Nivyanik: wyrastanie z nasion, sadzenie i pielęgnacja

Nivyanik (łac. Leucanthemum)

- rodzaj bylin zielnych i jednorocznych z rodziny Asteraceae lub Astrovye, który był kiedyś przypisywany do rodzaju Chrysanthemum. Jednak w przeciwieństwie do chryzantemy, nivyaniki nie mają charakterystycznego aromatu i nie są owłosione z szarawym stosem. Według różnych źródeł rodzaj Nivyanik obejmuje od dwudziestu do siedemdziesięciu gatunków. Naukowa nazwa „leucanthemum” jest tłumaczona z języka greckiego jako „biały kwiat”, a rosyjski „nivyanik” pochodzi od słowa „niva”. Większość gatunków stokrotek pochodzi z Europy i umiarkowanych regionów Azji, chociaż stokrotki występują również w Ameryce Północnej, Nowej Zelandii i Australii. W kulturze stokrotka jest częściej nazywana rumiankiem ogrodowym i jest szeroko stosowana w projektowaniu krajobrazu i ogrodnictwie. W tym artykule dowiesz się, jak wygląda stokrotka, jak się rozmnaża, kiedy sadzić stokrotkę na sadzonki, a kiedy siać ją w otwartym terenie i jak dbać o nią w ogrodzie..

Zakład Nivyanik - opis

Kwiat jaworu to roślina z czerwonymi kłączy, prostymi, liściastymi, lekko rozgałęzionymi łodygami o wysokości od 30 do 120 cm i całymi, podłużnymi, lancetowatymi, ciemnozielonymi, klapowanymi lub karbowanymi liśćmi wzdłuż krawędzi. W zależności od gatunku liście stokrotki mogą być łodygowe lub podstawne. Duże kwiaty o średnicy od 6 do 12 cm, absolutnie podobne do rumianku, są w rzeczywistości kwiatostanami-koszyczkami, składającymi się z żółtych kwiatów rurkowych, otoczonych białymi lub żółtymi kwiatami języczkowatymi brzegowymi. Koszyczki Nivyanik powstają na końcach łodyg dwa razy w sezonie: od maja do lipca oraz od sierpnia do września. Nasiona jaworu, dojrzewające w środku kwiatostanu, zachowują żywotność przez 2-3 lata.

Sadzenie stokrotki w otwartym terenie

Uprawa trawy cytrynowej z nasion

Metoda sadzenia stokrotki ma tę zaletę, że w tym przypadku kwitnienie występuje już w bieżącym roku. Chaber na sadzonki wysiewają pod koniec lutego lub na początku marca w skrzynkach, kasetach, miseczkach lub kubkach - pojemniki mogą być dowolne, ponieważ w przyszłości sadzonki trzeba jeszcze nurkować. Do siewu zaleca się stosowanie niezbyt głębokich naczyń, aby łatwiej było kontrolować wilgotność gleby.

Jako podłoże użyj gotowej mieszanki gleby do sadzonek kwiatów lub mieszanki torfu wysokiego z piaskiem. Przed siewem podłoże i naczynia sterylizuje się roztworem nadmanganianu potasu. Ułóż warstwę drenażu na dnie patelni, następnie ułóż glebę, pozostawiając pojemnik 2-3 cm pusty od krawędzi. Powierzchnię wyrównać, rozsiać nasiona, pogłębić je o 1 cm i lekko posypać ziemią, a następnie spryskać powierzchnię wodą z drobnego pistoletu natryskowego. Uprawy utrzymywane są w temperaturze 22ºC, bez przykrycia folią.

Gdy tylko pojawią się pędy, temperatura obniża się o 2-4 stopnie. W wieku jednego miesiąca sadzonki zapładnia się słabym roztworem dziewanny. Kiedy sadzonki mają półtora miesiąca, zanurza się je w oddzielnych kubkach z podłożem o tym samym składzie, ale z dodatkiem niewielkiej ilości próchnicy. W tych kubkach, rozsadnik będzie rósł z nasion aż do samego sadzenia w klombie. Kilka dni po zerwaniu sadzonki są ponownie karmione roztworem nawozu organicznego. Pomiędzy dwoma opatrunkami powinna być zachowana przerwa 3-4 tygodni..

Sadzonki sadzi się na otwartym terenie w maju, po ustąpieniu mrozów powrotnych, ale przed sadzeniem sadzonki są stopniowo przyzwyczajane do otwartego powietrza przez dwa tygodnie.

