go w kulki i wysyła do nor, gdzie rozkłada się na składniki organiczne, co również przyczynia się do nawożenia gleby, zwiększania plonów i poprawy warunków sanitarnych.
Ten typ chrząszcza preferuje klimat umiarkowany; osobniki, które przystosowały się do suchych warunków, są rzadkie. Najważniejsze dla owadów jest wystarczająca ilość pokarmu dla dorosłych chrząszczy i larw. Jedynymi obszarami nieodpowiednimi do zasiedlania chrząszczy gnojowych są terytoria Dalekiej Północy.
Odmiany chrząszczy gnojowych
Obecnie istnieją dwie dominujące odmiany chrząszczy gnojowych:
- Coprophaga. W tej grupie znajdują się chrząszcze z dużą płytą piersiową i mocnymi goleniami przednich łap, które pozwalają chrząszczom w pełni realizować kopanie. Istnieją gatunki o charakterystycznie podkreślonych cechach płciowych..
- Ateuchus (Scarabaeus). Najbardziej charakterystyczną cechą tej grupy jest to, że ich oczy są rozwidlone, a osłona głowy jest półkolem. Wymiary największych osobników nie przekraczają 4 cm, najczęściej w południowej Europie i północnej Afryce.
Różnica między pierwszą a drugą grupą polega na tym, że chrząszcze z pierwszej grupy mają skórzastą skorupę typu zamkniętego na górnej wardze i szczęce, podczas gdy w drugiej są twarde i otwarte.
Rozmnażanie i larwy
Pod względem cyklu rozwojowego chrząszcz gnojowy niewiele różni się od innych analogów. Larwa wygląda jak robak z nogami, w wyniku przepoczwarzenia pojawia się dorosły owad. Aby nakarmić larwy, chrząszcz zwija obornik w kulki, umieszcza każdą w osobnej komorze i przyczepia do niej jajko. Zapewnia to dziecku pożywienie przez cały okres rozwoju..
Larwy żywią się obornikiem od 3 miesięcy do roku, który jest przygotowywany przez rodziców, a ich odchody gromadzą się w swego rodzaju worku. Wiosną larwy rosną i zamieniają się w poczwarki, a po chwili wyłaniają się z nich dorosłe osobniki. Wygląd larw to grube, niezdarne ciało z potężnymi szczękami.
Korzyści dla chrząszcza
Na użyteczność chrząszcza gnojowego wskazuje pouczająca historia, która wydarzyła się w Australii za panowania europejskich kolonistów. Wraz z importem dużej liczby zwierząt gospodarskich do kraju pastwiska, na których były wypasane, szybko straciły wartość odżywczą. Eksperci stwierdzili, że ze względu na warstwę obornika trawa nie przedostała się na powierzchnię..
W procesie przerobu obornika chrząszcz zwija je w kulki i wysyła do swoich nor, gdzie rozkładają się na składniki organiczne, co również przyczynia się do użyźnienia gleby, nasycenia jej tlenem, zwiększenia plonów i poprawy warunków sanitarnych.
Na tych ziemiach nie było wtedy chrząszczy gnojowych. Naukowcy-entomolodzy wybrali kilka gatunków chrząszczy gnojowych i wypuścili je na kontynent. Zapobiegnięto katastrofie ekologicznej, problemom gospodarczym i narodowej tragedii.
Zrzut jest przydatny, nie myl go z chrząszczem.
Karmienie chrząszczy gnojowych
Tworzenie się larwy chrząszcza gnojowego może trwać od 3 miesięcy do kilku lat, ponieważ łajno zawiera ogromną ilość pożytecznych i pożywnych substancji. Niektóre osobniki nadal znajdują się w kuli nawozu, nawet przybierając postać chrząszcza, aż do zakończenia rozwoju pełnoprawnego organizmu.
Następnie chrząszcz gnojowy czołga się na ziemię i sam zaczyna szukać pożywienia. Łajno woli łajno końskie lub bydlęce, jeśli te pierwsze nie są dostępne. Porusza się w poszukiwaniu jedzenia głównie wieczorem. Wraz z tym niektóre gatunki chrząszczy mogą żerować nie tylko na oborniku, ale także na grzybach z detrytusem, a są takie, które w ogóle nie żerują.
Dalsze życie dorosłych chrząszczy
Życie dorosłego chrząszcza ustaje, gdy tylko znajdzie się odpowiednie miejsce do dalszej hodowli. Dwa chrząszcze szczelnie zamykają wejście i zaczynają składać jaja, z którymi będą istnieć przez cały okres pozostałego życia. Samiec i samica umierają około miesiąca po rozpoczęciu składania jaj i pilnowania potomstwa, kiedy siedzą w norze bez możliwości zdobycia pożywienia i samodzielnego wyżywienia się.
