Gdzie rośnie i jak wyhodować wilczy akonit

Niezwykle tajemnicza i tajemnicza roślina, wilczy akonit, owiana mitami i legendami, jest bardzo zagrażająca życiu. Wszystkie jego części są trujące, możesz nawet zatruć się jego aromatem. Jednak, podobnie jak wiele trujących kultur, wilczy akonit ma również właściwości lecznicze. Wielu ogrodników marzy o wyhodowaniu tego pięknego kwiatu na swojej stronie. Ponadto, gdy rośnie w kulturze na żyznej glebie, po kilku pokoleniach stopniowo traci się toksyczne właściwości..

Historia pochodzenia

Łacińska nazwa „Aconite”, która z greki jest tłumaczona jako „skała” lub „klif”, pochodzi od nazwy miasta Akone w starożytnej Grecji. Na tym obszarze ten kwiat był najczęściej. Istnieje ciekawa legenda o pochodzeniu śmiercionośnego akonitu.

W starożytnej mitologii greckiej istnieje opis jedenastego wyczynu Herkulesa. Z rozkazu króla Eurystheusa musiał zejść do piekielnego lochu Hadesu i spacyfikować strasznego psa trzema głowami - Cerbera. To miejsce znajdowało się w pobliżu miasta Akone. Herkules, przenikając królestwo zmarłych, zwrócił się do boga śmierci, Hadesa.

Na prośbę Herkulesa odpowiedział za zgodą, ale postawił warunek: Cerberus musi zostać oswojony bez użycia strzał czy włóczni. Hercules poradził sobie, oswoił piekielnego psa i wyciągnął trójgłowego Cerbera z podziemi do Światła Boga. Z tego powodu Cerberus był przerażony, cały zlany zimnym potem i rozpaczliwie jęczał, wypuszczając trującą ślinę ze wszystkich trzech ust. W miejscach, w których dotknął ziemi, rosły śmiercionośne kwiaty tojadu.

Niektóre legendy mówią, że bogini śmierci Hekate uczyniła ślinę Cerberusa trującą. To władca królestwa Królestwa Umarłych wydał rozkaz trójgłowemu potworowi, aby strzegł wejścia do lochu Hadesu. Dlatego bogini Hekate jest patronką Aconite. Tojad wilka ma wiele innych popularnych nazw:

• fighter, fighter-root - tak Skandynawowie nazywali tę roślinę w starożytności. Jedna z ich sag opowiada o tym, jak Thor, najpotężniejszy z bogów, zaciekle walczył z jadowitym wężem. W tej bitwie odniósł zwycięstwo, ale otrzymał kilka śmiertelnych ukąszeń strasznego potwora, z którego zginął. W miejscu jego śmierci wyrósł kwiat bojownika;

• wilkobójca, wilczy korzeń - tak Niemcy nazywali w starożytności akonitem. Mity często kojarzą tę roślinę z wilkami jako uosobieniem Światowego Zła. Trujące bulwy tego kwiatu docenili w starożytności myśliwi z Himalajów. Oblali go śmiercionośnym sokiem na końcach strzał i włóczni przed zbliżającym się polowaniem. Każde zwierzę trafione taką bronią umarłoby natychmiast;
• car-trawa, car-mikstura - to nazwa akonitu otrzymana od ludów słowiańskich. Wiązało się to z faktem, że tylko oświeceni mnisi wiedzieli i umieli obchodzić się z trującym kwiatem;
• kwiat czarownicy - to nazwa akonitu ze względu na kulturę grecko-rzymską, w której uważany jest za symbol bogini Hekate, kojarzony jest ze zbrodnią i chłodem i jest poświęcony Saturnowi;
• jarmułka, żelazny hełm - tak nazywał rzymski kwiat na kielichach liści, bardzo przypominający rzymski hełm;
• Korzeń Issyk-Kul - ta nazwa jest powszechna w Kazachstanie. Miejscowi uzdrowiciele używają korzenia rośliny do przygotowania nalewki alkoholowej, zalecanej do stosowania jako środek przeciwnowotworowy. Niestety, nieprofesjonalne użycie śmiercionośnej rośliny często prowadzi do poważnego zatrucia, często śmiertelnego;
• but lub kaptur - akonit otrzymał te nieszkodliwe nazwy ze względu na zewnętrzne podobieństwo do tych przedmiotów;
• niebieski jaskier lub niebieskooki - takie nazwy, które kwiat otrzymał dla niebieskiego, jak jaskry, kolor.

Ciekawe, że w starożytnym Rzymie kolorowe kwiatostany akonitu przyciągały swoją dekoracyjnością, dzięki czemu znalazły szerokie zastosowanie w tworzeniu kompozycji ogrodowych. Jednak w miejscach, w których roślina jest uprawiana, wzrosły przypadki wątpliwych zgonów. W rezultacie w 117 roku ne cesarz starożytnego Rzymu Trajan zatwierdził zakaz uprawy akonitu..

