Co to jest bulwa? Rośliny bulwiaste

W nowoczesnych domkach letniskowych można znaleźć prawie wszystkie rośliny, zarówno znane w naszym regionie, jak i całkowicie egzotyczne. Wiele z nich ma podobne cechy strukturalne, co pozwala lepiej zrozumieć potrzeby uprawy podczas uprawy. W tym artykule chcemy zwrócić uwagę na odmiany bulwiaste, prezentowane zarówno w postaci roślin kwiatowych, jak i warzywnych..

Co to jest bulwa

Zwykle nazywa się bulwę pogrubionym i zmodyfikowanym korzeniem - podziemnym pędem łodygi niektórych roślin. Ma uśpione pąki, zwykle z jednym lub więcej międzywęźli (na przykład ziemniaki lub topinambur) lub gęste kolano hipokotylowe (jasnym przedstawicielem jest cyklamen).

Rośliny bulwiaste są reprezentowane przez szeroką gamę gatunków, ale największą grupę stanowią kwiaty, wśród których są byliny i jednoroczne, okazy domowe i dzikie. Ponadto rośliny bulwiaste można podzielić na typy w oparciu o cechy części podziemnej. Zwykle mówią o bulwach korzeniowych i bulwach..

Rośliny korzeniowe

Bulwy korzeniowe mogą mieć różne rozmiary i kształty, ale w każdym przypadku pozostaje zmodyfikowanym korzeniem, z dużą ilością składników odżywczych. Bulwy korzeniowe różnią się od zwykłych bulw brakiem uśpionych pąków, zwykle zlokalizowanych na szyjce korzeniowej.Najpopularniejsze rośliny z tej grupy to dalia i begonia. Ta podziemna część jest również typowa odkurzacz, słonecznik bulwiasty, ziemniaki, słodki ziemniak, maniok.

Corms

Bulwy to ta sama podziemna część rośliny, ale występuje tylko w postaci podziemnej łodygi, z wyraźnie zaznaczonymi sękatymi pierścieniami i pąkami różnej wielkości, zlokalizowanymi w górnej części bulwy. Na zewnątrz pokryty jest małymi łuskami, czyli wysuszonymi początkami liści.

Te rośliny obejmują mieczyk, colchicum i krokus. Zewnętrznie wszystkie ich podziemne części przypominają jednocześnie bulwę i cebulę, ale mięsista część ma pochodzenie łodygi: kwitnąca łodyga pojawia się właśnie z takiej żarówki.Na podstawie umiejscowienia łusek bulwiastych można wyróżnić dwa rodzaje cebulek: błoniaste („liście” szczelnie i całkowicie zakrywają się nawzajem, jak w tulipan) i wyłożone kafelkami (na przykład, lilie, w którym część kłącza przypomina powierzchnię wyłożoną kafelkami).

Kwiaty bulw

Jak już wspomnieliśmy, kwiaty to największa grupa roślin bulwiastych. Niektóre z nich rosną w ogrodach, inne pełnią funkcję dekoracyjną w pomieszczeniach, ale wszystkie łączy mięsista i potężna część korzeniowa. Dowiedzmy się więcej o najpopularniejszych takich roślinach, ich cechach zewnętrznych i wymaganiach pielęgnacyjnych..

Ogród

Najpopularniejszymi kwiatami ogrodowymi na terenach prywatnych są obecnie dalie, begonie i ukwiały, chociaż często spotyka się krokosmię i mrówkę. Zostaną omówione dalej..

Anemon

Zawilec (tak nazywany jest również ten kwiat) należy do rodzaju wieloletnich roślin zielnych z rodziny Jaskier. Na półkuli północnej naszej planety wszyscy przedstawiciele 120 gatunków można znaleźć prawie wszędzie, z wyjątkiem stref tropikalnych.