Sadzonki przesadza się do otworów o średnicy 30 cm, umieszczonych od siebie, w zależności od odmiany, w odległości od 30 do 70 cm Szerokość rozstawu rzędów powinna wynosić co najmniej 20 cm Na dnie każdego otworu należy umieścić 300-400 g humusu lub kompostu i 20 g pełnego nawóz mineralny. Sadzonki z glinianą grudką przenosi się do dziury, po czym pozostałą w niej przestrzeń wypełnia się żyzną glebą. Po przesadzeniu sadzonek ogród kwiatowy jest obficie podlewany, a gdy woda zostanie wchłonięta, a powierzchnia lekko wyschnięta, miejsce ściółkuje się trocinami z saletrą (na 1 wiadro trocin 20 g saletry).

Jak sadzić stokrotkę w ogrodzie

Wysiewając stokrotkę bezpośrednio na otwarty teren w pierwszym roku, roślina tworzy system korzeniowy i rozetę liści, a dopiero w drugim roku zobaczysz jej kosze. Wysiew przeprowadza się wczesną wiosną lub jesienią. W jednym miejscu nivyanik może dorastać nawet do 7 lat, dlatego wybór miejsca traktuj z pełną odpowiedzialnością.

Na chaber nadaje się dobrze oświetlone miejsce z osuszoną, umiarkowanie wilgotną i uprawną glebą do głębokości 25-30 cm. Idealną glebą dla tej rośliny jest czarna ziemia. Na glebach ubogich lub suchych chaber tworzy dużo mniejsze koszyczki niż na glebach żyznych, a na obszarach zacienionych rozwój chabra spowalnia i nie kwitnie tak obficie jak pod ostrym słońcem. Jeśli gleba na stanowisku jest zbyt lekka lub ciężka, należy dodać odpowiednio 15 i 20 kg próchnicy na 1 m². Ciężkie gleby gliniaste lub lekko piaszczyste, a także zbyt wilgotne obszary, na których roślina będzie cierpieć na choroby grzybowe i bardzo szybko się starzeć, nie nadają się do uprawy stokrotki.

Wykop ziemię w okolicy, wypoziomuj ją i wykonaj rowki w odległości 20 cm od siebie. Nasiona jawora zakopuje się na 2 cm, przykrywa i dobrze podlewa. Następnego dnia uprawy mulczowane są torfem. Gdy tylko pojawią się pędy, są koniecznie przerzedzone. Przy siewie podzimnym sadzonki pojawią się wczesną wiosną, a jeśli w maju sadzonki zostaną przesadzone na stałe miejsce, to pod koniec sezonu można zobaczyć kwitnienie stokrotki. Jeśli siew przeprowadzono wiosną, do jesieni, z sadzonek wyrosną silne sadzonki, które sadzi się na stałe według tego samego schematu, jak opisano powyżej, a gdy sadzonki się zakorzenią, są izolowane na zimę.

Dbanie o jawor w ogrodzie

Jak wyhodować stokrotkę

Dbanie o nivyanik jest bardzo proste. Będziesz musiał podlać, poluzować i chwastować glebę wokół krzewów, nałożyć górny opatrunek i na czas usunąć zwiędłe kwiatostany, aby nie osłabiły dekoracyjnego efektu ogrodu kwiatowego.

Podlewanie stokrotki tylko w porze suchej, wydając do 10 litrów wody na 1 m² ogrodu kwiatowego. Po podlaniu lub deszczu gleba między krzewami jest poluzowana, jednocześnie usuwając pojawiające się chwasty. Stokrotka jest karmiona głównie Nitrofoskoy: na początku wzrostu potrzebny będzie roztwór z przewagą składnika azotowego, a przy tworzeniu kwiatostanów - potasem. Stokrotka dobrze reaguje na karmienie roztworem dziewanny, a jeśli masz możliwość nakładania jej na glebę dwa razy w miesiącu, możesz całkowicie odmówić nawozów mineralnych, ale wtedy przed kwitnieniem wskazane jest dodanie mączki kostnej zamiast Nitrofoski.

Po wyblaknięciu stokrotki jej dekoracyjność szybko spada, a następnie odcina się ją na wysokości 10-15 cm od ziemi.

Szkodniki i choroby Nivyanik

W deszczową pogodę, zwłaszcza przy przedłużającej się porze deszczowej, na stokrotkę mogą wpływać choroby grzybowe. Roślina cierpi na rdzę, mączniaka prawdziwego, mączniaka rzekomego, plamistość, fuzarium, zgniliznę podstawy łodygi i raka bakteryjnego. Jeśli podejrzewasz, że stokrotka jest niezdrowa, potraktuj ją obficie jednoprocentowym płynem Bordeaux i, jeśli to konieczne, powtórz ten zabieg jeszcze 2-3 razy co 10 dni. Ale lepiej wcześniej usunąć i spalić silnie dotknięte krzaki..

Wśród szkodników zagrożenie dla stokrotki mogą stanowić wciornastki łąkowe, śliniące się grosze i górnicy chryzantem. Możesz pozbyć się tych szkodników, wykonując kilka zabiegów na krzewach i otaczającej je glebie roztworami Aplaud, Bazudin, Vermitic, Inta-Vir lub naparami roślin owadobójczych - nagietka, glistnika lub krwawnika. Lepiej jednak nie tracić czasu na eksperymentowanie z ziołami, ale od razu zacząć leczyć stokrotkę preparatami chemicznymi: działają one zarówno szybciej, jak i bardziej niezawodnie.