Historia wspomina o epizodach zatrucia wojowników akonitem. W szczególności Plutarch opisuje zachowanie żołnierzy Marka Antoniusza, którzy zjadali akonit z jedzeniem. Popadli w utratę przytomności, przypadkowo przewracali wszystko na swojej drodze, jakby szukając czegoś niezwykle ważnego, dopóki nie zaczęły się wymioty żółci.

Inna legenda o wilczym akonicie mówi, że Khan Timur, który przeszedł do historii, również został zatruty śmiercionośnym sokiem tego kwiatu, mocząc nim swą czaszkę.

Kwiat był również używany w starożytnej Grecji i Rzymie do zabijania przestępców skazanych na śmierć..

Współczesna medycyna zabrania stosowania akonitu. Warto jednak odnotować, że wśród tybetańskich uzdrowicieli roślina ta otrzymała tytuł „Króla medycyny”. Wyleczono ich z chorób płuc, a także z wąglika. Słowianie wykorzystali przeciwbólowe właściwości kwiatu. Homeopaci używają leków roślinnych jako środków przeciwgorączkowych, a także używać ich do zwalczania uderzeń gorąca u kobiet w okresie menopauzy.

Nie zignorował korzenia wilka i magów, którzy używają rośliny do wypędzania złych duchów, a także w magicznych rytuałach i różnych zaklęciach.

Rosnące miejsca

Roślina ma wiele gatunków. Znanych jest około trzystu ich nazwisk. Najczęściej akonit występuje w Ameryce Północnej, krajach kontynentu europejskiego oraz w Azji. W Rosji występuje około 50 gatunków roślin.

Na terenie Półwyspu Krymskiego rosną dwa rodzaje tojadu, wymienione w Czerwonej Księdze Krymu jako malejąca liczba roślin. Jest to antidotum akonit i wełnisty akonit. Zagrożona jest działalnością człowieka, w szczególności niekontrolowanym zbieraniem akonitu jako surowca do produkcji leków, a także sianokosów.

Tojad wilczy preferuje gleby wzbogacone próchnicą. Występuje na obrzeżach dróg, wśród górskich łąk, wzdłuż brzegów rzek na terenach wilgotnych. W Europie rośnie w regionach górskich. Najczęściej spotykany w postaci rozległych zarośli na alpejskich łąkach, wybierających gleby bogate w składniki pokarmowe.

Warto zauważyć, że w tych regionach geograficznych, w których rośnie wilczy akonit, rozpowszechnione są również trzmiele. Ten wzór powstaje, ponieważ roślina ta jest zapylana przez trzmiele, a zatem tojad i trzmiele potrzebują się nawzajem.

Opis rośliny

Wieloletnia trująca roślina zielna, wilk akonit lub zapaśnik, należy do rodziny Jaskier (Ranunculaceae). Najbardziej trujący jest dziki tojad, który rośnie w krajach Chin, Nepalu i Birmy. Nawet miód z kwiatów tego gatunku, zbierany przez pszczoły, jest śmiertelnie trujący.

Pędy kwiatu rosną prosto lub skręcone, osiągając wysokość od 40 do 160 cm Niektóre gatunki roślin z pnączem osiągają długość do 400 cm, pokryte są miękkimi kosmkami. Liście na łodydze rosną w regularnej kolejności. W zależności od rodzaju mogą mieć różne kształty:

• 

  oddzielone palcem;

• wycięte palcem;
• dłoniasty;
• głęboko rozcięty;
• rozcięty;
• oddzielny.

Górna część blaszki liściowej ma bogaty ciemnozielony kolor. Jego powierzchnia jest błyszcząca. Spód jest matowy, bladozielony.

Korzenie rośliny są bulwiaste, pomalowane na czarno z brązowym odcieniem na zewnątrz i żółtawym w przekroju. Mają wydłużony stożkowy kształt. Powierzchnia bulw jest pomarszczona wzdłużnie. Ich długość waha się od 3 do 8 cm, średnica w najszerszym miejscu do 2 cm, co ciekawe, ich zapach przypomina zapach chrzanu czy selera, dlatego korzeń akonitu można nawet pomylić z tymi jadalnymi warzywami korzeniowymi..

Kwiaty korzenia wilka mają nieregularny kształt. Duże działki działki mają oryginalną strukturę, pięciolistną, w kształcie korony. Jeden z nich, najwyższy, przypomina kształtem hełm, pod którym ukryta jest zredukowana korona, przekształcona w dwa nektarniki. Kwiaty są uformowane w kwiatostany racemose o długości około 50 cm, kwiatostany mogą być proste lub rozgałęzione.

Tojad kwitnie od połowy lata do połowy jesieni, często ma niebieskie lub fioletowe kwiaty. Czasami kolor kwiatostanów może być biały, żółty, a nawet różnobarwny..

