Jak i jak leczyć ospę u gołębi

Zooantroponozy to choroby charakterystyczne zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. O ile wcześniej pewne dolegliwości mogły występować tylko u określonego gatunku zwierząt, to dziś pojawia się coraz więcej przypadków chorób zwierząt z chorobami „ludzkimi”.

Jedną z tych chorób zootroproponotycznych jest ospa - ostra choroba zakaźna charakteryzująca się ropnymi wykwitami i zmianami skórnymi. W tym artykule przyjrzymy się, jak leczyć ospę u gołębi, jakie formy przyjmuje ta dolegliwość u ptaków, jakie są środki zapobiegawcze.

Ospa u gołębi: co to jest?

Ospa gołębi to choroba wirusowa, która rozprzestrzenia się na prawie wszystkich kontynentach i dotyka głównie młode ptaki.. Istnieją dwa rodzaje: skórny i błonica. Z reguły pierwszy stopień ospy skórnej u gołębi jest doskonale leczony, a gołębie, które wyzdrowiały, uzyskują odporność na całe życie.Błonica jest bardziej niebezpieczna: szybko rozprzestrzenia się wśród zdrowych osobników i atakuje błonę śluzową nosa (ptak zaczyna mieć problemy z dostępem do tlenu i może umrzeć bez szybkiej pomocy). Oba typy ospy występują z powodu obecności określonego środowiska i pewnych czynników prowokujących. Mianowicie:

• komunikacja z zakażonymi ptakami;
• wilgotne powietrze w gołębniku, wilgoć, przeciąg i obecność pleśni;
• skażony inwentarz karmników i gołębników;
• zbyt gorące powietrze lub odwrotnie, zbyt zimne;
• brak witamin;
• zwiększona odporność wewnętrznej wyściółki nosa na przenikanie wirusa;
• brak paszy;
• nadmierna utrata piór podczas linienia;
• zanieczyszczona woda itp..

Najczęściej szczyt infekcji występuje w ciepłym sezonie: po pierwsze tworzy się sprzyjające środowisko do rozprzestrzeniania się infekcji w powietrzu, a po drugie, w czasie upałów odporność gołębi jest znacznie obniżona.

Czasami ospa może być przenoszona z chorego gołębia na zdrowego przez kleszcze, muchy krwiopijne i inne owady - jednak ten sposób przenoszenia wirusa występuje w przyrodzie znacznie rzadziej.

Formy choroby

Istnieją dwa główne typy tej ostro postępującej choroby, różniące się rodzajem zakażenia ptaków - skórą i błonicą. Pierwszym jest głównie dorosły ptak, zwłaszcza podczas krycia: w tym czasie kontakt gołębi ze sobą wzrasta, a przez małe rany zadane sobie przez samce dziób infekcja w stadzie jest przenoszona szybciej. W przypadku ospy typu błonicy młode zwierzęta są ładowane od dorosłych, głównie podczas gdy gołąb karmi swoje młode. Rozważmy bardziej szczegółowo charakterystyczne cechy każdej postaci i zewnętrzne objawy ospy.

Skórny (ospa)

Ten typ charakteryzuje się pojawieniem się na skórze wokół nosa, w otworach usznych, a także w kącikach ust, małych czerwonych owrzodzeń - plamek, które następnie tworzą duże fioletowe narośle. W cięższej postaci choroby choroba dotyka nie tylko skóry, ale także tkanek narządów wewnętrznych, co prowadzi do śmierci ptaka. Często ospa skórna wpływa również na błonę śluzową oka - w tym przypadku światłowstręt, obfite łzawienie, zapalenie i zaczerwienienie oczu, ropne wydzieliny, pojawienie się brodawkowatych narośli w kącikach oczu.

Pod wpływem ospy skórnej gołębie stają się ospałe, senne, pogarsza się apetyt i prawie zawsze opuszczają skrzydła. Okres inkubacji ospy skórnej latem wynosi 1–2 miesiące (jest to czas działania wirusa, który jest w stanie zarazić każdego zdrowego ptaka), a zimą 3–4 miesiące (chłód ma pozytywny wpływ na wirusa, „konserwuje” go i przedłuża czynność).

