Sarracenia

Ta roślina może żyć tylko w określonych miejscach, ponieważ jest endemiczna. Tak więc dobrze rośnie i rozwija się w atlantycko-północnoamerykańskiej strefie florystycznej. Jednak purpurowa Sarracenia (Sarracenia purpurea), wprowadzona na podmokłe obszary środkowej Irlandii, doskonale się tam osiedliła..

Kwiaty są dość duże i bogate w kolor, mają podwójny okwiat. Wznoszą się ponad roślinę na mocnej szypułce bez liści, których jest od 1 do 3 na osobę. Roślinę tę wyróżnia bardzo duża kolumna o dziwacznym kształcie w formie parasola. Ma niezbyt duże znamiona pod wierzchołkiem każdego ostrza. Największy rozmiar ma purpura Sarracenia.

Istnieją takie gatunki, w tym żółta sarracenia (Sarracenia flava), która tworzy ogromne zarośla na terenach podmokłych. Rurowe, żebrowane dzbany tej rośliny rozciągają się prawie pionowo od mocnego poziomego kłącza. Mogą mieć około 70 lub 80 centymetrów długości..

U innych gatunków pułapki dzbanowe są mniejsze i osiągają długość od 10 do 40 centymetrów. Większość z nich jest pstrych, zdominowana przez żółty, fioletowy i zielony. Wzór znajdujący się przy wejściu do pułapki pomalowany jest na najintensywniejsze kolory, dzięki czemu jest bardzo widoczny dla owadów (nawet z daleka). Każdy liść pułapki ma krawędź pterygoidalną z boku pędu. A jego górna część jest bardzo podobna do wieczka. Pełni rolę swego rodzaju „parasola”, który tworzy się z górnego ostrza liścia. Lekko zamyka wejście do pułapki, chroniąc ją przed kroplami deszczu..

Owady przyciąga bardzo mocny aromat nektaru. A jego twórcą jest gruczoł zawierający nektar, który jest w stanie wyprodukować stosunkowo duże ilości nektaru. Po ścieżce miodu zsuwa się owad złapany na uwięzionym liściu. Wewnątrz na powierzchni ścian takich pułapek znajdują się specjalne włosy, które pozwalają ofierze poruszać się wyłącznie w dół. Następnie ofiara znajduje się w pułapce magazynowej i stamtąd w żaden sposób nie może się wydostać. Następnie stopniowo rozpuszcza się w soku trawiennym. W rezultacie roślina otrzymuje niezbędny do życia azot, magnez, wapń, a także potas..

Co ciekawe, różne ptaki uważają sarracenia za rodzaj karmnika. Często dziobią owady, które nie są jeszcze całkowicie strawione. Istnieją informacje od naukowców, którzy twierdzą, że w takich dzbanach pułapkowych w kilku przypadkach znaleziono szczątki małych żab drzewnych.

Są owady, które mogą wygodnie żyć w tych pułapkach-dzbanach. Faktem jest, że są w stanie wytwarzać specjalne substancje, które chronią owada przed działaniem soku trawiennego. D. Fish (1976) przestudiował to bardziej szczegółowo i pisze, że larwy muchówki, nocnej ćmy ze swoimi larwami i osy kulistej, której udaje się założyć gniazda w tym samym miejscu, mogą żyć w pułapkach. Te owady niszczą większość ofiar uwięzionych w pułapce. Znacząco uszkadzają również tkankę liści, z której pułapki nie mogą już normalnie funkcjonować. W rezultacie owady te są w stanie bardzo zaszkodzić całemu populacjom Sarracenii..

Istnieją bardzo dekoracyjne gatunki sarracenii, aw niektórych krajach uprawiane są od bardzo dawna. Najpopularniejsza jest żółta sarracenia. Jest to bylina ozdobna o dużych, jasnopomarańczowych kwiatach oraz soczystych, pięknie zakrzywionych jasnozielonych dzbanach. Jeśli w domu zapewniono im odpowiednią pielęgnację i obficie podlewano, rośliny te będą się świetnie czuły nawet bez dodatkowego karmienia owadami. Bardzo popularna jest również fioletowa Sarracenia. Jej pachnące kwiaty ładnie pachną fiołkami.

Zaledwie w kilku gatunkach takiej rośliny w liściach, a także w innych częściach nadziemnych stwierdzono alkaloid saraceninę. Jest stosowany w medycynie.