Główne cechy anemonów obejmują następujące cechy:

• oprócz zagęszczonego bulwiastego kłącza roślina ma wyprostowane części łodygi, osiągając wysokość 100 cm;
• zwykle łodygi są bezlistne, a na ich końcu znajduje się szypułka z kwiatostanem w połowie kolczastym lub tylko jednym kwiatem;
• liście palmowe lub wycięte z piór są zbierane w rozetce podstawowej;
• kwiaty mają liczne słupki i pręciki, a także od 5 do 20 płatków o różnych kształtach i kolorach;
• anemon może być żółty, czerwony, biały, różowy, niebieski lub niebieski;
• kwitnienie rozpoczyna się wczesną wiosną i trwa przez całe lato, czasami przeciągając się nawet do jesieni;
• owoce - ulotka.

W naturze zawilce można znaleźć na leśnych plantacjach, stepach i łąkach, a niektóre gatunki znalazły swoje miejsce nawet w Arktyce. W razie potrzeby łatwo jest znaleźć formy dekoracyjne..

Sadząc taką roślinę na swojej stronie, nie zapominaj, że wśród odmian wyróżnia się zarówno okazy lekkie, jak i kochające cień. Jeśli posadzisz go w niewłaściwym miejscu, nie licz na obfite i długotrwałe kwitnienie..

Najlepszą opcją byłoby miejsce z obojętną kwaśną glebą i optymalnym poziomem wilgotności. Podmokłość gleby jest szkodliwa dla części podziemnej, a brak wilgoci negatywnie wpłynie na wygląd kwiatu.

Wideo: sadzenie ukwiałówRozwiązaniem problemu będzie sadzenie na wzgórzu i ułożenie drenażu lub ściółkowanie wierzchniej warstwy gleby. Spośród nawozów dla anemonu odpowiednie są złożone kompozycje mineralne, które są wprowadzane do gleby głównie w okresie kwitnienia. Na zimę anemon można zostawić bez schronienia, dobrze znosi zimno.

Begonia

Ten kwiat wygląda jak mała róża. Jej kwiaty są równie zadbane i wdzięczne, a kwitnienie dość obfite (przez cały sezon roślina jest nimi dosłownie usiana). Begonia to wieloletni krzew, który oprócz bulwy ma inne godne uwagi cechy..Na przykład w naturze „domem” rośliny nie jest gleba, ale pnie drzew, chociaż w ogrodzie są to nadal małe krzewy (do 20 cm) rosnące na ziemi. Czasami można znaleźć dość wysokich przedstawicieli, osiągających wysokość 35 cm.

Obecnie znanych jest około 1200 odmian odmian begonii ogrodowych, wśród których szczególnym pięknem wyróżniają się okazy frotte o najróżniejszych kolorach: białym, różowym, żółtym, czerwonym, liliowym. Na okrągłych płytkach liściowych można również zauważyć dziwne wzory związane głównie z roślinami domowymi..

Dbanie o kwiat nie jest trudne: ogrodnik musi tylko okresowo poluzować glebę i zapewnić obfite podlewanie (podczas aktywnego wzrostu i rozwoju regularność wprowadzania płynu powinna wynosić co najmniej 1 raz na 3 dni).

Wideo: podstawy skutecznej pielęgnacji begoniiNie ma potrzeby spryskiwania begonii, w przeciwnym razie cała dekoracyjność jej liści zostanie utracona. Po kwitnieniu i podlewaniu oraz każdej innej pielęgnacji całkowicie się zatrzymaj.

Dalia

Znane piękno dalii należy do roślin korzeniowych i bulwiastych. Każdego roku jego część nadziemna obumiera, a pod ziemią pojawiają się potężne bulwy korzeniowe, które zawierają duże ilości składników odżywczych dla nowego aktywnego wzrostu pąków.

W nowym sezonie łodygi z kwiatami pojawią się ponownie z pąków wzrostu znajdujących się na szyjce korzeniowej rośliny.

Przy ogólnym opisie rośliny należy zwrócić uwagę na jej takie cechy:

1. Część łodygi dalii jest duża, łodygi rosną od 25 cm do 3 m wysokości, a te ostatnie wymagają obowiązkowej podwiązki i dodatkowego wsparcia.
2. Kwiatostany są reprezentowane przez koszyczki o średnicy 3-30 cm, wszystkie składają się z wielu rurkowatych i trzcinowych płatków.
3. Kwiaty trzciny mogą mieć szeroką gamę kolorów, decydują one o ogólnym wyglądzie kwiatu.
4. Kwiaty rurkowate znajdują się w środkowej części i są zwykle w kolorze żółtym lub pomarańczowym..