Błonicowy

Objawami błonicy są narośle ospy w nosie, krtani i wole. Czasami, oprócz narośli, błona śluzowa nosa pokryta jest grubą żółtawą warstwą. „Zatyczki” ospy utrudniają oddychanie gołębiom - zarażone ptaki wydają świszczący oddech, jęki, a także mają duże trudności w jedzeniu i piciu. Ten rodzaj dolegliwości jest często nazywany „żółtą wtyczką”: warto zauważyć, że błonica ma często postać przewlekłą.Czasami występuje również mieszany typ ospy - gdy zakażony gołąb ma objawy zarówno skórnej, jak i ospy błoniczej. Jest to najcięższa postać choroby, często prowadząca do śmierci: oprócz problemów z dostępem tlenu i niezdolnością do jedzenia, zewnętrzna skóra (a często także narządy wewnętrzne) gołębia pokryta jest twardym filmem ospy, na którym tworzą się gnijące narośla. Jeśli u gołębia występuje co najmniej jeden objaw ospy prawdziwej lub nastąpiła wyraźna zmiana w jego zachowaniu (jak również odmowa jedzenia, nietypowa utrata piór itp.), Chorego ptaka należy natychmiast poddać kwarantannie i rozpocząć leczenie.

Jak leczyć ospę u gołębi

Leczenie chorego gołębia to dość długi proces. Aby skutecznie wyleczyć ospę, będziesz potrzebować przede wszystkim badania weterynaryjnego i jego określenia stopnia zaawansowania choroby ptaka. Jeśli stadium jest późne, a choroba postępuje i ma ostrą postać, to taki ptak najprawdopodobniej będzie musiał zostać zabity i spalony (martwy ptak jest nadal źródłem wirusa ospy, a tylko ogień w 100% niszczy wirusa).W innych przypadkach wymagane będzie skuteczne leczenie, które obejmuje nie tylko wprowadzenie pewnych leków do ptaka, ale także pewne działania mające na celu zewnętrzne oczyszczenie skóry, dezynfekcję błon śluzowych oczu i nosa. Należy pamiętać, że skuteczność terapii będzie zależała od tego, jak terminowe rozpoczęto leczenie - w późnym stadium choroby terapia przeciw ospie będzie skuteczna tylko w 15% przypadków..

Antybiotyki

W leczeniu ospy antybiotyki są stosowane tylko jako radykalne lekarstwo - jeśli standardowe procedury dezynfekcji i dezynfekcji już nie działają. Przebieg antybiotykoterapii trwa od 5 do 9 dni, przy czym równolegle podaje się gołębiom suplementy witaminowe (antybiotyki znacznie obniżają odporność). Leki podaje się zarówno podskórnie (w tył głowy), jak i domięśniowo (w mięśnie klatki piersiowej). Czasami antybiotyki rozpuszcza się w wodzie i wlewa porcjami do dzioba każdego gołębia.

W leczeniu ospy u gołębi stosuje się następujące antybiotyki:

1. „Tetracyklina”. Lek jest przeznaczony do użytku zewnętrznego, o szerokim spektrum działania. Zwalcza różnego typu infekcje bakteryjne, skutecznie eliminuje wirusa ospy z błon śluzowych oczu i nosa gołębia. Produkowany jest w postaci kropli, maści i tabletek. Aby wyeliminować „żółtą zatyczkę”, lek rozcieńcza się w wodzie (w stosunku 1: 4) i wkrapla do oczu i dzioba chorego gołębia trzy razy dziennie. Tabletki „tetracykliny” są kruszone i zwijane w bułkę tartą, którą podaje się gołębiom do spożycia - pomaga to usunąć wirusa ospy z narządów wewnętrznych ptaka. Dzienna norma "Tetracykliny", którą przyjmuje się doustnie (doustnie lub we wstrzyknięciu), dla młodego gołębia nie powinna przekraczać 50 mg - dlatego leczenie takim antybiotykiem z reguły odbywa się doustnie lub zewnętrznie. Szczególnie skuteczna jest mieszanka „tetracykliny” z witaminami B12, A i D2. Maść tetracyklinowa jest również stosowana w leczeniu skóry ospy. Przebieg leczenia tym antybiotykiem wynosi od 5 do 8 dni..