Rodzaje i odmiany stokrotki

W kulturze można znaleźć kilka rodzajów i wiele odmian nivyanik.

Karzeł bagienny (Leucanthemum paludosum)

lub chryzantema błotna (Chrysanthemum paludosum = Hymenostemma paludosum) pochodzi z południowych regionów Portugalii i Hiszpanii. Roślina ta nie przekracza 25 cm, ale jest silnie krzaczasta i tworzy rozgałęzione, skośne lub wyprostowane liściaste łodygi. Liście stokrotki błotnej są jasnozielone, naprzemiennie, siedzące, łopatkowate lub ząbkowane na krawędziach. Liczne kwiatostany końcowe o średnicy do 3 cm składają się z dużego krążka żółtych cylindrycznych i krótkich trzcinowych kwiatów brzeżnych. Kwitnie od końca czerwca do mrozów.

Stokrotka kurylska (Leucanthemum kurilense)

- tak zwany endem kurylsko-północno-japoński, późno kwitnący rumianek skalny pochodzący ze wschodnioazjatyckich wysp Kurylskich, Hokaido i Honsiu. Bylina dorasta do 20 cm wysokości na skałach, piaskach przybrzeżnych, rumowisku skokowym. Jego liście są palmate, od trzech do pięciu klapek, o konturach - od zaokrąglonych do reniform - kłącze jest mięsiste, grube: koszyczki są duże, nieliczne lub pojedyncze, składają się z białych języczków i żółtych kwiatów rurkowych.

Maksimum Leucanthemum

pochodzi z Pirenejów. Jest to roślina wieloletnia o kłączach ukorzeniających się na ziemi i dużej liczbie rozgałęzionych pędów o wysokości od 50 cm do 1 m. Liście tego gatunku są łodygowe, dolne łopatkowate, ogonkowate, górne siedzące, podłużne, na krawędziach ząbkowane. Koszyczki o średnicy do 12 cm składają się z żółtej środkowej rurkowatej środkowej i 1-2 rzędów białych kwiatów języczkowatych. Kwiatostany odmian frotte tego gatunku są bardzo podobne do chryzantemy: są wypełnione rzędami białych kwiatów trzciny, a korona pośrodku kwiatów rurkowych jest również biała. Największy rozkwit kwitnie później niż inne gatunki: po pierwszej dekadzie lipca. W kulturze gatunek istnieje od 1816 roku. Najbardziej znane odmiany to:

• Alaska - koszyczki o średnicy do 10 cm z jednym rzędem białych kwiatów języczkowatych;
• Beethoven - bujne kwitnące krzewy do pół metra wysokości z prostymi kwiatostanami podobnymi do rumianku;
• Christine Hagemann - krzewy do 70 cm wysokości z podwójnymi kwiatostanami;
• Małe księżniczki - wdzięczna roślina o wysokości do 20 cm z dużymi białymi kwiatami;
• Snow Lady - roślina jednoroczna o bardzo dużych kwiatostanach, osiągających średnicę 17 cm;
• Stern von Antwerp - wysoka stokrotka o kwiatostanach do 10 cm średnicy.Kwiaty trzciny w koszyczkach są białe, rurkowate - żółte.

Chaber zwyczajny (Leucanthemum vulgare)

lub rumianek łąkowy - to dobrze znany rumianek ogrodowy, który w naturze występuje na łąkach i leśnych polanach Europy i południowych rejonów Syberii. Wysokość tej wieloletniej rośliny osiąga 80-90 cm, dolne liście są łodygowe, odwrotnie jajowate, całe, górne podłużne. Pojedyncze koszyczki o średnicy 6-7 cm składają się z jednego rzędu białych języczków i małych żółtych środkowych kwiatów. W kulturze gatunek istnieje od 1500 roku. Na środkowym pasie kwitnie pod koniec maja lub na początku czerwca. Najbardziej znane odmiany:

• Maxima Koenig - stokrotka do 1 mz koszyczkami o średnicy do 12 cm, składająca się z 1-2 rzędów białych kwiatów języczkowatych i ciemnożółtych środkowych kwiatów rurkowych;
• May Queen - roślina o wysokości do 50 cm, wyróżniająca się nie tylko pięknymi koszyczkami, ale także błyszczącymi ciemnozielonymi liśćmi;
• Sanssouci - odmiana o wysokości do 1 mz kwiatostanami o średnicy do 12 cm, składająca się z kilku żółtych kwiatów środkowych ułożonych w 6-8 rzędach białych kwiatów trzciny do 5 cm długości.