Spośród wszystkich różnorodności gatunkowej dalii w domkach letniskowych najczęstsze są proste (nie podwójne), kołnierz (krzewy dorastają do dwóch metrów), piwonia, kulista, pompon. Wszystkie wyróżniają się dużymi kwiatami, które staną się prawdziwą ozdobą Twojego ogrodu..Nie jest trudno dbać o dalie, najważniejsze jest zorganizowanie terminowego podlewania i zapewnienie regularnego karmienia (3 razy w sezonie krzewy wylewa się gnojowicą w stosunku 1:10, a także nawozi rośliny mocznikiem: 60 g substancji wystarcza na 10 litrów wody).

Dodatkowo przydatne będzie kilkukrotne odchwaszczanie krzewów w okresie letnim i poluzowanie gruntu pod nimi, a dla uzyskania dużych, pięknych kwiatostanów wskazane jest uszczypnięcie roślin.

Krokosmia

Montbrecia (druga nazwa kwiatu) to doskonała roślina na rabaty i do ogrodów, ponieważ charakteryzuje się obfitym i długim kwitnieniem przez całe lato, a nawet do mrozów. Kwiaty cięte dobrze stoją przez dwa tygodnie. Jeśli weźmiemy pod uwagę roślinę z botanicznego punktu widzenia, należy ona do rodziny Iris.

Rodzaj nie ma zbyt wielu odmian, około 50, ale jeśli chodzi o krokosmię, cechy jego struktury są wyrażone w następujący sposób:

1. Podziemna część Montbrecia jest reprezentowana przez bulwy z 2-3 warstwami membran siatkowych. Z nich pojawia się długa część łodygi, osiągająca 60-90 cm wysokości.
2. Płytki liściowe są bardzo podobne do liści irysa i są zbierane w gęstym wachlarzu. Błyszczące liście w kształcie miecza wyłaniają się z centralnej części cebulki, podobnie jak łodygi.
3. Jedna dorosła roślina ma od trzech do czterech pędów, które działają jak szypułka.
4. W górnej części łodygi z licznych kwiatów lilii tworzą się wiechowate kwiatostany. Kwitnienie krokosmii można obserwować oczywiście od lipca do końca września, jeśli nie mamy do czynienia z wczesnymi przymrozkami..

Montbrecia jest wyjątkowo bezpretensjonalna w pielęgnacji, więc uprawiana na otwartej glebie nie będzie z nią problemów. Po posadzeniu go w kwietniu w ciepłym miejscu (temperatura gleby powinna osiągnąć co najmniej + 6 ... + 10 ° C), należy dobrze podlać kwiat, regularnie powtarzając procedurę dla bujnego i obfitego kwitnienia.Sucha gleba prowadzi do utraty dekoracyjności, dlatego warto stale ją nawilżać. W deszczową pogodę podlewanie jest zmniejszone lub całkowicie anulowane, a aby woda nie zastała, warto regularnie poluzować glebę w pobliżu systemu korzeniowego.

Możesz rozpocząć nawożenie rośliny od wczesnej wiosny. W kwietniu - czerwcu używają do tego celu dziewanna, w połączeniu z nawożenie azotowe (roztwór wodny przygotowuje się w stosunku 1:10).

Lepiej używać naprzemiennie minerał i organiczny substancji, a gdy tylko pojawią się pierwsze pąki na roślinie, zaleca się całkowite zniesienie nawozów azotowych.

Corydalis

Corydalis jest przedstawicielem dużego rodzaju ziół z rodziny maków, które są szeroko rozpowszechnione w umiarkowanych strefach klimatycznych. Wszyscy przedstawiciele tego rodzaju to w większości byliny, ale wśród nich można znaleźć również odmiany jednoroczne.Płytki liściowe Corydalis przypominają paprocie, są podwójnie lub nawet potrójnie złożone. Kwiatostany - pędzel lub pojedyncze kwiaty osadzone na długich szypułkach (zgromadzony w nich nektar jest dostępny tylko owadom z długą trąbką).