Owocem rośliny jest wieloziarnisty listek z prostymi lub łukowatymi zębami. Nasiona są bardzo małe. 1 g zawiera około 450 nasion. Ich kiełkowanie może trwać półtora roku. Nasiona mogą być brązowe, szare lub czarne. Rozpoznawane są najpopularniejsze odmiany:

• sferoidalne, z ciemnoniebieskimi lub różowawo-beżowymi kwiatami;

• Akonit Fischera o jasnoniebieskich kwiatach;
• wełnisty, z żółtymi i jasnożółtymi kwiatami;
• północne, z niebieskimi lub jasnofioletowymi kwiatami;
• antidotum z żółtymi kwiatami;
• barwne, z niebieskimi kwiatami;
• łukowate, z niebieskimi kwiatami. Ten gatunek nie jest trujący;
• wysokie kwiatostany roślin są fioletowe z szarym odcieniem;
• wilk, kwitnie na biało lub żółto;
• kręcone, jego kwiatostany są pomalowane na bogaty ciemnoniebieski kolor.

Tojad wilka rozmnaża się przez nasiona i sposób wegetatywny. W przypadku drugiej metody rozmnażania można zastosować sadzonki lub podział kłączy..

Cechy uprawy i pielęgnacji

Tojad dobrze znosi mróz, większość jego gatunków może rosnąć na glebach silnie wilgotnych. Wyjątkami są akonit Antorra i akonit Karmikhel. Gatunki te należy sadzić w miejscach nasłonecznionych.

Roślina jest bezpretensjonalna w pielęgnacji. Konieczne jest terminowe podlewanie, szczególnie w okresach suszy. Aby zwiększyć dekoracyjność, należy często poluzować glebę, usuwać chwasty i nawozić nawozami mineralnymi. Aby zwiększyć liczbę kwiatostanów, należy odciąć wyblakłe części rośliny. Krzew należy dzielić co cztery lata. To stymuluje kwitnienie. Wraz ze zbliżaniem się zimna całą nadziemną część rośliny należy odciąć, a kłącza posypać torfem.

Ponieważ roślina ta jest podatna na mączniaka prawdziwego, należy podjąć środki zapobiegawcze przeciwko tej chorobie. Jeśli pomimo podjętych środków roślina nadal zachoruje, usuwa się ją, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji.

Podział kłączy

Sadzenie odbywa się wczesną wiosną lub jesienią. W tej chwili krzew jest dobrze podzielony na części. Wiosną robi się to, zanim zaczną pojawiać się łodygi. Jesienią - po odcięciu wierzchołka rośliny. Ten kwiat dobrze reaguje na nawozy, dlatego podczas sadzenia zaleca się wypełnienie dołka pełnym kompleksem mineralnym w ilości około 20 g na roślinę. Rozmiar dołu do sadzenia powinien być wystarczający do swobodnego umieszczenia w nim kłączy. Kołnierz korzeniowy należy pogłębić o około 2 cm, nasadzenia zaplanować tak, aby odległość między sąsiednimi roślinami wynosiła co najmniej 25 cm.

Rozmnażanie nasion

W przypadku rozmnażania metodą nasion siew najlepiej wykonywać jesienią bezpośrednio po zebraniu nasion. Wtedy sadzonki pojawią się następnej wiosny. W przypadku siewu wiosennego zdolność kiełkowania jest znacznie zmniejszona. Pojawienia się kiełków można się spodziewać dopiero po roku. Dlatego w celu zwiększenia tempa kiełkowania nasion podczas siewu wiosennego zaleca się:

1. Stratyfikacja w cieple w temperaturze około 23 C przez miesiąc.

2. Stratyfikację przeprowadzić na zimno w temperaturze około 2 ° C przez trzy miesiące.
3. Kiełkować nasiona w temperaturze pokojowej.
4. Sadzonki nurkowe, gdy w doniczkach torfowych pojawią się dwa liście. Przy używaniu wspólnego pojemnika odległość między sadzonkami podczas nurkowania powinna wynosić około 10 cm.
5. Sadzonki sadzi się jesienią w stałym miejscu, zachowując odległość między roślinami co najmniej 25 cm.

Przy rozmnażaniu nasiennym kwiaty pojawiają się po 2, a nawet 3 latach. Należy pamiętać, że cechy odmianowe rośliny rozmnażanej przez nasiona nie są zachowane..

Uprawiając korzeń wilka w swoim ogrodzie, należy pamiętać, że jest to niezwykle trująca roślina. Zawarte w nim alkaloidy po wystawieniu na działanie ośrodkowego układu nerwowego powodują paraliż ośrodka oddechowego i konwulsje. Dlatego w miejscach, w których mieszkają zwierzęta domowe lub małe dzieci, zaleca się odmowę uprawy niebezpiecznego, choć pięknego kwiatu..