Pochodzenie, siedlisko i szkodliwość stonki ziemniaczanej

Być może żaden ze szkodników ogrodowych nie jest znany tak dobrze jak stonka ziemniaczana. To prawdziwa katastrofa dla sadzenia ziemniaków, zdolna dosłownie zamienić krzak zielonego ziemniaka w kilka samotnych, przegryzionych pręcików w ciągu zaledwie kilku dni. Każdego roku ogrodnicy walczą z tą plagą z różnym skutkiem, ale wydaje się, że nigdy nie będą w stanie jej całkowicie pokonać..

Gość z Kolorado

Pochodzenie stonki ziemniaczanej jest dość interesujące. Chociaż chrząszcz nazywa się Kolorado, jego prawdziwą ojczyzną jest Meksyk, a raczej jego północno-wschodnia część. Stamtąd rozpoczęła się jego promocja, najpierw w Stanach Zjednoczonych, a potem na całym świecie. Siedliskiem stonki ziemniaczanej są rośliny z rodziny Solanaceae, do których należą ziemniaki. Plantacje tego warzywa, uprawiane przez osadników, stały się dla niego rodzajem pomostu do Ameryki. Przyczyniły się do tego ciągłe wiatry wiejące w tym regionie. Dzięki nim chrząszcz stojący na skrzydle może pokonać kilkanaście kilometrów..

Po raz pierwszy wspomniano o nim jako o szkodniku w 1855 roku po tym, jak uszkodził pola ziemniaków w Nebrasce, ale nazwę nadano mu po zniszczeniu części upraw ziemniaków w Kolorado w 1859 roku..

Pomimo podjętych środków szybko rozprzestrzenił się po całych Stanach Zjednoczonych, a następnie wraz z ładunkami morskimi pojawił się w Europie. Szkodnik dotarł do granic Związku Radzieckiego w latach 40. XX wieku. Stopniowo przemieszczając się w głąb lądu, do 2000 roku dotarł na terytorium Primorsky.

Bardzo łatwo jest odróżnić stonkę ziemniaczaną, lub jak ją nazywa się. Na jego grzbiecie znajduje się dziesięć równoległych czarnych pasów, dzięki czemu otrzymał łacińską nazwę Leptinotarsa ​​Decemlineata - chrząszcz dziesięciopaskowy. Jego ciało jest wypukłe, zaokrąglone, sztywne elytry. Wielkość dorosłego chrząszcza wynosi 10-12 milimetrów długości i 5-7 szerokości. Larwy mają około 15 milimetrów długości, zwykle są koloru pomarańczowo-różowego, z ciemną głową, po bokach ciała znajdują się dwa rzędy czarnych kropek. Larwa ma sześć par oczu, dzięki czemu jest doskonale zorientowana.

Etapy rozwoju stonki ziemniaczanej

Z jaj wylęgają się larwy stonki ziemniaczanej, które dorosła samica składa na spodzie liścia. Ich liczba jest różna, średnio 30-40 na raz. W sezonie z reguły jest więcej niż jedno takie lęgi, dlatego całkowita liczba jaj od jednej samicy może wynosić setki. Po 10-15 dniach rodzą się larwy, które w procesie rozwoju przechodzą przez kilka etapów. Larwy w pierwszym stadium rozwoju pokryte są zwykle ledwie widocznymi włoskami, ciemnobrązowe, wielkości około 2 milimetrów.

W drugim etapie włosy stają się cienkie, ciało rośnie do 4 milimetrów i zmienia kolor na czerwony. W trzecim etapie rozwoju czerwony kolor staje się jasny, larwa rośnie do 8 milimetrów. Wreszcie, w ostatnim czwartym etapie rozwoju larwa osiąga 15 milimetrów. Jego kolor w tym czasie staje się różowo-pomarańczowy. Na tym etapie rozwoju larwa jest najbardziej niebezpieczna, ponieważ staje się wyjątkowo żarłoczna. Na tym samym etapie najgorzej działają na niego różnego rodzaju pestycydy..