Owocem rośliny jest sucha kapsułka w kształcie strąka. Dzięki korzeniu bulwiastemu, który zawiera dobre źródło składników odżywczych, wraz z nadejściem wiosny można zaobserwować proces wegetacji rośliny. Mrówki odgrywają znaczącą rolę w rozprzestrzenianiu się nasion..

Bulwiaste Corydalis czują się równie dobrze zarówno na słońcu, jak iw zacienionych miejscach, na lekkiej, pożywnej i luźnej glebie. Rośliny świetnie wyglądają w ogólnej kompozycji z pierwiosnkami i innymi bylinami, a także nadają się do ozdabiania kręgów pnia innych zielonych mieszkańców letniego domku.

Wideo: opis czubata rośliny bulwiastejCorydalis nie boją się mrozu, są odporne na choroby, a od szkodników boją się tylko kretów i myszy. Podlewanie, podobnie jak opatrunek górny, można wykonywać kilka razy w sezonie, częściej w czasie suszy..

Pokój

Rośliny ozdobne do wnętrz uprawiane są głównie w doniczkach, co pozwala na dobre i obfite kwitnienie o każdej porze roku. Wśród bulwiastych przedstawicieli tej grupy warto wyróżnić imbir, playone i gemantus, które wyróżniają się wysokimi właściwościami dekoracyjnymi. Rozważmy każdy z nich.

Imbir

Imbir to wieloletnia roślina z rodziny Ginger. Ludzie są bardziej zaznajomieni z jego korzeniem, ale są też koneserzy części nadziemnej, która odpowiednio połączona z inną roślinnością może stać się prawdziwą ozdobą pokoju lub ogrodu..Wyprostowane, zaokrąglone łodygi imbiru osiągają 1–1,5 m wysokości, chociaż krzewy o wysokości 30–40 cm są cenniejsze w uprawie ozdobnej. Pędy kwiatowe mają strukturę łuskowatą, liście lancetowate, całobrzegie, ułożone naprzemiennie.

Kwiaty są pomarańczowo-żółte lub brązowawe, przypominając ucho. Owoc jest reprezentowany przez torebkę trójdzielną, a kłącze jest reprezentowane przez mięsiste, okrągłe, oddzielone palcami części, z których powstaje cały system korzeniowy..

Głównym zadaniem przy uprawie imbiru w pomieszczeniach jest znalezienie dla niego odpowiedniego miejsca. Ta roślina preferuje dobrze oświetlone obszary, ale bez ciągłej ekspozycji na bezpośrednie działanie promieni słonecznych..

Wideo: sadzenie imbiruZe względu na tropikalne pochodzenie należy go regularnie podlewać, przy wzroście intensywności w okresach szczególnie suchych i spadkiem w niskich temperaturach. Imbir do użytku domowego można stosować regularnie.

Dokładny wygląd Twojego imbiru w wieku dorosłym zależy od celu jego wzrostu. Jeśli hodowca potrzebuje korzenia, to liści nie można odciąć, ponieważ po 8-9 miesiącach same wyschną i można bezpiecznie dostać część podziemną (korzeń jest suszony i przechowywany w ciemnym i chłodnym miejscu).

Podczas uprawy rośliny ozdobnej sadzi się ją w małej doniczce, a po wyschnięciu liści część korzeniową pozostawia się w glebie. Trwa to przez kilka lat.W przeciwieństwie do wielu innych roślin domowych imbir, nawet w okresie zimowego odpoczynku, wymaga niewielkiej wilgoci w glebie, a wiosną po przebudzeniu ilość stosowanego płynu zwiększa się, dodając nawozy do kwiatów w pomieszczeniach (wstępnie zmieszane z potasem).

Pleione

Ta miniaturowa roślina ozdobna osiąga nie więcej niż 30 cm wysokości i należy do rodziny Orchidei. Rodzaj obejmuje zarówno epifityczne (rosnące na innych roślinach), jak i litofityczne (rosnące na skalistej powierzchni) formy kwiatów, chociaż naziemni przedstawiciele rodziny pozostają najczęściej w uprawie domowej..