2. „Tilan”. Rozpuszczalny w wodzie środek antybakteryjny w proszku, stosowany w leczeniu drobiu oraz drobnego i dużego inwentarza żywego. W leczeniu ospy prawdziwej gołębiom podaje się „Tilan” w ilości 0,5 g proszku na 1 litr wody pitnej. Dzienna ilość takiego roztworu na 1 gołębia nie powinna przekraczać 40–50 ml, dlatego z reguły rozpuszczony „Tilan” wkrapla się do dzioba ptaka z pipety. Taki antybiotyk nie tylko skutecznie eliminuje zatory i stany zapalne w dziobie, ale także dezynfekuje narządy wewnętrzne. Standardowy przebieg leczenia to 5 dni, maksymalne użycie tego antybiotyku do 8 dni.
3. Enrofloksacyna. Antybiotyk o szerokim spektrum działania, który skutecznie zwalcza bakterie kokkoidalne i choroby bakteryjne. Enrofloksacynę stosuje się głównie do leczenia doustnego - antybiotyk rozcieńcza się w wodzie (5 ml na 10 litrów wody), wlewa do miski do picia i podaje zakażonym gołębiom zamiast zwykłej wody pitnej. Kuracja trwa do 6 dni. Ten antybiotyk ma negatywny wpływ na nerki ptaka, dlatego w przypadku niewydolności nerek lub innych chorób tego narządu nie można stosować Enrofloksacyny.

Po kuracji antybiotykowej ptakowi obowiązkowo podaje się probiotyki, które przywracają mikroflorę jelitową. Podczas leczenia wymienionymi lekami gołębie z reguły zaczynają odczuwać ostry brak witaminy A - mogą zacząć łuszczyć się lub złuszczać skórę, wypadanie piór itp. Witaminę A w trakcie kuracji antybiotykowej należy wprowadzać sztucznie, dodając do karmy specjalny suplement witaminowy.

Szczepionka

Najlepszym sposobem zapobiegania ospie jest nadal szczepienie. Młode gołębie poniżej pierwszego roku życia należy szczepić między 8 a 11 tygodniem życia. Iniekcję przeprowadza się w błonę skrzydła lub w fałd skórny łapy. Najlepsze szczepionki to:

1. Diftopharm. Żywa szczepionka wyprodukowana na Słowacji. Zawiera niewielką ilość wirusa ospy, który po spożyciu przez gołębia pobudza układ odpornościowy do produkcji przeciwciał, co może następnie zapobiec atakowi groźnego wirusa ospy. Szczepienie tym lekiem występuje tylko raz w życiu ptaka, można również zaszczepić ptaka, który był już chory (w celu uniknięcia nawrotów). Szczepionka składa się z suchej masy zawartej w hermetycznej butelce i specjalnego rozpuszczalnika. Bezpośrednio, roztwór do wstrzykiwań tworzy się przez rozpuszczenie suchego składnika leku w płynnej kompozycji. Szczegółowa instrukcja użycia znajduje się w opakowaniu leku. Ta szczepionka jest tradycyjnie wstrzykiwana do błony skrzydełkowej gołębia, który osiągnął wiek co najmniej 6 tygodni i szczepiony jest tylko zdrowy gołąb..
2. Avivak. Szczepionka przeciw ospie, składająca się z wyhodowanego suchego składnika i specjalnego rozcieńczalnika Szczepu „K” (roztwór glicerolu i fosforanu). Można szczepić drób starszy niż 2 miesiące - te gołębie zachowają odporność przez całe życie. Zalecana dawka wtrysku to 0,013-0,015 metrów sześciennych. zobacz Reakcja na tę szczepionkę może wystąpić 5-8 dni po szczepieniu - na skrzydle i grzbiecie gołębia pojawią się małe rany (ospy), które znikną po 25-30 dniach.
3. Columba. Ta szczepionka, w przeciwieństwie do poprzednich dwóch, składa się z oleistej cieczy, całkowicie gotowej do użycia. Młode gołębie można szczepić do 4 tygodnia życia. Dawka na ptaka wynosi 0,3 ml płynu, który wstrzykuje się podskórnie (w fałd skórny łapy). Reakcja na lek pojawi się w ciągu 14 dni. Szczepienie tym lekiem może być jednorazowe lub coroczne (co 13 miesięcy). Szczepionka jest całkowicie bezpieczna i tylko w rzadkich przypadkach powoduje niewielki efekt uboczny (pojawienie się grochu w miejscu wstrzyknięcia, który znika po 4-6 dniach).