Po zakończeniu czwartego etapu larwy zakopują się w ziemi, gdzie w ciągu dwóch tygodni przepoczwarzają się do postaci dorosłych. Cały cykl trwa do jednego miesiąca. Całkowita długość życia tego owada wynosi jeden rok. Chociaż niektóre chrząszcze są w stanie wejść w diapauzę, wyczekując surowych zim w tym stanie i dożywać nawet trzech lat.

Dorosły zimuje pod ziemią na głębokości do pół metra. Z łatwością toleruje nawet ujemne temperatury. Wypływa na powierzchnię, gdy gleba nagrzewa się do 10-12 stopni. Proces pojawiania się owada jest bardzo wydłużony w czasie i trwa nawet dwa miesiące, co znacznie komplikuje walkę z nim.

Produkty do zwalczania szkodników

Jest mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek możliwe było całkowite zniszczenie tego szkodnika. Jednak jest całkiem możliwe, aby chronić przed nim własnego ziemniaka.. Aby zniszczyć tego szkodnika, zastosuj:

• pestycydy;
• czynniki biologiczne.

W naturze ten chrząszcz tnący liście praktycznie nie ma wrogów. Spośród ptaków jedzą go tylko bażanty, indyki i perliczki. Jeśli na farmie są takie ptaki, należy je wypuścić do ziemniaka, czyli do miejsca, w którym żyje stonka ziemniaczana. Z owadów ich naturalnym wrogiem są biedronki, które choć nie zjadają dorosłych chrząszczy, nie omieszkają zjeść kilku larw. Jednak daleko od wszystkich gospodarstw są bażanty i nie każdy ogród warzywny może je wypuścić. Dlatego musisz zastosować inne metody.

Użycie chemikaliów jest ograniczone pogodą i czasem. Istnieją jednak produkty takie jak „Masterpiece” czy „Prestige”, które można stosować do opryskiwania nasadzeń. Chrząszcz nie jest do nich przyzwyczajony. Zawarte w nich trujące substancje mogą gromadzić się w bulwach ziemniaka.

Oprócz pestycydów istnieją pod tym względem bezpieczniejsze leki biologiczne. Ich wadą jest to, że trzeba je przetwarzać co najmniej kilka razy (trzy lub więcej) w sezonie..

Istnieje również wiele środków i metod ludowych, które są nie mniej skuteczne przeciwko stonki ziemniaczanej. Na małych działkach domowych chrząszcze i larwy są po prostu zbierane do słoika nafty. Aby zneutralizować pachnącego chrząszcza, Obok ziemniaków sadzi się silnie pachnące rośliny, takie jak czosnek czy nagietek. Praktykuje się również opryskiwanie krzewów naparem z jesionu drzewnego, mniszka lekarskiego lub piołunu.

Najskuteczniejszym sposobem jest posypanie mieszanką musztardy i octu. Aby to zrobić, musisz wziąć następujące składniki:

• sucha musztarda - 1 kg;
• ocet stołowy 9% - 100 ml.

Wszystko to dokładnie miesza się z 10 litrami wody. Powstałą kompozycję spryskuje się blatami ziemniaczanymi. Należy to robić przy suchej pogodzie, upewniając się, że roztwór dotrze do miejsca, w którym żyje stonka ziemniaczana, czyli pod liśćmi. Warto również zauważyć, że żyje nie tylko na ziemniakach, ale także na innych przedstawicielach rodziny Solanaceae: tytoń, pęcherzyca, petunia.

Hodowcy wielokrotnie próbowali wyhodować odmianę ziemniaka odporną na tego szkodnika. Jednak te próby zakończyły się niepowodzeniem. Dlatego spokojne życie nie jest gwarantowane dla tych, którzy lubią uprawiać ziemniaki..