Obserwując proces rozwoju rośliny, łatwo zauważyć jej cechy botaniczne:

1. Na początku sezonu wegetacyjnego nad bulwą pojawia się 1-2 twarde, owalne liście koloru ciemnozielonego. Pod względem długości płytki liściowe dorastają do 10-15 cm. Kwitnienie niektórych przedstawicieli playone występuje wczesną wiosną lub jesienią, a na początku tego okresu u podstawy bulwiastego kłącza tworzy się krótka szypułka, z 1-3 pąkami na równej części łodygi.
2. Średnica w pełni rozwiniętych kwiatów wynosi około 6-11 cm, a każdy z nich nie traci na atrakcyjności przez cały miesiąc.
3. Kolor kwiatów waha się od białego i kremowego do żółtego i szkarłatnego i jest dobrze widoczny na wachlarzowych płatkach. Warga wygląda jak rurka lub wrzeciono z poszerzoną krawędzią z frędzlami.

Nawet początkujący hodowcy mogą uprawiać playone: po umieszczeniu we wschodniej lub zachodniej części mieszkania, gdzie stale dociera wystarczająca ilość światła, nie będzie z tym problemów.

Roślina jest wstępnie sadzona w płytkim pojemniku, na dnie którego znajdują się duże otwory do odprowadzania wody, z obowiązkowym zastosowaniem warstwy drenażowej (do tej roli idealnie nadają się keramzyt i kamyki).

Jako podłoże do sadzenia można użyć drobnej mieszanki gleby kora sosnowa, mech torfowiec i węgiel drzewny. Bezpośrednio po zejściu ze statku konieczne jest obniżenie temperatury pomieszczenia do + 10-15 ° C.

Wideo: zasady opieki nad playoneObfite podlewanie rośliny jest potrzebne tylko w okresie wegetacji, a po opadnięciu liści wprowadzanie płynu jest prawie całkowicie zatrzymane. Idealna wilgotność w pomieszczeniu wynosi 50%, chociaż w upale wzrasta do 70%.

Nawóz wierzchni nakłada się na glebę co miesiąc, począwszy od kwietnia, a kończąc na połowie jesieni, aż do opadnięcia liści. Preparaty odżywcze dla storczyków doskonale sprawdzają się w roli nawozu..

Gemantus

Gemantus jest przedstawicielem bulw z rodziny Amaryllis. Niektóre gatunki zrzucają liście na zimę, podczas gdy inne zawsze pozostają wiecznie zielone, co sprawia, że ​​częściej niż inne są wybierane do uprawy domowej..

Najpopularniejsze odmiany uprawiane w pomieszczeniach to hemantus Katarina i wiecznie zielony hemantus o białych kwiatach, często określany jako „ucho słonia” lub „język bydlęcy”. Zewnętrzne cechy tych roślin wynikają z ich gatunku..

Na przykład „Katarina” ma następujące cechy botaniczne:

• wyraźnie widoczne wydłużone, lekko faliste blaszki liściowe umieszczone na 15-centymetrowej fałszywej łodydze;
• kwiat tworzy się na strzale, która pojawia się obok fałszywej łodygi (kwiaty rośliny są przeważnie czerwone, a kwiatostan przypomina dużą kulę);
• po kwitnieniu w miejscu kwiatów pojawia się owoc podobny do jagód, z którego w razie potrzeby można uzyskać nasiona.

Przedstawiciel o białych kwiatach ma gęste i szerokie owalne liście, gładkie w środkowej części i owłosione na końcu. Roślina charakteryzuje się gęstszym kwiatostanem z białymi kwiatami i sztywnymi pylnikami. Z góry wyglądają, jakby zostały posypane żółtawym proszkiem..

W porównaniu z hemantusem Katharina, odmiana o białych kwiatach ma grubą i krótką szypułkę. Kwitnienie można obserwować w lipcu - sierpniu, a na początku jesieni pojawiają się owoce dojrzewające do około połowy listopada (w tym czasie torebki stają się jaskrawoczerwone lub pomarańczowe).Nasiona nadają się do dalszego rozmnażania. Jeśli chodzi o cechy opieki, hemantus wymaga dobrego oświetlenia, ale z ochroną przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Temperaturę pomieszczenia należy utrzymywać na poziomie + 18 ... + 22 ° C latem i + 12 ... + 15 ° C zimą.