Przed rozpoczęciem szczepienia ptak powinien być odpowiednio przygotowany: na 3-4 tygodnie przed przewidywanym terminem szczepienia zapewnić zbilansowaną dietę, dodać do karmy specjalne suplementy witaminowe. Należy pamiętać, że podczas szczepienia należy całkowicie wykluczyć antybiotyki..

Za pomocą improwizowanych środków

Oprócz antybiotykoterapii możesz skorzystać z dostępnych narzędzi do leczenia wirusa ospy. Obejmują one:

1. Czyszczenie boru. Dotknięte obszary skóry są traktowane jałowym wacikiem zanurzonym w roztworze kwasu borowego (2%). W przypadku, gdy na skórze pojawiły się już twarde skórki, po zabiegu borem należy je delikatnie usunąć ołówkiem lapis (lub innym podobnym środkiem antyseptycznym).
2. Lozeval. Lek przeciwgrzybiczy, który skutecznie usuwa wykwity ospy. Lek ten leczy skórę i pióra chorego gołębia, po czym po pół godzinie leczone obszary skóry można dodatkowo nasmarować maścią tetracyklinową.
3. Jod. Doskonały środek do radzenia sobie z gęstą skorupą z erupcjami ospy. Wacikiem zamoczonym w jodzie owrzodzenia na skórze ptaka są delikatnie kauteryzowane, a następnie leczone obszary smaruje się balsamem. Ponadto jod można wykorzystać do obróbki gołębnika i znajdującego się w nim sprzętu. Wszystkie powierzchnie gołębnika spryskuje się wodą z rozcieńczonym jodem (proporcja 1:10). Dla samego ptaka taka procedura jest całkowicie nieszkodliwa..
4. Dezynfekcja wodą pitną nadmanganianem potasu. Jest stosowany, gdy antybiotyk nie jest rozpuszczony w wodzie. Dezynfekcja wody pitnej następuje poprzez rozpuszczenie w niej słabego roztworu nadmanganianu potasu. Ta uzdatniona woda jest umieszczana w poidle, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa w gołębniku. W ten sam sposób możesz dezynfekować wodę jodoliną, chloraminą lub furacyliną..

Oprócz leczenia bezpośrednio chorego gołębia konieczne jest również przetwarzanie miejsc, w których gromadzą się ptaki (gołębnik, podwórko itp.). W tym celu powierzchnie czyści się roztworem jodu lub roztworem siarczanu żelazawego, stosuje się również obróbkę aerozolową (np. Kratownice „Deytran”).

Środki zapobiegawcze

Aby uniknąć ryzyka wirusa ospy prawdziwej u gołębi, stosuje się szereg środków zapobiegawczych. Obejmują one:

• terminowa dezynfekcja gołębnika roztworem jodu lub siarczanu żelazawego (co 2-3 miesiące);
• zapewnienie zbilansowanej i wzbogaconej diety (okresowo dodawaj do paszy olej słonecznikowy lub olej rybny);
• walka z owadami oblegającymi gołębnik (kleszcze, muchy itp.);
• terminowa dezynfekcja wody (przynajmniej raz w miesiącu podawać wodę do picia roztworem nadmanganianu potasu);
• dokładne higieniczne czyszczenie gołębnika, czyszczenie karmnika i poideł środkami antybakteryjnymi;
• okresowe leczenie skóry i piór drobiu maściami antyseptycznymi;
• szczepionka;
• umieszczanie nowych ptaków (nowo narodzonych lub zakupionych) oddzielnie od głównego stada - pomoże to zidentyfikować chore ptaki.

Ospa jest niebezpieczną chorobą wirusową, która często atakuje zarówno gołębie domowe, jak i dzikie. Kluczem do skutecznego leczenia drobiu jest nie tylko terminowa terapia i leczenie antybakteryjne w gołębniku, ale także terminowe szczepienia i środki zapobiegawcze. Pamiętaj o szczepieniu i czasowej kwarantannie nowo nabytych ptaków - pomoże to zapobiec rozprzestrzenianiu się możliwego wirusa na zdrowe ptaki.