W czasie suszy woda jest obficie podlewana (z obowiązkowym drenażem drenów z palety), a następnym razem dodają płyn do gleby dopiero po wyschnięciu wierzchniej warstwy 1-2 cm. Zimą można lekko zwilżyć glebę w doniczce, ale nie często.

Karmienie roślin odbywa się raz na 2-3 tygodnie i tylko w okresie aktywnego wzrostu i rozwoju. Do tych celów można używać zarówno związków organicznych, jak i mineralnych. Przeszczep hemantusa wykonuje się raz na 2-3 lata.

Wideo: tajemnice opieki nad hemantusem

Bulwa ziemniaka

Ziemniaki to jedna z najpopularniejszych roślin, której bulwy mają szerokie zastosowanie kulinarne. Są bardzo pożywne i służą do przyrządzania różnorodnych potraw. Każdy mieszkaniec lata prawdopodobnie zechce dowiedzieć się więcej o bulwach ziemniaka.

Jak powstaje bulwa

Jak wspomnieliśmy wcześniej, bulwa jest wynikiem zgrubienia podziemnej części pędu łodygi - rozłogu. Nie ma na nim normalnie rozwiniętych liści, a tak zwane oczy znajdują się w kątach zmodyfikowanych i atroficznych blaszek liściowych..

Stolony pojawiają się na roślinie, gdy osiąga 20 cm wysokości, aw trakcie jej rozwoju górna część gęstnieje i rośnie, stając się znajomą bulwą ziemniaka, pokrytą delikatną skórką.W przyszłości skórka ziemniaka staje się tylko gęstsza i nie przepuszcza tak dużo powietrza jak wcześniej. Od tego momentu funkcja usuwania wilgoci i „oddychania” bulwy jest w całości przypisana soczewicy rozrzuconej po całej powierzchni ziemniaka..

Bulwy ziemniaka mogą mieć różnorodne kształty (wydłużone, okrągłe, rzepy itp.), Co wynika ze specyficznych warunków wzrostu i cech odmianowych rośliny. Oczy znajdujące się na powierzchni są klasyfikowane jako powierzchowne, płytkie, średnie i głębokie..

Do celów kulinarnych zwykle używa się bulw o małych oczach, ponieważ są one bardzo łatwe do mycia i obierania. Maksymalny wzrost podziemnej części ziemniaka zbiega się w czasie z kwitnieniem rośliny. Zwiększając rozmiar, komórki bulw gromadzą wilgoć, składniki odżywcze i węglowodany (do 75% wartości końcowej).Ten okres (około 45-60 dni od początku kwitnienia) można nawet nazwać krytycznym dla tworzenia plonu, a jeśli warunki wzrostu okażą się nieodpowiednie (na przykład nie ma wystarczającej ilości wilgoci i nawozów), nie można liczyć na obfite zbiory.

Struktura bulw

Przy przekroju podłużnym dojrzałego ziemniaka jego główne składniki będą wyraźnie widoczne: naskórek (skórka), kora, kambium, włókna naczyniowe i rdzeń. Skóra pełni funkcję ochronną, łącząc jednocześnie kilka rzędów zakorkowanych komórek okołotermicznych.

Pod tą warstwą znajduje się kora, która składa się z komórek miąższowych zawierających ziarna skrobi. Jeszcze niższa jest warstwa kambium, z której do środka sięgają elementy ksylemu. W centralnej części ziemniaka znajdują się miąższowe komórki rdzeniowe.W zależności od odmiany na zmodyfikowanych pędach podziemnych powstaje od 3 do 15 oczu. Każdy z nich ma 3-4 pąki: jeden główny i kilka uśpionych (zaczynają rosnąć dopiero, gdy główny zostanie odcięty lub odłamany, ale uformowane z nich rośliny nie będą już tak gęste). Oczy różnią się wielkością i stopniem zróżnicowania, ale w górnej, najmłodszej części bulwy zawsze jest ich więcej.

Wartość odżywczą bulw ziemniaka charakteryzują następujące wskaźniki (na 100 g):

• zawartość kalorii - 77 kcal;
• białka - 2 g;
• tłuszcze - 0,4 g;
• węglowodany - 16,3 g;
• błonnik pokarmowy - 1,4 g;
• woda - 78,6 g;
• skrobia - 15 g;
• nasycone kwasy tłuszczowe - 0,1 g;
• mono- i disacharydy - 1,3 g.

Choroby

Pomimo faktu, że wielu letnich mieszkańców uważa ziemniaki za bezpretensjonalną roślinę, z niewłaściwą technologią rolniczą, istnieje szansa na rozwój chorób. Każda choroba znacznie obniża wartość bulw, dlatego walkę z nimi należy rozpocząć przy najmniejszym znaku.

Do najczęstszych dolegliwości ziemniaczanych należą:

1. Zaraza późna (pojawia się jako ołowiowo-szare lub brązowe plamy na skórze). Najczęściej występuje bezpośrednio po umieszczeniu ziemniaków do przechowywania, przy stosunkowo wysokich wskaźnikach temperatury.
2. Alternaria (na całej powierzchni wyraźnie widoczne wklęsłe, nierówne plamy, różniące się kolorem od zdrowej skóry). Wkrótce mogą pojawić się na nich zmarszczki, a pod nimi tworzy się ciemna sucha masa..
3. Czarny strup przejawia się w czarnych płaskich grudkach, które przypominają zwykłą wysuszoną ziemię przyklejoną do ziemniaków. Silny atak grzybów objawia się pokryciem prawie całej bulwy. Roślina może ulec zakażeniu podczas aktywnego wzrostu, a szybki rozwój częściej obserwuje się przy przedłużonej wiośnie i późnych zbiorach.
4. Sucha zgnilizna Fusarium. Może pojawić się w dowolnym okresie przechowywania, ale przede wszystkim znaki są zauważane bliżej środka lub końca przechowywania. Na początku swojego rozwoju choroba objawia się matowymi, szarobrązowymi plamami, a nieco później miąższ pod nimi wysycha i gnije. W dotkniętych częściach bulwy tworzą się puste przestrzenie wypełnione grzybnią.
5. Duszenie, zamrażanie i deformacja bulw, związane z niewłaściwą uprawą lub przechowywaniem. W pierwszym przypadku przyczyną tego zjawiska może być ostry niedobór tlenu w magazynie, w drugim spadek wskaźników temperatury do -2 ° C lub nawet niżej, aw trzecim naruszenie odpowiednich warunków w okresie wegetacyjnym (na przykład po długiej suszy zaczynają się długotrwałe deszcze ).

To tylko główne choroby najbardziej charakterystyczne dla ziemniaków, ale w rzeczywistości jest ich dziesiątki. Tak więc na bulwy często wpływa parch zwykły lub pudrowy, zgnilizna gumy, zgnilizna pierścieniowa, czarna noga (infekcja występuje prawie w każdych warunkach: podczas wzrostu i podczas przechowywania), brązowa zgnilizna bakteryjna.

Ponadto naruszenie warunków zbierania i transportu ziemniaków może prowadzić do pojawienia się szarej lub gruczołowej plamki, ciemnienia miazgi, wydrążenia.

Wideo: odmiany, choroby i zbiór ziemniakówZnacznie łatwiej jest zapobiegać dolegliwościom niż radzić sobie z ich konsekwencjami, dlatego przy uprawie ziemniaków warto przestrzegać reżimu traktowania roślin preparatami grzybobójczymi oraz wcześniej zadbać o odpowiednie warunki przechowywania.

Każda roślina bulwiasta ma swoje indywidualne i unikalne cechy i może być używana do wielu różnych celów..

Niech bulwa - to tylko kolejny rodzaj podziemnej części rośliny, ale prawidłowe sadzenie i uprawa tego samego ziemniaka, przy znajomości specyfiki procesu tuberyzacji, z pewnością przyniesie same pozytywne rezultaty. Dlatego jeśli chcesz uzyskać maksymalną wydajność, lepiej dokładnie przestudiować ten problem..